Przejdź do głównej zawartości

John Connolly. Księga rzeczy utraconych.



Dziwna to jest książka. Myślałam, ze będzie przypominała "Miasto śniących książek", ale raczej nie.

Opowieści w książkach nienawidzą historii opisywanych w gazetach, mawiała matka Davida. Historie z gazet przypominały złowione przed chwilą ryby, godne uwagi dopóki pozostają świeże, czyli wcale nie tak długo. Przypominały chłopców sprzedających na ulicach wieczorne wydanie, rozkrzyczanych i natarczywych, podczas gdy historie - prawdziwe, wymyślone jak należy - jawiły się jak surowi, lecz chętni do pomocy bibliotekarze w dobrze zaopatrzonej bibliotece. Historie z gazet były niematerialne jak dym, żyły krótko jak jętki. Nie potrafiły się zakorzenić, lecz przypominały chwasty, które pełzają po ziemi, kradnąc słońce opowieściom bardziej zasługującym na jego promienie.

David był bardzo związany z matka. Przy niej nauczył się szanować opowieści zawarte w książkach. Kiedy umarła długo nie umiał się z tym pogodzić. Czuł, że zdradził go ojciec - kilka miesięcy śmierci żony, ożenił się powtórnie. David otrzymał w nowym domu, domu Rose, przepiękny pokój - pełen książek. Zatonął w ich świecie, odcinając się od rodziny. Gdy na świat przyszedł jego przyrodni brat, David zgorzkniał, stał się złośliwy... i słyszał jak mówią do niego książki i głos matki we snach. Powędrował za tym głosem, znalazł się w innym świecie i... I tu zaczynają się opowieści pełne krwi, zabijania, walki z potworami, ucieczki przed tymi, którzy chcą zabijać. Pojawiają się bohaterowie bajek, ale jakże inne są to bajki... Królewna Śnieżka tyranizuje krasnoludki, domek z piernika jest nasączony trucizną, Czerwony Kapturek płodzi dzieci z wilkiem, a rycerz kocha rycerza. W tym drugim świecie projekcje lęków urzeczywistniają się, a na tronie królewskim zasiadają ludzie, którzy ze złości i zawiści zdradzili swoje rodzeństwo.

W sypialni znajdowali się naga kobieta i nagi mężczyzna, a Garbus przyprowadzał do niech dzieci (nie te wyjątkowe, które dawały mu życie, lecz te, które wykradał z wiosek lub które zbaczały ze ścieżki i ginęły w lesie). W ciemnościach swej komnaty mężczyzna i kobieta szeptali im do ucha rzeczy, których dzieci nie powinny wiedzieć. Snuli mroczne historie o tym, co dorośli robią razem w nocy, kiedy ich córki i synowie już śpią, a dzieci powoli umierały od środka. Zmuszano je do wejścia w dorosłość, zanim były na to gotowe, odbierano dzieciństwo, a ich umysły uginały się pod ciężarem trujących myśli. Wyrastały na złych ludzi i tak szerzyło się zepsucie.

Ta powieść jest siódmą w dorobku autora. Wcześniej pisał kryminały i thrillery. Napisano, że "Księga rzeczy utraconych" jest niepodobna do żadnej z wcześniejszych powieści Connollyego. Może tematycznie nie, ale nastrojowo? Czytałam książkę przed zaśnięciem i bałam się, że będę śnić koszmary.

P.S. Przed chwilą przejrzałam tytuły innych książek Connollyego. Czytałam kiedyś jedną z nich, ale zrobiła na mnie wyjątkowo przygnębiające wrażenie, więc postanowiłam się czytać go więcej. Zwiódł mnie tytuł, okładka i słaba pamięć...

Komentarze

Anonimowy pisze…
Szczerze mówiąc, nie czytałam książki, ale same fragmenty są trochę dziwne.Rozumiem obrzydliwość tej krainy, ale dlaczego na równi z zabijaniem jest homoseksualizm?Albo: mówienie dzieciom o tym, "co dorośli robią razem w nocy".Czy to "robienie czegoś" jest czymś złym?! No, nie spieram się, czy chodziło o coś więcej niż szeptanie, bo może o to chodzi, ale i tak ...nie podoba mi się.
Monika Badowska pisze…
Istotnym zdaniem w cytacie jest to: "Zmuszano je do wejścia w dorosłość, zanim były na to gotowe, odbierano dzieciństwo, a ich umysły uginały się pod ciężarem trujących myśli". Każde z doświadczeń dziecka, które nie dorosło jeszcze do odróżniania fikcji i rzeczywistości, każde ukazywanie mu rzeczy zbyt intymnych na jego umysłowość jest robieniem dziecku krzywdy. A propagowanie w bajkach homoseksualizmu uważam za złe. I tyle.
Anonimowy pisze…
Jeśli o mnie chodzi, to tak, czytałam ową książkę i muszę stwierdzić, że przypadła mi do gustu. Była zdecydowanie mroczna i można powiedzieć, że nieco straszna. Jeśli chodzi zaś o Rolanda i jego miłość do Raphaela... uważam, że przedstawienie w książce homoseksualnej miłości wcale nie jest jakąś zbrodnią tudzież błędem. Uważam, że ludzie powinni tolerować związki homoseksualistów. Panuje wolność słowa, wyznania i niech zapanuje również wolność orientacji seksualnej. Ja sama lubię czytać yaoi czy też yuri i wcale nie uważam tego za jakieś zbereźne rzeczy.
Natomiast biorąc pod uwagę fragment o nagiej kobiecie i mężczyźnie: "Zmuszano je do wejścia w dorosłość, zanim były na to gotowe, odbierano dzieciństwo a ich umysły uginały się pod ciężarem trujących myśli..." wydaję mi się, że ta aluzja insynuuje coś na kształt gwałtu. Przedwczesnego seksu.
A zmienione wersje bajek? Po prostu pokazują brutalną prawdę o życiu. Czerwony Kapturek - zoofilia. Królewna Śnieżka - wcale nie jest taka piękna i czysta, nie jest taką "Mary Sue" (postać literacka idealna).
A domek z piernika nasączony trucizną? Czemu nie, w końcu to jest bardzo prawdopodobne.
Natomiast królowie i królowe zasiadają na tronie zastraszeni przez Garbusa.
Pozdrawiem,
Scrict
Monika Badowska pisze…
Dziękuję za opinię.
Piszesz: "Uważam, że ludzie powinni tolerować związki homoseksualistów". Ja toleruję, ale nie akceptuję na tyle, by czytać z przyjemnością książki propagujące owe zachowania seksualne. I przyznam, że gdy już się dowiedziałam czym są yaoi i yuri (po wygooglowaniu), mogę powiedzieć, że nie czytam i czytać nie mam ochoty. Nie chcę przez to powiedzieć, że Ty czytając robisz źle - jestem jak najdalsza od takich stwierdzeń, więc nie odbierz proszę w ten sposób moich słów.
Nie podoba mi się pokazywanie brutalności świata poprzez zniekształcanie baśni z KANONU, które to baśnie i tak są przez niektórych piętnowane jako wyjątkowo krwawe.
Pozdrawiam.
Unknown pisze…
Ach, googlując "Księgę Rzeczy Utraconych" trafiłam przypadkiem na Twojego bloga i, cóż, poczułam przemożną chęć skomentowania.
Książkę posiadam i wczoraj przeczytałam ją po raz kolejny (trzeci lub czwarty, ale to akurat nie ma znaczenia).
Uważam, że to dość dziwne, że skupiłaś się tak bardzo na wątku homoseksualnym w tej pozycji. Nie sądzę, by miłość między przedstawicielami tej samej płci w owej książce była jakoś szczególnie promowana. Wręcz przeciwnie - została przedstawiona jako sprawa prywatna. W końcu Roland wyjaśnia Davidowi, że jego uczucie do Raphaela jest tylko i wyłącznie jego. Wydaje mi się, że wprowadzenie tego wątku miało raczej na celu udowodnienie, że ludzie za bardzo interesują się cudzym życiem. No i, rzecz jasna, było odbiciem lęków Davida (na początku książki narrator wspomina o chłopcu zabitym przez (najprawdopodobniej) pedofila-homoseksualistę). Kwestia jest taka, że ludzie zbyt często mylą pojęcia "pedofil" i "homoseksualista". To drugie powinno być rzeczą tolerowaną dopóki nie dochodzi do wyrządzania w ten sposób krzywdy innym. I to był imho cel, który przyświecał Connolly'emu, gdy wprowadzał ten motyw.

Zniekształcanie baśni z kanonu, które Ci się nie podoba... cóż, nie twierdzę, że wszystko musi się podobać. Wydarzenia, które miały miejsce w krainie były odzwierciedleniem lęków dzieci, które do niej trafiały, takie przynajmniej odniosłam wrażenie. Ogólnie rzecz biorąc, cała podróż Davida przez tę baśniową krainę była zmierzeniem się z jego dziecięcymi lękami. Pomysł według mnie był świetny. Wykonanie również. Zmiana, jaka nastąpiła w chłopcu; jego przemyślenia, niesamowite wskazówki odnośnie spoglądania na świat i zachowania innych ludzi, jakich udzielały mu osoby spotkane na jego drodze. Nic nie jest czarno-białe, każdy powinien mieć prawo do swoich własnych przekonań. Wyniosłam wiele z tej książki, naprawdę i jestem przekonana, że będę do niej wielokrotnie wracała.
Powiem szczerze, że nawet pewien mój znajomy, dość zagorzały homofob po lekturze nieco zmodyfikował swoje poglądy. Nie musisz czegoś akceptować i temu przyklaskiwać, by to tolerować. I tak jest za dużo nienawiści, pustoty i niezdrowego zainteresowania cudzym życiem pod płaszczykiem głębokiego poczucia moralności. Nie kieruję swoich słów do Ciebie, Prowincjonalna Nauczycielko, nie krytykuję Cię w żaden sposób. Napisałam to raczej do każdego potencjalnego czytelnika.
W każdym razie, zastanawia mnie to, dlaczego w rozmowach na temat tej książki ludzie często wyciągają kwestie, które są istotne, lecz nie najważniejsze. Skupiają się najbardziej na tym, co ich "zbulwersowało", choć wspomnienie o homoseksualizmie było przelotne i, bynajmniej, nie opatrzone żadnym graficznym opisem czy też większym zagłębieniem się w tę kwestię.
Ta książka zawiera w sobie wiele wartości, na których należałoby się skupić bardziej niż na przelotnie (w stosunku do całej książki) wspomnianym związku pomiędzy dwoma mężczyznami.

Pozdrawiam.
Monika Badowska pisze…
Dziękuję za zabranie głosu w dyskusji o książce. Pozdrawiam:-)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k