Przejdź do głównej zawartości

Marsupialia





niedziela, 20 kwietnia 2008

Komentarze:

Gość: zuza, 77.223.195.65
2008/04/20 09:27:23
Zasada zajętości pudełek i toreb:przyniesiona do domu torba (pudełko)będzie zawierała kota w najbliższej możliwej nanosekundzie.
mbmm
2008/04/20 09:56:35
Gusia jeszcze nie odkryła tej zasady;) Ale Sisi, jak widać, wykorzystuje ją z upodobaniem:)))
Gość: Kocia Mama, ablf55.neoplus.adsl.tpnet.pl
2008/04/20 13:08:06
No to masz kota w worku:)
mbmm
2008/04/20 15:07:09
Kocia Mamo,
o tym aspekcie nie pomyślałam;)))
hersylia810
2008/04/20 17:08:39
Torby są kapitalnym schowkiem na koty, wtedy nawet szeleszczenie nie przeszkadza!
mbmm
2008/04/20 20:01:47
Hersylio,
żadne szlesty, papierowe ani foliowe, nie są w stanie zniechęcić kotki do zajęcia torby;)))
Gość: fringilla, 213-tar-10.acn.waw.pl
2008/04/20 20:45:07
ooo...widzę, że to popularna rozrywka nie tylko u mojej Mufy:)
mbmm
2008/04/20 21:21:38
fringilla,
okazuje się, że wszystkie kociaste to torbacze;)
millena4
2008/04/21 10:28:09
Wspaniałe koty dachowce , takie lubię najbardziej.
Moja sąsiadka zawsze krąży po ogrodach i nawołuje swojego Tośka.
Tosiek nie wraca do domu przez kilka dni , grzebie doły[ WC ] w ogrodach.
Naraził się przez to wielu sąsiadom.
mbmm
2008/04/21 10:53:22
Milleno,
ciekawe ilu sąsiadom naprawdę coś zniszczył, a ilu sie do tej opinii radośnie i złośliwie przyłącza. U moich rodziców na działkach działkowcy walczą z kotami. A moja mama zostawia kotkom coś dobrego. Od kilku lat nie ma na działce myszy, nornic ani żadnych takich.
chilu
2008/04/21 11:20:00
Cudne zdjecia :). Mój Miciek też z upodobaniem wchodzi do toreb.... żeby skorzystac z toalety....:))), dlatego pilnujemy zeby nigdzie nie lezały samotnie żadne reklamówki, itp.
millena4
2008/04/21 12:31:24
Ostatnio liczba kotów drastycznie zmalała, zaginęły bez wieści.
Dużo zginęło pod kołami samochodów . Dziennie przejeżdża przez ulicę tysiące samochodów. Dlatego do tej pory nie mam kotka , po prostu nie ma warunków .
Kot na smyczy ?
mbmm
2008/04/21 13:08:45
Millena,
też kiedyś myślałam, że nie mogę mieć żadnego zwierzaka, bo nie mam warunków;) Potem zmieniłam myślenie:)))
Chilu,
hm... nie wpadłabym na to, że można wykorzystać w ten sposób reklamówki;)))
chilu
2008/04/21 13:36:32
Mbmm, Ty może byś na to nie wpadła, ale co do kociego łebka szczeli to nigdy nie wiadomo :))). Ja mam teorię, że Micio dlatego załatwia sie do reklamówek, poniewaz kojarzą mu sie one własnie z kuwetą i tym, że usuwam jej zawartość własnie do nich. :)
Pozdrowionka dla dziewczynek :)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k