Przejdź do głównej zawartości

Liliana Fabisińska. Arbuzowy sezon.



Wydane przez
Wydawnictwo Replika

Sięgnęłam po książkę pani Fabisińskiej mając potrzebę przeczytania czegoś lekkiego, łatwego i niezbyt pochłaniającego. A okazało się, że książka tylko z pozoru wydaje się być łatwa (jak sądzę autorka zastosowała świadomie taką konwencję), lekka jest nie tak do końca – bo choć o miłości i z happy endem, to wcale nie banalna, a na dodatek nie należy do tych książek, które z łatwością można odłożyć i nie być drążonym ciekawością.

Jest to opowieść o miłości totalnej i równie totalnym zaślepieniu. O miłości, która wyniszcza tego, który kocha, a nie jest kochany oraz tego, który kochany jest, ale nie kocha. To powieść, w której autorka zachęca czytelników, by zastanowili się jaki współcześnie role społeczne odgrywają kobiety i mężczyźni. Fabisińska zadaje również pytania o przyjaźń i jej znaczenie oraz o szczerość w związkach. Porusza temat aborcji, samostanowienia, zderza swoich bohaterów ze śmiercią.

Narratorem jest mężczyzna. Mężczyzna, który kocha i został opuszczony. Mężczyzna, który mimo swego akademickiego wykształcenia, obcowania z literaturą, pracy naukowej, w codziennym życiu ulega uczuciu tak silnemu, jakie zdarza się tylko w harlekinach. Owładnięty obsesją na punkcie Adeli podejmuje pracę jako jej asystent jednocześnie stając się jej kochankiem, kucharzem, sprzątaczem i chłopcem na posyłki. Im więcej w nim oddania, tym silniej narasta niechęć Anieli. Adam wspomina dwuletnie życie u boku wybranki niejako w procesie żałobnym – opłakuje miłość, którą utracił. Etap oczyszczenia, katharsis, następuje zupełnie niespodziewanie i pozwala bohaterowi na odkrycie tego, co jest dla niego ważne.

Chcę wierzyć, że to już koniec poszukiwań, że mężczyzna znalazł swoją kobietę i, że nie jest to kolejna totalna miłość, do której autorka popycha bohatera swojej powieści.

Świat opisywany przez Fabisińską przesycony jest nostalgią, romantyzmem i ciepłem. Dom na Kaszubach, targowisko w Wenecji, stosy książek i przyjaźni ludzie stanowią tło dla historii Adama i Adeli. Ważne jest, by docenić ów drugi plan, bo to on tworzy, w dużej mierze, nastrój powieści.

Komentarze

Anonimowy pisze…
Fabisińska była kiedyś u nas w ramach Mistrza Słowa. Bardzo miła osóbka. Bardziej kojarzy mi się z literaturą młodzieżową, ale wiem, wiem... napisała parę książek dla dorosłych. Nie próbowałam czytać. Na razie zachęcona recenzją... kiedy to było!!!... czytam A.Larsson. Wciągnęła mnie :-)))
Pozdrawiam jeszcze niedzielnie
Monika Badowska pisze…
Pani Joanno, ja znałam dotychczas Fabisińskiej "Amora z ulicy Rozkosznej".
Ciekawa jestem Pani wrażeń po lekturze Larsson:)
Anonimowy pisze…
Wrzuciłam na swój blog... jako: Monika B.poleca. Nie ma Pani nic przeciwko temu?
Pozdrawiam
Monika Badowska pisze…
Pani Joanno,
oczywiście, że nie mam nic przeciwko:)))Bardzo mi miło:)
undably pisze…
Larsson jest cudna

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k