Przejdź do głównej zawartości

Sara Waters. Złodziejka.


Wydane przez
Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Ale książka!

Gdy zaczęłam lekturę, uderzył mnie przyjazny język. Obawiałam się, że autorka – mimo, iż żyjąca nam współcześnie - pokusi się o stylizację językową na miarę języka używanego przez Jane Austen. Na szczęście Sara Waters pozostała przy tym, co zna dobrze. Również w warstwie tekstu.

Powieść skonstruowana jest w sposób zachwycający. Gdy narracja jednej z bohaterek raptownie się skończyła, byłam zdumiona i przeciekawa, co będzie dalej. W miarę rozwoju akcji coraz bardziej podziwiałam wyobraźnię autorki, a także jej znajomość ludzkich namiętności. Splątana historia dwóch dziewczyn, które myślały, że oszukują siebie wzajemnie, a stały się obiektami intrygi innej kobiety, wciąga i powoduje, że chciałabym tu zamieszczać same wykrzykniki;)

Fascynujące, choć na pewien mroczny sposób, są Londyn i prowincja angielska sportretowane przez Sarę Waters. Świat prawdziwego życia okazuje się być nieczysty, śmierdzący, a jedynie enklawa w złodziejskim domu pozwala na odseparowanie się od tego, co za oknem. Z kolei, szanowany bogacz, który z pozoru wydaje się szanowanym panem okazuje się być kolekcjonerem i badaczem największej w kraju kolekcji pism i obrazów pornograficznych.

Autorce udało się zagrać swoją powieścią na moich uczuciach, jak mało komu. Byłam przerażona bestialstwem pielęgniarek, zła na Dżentelmena, wściekła na Maud, żałowałam pani Suckby i Wątłej. Susan budziła tak różne emocje, że nie potrafię ich jednoznacznie określić.

Dotychczas określenie „powieść wiktoriańska” miało dla mnie mało interesujące konotacje. Po lekturze „Złodziejki” zmieniłam zdanie:)

Komentarze

Lilithin pisze…
Też planuję tę książkę przeczytać :) Czytałam już jedną mniej entuzjastyczną recenzję i teraz Twoja - bardzo pozytywna. Ciekawe, jak mi się spodoba.
Anonimowy pisze…
już sama okładka przyprawia mnie o dreszcz (ale ten pozytywny, dreszcz zaciekawienia). czytam o tej powieści i czytam na wielu blogach, ale nadal jej nie przeczytałem. już zapisuję ją na moją 'czytelniczą listę wyzwań':D
Beata Woźniak pisze…
widziałam serial:)nota bene wszystko co wiktoriańskie mnie fascyuje:)
Monika Badowska pisze…
Lilithin,
też jestem ciekawa:)

Mr_Lupa,
okładka jest wiele mówiąca, zapewniam;)

Montgomerry,
a mnie sie dotychczas kojarzyła wyłącznie z Jane Austin, a tej autorki czytać nie mogę.
Piotr pisze…
No proszę, a myślałam, że jestem jedyną kobietą na świecie, która nie lubi Jane Austen:)
Sarah Waters nie jest jedyną pisarką, która sięga po konwencję powieści wiktoriańskiej, by opowiedzieć o seksualnym i uczuciowym pomieszaniu. Jeżeli podobała ci się "Złodziejka", koniecznie musisz sięgnąć po książki A.S.Byatt, "Szkarłatny płatek i biały" Michela Fabera, "Ptaszynę" i "Księżycową klatkę" Lindy Holeman, "Szerokie Morze Sargassowe" Jean Rhys, "Błękitną suknię" Sheri Holman i "Fanny" Erici Jong. A więc, marsz do biblioteki:)!
Monika Badowska pisze…
Kilargis,
zlitujżesz się;) Tak od razu? Na stoliku czeka "Sens nocy. Spowiedź" Coxa. Może być?;)
Piotr pisze…
Na początek jak najbardziej:)
Anonimowy pisze…
Mam na półce. Twoja recenzja brzmi interesująco. Ciekawa jestem jak będzie u mnie, bo recenzje czytałam o tej książce różne.
Monika Badowska pisze…
Aglod,
czekam zatem na Twoją recenzje:)
Beata Woźniak pisze…
XIX wiek to nie tylko Austen to Gaskell, T.Hardy,G.Elliot czy Thackeray:)
Monika Badowska pisze…
Montgomery,
już mi Kilargis zaproponowała lektury, dopisze zatem i Twoje propozycje.

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k