Przejdź do głównej zawartości

Nenad Veličković. Sahib.



Wydane przez
Wydawnictwo Czarne

Ostatnio trafiam na książki, lektura których nasuwa mi skojarzenia tym, co czytałam w przeszłości. Ta właśnie postrzegam Sahiba – zadziwiająco mocno przypomina mi bohatera powieści Sergiusza Piaseckiego pt. „Żywot oficera Armii Czerwonej”.

Angielski urzędnik z pogardą traktuje tubylców. Wbrew pozorom nie jest on pracownikiem misji humanitarnej oddelegowanym do pracy w głębi buszu czy terenach mało znanych – tytułowy Sahib mieszka i pracuje w Sarajewie. Mieszkańcy Bośni stanowią dla niego inny – by nie rzecz gorszy – gatunek ludzi. Są ograniczeni w dalekowzrocznym planowaniu, gości zapraszają do domu, w którym pokoje są wielkości blatu biurka angielskiego gentelmana i uważają, iż powojenna pomoc humanitarna w takiej postaci jaka została im podarowana przez kraje Zachodu, nie jest dla nich pomocna. Durnie! – zdaje się mówić Sahib.

Smaczku powieści dodaje fakt, iż składa się ona z listów pisanych przez wspomnianego Sahiba do Georga, kochanka pozostającego w Anglii. Oprócz wielokrotnie powtarzanych wyjaśnień dotyczących tego, że pracownik misji humanitarnej musi mieć kierowcę i zupełnym przypadkiem jest to, iż ów kierowca jest szalenie przystojnym i zajmującym mężczyzną, w listach znajdziemy mnóstwo szczególików związanych z życiem codziennym w Bośni przefiltrowanym przez oburzenie narratora i ironię autora.

Świetna lektura, polecam:)

P.S. Nie opuściłam Sarajewa, choć „Ludzie Księgi” są zupełnie inną lekturą. Jednak - równie zajmującą:)

Komentarze

Anonimowy pisze…
O mnie sie Sahib tez bardzo podobał, to taka gorzka czekoladka, niby lekko, a troche nieprzyjemnie. i na dodatek jestem skłonna uwierzyc,ze wielu pracowników tzw misji państw zachodnich mysli dokladnie tak, jak narrator tej ksiazki, traktuje tubylców jak członków obcego i niecywilizowanego plemienia. Bo jest przekonany, ze istnieje tylko jedna cywilzacja-jego własna.
Monika Badowska pisze…
Peek-a-boo,
podzielam Twoje obawy, co do nastawienia pracowników misji humanitarnej (czy aby z pewnością są to misje humanitarne?). Książka świetna!
Myślisz, że on autochtonów naprawdę traktuje z pogardą? Bo w moim odczuciu to przede wszystkim lęk, brak poczucia własnej wartości i ogromne wyobcowanie. O tym między innymi jest ta książka. O inności i trudzie jej oswajania.
Jedna z ciekawszych lektur wydanych w serii "Inna Europa, inna literatura".
Monika Badowska pisze…
Jarku,
nie dopatrzyłam się w nim chęci oswojenia inności. Dziwi się wielu rzeczom, moim zdaniem zbyt wielu, by uznać to za przyjazne nastawienie. Uderzył mnie fragment, którego nie jestem w stanie zacytować, bo nie mam przed sobą książki, ale mówiący o tym, iż Sahib oburza się, że miejscowi zatorowali drogę i są korki, a Sakib uświadamia mu, że gdy pracownicy organizacji jadą przez miasto policja zatrzymuje ruch i wówczas mieszkańcy Sarajewa mają kłopot z przejazdem. Sahib uznaje taką sytuację za normalną i nie rozumie dlaczego Sakib i jemu podobni nie uważają, że logiczne i uzasadnione jest wstrzymywanie ruchu w mieście podczas, gdy on i jemu podobni jadą.

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k