Przejdź do głównej zawartości

Wojciech Kuczok. Senność.


Wydane przez

Wydawnictwo W.A.B.

Do „Senności” podchodziłam z dużą ostrożnością pomna tego, że „Gnój” mnie nie zachwycił. Pierwsze wrażenie z lektury nie było zbyt dobre – musiałam uprawiać czytelniczy bieg próbując dogonić frazy opisujące Adama, lekarza i geja. Później – albo narracja się wyciszyła, albo ja przywykłam do tempa i słowotwórstwa jakie serwuje autor.

Przekonałam się do Róży, Roberta i Adama zanurzonych we własnej samotności i łapczywie sięgających po ludzi im odpowiednich. Róża uciekająca z osamotnienia w sen, oszukiwana przez swojego Męża, budzi się do życia wraz z pojawieniem się właściwego mężczyzny. Robert oswaja samotność najsławniejszego niepiszącego pisarza obserwując widoczne z okna sutereny nogi ludzi; on po nogach rozpoznaje człowieka, jego cele, pragnienia i zamiary. Adam, zakochany w Pięknisiu, dworcowym złodzieju, jest zanurzony w odosobnieniu z racji swoich preferencji seksualnych. Samotność postaci drugoplanowych, owładniętych cyframi, sławą, fobią jest równie zajmująca jak samotność bohaterów głównych.

Podoba mi się jak Kuczok opowiada czytelnikowi świat. I znajduję w jego słowach – wbrew moim wcześniejszym obawom – nadzieję.

P.S. „(…) pięknoduchy, których życie przebiega w biblioteczne alienacji, ci, którzy programowo uprawiają intelektualny wegetarianizm i nie interesuje ich nic, co pokazane, żywią się wyłącznie tekstem, obnoszą z brakiem telewizora, pogardą dla repertuaru kin, sztuki teatralne też wolą czytać, niż oglądać, słuchają tylko ulubionej radiostacji, której ramówka poświęcona jest wyłącznie muzyce poważnej, literaturze poważnej i poważnym informacjom (…).

Chyba wiele jest we mnie pięknoducha. A w Was?

Komentarze

matylda_ab pisze…
Ja "Senność" muszę przeczytać. Lubię Kuczoka, lubię jego spojrzenie na człowieka. Ale z tą definicją pięknoducha nie do końca zgodziłabym się. Bo czerpię ze świata popkultury, ale rozsądnie, wybiórczo i według własnego klucza wrażliwości.
Monika Badowska pisze…
Matyldo,
myślę, że Kuczok opisał tu ortodoksyjnych intelektualnych wegetarian;)
Jest duże prawdopodobieństwo, że będę na spotkaniu autorskim z Wojciechem Kuczokiem i już się na to cieszę:)
Spojlery pisze…
Z przyjemnością przeczytam "Senność". "Gnój" spodobał mi się i choć nie zachwycił, to chciałabym zobaczyć jak wygląda Kuczok w innym wydaniu. A Twój opis jeszcze mnie do tego zachęcił. :)
Pozdrawiam!
Alex
Monika Badowska pisze…
Alex,
dobrej lektury życzę:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k