Przejdź do głównej zawartości

Andrzej Pilipiuk. Homo bimbrownikus.


Wydane przez

Wydawnictwo Fabryka Słów

Coraz częściej w książkach Pilipiuka szukam smaczków związanych z jego poglądami na rzeczywistośc nas otaczającą. Znajduję ich sporo i to one sa moją największą przyjemnością:)

W "Homo bimbrownikusie" wydawca zamieścił trzy opowiadania i tytułową powieść. I już w opowiadaniach posmakować możemy ciętego języka Andrzeja Pilipiuka. Narada Lucyfera i Świętego Piotra, którzy mają kłopot ze zmarłym Jakubem Wędrowyczem wprawiła mnie w dobry nastrój:)

Jakub i Semen, poproszeni przez sołtysa Dębinki o wyrwanie syna z rąk dziadka będącego szamanem boga Mywu, wyruszają do Warszawy. Podczas misji ratowniczej przemieszczają się w czasie, wpadają w pułapki przestrzeni. W powieści pojawiają się inkwizytorzy, wikingowie, wyznawcy Światowida, czarownice, zombi, dresiarze, mamuty i czciciele Ytonga. Wprowadzenie wielu postaci, nie do końca "normalnych" przyspiesza fabułę, ale rodzi też - niestety - poczucie chaosu. Może czasami "dużo" oznacza "za dużo"?

Andrzej Pilipiuk czerpie bogato z pierwotnych kultów, wierzeń w erowodnikowe nauki, ezoteryczych teorii, a potem łączy je z krytyką wytycznych UE obśmiewając socjalistyczne zapędy owych rozporządzeń i wskazując na to, że siłą napędową wszelkich wzniosłych działań ludzkich jest - jakby to powiedział Jakub Wędrowycz - ryćkanie;)

Komentarze

Nemo pisze…
Trzeba będzie zerknąć ;)
Unknown pisze…
U mnie od jakiegoś czasu na półce leżą "Kuzynki". Tyle dobrego się naczytałam o Pilipiuku, że aż boję się po nie sięgnąć, co by się nie rozczarować.
Monika Badowska pisze…
Nemo,
dawno Cię nie było;)

Czytadełko,
ja się przekonałam do Pilipiuka po "Kuzynkach":)
Nemo pisze…
Prowincjonalna - tęskniłaś? ;)

czytadełko - Pilipiuk to dość specyficzny autor - ma lekkie pióro, dobre pomysły, niewątpliwy talent, ale za mało szlifuje teksty. Czasem są z lekka niedorobione. 90% z tego co pisze to czysta rozrywka. Nie każdemu to odpowiada, są ludzie którzy lubią poczuć się śmietanką literacką ( taką z kożuszkiem :P) i uwielbiają wszelkie wtręty na temat filozofii, spraw społecznych i innych Najbardziej - Zajebistych - Problemów - Wszechświata. Ci nie lubią Pilipiuka. Mnie parę jego książek nie podpasowało - z różnych względów, ale generalnie jestem dobrego zdania o jego pisaniu. Polecałbym Ci cykl "Wędrowyczowski", a z mniej rozrywkowych antologię "2586 kroków".
Sara Deever pisze…
Kolejna część bimbrownika :) Czytałam dwie części "Czarownik Iwanow", "Zagadka Kuby Rozpruwacza" i się nie zawiodłam.
Violet pisze…
Widzę,że mniej więcej w tym samym czasie czytaliśmy te same książki ;D
Popularność Pilipiuka wśród blogerów rośnie.
Pozdrawiamy
Violet & Insider
Monika Badowska pisze…
Nemo,
zauważyłam;P

Saro Deever,
:)

Violet,
myślę, że Pilipiuk jest popularny nie tylko wśród bloggerów:) Ładnie zmieniliście bloga - ja też mam chęć na zmiany, ale boję się, że mi pouciekają zakładki.
liritio pisze…
Pilipiuk! Przeczytałam wszystko tego faceta na przestrzeni kilku lat, ale naprawdę wszystko. Pierwsza była, nadal pamiętam, "Zagadka Kuby Rozpruwacza". Jakub Wędrowycz jest świetny, mój idol i w ogóle, plakat nad łóżkiem bym sobie powiesiła :) A "Księżniczka" i "Kuzynki" jakoś mniej mi podeszły, niż Wędrowycz, to chyba już nie mój styl. Bo ja tak naprawdę nie lubię fantastyki ;)
Monika Badowska pisze…
Lirito,
ja - jak już pisałam - polubiłam Pilipiuka po "Kuzynkach". Do innych książek nie mogłam się przekonać ze względu na swobodny sposób bycia Wędrowycza;) Teraz już sie do niego przekonałam, choć wciąż mu nie mogę wybaczyć traktowania psów i kotów.
Nemo pisze…
Prowincjonalna - dobre i to :)

liritio - fantastyka to tylko narzędzie, nic więcej. Pozwala postawić bohatera pod nieco większą ścianą niż w mainstreamie. W końcu w realu rzadko kto ma możliwość uratowania, bądź zniszczenia świata. W fantastyce łatwo coś takiego sprokurować, więc i napięcie większe :)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k