Przejdź do głównej zawartości

Arto Paasilinna. Fantastyczne samobójstwo zbiorowe.

Wydane przez
Wydawnictwo Kojro

Już podczas lektury "Wyjącego młynarza" zachwycałam się sposobem w jaki Arto Paasilinna wykreował świat powieści. Nie zdziwicie się pewnie zbyt mocno, jeśli powiem, że i lektura drugiej książki tego Autora przyniosła mi wiele radości; co więcej "Fantastyczne..." jest w moim odczuciu bardziej uniwersalne, a przez to lepsze.

Dwóch obcych sobie mężczyzn postanowiło popełnić samobójstwo. Na miejsce tegoż czynu wybrali tę samą stodołę. Gdy już się tam spotkali - jeden ze sznurem, drugi z rewolwerem - postanowili odłożyć śmierć na inny czas i pogrążyli się w rozmowie. Uświadomili sobie, że takich jak oni, zniechęconych do życia, jest w Finlandii wielu. Umieścili w prasie ogłoszenie, zorganizowali kongres dla samobójców i ruszyli w Europę, by tam dokonać zbiorowego samobójstwa.

Arto Paasilinna zawarł w swojej powieści bardzo ciekawe obserwacje. Podlane soczyście ironią słowa demaskują fascynującą i nie mniej przerażającą codzienność życia w krajach Półwyspu Skandynawskiego, Niemczech,  Szwajcarii,  Portugalii. Poprzez dokładniejsze przedstawianie przypadków poszczególnych kandydatów na samobójców Autor pokazuje panoramę losów ludzi bogatych i biednych, żyjących samotnie i w rodzinie, zdrowych i chorych, czyli zwykłych jakich wielu, a od wielu różniących się jedynie tym, że zapragnęli skończyć z życiem.

Próbka stylu Paasilinna:

" Jeśli człowiek pije, to zaczyna mu dokuczać wątroba i śledziona. Jeśli się porządnie najada, to rośnie mu poziom cholesterolu we krwi. Jeśli pali papierosy, to w płucach pojawia się zabójczy rak. (...) Niektórzy uprawiają biegi aż do utraty tchu i padają na bieżni sparaliżowani nadmiernym wysiłkiem. Jeśli zaś człowiek nie biega, to tyje i obrasta tłuszczem, wysiadają mu stawy, ma kłopoty z kręgosłupem i umiera nagle na zawał serca." (s. 147)

To, o czym pisze Autor nie jest związane tylko z byciem Finem - jego uwagi dotyczące funkcjonowania ludzi, społeczności, odnieść można do szerokiego grona. Obserwacje czynione ustami bohaterów powieści są zaskakująco proste, ale i prawdziwe.

Arto Paasilinna zapewnia materiał do refleksji i wyśmienitą literaturę.

Komentarze

WYjący młynarz bardzo mi się podobał. Również uniwersalna książka. Te również poszukam :)
Monika Badowska pisze…
Mary,
miłych poszukiwań i jeszcze milszej lektury:)
aniol-diabel pisze…
Ta fabuła przypomina "Norway. Today" Igora Bauersimy

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k