Przejdź do głównej zawartości

Robert Makłowicz. Café Museum.


Wydane przez
Wydawnictwo Czarne

Zacznę, wybaczcie, familiarnie - Kochani! Książka Roberta Makłowicza należy do tych nielicznych traktatów literackich, które swą materią i maestrią sprawiają, że ma się chęć czytać je głośno w miejscach publicznych, cytować rodzinie oraz bliższym i dalszym znajomym, a na tych, którzy słuchać nie chcą, wywierać presję nakłaniając do lektury:)

Opowieść, znawcy kulinariów i poprzez owe kulinaria historii i kultury miejsc przez niego odwiedzanych, w tym wypadku skupia się na niegdysiejszym Cesarstwie Austro-Węgierskim, na rejonie zwanym Mitteleuropą, czyli tym ziemiom, do których i ja mam wielki sentyment, w których czuję się jak u siebie (no, może z wyjątkiem chwil komunikacji z Węgrami), które wyjątkowo bliskie są mojemu sercu. Czy zatem mogłabym nie zazdrościć Autorowi podróży i wynoszonych z nich doświadczeń? Czy mogłabym nie chcieć czytać o tychże doświadczeniach i podróżach jeszcze i jeszcze? Oczywiście - nie mogłabym, więc pozostaje mi po lekturze, przebogatej i smakowitej, uczucie, żem nasycona, ale za jakąś godzinę lub dwie chętnie poczytałabym na nowo o kolejnych wędrówkach przez Dalmację, prowincję węgierską, itp.

Nie umiem przy tej książce zachować choćby pozorów obiektywizmu, więc nawet nie będę próbowała. Tekst o przygotowaniach do podróży pociągiem do Sarajewa - przecudny, bogactwo wiedzy prezentowanej przez Roberta Makłowicza, i to wiedzy nie tylko kulinarnej - zachwycające i tylko krótkie nawiązania odnoszące się do współczesnej sytuacji politycznej Polski będące wyrazem poglądów politycznych Autora wydawały mi się niekonieczne w tej na poły bajecznej opowieści o spadku kulturowym jaki otrzymaliśmy po Cesarstwie.


Kochani, chętnie - jak już wspomniałam - naszpikowałabym moje o tej książce pisanie cytatami, ale nie chcę Wam odbierać przyjemności odkrywania smaczków ukrytych w historiach opowiadanych przez Autora. Mnie, osobie, która tv lekceważy, a programów kulinarnych nie ogląda, bo nudne są, książka Roberta Makłowicza sprawia wiele, wiele radości. I Wam życzę podobnych odczuć. A teraz - czytajcie!

Komentarze

Magia książki pisze…
Uwielbiam Makłowicza :)
Klaudyna Maciąg pisze…
Też go uwielbiam i również szalenie zazdroszczę pracy - zwiedza, smakuje, poznaje - cudo :)
Lilithin pisze…
Co za cudowny zbieg okoliczności! Ja właśnie 15 minut temu wróciłam z księgarni, gdzie przeglądałam właśnie tę książkę :) Bardzo spodobał mi się tytuł i zdziwiłam się, że nie jest to książka kucharska. Teraz mam ochotę po nią wrócić! Może następnym razem się uda. Bardzo ładne wydanie, tak na marginesie. Pozdrawiam serdecznie :)
Caitri pisze…
Uwielbiam Maklowicza, musze zapoznac sie z jego ksiazka, po prostu musze.

Pozdrawiam.
Unknown pisze…
Z reguły książek tego typu nie lubię, ale zawsze od reguły są wyjątki nieprawdaż?

Więc chyba się skuszę... No tytuł już zapisany na kartce, którą zawsze biorę do biblioteki ;)
Monika Badowska pisze…
Isabelle,
:)

Futbolowa,
to jedna z tych prac, która jest tak zachwycająca, że płacenie za nią wydaje się nadużyciem;)))

Caitri,
powodzenia:)

Hasita,
witaj:) Co masz na myśli pisząc " książek tego typu nie lubię"? Za ciekawiło mnie to. Miłego pobytu na Targach:)))
Unknown pisze…
A ja właśnie za Makłowiczem nie przepadam; nie wiem, czy to przez jego intonację, ale książka akurat bardzo mnie kusi (zwłaszcza, że to nie audiobook ;)).
Monika Badowska pisze…
Poczytajko,
tak jak pisałam - nie jestem w stanie oglądać programów kulinarnych w tv, bo mnie nudzą, a książka - pozbawiona obrazu telewizyjnego i dziejąca się tak szybko jak ja chcę, a nie tak jak chce tego przyrządzana potrawa - zachwyciła mnie:)
Unknown pisze…
Chyba źle ujęłam moją myśl... Nie lubię, w sensie nie powinnam czytać, bo jak czytam o kulinariach wszelakich robi mi się z jednej strony przykro, że właśnie nie mogę zjeść tego o czym czytam; ale z drugiej strony dociera do mnie ile jeszcze smakowitości przede mną :). (pewnie moja myśl nieco zagmatwana jest, ale mam nadzieję, że zrozumiesz).

Jeżeli chodzi o Targi dziękuję... :)
Monika Badowska pisze…
Hasita,
teraz rozumiem:) Ja nie mam tego kłopotu, bo większość opisywanych potraw jest mięsna, a ja od wielu lat jestem wege;)
Unknown pisze…
Szczęściara z ciebie w takim razie :).

Ja ją przeczytam właśnie ze względu na historie kulinarne austro-węgier z naciskiem na Węgry właśnie :)
Pemberley pisze…
Kolejna "jedzeniowa opowiastka", chyba sie skusze;)
Anonimowy pisze…
Wartka opowieść birbanta ,lekka w czytaniu i strawna.
Jedynie wtręty polityczne dotyczące dzisiejszej sceny (obsceny) politycznej zabrzmiały zgrzytem.
Czy przy wykwintnie zastawionym stole, w radosnych chwilach konsumpcji, przy śpiewach gremialnych - dawanie upustu swoim preferencjom politycznym jest na miejscu ?
Monika Badowska pisze…
Pemberley,
skusiłaś się?:)

Anonimowy,
ano nie bardzo jest - napisałam o tym...

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k