Przejdź do głównej zawartości

Andrzej Maleszka. Magiczne drzewo. Czerwone krzesło.

Wydane przez
Wydawnictwo Znak

Zainteresowało mnie Magiczne drzewo, zaintrygowała historia przedmiotów z niego wykonanych. Już ukazała się druga część opowieści, więc uznałam, że czym prędzej powinnam nawiązać znajomość z bohaterami historii snutej przez Andrzeja Maleszkę.

Jednym z przedmiotów wykonanych z powalonego burzą Magicznego Drzewa jest czerwone krzesło. Na pozór zwyczajne, drewniane kryje w sobie wielką moc. Moc spełniania życzeń tego, kto na tym krześle siedzi.

Krzesło trafia do domu niezbyt zamożnej, ale kochającej się rodziny. Filip, Kuku i Tośka mieszkają z rodzicami. Pewnego dnia odwiedza ich siostra mamy, zamożna i wyjątkowo złośliwa ciotka Maryla. Nagle, ku zaskoczeniu dzieci, rodzice decydują się przyjąć roczny kontrakt na statki Queen Victoria, beztrosko oddając potomstwo pod opiekę nielubianej ciotki. I tu zaczyna się cała, magiczna, historia…

Historia “Czerwonego krzesła” przekonała mnie do siebie. Wzbudziła dziecięcą stronę część mojej osobowości i czytana już przed snem nie pozwoliła zasnąć z ciekawości. Przeżywałam wraz z rodzeństwem chwile grozy, odczuwałam złość na ciotkę Marylę i współczucie wobec jej pomniejszonej do siedmiolatki, bałam się o to, czy bohaterom uda się osiągnąć to, co zamierzają. A końcówka… Jak dobrze, że przeczytałam “Czerwone krzesło” w chwili, gdy mogę od razu sięgnąć po “Tajemnicę mostu”.

P.S. Zapowiedź "Tajemnicy mostu":
P.S.2. Widzieliście film? Warto?

Komentarze

Klaudyna Maciąg pisze…
Film widziałam fragmentami setki razy (ach ta praca w kinie ;)) i - w moim odczuciu - nie jest zły. Ma taki trochę klimat filmów młodzieżowych z dawnych lat, a to akurat lubię :)
Vi pisze…
Ja też tylko fragmentami widziałam i skojarzył mi się z takim filmem o gadających sankach... był kiedyś taki pamiętasz? :)
Monika Badowska pisze…
Futblowa,
o, to argument za obejrzeniem tego filmu:)

Virginio,
niestety, gadających sanek nie pamiętam...
Vi pisze…
Ale się uśmiałam sama z siebie :) :) :), chyba się herbatą wczoraj upiłam... chodziło mi oczywiście o sanki, które same jeździły za chłopcem, były jak psiak, ale nie gadały, ani też nie szczekały :).
Powinnam chodzić wcześniej spać.
Ja pisze…
Oglądałam pierwszą cześć i ogromnie mi sie podobała i byłam pełna uznania dla dialogów! :)
wiec juz sie nie mogę doczekać drugiej części :)
Monika Badowska pisze…
Zaczytana,
na razie jestem po lekturze drugiej części - recenzja jutro:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k