Przejdź do głównej zawartości

Dubravka Ugresić. Życie jest bajką.


Wydane przez
Wydawnictwo Znak


Jedna książka, a trzy - niby odrębne - historie. Ich odrębność podkreśla różny typ narracji, a owej odrębności przeczą elementy wiążące przedstawione przez Autorkę wydarzenia.

Pierwsza z historii opisuje relację między dorosłą córką i jej matką. Narratorka, czyli córka, próbuje zrozumieć istotę emocji łączących ją z matką, próbuje - z punktu widzenia kobiety - zrozumieć inna kobietę, jej nawyki, przyzwyczajenia, wymagania stawiane innym i sobie. Do głębokiego namysłu nad sobą i matka skłania ją przedziwna, jej zdaniem, relacja matki z młodą Bułgarką; jakże inna od znanych jej kontaktów na lini matka - córka.

W drugiej historii obserwujemy Pupę, Bebę i Kulkę podczas wakacyjnego wyjazdu. Kobiety dojrzałe, by nie rzec przejrzałe, nie zgadzają się na swoje wykluczenie. Chcą być traktowane jak kobiety bez drażniącego przypominania im o latach, które upływając odznaczyły się na ich ciałach. Pozornie najradośniejsza opowieść jest zarazem historią walki o życie, witalność, której nie trzeba się wstydzić, seksualność, która nie ginie wraz z przekroczeniem kolejnej rocznicy urodzin.

Trzecia część książki przypomina esej kulturoznawcy. Autorka oddaje głos młodej Bułgarce z pierwszej historii, a ta dokonuje analizy dwóch poprzednich części powieści objaśniając motywy, tłumacząc archetypiczne nawiązania, mówiąc o słowiańskich wierzeniach koncentrujących się na postaci Baby Jagi.

Owo przedziwne zakończenie, powiązanie trzech części powieści w tak udany i zaskakujący sposób sprawiło mi prawdziwą przyjemność. Czytałam wkraczając w każdą z historii, włączałam się w emocje bohaterek i poprzez ich myśli próbowałam pozwolić sobie na własne refleksje. To bardzo kobieca książka - książka, dzięki której mamy szansę zastanowić się nad sobą, nad kobietą.

Komentarze

D pisze…
Wielki podziw dla Znaku - chyba najlepsze okładki w polskich wydawnictwach to właśnie okładki znakowskich książek :) Ja już wcześniej chciałam się za nią zabrać.
Mam ochotę na tę książkę od dawna :) Może zechcesz się wymienić na coś ;)
monotema pisze…
Rzeczywiście, jak pisze Domi, super okładka. Chętnie książkę przeczytam.
Pozdrawiam
Monika Badowska pisze…
Domi,
okładka faktycznie efektowna:-)

Ramona i Natalia,
nie chcę;-)

Monotema,
tego tu nie widać, ale na okładce jest taki element, który widać pod właściwym kątem; rozchodzi się promieniście.
Aneta pisze…
Jak tylko obaczyłam okłądkę, to wiedziałam, że chce tę książkę przeczytać :) Treść kusi :)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k