Przejdź do głównej zawartości

O kiełkujących zębach i głaskaniu między książkami

Sierpień w Kociokwiku upłynął pod znakiem Sawy. Zamieszkała z nami w pierwszym dniu miesiąca i mimo, że nie wzbudziła zainteresowania kotów, wpadła mocno w serce Sary i moje.


Karmiona butelką błyskawicznie nauczyła się, że dźwięk budzika oznacza jedzenie. Biegała pod moimi nogami głośno domagając się karmienia, a reszta stada - mniej lub bardziej cierpliwie - bezgłośnie, acz wyraziście poganiała mnie do działania. Jedzenie dla Sawy oznaczało także śniadanie dla nich.


Małe koty szybko się uczą, więc i Sawa sprawnie opanowała korzystanie z kuwety (mimo, że musiała się do niej wspinać), wchodzenie na łóżko, czy fotele. Świat, wciąż wielki, oswajała powoli, ale ostoją w przestrzeni byłą dla niej zawsze Sara. To do niej szła się przytulić, a podczas wieczornego czasu na chwilę przed zgaszeniem światła leniwie drapała ją po brodzie, podgryzała w ucho, czy lizała po nosie. Sawa siadywała przy leżącej Sarze, jakby chciała móc zobaczyć i poczuć to samo, co starsza, spokojna, psia ciotka.

Gdy Malutka przestała jeść i zaczęła mieć kłopoty żołądkowe powędrowała na jeden dzień ze mną do pracy. Głównie spędziła czas w transporterze, ale na czas karmienia, pojenia i sprzątania trzeba ją było wyciągać. Mimo osłabienia bawiła się świetnie.



Okazało się, że kłopoty żywieniowe związane były z wychodzeniem zębów. Z pomocą farmakologiczną opanowaliśmy bolesność i kociątko zaczęło nadrabiać stracony czas:-) Broniła miseczki z karmą całą sobą, warczała na inne, zbliżające się zbyt mocno, koty i posunęła się do zastosowania rękoczynów wobec Nusi, która skończywszy swoją kolację uznała, że pożywi się u najmłodszej. Nie udało się.

Jakąś godzinę po zamieszczeniu w Internecie ogłoszenia o tym, że Sawa szuka domu zadzwonił telefon. Dwa dni później odwiedzili nas ludzie, którzy szukali towarzystwa dla swojego kocurka. A za kolejne kilka dni Sawa przeprowadziła się do swojego domu.

W Kociokwiku jest teraz 6 kotów (2 tymczasy) i pies. A gdy zabrakło tej najmniejszej i najmłodszej, czarnego Malutka, zrobiło się dziwnie pusto, cicho i spokojnie.

Skoro już o tymczasach... Nadal domu szukają Tygrys i Szczotek. Urodzeni w maju są teraz w takim wieku, że wciąż chcą i lubią się przytulać, wciąż mruczą i szukają głaszczącej ludzkiej dłoni, ale jednocześnie okazują daleko posuniętą żywiołowość. Nauczyły się błyskawicznie kociokwikowych zasad żywienia i spania i z dużą przyjemnością korzystają z możliwości spacerowania po osiatkowanym balkonie. Szukając domu wspólnego lub domu gdzie będą kolejnym kotem.


Sara zadebiutowała w roli pomocnika bibliotekarza. W ramach wakacyjnej akcji dla dzieci w jednej z bibliotecznych filii odbyło się spotkanie związane tematycznie z opieką nad zwierzętami. Koleżanka opowiadała o kotach, ja o psach, ale i tak najważniejsze było to, że na spotkaniu był pies i psa można było głaskać.





Za niedługo do kociastych przyjedzie ciocia J., a my z Mamutkiem wyruszymy na urlopowe ścieżki wędrowne. Trzeba nam już zmienić trasy spacerów :-)

Komentarze

Magdallena pisze…
Kochane i milusińskie zwierzątka, o których piszesz. Trzymam kciuki za znalezienie nowych właścicieli dla kociaków.
Zdjęcia - urocze :)
Kocie Lektury pisze…
Niezwykłe :) mam nadzieję, że wszystkie tymczasy szybko znajdą odpowiedniego człowieka, o którego będą się mogły miziać bez końca.
Monika Badowska pisze…
Magdalleno, Kocie Lektury,
będę wdzięczna za udostępnianie ogłoszenia:-)
Pozdrawiam z burczącego Kociokwika.
Wyliczanka.eu pisze…
Przekochana jest Sara:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k