Wydane przez
Wydawnictwo Sic!
Ingham we "Wprowadzeniu" zwraca uwagę na fakt, że literatura socjologiczna poświęcona kapitalizmowi jest bardzo obfita, a mimo to prezentuje nam swoją książkę, czym dokłada się do owej obfitości. Po co zatem kolejna książka o kapitalizmie?
Ingham wyjaśnia, że to, co zamierza przedstawić w swoim dziele, na pierwszy rzut oka może wydwawać się staromodne, bo też i cel Inghama jest nieco inny, niż cele, które zakładają sobie pozostali autorzy. Ingham chce bowiem skupić się na klasycznej, socjologicznej problematyce, czyli na naturze kapitalizmu. Ta natura to fundamentalne elementy kapitalizmu postrzegane jako całość, ale też wzajemne tychże elementów powiązania.
Książka wyraźnie dzieli się na dwie części. W części pierwszej Ingham przedstawia idee najważniejszych teoretyków, a ci najwięksi to, wedle Inghama, A. Smith, K. Marks, M. Weber, J. Schumpeter oraz J. M. Keynes. Na początku każdego rozdziału, przy nazwisku omawianej postaci, Ingham daje jakąś sentencję, zdanie póbujące oddać istotę myśli opisywanego autora. I tak przy Adamie Smith'cie mamy taką oto sentencję: "Rynek jako zestrajająca >niewidzialna ręka<"; przy Karolu Marksie: "Wyzysk i zgubne sprzeczności kapitalistycznego sposobu produkcji"; przy Johnie Maynardzie Keynesie: "Usprawnianie kapitalizmu".
Dobre są te portrety kreślone przez Inghama, przydatne zwłaszcza tym, którzy o Marksie coś tam słyszeli, być może potrafią skojarzyć Smitha z "niewidzialną ręką", ale już zupełnie nie wiedzą, kto to był Joseph Schumpeter. Na okładce mamy taki oto fragment recenzji Zygmunta Baumana: "O takich monografiach każdy student marzy: zwięzłe choć ogarniające całość istniejącej wiedzy o przedmiocie". Bauman ma rację - książka Inghama to bardzo dobry podręcznik.
Druga część książki, o wiele większa od pierwszej, to dla mnie całe ekonomiczne studia :-)) Ingham pisze o kapitalistycznych instytucjach, takich jak pieniądz, wymiana rynkowa, rynki kapitałowe i finansowe, przedsiębiorstwo czy państwo. Pisze też o globalizacji, próbuje poszukać odpowiedzi na pytanie o to, czy kapitalizm przetrwa, a na koniec, w "Postscriptum", daje analizę kryzysu światowego, który rozpoczął się w roku 2007 i który, na szczęście, do nas nie dotarł, co pozwoliło nam stać się zieloną wyspą :-))
Oczywiście po przeczytaniu książki Inghama nie zostałam ekonomistką, ale przecież książkę mam i zawsze mogę do niej wrócić.
Na koniec taki oto mały problem: jak myślicie, czy politycy znają się na ekonomii? No dobrze, nie muszą się znać, bo od ekonomii mają ekspertów. OK, ale skąd politycy wiedzą, którzy eksperci od ekonomii mają rację? :-)))
Ingham wyjaśnia, że to, co zamierza przedstawić w swoim dziele, na pierwszy rzut oka może wydwawać się staromodne, bo też i cel Inghama jest nieco inny, niż cele, które zakładają sobie pozostali autorzy. Ingham chce bowiem skupić się na klasycznej, socjologicznej problematyce, czyli na naturze kapitalizmu. Ta natura to fundamentalne elementy kapitalizmu postrzegane jako całość, ale też wzajemne tychże elementów powiązania.
Książka wyraźnie dzieli się na dwie części. W części pierwszej Ingham przedstawia idee najważniejszych teoretyków, a ci najwięksi to, wedle Inghama, A. Smith, K. Marks, M. Weber, J. Schumpeter oraz J. M. Keynes. Na początku każdego rozdziału, przy nazwisku omawianej postaci, Ingham daje jakąś sentencję, zdanie póbujące oddać istotę myśli opisywanego autora. I tak przy Adamie Smith'cie mamy taką oto sentencję: "Rynek jako zestrajająca >niewidzialna ręka<"; przy Karolu Marksie: "Wyzysk i zgubne sprzeczności kapitalistycznego sposobu produkcji"; przy Johnie Maynardzie Keynesie: "Usprawnianie kapitalizmu".
Dobre są te portrety kreślone przez Inghama, przydatne zwłaszcza tym, którzy o Marksie coś tam słyszeli, być może potrafią skojarzyć Smitha z "niewidzialną ręką", ale już zupełnie nie wiedzą, kto to był Joseph Schumpeter. Na okładce mamy taki oto fragment recenzji Zygmunta Baumana: "O takich monografiach każdy student marzy: zwięzłe choć ogarniające całość istniejącej wiedzy o przedmiocie". Bauman ma rację - książka Inghama to bardzo dobry podręcznik.
Druga część książki, o wiele większa od pierwszej, to dla mnie całe ekonomiczne studia :-)) Ingham pisze o kapitalistycznych instytucjach, takich jak pieniądz, wymiana rynkowa, rynki kapitałowe i finansowe, przedsiębiorstwo czy państwo. Pisze też o globalizacji, próbuje poszukać odpowiedzi na pytanie o to, czy kapitalizm przetrwa, a na koniec, w "Postscriptum", daje analizę kryzysu światowego, który rozpoczął się w roku 2007 i który, na szczęście, do nas nie dotarł, co pozwoliło nam stać się zieloną wyspą :-))
Oczywiście po przeczytaniu książki Inghama nie zostałam ekonomistką, ale przecież książkę mam i zawsze mogę do niej wrócić.
Na koniec taki oto mały problem: jak myślicie, czy politycy znają się na ekonomii? No dobrze, nie muszą się znać, bo od ekonomii mają ekspertów. OK, ale skąd politycy wiedzą, którzy eksperci od ekonomii mają rację? :-)))
Komentarze