Przejdź do głównej zawartości

Trzecie urodziny DKK

Gdy zawędrowałam dziś na spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki okazało się, że ów Klub obchodzi Trzecie Urodziny. O zdjęcie tortu poproszę moderatorki Klubu i jeśli dostanę - zaprezentuję, a tymczasem pokazuję prezenty:
Moderatorki przygotowały niespodziankę - każda z nas otrzymała broszurę ze zdjęciami dokumentującymi historię naszego DKK, przedstawiającą gości, książki, które przeczytałyśmy, a także odrobiną statystyki. Jako, że jestem w DKK nie od początku i dość nieregularnie bywam na spotkaniach posługując się owymi danymi napiszę, że spotkań Klubu było już 39, ale książek przeczytałyśmy 41. Udało nam się zorganizować 7 spotkań autorskich (dziękujemy wszystkim, którzy nie przestraszyli się drogi na prowincję), a na spotkania Klubu przychodziło nas (nie zawsze jednocześnie) trzydzieści osób.

Ładna historia, prawda?

Pani Elżbiecie i Pani Bożenie, dziękując za miłą atmosferę spotkań, życzę wielu burzliwych dyskusji o książkach na spotkaniach Klubu. A Paniom - Klubowiczkom muszę wyznać, że dobrze mi się ich słucha:) 

Komentarze

Klaudyna Maciąg pisze…
Genialna inicjatywa! Teraz wspieram stworzenie na mej uczelni Koła Literaturoznawców, co zahaczać będzie również o dyskusje literackie :) Może też kiedyś sięgniemy tak wysokich statystyk :)
Monika Badowska pisze…
Futbolowa,
powodzenia zatem!
Pozdrawiam:)
Bazyl pisze…
A my dziś pogadalim o "Marinie" Zafona, ale w czwórkę. Gdzie nam do trzydziestki.
Monika Badowska pisze…
Bazylu,
wszystko przed Wami:)
nutta pisze…
Nasz klub działa od stycznia i na razie spotyka się sześć osób w bibliotecznym punkcie filialnym. Taki firmowy długopis też otrzymałam:)
matylda_ab pisze…
Oooo, gadżety fajne! :) Tak, jak mój kubek, który całkiem niedawno dostałam od DKK. ;)
Kala pisze…
Zazdroszczę. U nas był DKK ale nie taki z prawdziwego zdarzenia, stricte DKK, bo od tego nigdy nie dostaliśmy wiadomości zwrotnej. Mieliśmy amatorski DKK. Po jakimś czasie spotkania przestały być organizowane - a szkoda. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś dyskusje o książkach zagoszczą do mojej biblioteki, bo nie chce mi się jeździć do Katowic.
Monika Badowska pisze…
Nutta,
i sześć to już dobrze:)

Matyldo,
o, nie wiedziałam, że są też kubki.

Kala,
ale w Waszej bibliotece tyyyle się dzieje:) Upomnij się o DKK u bibliotekarek:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj