Przejdź do głównej zawartości

Julian Tuwim. Najpiękniejsze wiersze dla dzieci.

Wydane przez
Wydawnictwo Zielona Sowa

Jedyną książką z dzieciństwa jaką mam ze sobą jest książka Tuwima (reszta czeka u Rodziców). Odszukałam ją i obejrzałam porównując z nowym wydaniem. Ta starsza jest mocno zaczytana, pokreślona przez moją uczącą się trzymania kredki w dłoni siostrę, czarno-białe ilustracje pokolorowane przeze mnie dodają barwy całości, a dodatkowe plamy nieznanego pochodzenia wzruszają i podkreślaną owo nieuchwytne przywiązanie do egzemplarza książki mającego już lat dwadzieścia siedem.
Zamyśliłam się... Przeczytałam obydwie książeczki odnajdując w sobie emocje związane z dziecięcym czytaniem Tuwima, dostrzegając podobieństwa i różnice między wydaniami, wspominałam jak moi uczniowie na konkursach recytatorskich prezentowali wiersze zaczerpnięte z dorobku znakomitego poety.


Dobrze jest mieć swój egzemplarz ulubionych wierszy, który towarzyszy dzieciństwu, z którym się dorasta i do którego wraca po latach. Mój wciąż stoi na półce, a ten niedawno wydany stanie ma półce Helenki. Mam nadzieję, że jej Tuwim będzie równie zaczytany jak mój, że stanie się jej równie bliski jak mnie wydanie z 1983 roku.

Komentarze

Anonimowy pisze…
Tuwim- u nas numer jeden na konkursach recytatorskich jeszcze w podstawówce... To była niejako "obowiązkowa lektura" według naszej bibliotekarki :)
Eireann pisze…
Oddałabym wszystkie kolorowe edycje za to jedno stare wydanie... Pamiętam je z dzieciństwa (z biblioteki), choć sama czytałam inne, z kolorowymi ilustracjami. Nie pamiętam, czyjego autorstwa, ani z którego roku, ale rozpoznałabym je od razu.
Monika Badowska pisze…
Luna,
jak widzisz - wciąż w szkołach istnieje Tuwim;)

Eireann,
ilustracje są Olgi Siemaszko. I wybacz, ale nie oddam Ci swojego egzemplarza;)
Eireann pisze…
Ach, nawet nie śmiałabym prosić ;-D. Pozdrawiam!

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj