Sara Gruen. Woda dla słoni.

Stary mężczyzna wspomina. Ma dziewięćdziesiąt lat (lub dziewięćdziesiąt trzy). Mieszka w domu starców, a do wspomnień pobudza go widok cyrku za oknem. Bowiem Jakob Jankowski uciekając w młodości przed pustką życiową trafił do cyrku i tam, w tym dziwnym świecie, przeżył tak wiele, że to nauczyło go troski o codzienność.

Nie będę opowiadała fabuły, gdyż przed tymi, którzy jeszcze nie zetknęli się z książką, nie chcę odsłaniać zbyt dużo – w tę opowieść trzeba wchodzić samemu, pomału i dać się jej porwać.

Gdy byłam dzieckiem często odwiedzałam cyrk. O akcji „Cyrk bez zwierząt” słyszałam i kto wie, może nawet podpisałam petycję. A później patrząc z okna na dzieciaki z prowincjonalnego miasteczka, uśmiechnięte i przejęte, jeżdżące na wielbłądach zastanawiałam się jak naprawdę żyje się w cyrku: i ludziom, i zwierzętom.

Sara Gruen przedstawia nam historię tak realną, że aż trudno uwierzyć, iż jej książka jest fikcją. Nakreśla w doskonały sposób stosunki między pracownikami różnego szczebla, pokazuje jak traktowano zwierzęta, a wreszcie opisuje nam miłość ludzi, którzy osadzeni w cyrkowych realiach umieją się odnaleźć.

Pisarka nie należy do tych, które wygładzają swoją opowieść lub które ją przejaskrawiają, by zadowolić czytelników. Ona po prostu opowiada. Opowiada nam kawałek życia i robi to tak dobrze, że zarwałam dla tej opowieści noc.