Ulubione serie, czyli...

wpis, do którego zainspirowała mnie Karolina z bloga Zwiedzam wszechświat.

Istnieją książki, do których zawsze wracam z przyjemnością. Joanna Chmielewska, Lucy Maud Montgomery, Agatha Christie, Gerald Durrell to autorzy podręczni i blisko serca. To ich książki ratują mnie podczas czytelniczej niemocy, po ich powieści sięgam, gdy jestem tak zmęczona, że nie mam siły skupić się na niczym, co musiałabym zapamiętywać. Ich opowieści niczym ciepłe, przyjemne w dotyku swetrzysko opatulają słowami, a ich największą mocą jest to, że są.

Wśród wielu przeczytanych przeze mnie książek trafiłam jednak na takie, które - zostawiwszy niezatarty ślad w moim czytelniczym życiu - są mi bliskie, ale nie aż TAK bliskie, jak te wspomniane wcześniej. Darzę ich Autorów wyjątkową estymą, bohaterów znam i traktuję jak własnych znajomych oraz emocjonuję się przy każdym z nimi spotkaniu.

James Herriot i jego zapiski początkującego (i coraz bardziej doświadczonego) weterynarza. Napisane z olbrzymim poczuciem humoru przedstawiają nieco niedzisiejszy już świat. Z książek Herriota wyłania się wielki szacunek do zwierząt i hm, hm... cierpliwość do ludzi;)

(klik)

Na książki Noaha Gordona trafiłam w szkole średniej. I do dziś darzę je nieustającą miłością oraz staram się zarażać moim uwielbieniem. Gdybyście mieli ochotę obejrzeć film, to bardzo Was proszę - przeczytajcie wcześniej książkę:)

(klik)

Pochwały dla Alexandra McCalla Smitha wygłaszałam tu już tak często, że aż natarczywym wydaje mi się czynienie tego po raz kolejny. Bardzo klimatyczne powieści o Botswanie, oddające koloryt społeczny za pośrednictwem Mma Ramotswe i jej Agencji Detektywistycznej. Chciałabym umieć tak patrzeć na świat jak najsłynniejsza detektywka Afryki.

(klik)

Z Jan Karon i jej pastorem sprawa wygląda podobnie, jak w powyższym przypadku. Chwalę ów cykl, polecam i czynię to na tyle często, że wydawnictwo Zysk i S-ka poprosiło mnie o udostępnienie fragmentu tekstu na skrzydełku okładki. Z wielką niecierpliwością czekam na kolejny tom, a książki, których głównymi bohaterami są Mitford i Tim Kavanaugh, stanowią stały element mojego czytelniczego cyklu rocznego.

(klik)

Znacie twórczość "młodego" Łysiaka? Nie mam pojęcia co robi aktualnie Tomasz Łysiak, ale cykl powieściowy napisany przez niego zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie już kilka lat temu. Wciąż obiecuję sobie powrót do tych książek, ale sami wiecie jak to jest w powrotami i obietnicami, prawda?

(klik)

Mam wrażenie, że Marcina Wrońskiego przedstawiać nikomu nie trzeba. Jego książek również. Powieściowy cykl kryminałów retro zabiera czytelników do Lublina i czyni owo miasto - mimo zbrodni - tak sugestywnie przyjaznym, że niejednokrotnie, podczas lektury, miałam chęć wsiąść do pociągu czy autobusu zmierzającego do Lublina i zanurzyć się w uliczkach opisywanego miasta. Komisarza Zygę Maciejewskiego stawiam nad wszystkich Mocków i innych polskich detektywów;)

(klik)

Tu znów kryminalna seria. I to taka, ze wstydem przyznaję, której uroku długo nie mogłam dostrzec i przed którą długo się broniłam. Ale gdy już wyzwoliłam się z uprzedzeń (albo prościej ujmując - dojrzałam do lektury) zapadłam w opowiadane przez Martę Grimes historie, a inspektor Richard Jury budzi we mnie niekłamany zachwyt.

 (klik)

Tu chyba nie trzeba słów. W kilku się nie da, a na pisanie epopei wychwalającej Terry'ego Pratchett'a nie mam wystarczająco dużo miejsca. Z nim jest trochę jak w Ani z Zielonego Wzgórza - są tacy, którzy znają Pratchetta i ci, którzy nie. Tym pierwszym nie trzeba nic tłumaczyć, drugim nie ma sensu;)

(klik)

Z racji upodobań, ale też wykonywanych prac zawodowych, staram się być zorientowaną co i kto dobrego wydaje dla młodszych czytelników. Gdybyście zatem poszukiwali cyklu książkowego godnego polecenia, to służę pomocą:)

Winter, malamut alaskański, porwał moje serce od pierwszego spotkania na kartach książki. Blaski i cienie psio-ludzkiego życia opowiadane z perspektywy czworonoga, bawią i uczą. Już nie mogę się doczekać premiery kolejnego tomu.

(klik)

O serii Podpalacze książek powinno być głośno. Bardzo głośno. A niestety - mam wrażenie, że nie jest. To powieści adresowane do czytelników w wieku 12-16 lat, oparte na dynamicznej akcji, zaskakujących rozwiązaniach i - co najistotniejsze - przesłaniu, że książki są skarbnicą mądrości i bez nich jesteśmy społecznie/cywilizacyjnie nikim. Niezbyt często kupuję książki, ale w tym przypadku jestem coraz bliższa wydania pieniędzy. A nic by mnie tak nie uszczęśliwiło, jak wersja audio wszystkich trzech powieści.

(klik)

Przygody Elfa, schroniskowego psiaka, który trafiwszy do rodziny Dużego i Młodego, staje się pełnoprawnym członkiem tejże oraz nadaje nową jakość życiu obydwu panów. Seria bardzo przygodowa, ale też bardzo edukacyjna. Znajdziemy w niej informacje o tym, czym karmić psa, co to są pseudohodowle, jak traktować czworonożnego przyjaciela na spacerach i w domu oraz mnóstwo niezbędnych młodocianym (i nie tylko) miłośnikom psów wiadomości. Jako suplement występuje poradnik traktujący o tym, jak wychować sobie człowieka. 

(klik)

Różni autorzy, różna tematyka, a element spajający to adresat - młodzi ludzie, wkraczający w nastoletni wiek, potrzebujący literatury dla siebie. Takiej, która porusza sprawy im bliskie, pokazuje życie innych młodych ludzi we współczesnych realiach. Zbiór takich powieści prezentowany jest w serii Plus Minus 16. Serii, którą bardzo sobie cenię i której - ze wstydem przyznaję - czytam wciąż za mało.

(klik)

Cykl poświęcony Zosi z ulicy Kociej i jej najbliższym prezentuję tu z zapałem od pierwszego z nim spotkania. Dobrze napisane, bardzo przyjacielsko-rodzinne powieści o dniu codziennym pewnej rodziny. Nowe miejsce zamieszkania, nowi przyjaciele, otoczenie, kolejni członkowie rodziny i upływający czas, pozwalają czytelnikom śledzić przygody rodzinne, ale i dorastać wraz z główną bohaterką.  

(klik)

Wpis o ulubionych seriach powstawał kilka dni. Przymierzałam się do niego, oglądałam półki, rozważałam, którego z Autorów cenię bardziej i co mogę o nim napisać, by Was zachęcić. Mam nadzieję, że choć na niektóre z przywołanych tytułów zerkniecie z przychylnością:)

Magda Stachula. Idealna.

Wsiadłam do autobusu. Otworzyłam książkę. I godzina minęła nie wiedzieć kiedy. Podobnie, gdy wracałam do domu - gdzieś na skraju świadomości rozbrzmiewał mi głos odczytujący nazwy przystanków, a ja podglądałam wraz z Anitą przechodniów praskich ulic. Wróciłam do domu, usiadłam przy stole, by zjeść obiad, a chwilę po nim zrobiłam kawę, by jak najdłużej zostać z książką i jej bohaterami. Czytałam, aż do ostatniej strony. Do chwili, w której Autorka opisuje losy swoich bohaterów pozwalając im pójść własną drogą, bez ciekawskich czytelników za siatką z liter.

Nie powiem Wam co w tej książce ma taką magnetyczną moc. Czy jest to los jednej z czterech osób, których życie poznajemy? Czy wzajemne powiązania między nimi? A może ta cudna umiejętność dana niektórym, a - jak można być pewnym - dana Magdzie Stachule, czyli umiejętność opowiadania w ciekawy sposób? Cokolwiek by to nie było, Idealna zawładnęła mną na jedno popołudnie i obudziła tyle emocji, że wciąż mam chęć o tej powieści mówić.

Anita. Kobieta idealna, której życie podupada z powodu pragnienia nie do zrealizowania. Adam. Mężczyzna atrakcyjny, odnoszący sukcesy w pracy. Kochający żonę, ale chwilami na zupełni innym biegunie komunikacji niż Anita. Marta. Idealna, godna zazdrości, zamożna, odnosząca sukcesy lekarka. Zmagająca się z demonami z czasów dzieciństwa. Eryk, na pozór niezwiązany z resztą bohaterów, artysta malarz. Postać, którą Anita dostrzega na przystanku w Pradze okiem kamery umieszczonej na tyle specjalnego tramwaju, zwanego mazací tramvaj.

Bohaterów powieści poznajemy fragmentarycznie. Nie wiemy, co ich kształtowało, jakie wydarzenia stawały się ich doświadczeniem z wyjątkiem kilku, które mogą stanowić motywację dla ich teraźniejszych działań. Nie mamy też świadomości ku czemu dążą; dostajemy ich tu i teraz. Autorka odsłania przed nami wycinek ich rzeczywistości, by opowiedzieć nam ich historię w sposób nie pozostawiający wątpliwości do ich dalszej drogi życiowej. Podprowadza nas i pokazuje, iż owo tu i teraz kończy się właśnie tak. W zasadzie nie zachęca nawet do tego, by zastanawiać się co było dalej. Naszą uwagę zwraca na ów teraźniejszy plan czasowy, to nad nim każe się nam pochylić, zrozumieć zachowania bohaterów i bodźce, które je sprowokowały.

Gdyby Idealna została napisana w konwencji tzw. literatury kobiecej byłaby dla mnie kolejnym mniej lub bardziej przyjemnym czytadłem. Dzięki cechom thrillera psychologicznego nabrała świeżości, a ja poddałam się jej urokowi i pozwoliłam, by wyrwała mnie z realnego świata na kilka godzin.

Maja Lunde. Historia pszczół.

Cieszę się, że przeczytałam Historię pszczół. To dobrze napisana, esencjonalna książka, w której słowa mają treść, a każde z nich jest po coś. 

Trzy plany czasowe, troje ludzi, a życie każdej z postaci nierozerwalnie związane z pszczołami. Przez ich obecność, nieobecność, wyobrażenie. 

Maja Lunde w mistrzowski sposób opowiedziała historię marzeń i tęsknot ludzkich oraz tego, co się możne stać, gdy owe marzenia nas zawiodą. O tym, jak wiele sił trzeba w sobie odnaleźć, by sprostać sytuacji, by umieć się z niej podźwignąć i zacząć marzyć od nowa. 

Zastanawiałam się podczas lektury, czy książkę można wpisać w szeroko rozumiany nurt ekologiczny. Czy pszczoły są tu jedynie zabiegiem literackim, wspólnym mianownikiem, którym łatwo było połączyć ludzi żyjących na przestrzeni kilku setek lat. I nie - nie sądzę, aby Autorka znalazła dla pszczół w swojej powieści tylko tają rolę. One - pracowite owady, o których ostatnio robi się coraz głośniej - są dla nas przypomnieniem, czymś w stylu memento mori, sygnałem tego, że nadużywamy danego nam świata, że bez poszanowania Natury znikniemy szybciej niż moglibyśmy przypuszczać.

Warto sięgnąć po Historię pszczół bez względu na to, co z niej dla siebie wyczytacie. Chociażby po to, by rozsmakować się w opowieści.

Niedzielnik nr 58

Ci z Was, którzy zaglądają na mój instagramowy profil, wiedzą, że od wiosny z zapałem oddaję się nowej pasji. Odkryta po wielu latach przyjemność jeżdżenia na rowerze stała się niemalże uzależnieniem, a ja zachłystuję się nią podśpiewując radośnie (choć nie wtedy, gdy wjeżdżam pod wymagającą skupienia i sił górę). 

Satysfakcja płynąca z pokonywania własnych słabości, ograniczeń, a do tego ta wynikająca z tego, że umiem, potrafię, daję radę, działa niczym najlepszy środek podnoszący nastrój. Nie do opowiedzenia jest poczucie szczęścia jakie odczuwam, gdy docieram tam, gdzie jeszcze nie byłam i to docieram dzięki sile własnych nóg i - tego, co myślę. Bo, jak świetnie o tym wiecie, wszystko zaczyna się w głowie. Gdybym od razu zakładała, że nie uda mi się, nie dojadę, szukałabym od pierwszego przełożenia pedałów argumentów za tym, by się poddać.

Przed ostatnim wyjazdem - bardzo długim - poczułam się lekko nieswojo. Cały dzień, zimne poranki i wieczory, coś energetycznego do jedzenia, co pozwoli mi utrzymać tempo grupy, nowe baterie w lampkach - takie hasła tłukły mi się po głowie. Aż wreszcie uświadomiłam sobie jedno - ten wyjazd to prosta rzecz. Mam wsiąść na rower i pedałować tak długo aż dojadę do umówionego miejsca. A potem tylko z tego miejsca wrócić do domu. Być może to zadanie nie było łatwe do wykonania. Ale, przyznacie sami - było proste.

Dojechałam i wróciłam. I mam z tego olbrzymią frajdę.

*   *   *

Wczoraj minęły trzy lata od kiedy Duszki nie ma już w Kociokwiku. 

Dziura po Duszce jest nadal.

*   *   *

Chudnięcie Gusi oraz jej pokasływanie skontrolowane badaniami RTG dało wynik w postaci guza na płucach. Kocinka dostaje leki wspomagające oddychanie, a ja oswajam się z myślą.

Jojo Moyes. Razem będzie lepiej.

Pierwszy raz zetknęłam się z Jojo Moyes w 2009 roku. Przyznam szczerze, że nie zapamiętałam z lektury nic, ale dzięki wpisowi na blogu wiem, że Srebrna Zatoka jest opowieścią o współczesnych wielorybnikach. Zapewne odświeżę sobie lekturę, bo te ostatnio przeczytane książki Autorki (czyli Zanim się pojawiłeś i Kiedy odszedłeś oraz ta, o której właśnie piszę) zrobiły na mnie dobre wrażenie.

Uwaga! Hm, hm... Chciałam Wam wyznać, że w pewnym sensie utożsamiam się z Jess, bohaterką powieści Razem będzie lepiej. Nie, nie mam dwójki dzieci, w tym jednego przysposobionego, kłamiącego równie łatwo jak oddychającego byłego męża i literalnie takich samych problemów/zmartwień, czy kłopotów jak Jess. Mam zaledwie dużego psa i - to, co tu chyba najważniejsze - podobne podejście do życia.

Po pierwsze Jess szuka wciąż i we wszystkim pozytywnych stron. Po drugie - jej mottem jest Damy radę! co i mnie jest zadziwiająco bliskie. Po trzecie - a tym rozczuliła mnie najbardziej - wierzy, że chodzenie w japonkach przyspieszy ciepłe dni. Jest silna, zdeterminowana by być szczęśliwą, pokłada zaufanie w ludziach i ma zasady (owszem, nie zawsze udaje się jej ich trzymać).

Istnieją różne powiedzonka mające wykazać, że przeciwności losu czynią nas twardszymi, bardziej przygotowanymi na to, co jeszcze czas przyniesie, a przeciwstawianie się im sprawia, że hartujemy swoją osobowość. Kto doświadczył nieprzyjemności (tak to eufemistycznie nazwijmy) życia, ten wie, że w chwilach trudnych jakoś wyjątkowo opornie przychodzi nam wiara w owe bon moty. Zresztą, czy ma się wtedy czas na ich rozważanie? Trzeba walczyć z oporem niesprzyjającej materii i przeć dzielnie do przodu wierząc, że będzie lepiej. Bywa jednak i tak, że nawet najsilniejsza kobieta ma ochotę usiąść, rozpłakać się lub dla odmiany trzasnąć talerzem o ścianę wykrzykując inwektywy. 

A później... Później można znów głosić światu, że damy radę, a dla podkreślenia powagi swoich słów (oraz dodania sobie mentalnych sił) do owego głoszenia można włożyć koszulkę:

(źródło)

I od razu lepiej, prawda?:)

A książkę polecam. Z całego serca.

Aleksandra Chrobak. Beduinki na Instagramie. Moje życie w Emiratach.

Z fascynacją zajrzałam - za pośrednictwem - Aleksandry Chrobak za zasłonę kryjącą kobiece twarze w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Ciekawość wiodła mnie do tego, by przekonać się kto kryje się w samochodach ozdobionych kryształami Swarovskiego za ciemnymi szybami. Z przyjemnością zanurzyłam się w opowieści o kobiecych dyskusjach, strojach, zapachach i tym wszystkim, co z Emiratek czyni kobiety głodne sukcesu, świadome własnej wartości i próbujące dopasować tradycję do współczesnych wymagań świata.

Aleksandra Chrobak dużo pisze o codzienności i obyczajach z nią związanych. Nie pomija jednak krótkiego rysu historycznego, dla tych, którzy - tak jak ja - dotychczas niezbyt intensywnie interesowali się tym, od kiedy i dlaczego ZEA, stały się centrum luksusu i przepychu. Trudno uwierzyć, gdy czytamy, że państwo istnieje dopiero od 44 lat, a wcześniej, czyli przed odkryciem złóż ropy, Emiratczycy byli nomadami i żyli w ubóstwie.

W Bediunkach na Instagramie poczytacie o tym jak wygląda życie codzienne kobiet w tej szalenie dla nas egzotycznej części świata. A gdybyście mili ochotę spotkać się z Autorką i osobiście zadać jej pytania o ZEA, to zapraszam na spotkanie.

(dojazd)