Dojrzewanie do bycia kocurem

Wojtek dojrzewa do bycia KOTEM. Owszem, szaleje, ale też coraz częściej zaczepia mnie prosząc o głaski, coraz częściej układa się na "kokoszkę" puchaciejąc i stając się większym kotem niż jest w rzeczywistości. Nie porzucił, rzecz jasna, chowania się pod kapy, kołdry, koce do spania, ale często widuję go śpiącego po prostu na fotelu, czy wersalce. I nie zawsze noce spędza na drapakowym bocianim gnieździe.

Wczoraj mnie zaskoczył. Widząc ułożone na mnie Sisi, Gusię i Nusię zaczął powolutku wchodzić na tapczan. I gdy już, już miał się przytulić do Gusi, ta obudziła się i nakrzyczała na niego. Zwiesił łepetynkę i powędrował na drapak. Ale dziś rano spał na tapczanie, pięknie zwinięty w kłębuszek. Może dziś wieczorem ciotki wyrażą zgodę na jego towarzystwo?

Sierpień gna jak oszalały...

Na Nusiowym brzuchu Ciotka Zu wymacała guzek. Czym prędzej udałyśmy się z Nusią do PanDoktora, który guzek potwierdził, zalecił guzka obserwację i jeśli nic się w guzku nie zmieni - usunięcie go z Nusiowego brzuszka razem z całą listwą mleczną. Umówieni jesteśmy na 5 września.

W pięknym dniu, 15 sierpnia, gdy tylko nasz PanDoktor wyruszył na upragniony urlop, pochorowała się Sara. Chorowała już podobnie zimą, ale tak wówczas, jak i teraz obserwowanie psa targanego torsjami nie należy do najprzyjemniejszych widoków (że o sprzątaniu nie wspomnę). Zarządziłam głodówkę, a w sobotę pojechałyśmy do PaniDoktor. PaniDoktor jest naszym weterynarzem zastępczym, mamy do niej zaufanie, więc ze spokojnym sercem pojechałam. Sara została przebadana na wszystkie strony - USG, biochemia, morfologia, a na koniec niestety zastrzyki. I zalecenie głodówki, a później lekkiego posiłku. W niedzielę wizyta kontrolna i kolejny zastrzyk, a poniedziałek - już ostatni. Oczywiście, Sarze już w niedzielę nic nie było, ale kuracji trzeba było dopełnić.

Na pocieszenie i ku rozrywce, w środę pojechałyśmy w Beskidy. Wyjechałyśmy dość wcześnie, ale i tak Sara rozglądała się lekko zdumiona i zniesmaczona. Może myślała, że znów ją wiozę do lekarza, tylko teraz gdzieś dalej? Po dojechaniu na miejsce wyruszyłyśmy na przechadzkę szlakiem spacerowym, który niepokojąco mocno od pierwszych metrów piął się w górę. Cóż, górołazy z nas żadne, więc się zmęczyłyśmy;-) Po zejściu ze szlaku na mnie czekała kawa i coś słodkiego, na Sarę - przekąska. Odpoczęłyśmy i ruszyłyśmy na dalszą włóczęgę. W sumie łażenie i odpoczywanie zajęło nam około 4 godzin. Sara zaraz po zajęciu miejsca w aucie zasnęła pochrapując cichutko.

Gdy Sara była chora pozwoliłam jej się położyć tuż obok mnie i kotów na łóżku. Ułożyła się delikatnie, powolutku, udając, że nie widzi leżących obok kocic. I teraz zagląda wieczorami do łóżka z nadzieją, że znów będzie mogła, zamiast na legowisku, leżeć z nami.

Wojtek uwielbia po kolacji wyskoczyć na balkonowe dojadanie. Gdy już uporządkuję cały dom przed nocą, uprzątnę kuwety podolewam wody i różne takie, zabieram chłopczydełko z balkonu. Ostatnio zabrałam jego i to wstrętne, wielkie coś, co miał w pyszczku. Uparł się, na dodatek, aby to coś skonsumować na łóżku, nieopodal poduszki. Udałam, że mam jeszcze coś pilnego do załatwienia w łazience - jakieś mycie umywalki w środku nocy lub coś w tym stylu - byle nie patrzeć na jego pożywianie się dzikiem białkiem.

Urlop mi się skończył, więc wracamy do rytmu dnia związanego z pracą. Czyli wczesne pobudki i długie poranne spacery. Stwierdziłam dziś, że już pora na to, by z szafy wyciągnąć rękawiczki.

P.S. A u Ciotki Zu na swój dom czeka Piotruś. Uroczy, prawda?

Paul Davies. Kosmiczny projekt.

Wydane przez

Copernicus Center PRESS

Jedną z wcześniejszych swoich książek, "Kosmiczną wygraną" Davies dedykował Johnowi Archibaldowi Wheelerowi, koryfeuszowi fizyki i swojemu mentorowi. Jak zapewnia Davies, Wheeler uwielbiał stawiać wielkie pytania, no i nie bał się zadawać wielkich pytań. Davies, idąc w ślady swojego mistrza, też stawia wielkie pytania i mocne tezy.

Bardzo lubię, kiedy ludzie stawiają wielkie pytania i mocne tezy. Podoba mi się, kiedy Davies pisze:

Problem ostatecznego źródła fizycznego wszechświata leży na granicy nauki. Wielu naukowców powiedziałoby nawet, że w ogóle wykracza on poza naukę. [s. 23]

Podoba mi się ta teza, ale nie dlatego, że moja wiedza fizyczna skłania mnie do tego, by podzielać poglądy Daviesa; moja wiedza fizyczna jest marna, więc w tym przypadku chodzi o moją intuicję.

W swojej książce Davies w sposób przystępny opisuje świat. Skoro rozumiem, o czym pisze (nie wszystko rozumiem, ale dużo rozumiem), to znaczy, że wykonał świetną popularyzatorską robotę. U Daviesa znajduję to, co znajduję czasami u autorów piszących o dziedzinach innych niż fizyka. W moich ukochanych książkach o zwierzętach czytam o naukowcach, którzy do dzisiaj zastanawiają się nad tym, czy zwierzęta myślą, czują, czy mają emocje i uczucia itd. Nie mogę wyjść ze zdumienia, że są, wydawałoby się poważni ludzie, którzy zastanawiają się nad takimi kwestiami. Przecież wystarczy pomieszkać z kotem czy psem, żeby wiedzieć, jak jest. Analogicznie - czytam w "Kosmicznym projekcie":

Niektórzy naukowcy zapewniają, że zjawiska emergencji nie istnieją, że ostatecznie wszystkie procesy fizyczne można sprowadzić do zachowania cząstek elementarnych (albo pól) oraz ich interakcji. Twierdzą, że mogą swobodnie identyfikować wyższe poziomy opisu, jednak jest to jedynie umowne twierdzenie oparte na czysto subiektywnych kryteriach. [s. 229]

W odpowiedzi na to stanowisko Davies stwierdza:

Całkowity redukcjonizm to nic więcej jak tylko mglista obietnica oparta na przedawnionym i zdyskredytowanym dziś pojęciu determinizmu. Poprzez ignorowanie znaczenia wyższych poziomów w naturze całkowity redukcjonizm po prostu unika wielu pytań na temat świata, które są dla nas najbardziej interesujące. [s. 230]

Najważniejsza teza ksiązki jest taka, że wszechświat jest twórczy, do tego stopnia, że wszechświat sam zorganizował swoją samoświadomość. To, że wszechświat jest twórczy, dla Daviesa jest mocnym dowodem na to, iż "coś się dzieje" za tym wszystkim. [s. 337]

Poczytajcie, co Davies ma na myśli, kiedy utrzymuje, że "coś się dzieje za tym wszystkim". To tylko 330 stron fascynującego tekstu :-) 

Duszka [*]

Umarła nam rok temu. W procesie umierania towarzyszył jej Z., mnie nie było. Żałuję każdego dnia, że mnie nie było. Ale jeszcze bardziej żałuję, że już Jej nie ma z nami. 

Lubiłam te chwile, w których - gdy jeszcze Duszka była dzikuskiem i mieszkała w łazience - wędrowałam do niej, włączałam cichy dźwięk mruczenia kota i siedząc na podłodze czytałam co chwila popatrując na nią. Cieszyło mnie każde głaśnięcie, na które pozwoliła. Uśmiechałam się widząc jak wyciąga szyjkę próbując dojrzeć coś ze swojej kryjówki i jednocześnie nie opuszczać kryjówki. Rozśmieszała mnie wynosząc - swoim zdaniem - za duże kawałki jedzenia do przedpokoju i domagając się zmniejszenia porcji, bo ona jest damą i tak mocno to jej się buzia nie otwiera. A z drugiej strony - gdy widziała Sisi goniącą Gusię wpadała między nie, szeroko rozstawiała nóżyny i prychała na nie ostrzegawczo, niczym strażnik Teksasu. Doskonale wiedziałam, że oszukuje kiedy wracałam z pracy, a ona z miną zagłodzonego niewiniątka witała mnie w przedpokoju usiłując mnie przekonać, że Z. przez cały, cały czas mojej nieobecności nie dał jej nic, NIC, do jedzenia.

Brakuje mi Jej. Każdego dnia...

Karen Karbo. Księga stylu Coco Chanel.

Wydane przez

Wydawnictwo Literackie

Karen Karbo stworzyła historię Coco Chanel niejako od nowa. Zaczerpnąwszy fakty z bogatego życiorysu Coco zwraca uwagę czytelnika na te mało znane, a te, który jak sądzimy, znamy wszyscy, pokazuje w nowym świetle.  Co ciekawe, taka forma książki sprzyja lekturze i choć może po jej zakończeniu nie będziemy pamiętać znamiennych dla bohaterki książki dat, ale z pewnością zapamiętamy jej sposoby na oswajanie rzeczywistości.

Bo jakże inaczej nazwać porady typu „Błędy przodków zrzucaj na karb namiętności”, „Zostań lokalną patriotką”, czy „Wykreuj się na romantyczną bohaterkę”? Autorka podsuwa czytelnikom także inne pomysły Chanel – wypisywanie swoich dobrych stron, bycie hojną i inne. Hasła – klucze, ale gdy czytamy ich opis okazuje się, że niewiele trzeba, by stać się kobietą z klasą, kobietą na wzór Coco Chanel.

„Księga stylu Coco Chanel” to książka, którą warto mieć pod ręką. Mam przekonanie, że bez względu na to ile razy będziemy ją czytać/przeglądać, tyle razy znajdziemy w niej coś dla siebie; coś, co powstało jakby specjalnie dla nas.

P.S. Wydawnictwu należy się plus za dopracowanie publikacji. Na stronie książki możecie podejrzeć fragmenty.

Rytm życia

Z powodu lata i jego naturalnych objawów, czyli słońca i wysokoch temperatur, oraz z różnych innych powodów, trzeba nam było nieco przeorganizować codzienność. Poranny dźwięk budzika dla Wojtka oznacza, że za chwilę zostanie otwarte okno, więc wdzięczy się i domaga szybkości w działaniu. Sara budzi się powoli, podnosi, przeciąga i popatruje, czy to może już będzie jedzenie. Gusia, Nusia i Sisi owszem, otwierają oczy, ale nie wykazują żadnego zainteresowania tym, że wstaję. Bo one nie muszą. 

Gdy na wpół przytomna spaceruję pomiędzy pomieszczeniami szukając psich woreczków, swoich okularów, butów, Sara zalega w przedpokoju i czeka cierpliwie. Reaguje dopiero na widok szelek, które zdemuję z wieszaka. Drocząc się ze mną, unika założenia szelek, by po chwili nadstawić łepetynkę i zamachać ogonem. Spacerujemy długo, chłonąc poranek w budzącym się do życia parku. Czasami spotykamy zające, czasami większe zwierzęta.

Karmienie odbywa się w oddzieleniu. Pies je najczęściej w pokoju, koty zostają w kuchni. Owszem, czasami jest tak, że koty nie chcą jeść rano, więc Sara zajada swoje w kuchni, a im zostawiam na później suche w miejscach, do których nie sięgnie pies.

Popołudniowy spacer ograniczamy do minimum - do załatwienia potrzeb fizjologicznych. Nie, nie dlatego, że szkoda mi czasu, ale z powodu temperatur. Sara chwilę po wyjściu z domu zaczyna się ślinić, dyszy i nie pała szczególnią ochotą do spacerowania.

Za to wieczorem... Wieczorem bywamy dłużej i chętniej. Co prawda Sara najbardziej lubi krążyć po tych ścieżkach, po których chodzi dużo ludzi - może coś komus upadnie i będzie można zjeść. Najchętniej odwiedza kawiarenki z lodami, czasami kupuję jej wafelka sprawiając jej wielką radość (wiem, nie powinnam i obiecałam sobie, że już nie będę). 

Zaobserwowałam, że koniecznie musimy spotkać się z innymi psami - dużymi i silnymi, jak Sara. Czasami chcę z nią pobiegać, ale widać, że nie jest "wybawiona"; zabiega mi drogę i próbuje podgryzać. Ktoś chętny na zabawę malamucią?

Wczesne wstawania powoduje wczesne zasypianie. Tuż przed dziesiątą wszystkie zwierzaki grawitują w stronę sypialni. A ja sprzatam w kuwetach, uzupełniam wodę i karmę w miskach, a gdy przeczytam kilka stron książki i gaszę światło, z przyjemnością witam układające się na mnie na noc koty. Do snu kołysze nas regularny, wyraźnie słyszalny oddech śniącej Sary.

Dopisek: Sara zazwyczaj unika łazienki. Wchodzi do niej tylko gdy widzi, że zanim skryję się w brodziku, rozścielam przed nim ręcznik. Sara wchodzi, układa się na ręczniku i śpi. A ja wychodząc spod prysznica staję na palcach między jej zaspanymi łapkami.

Wojciech Cejrowski. Wyspa na prerii.

Wydane przez

Wydawnictwo Zysk i S-ka

Zachwyciłam się. Zachwyciłam, zauroczyłam i zaczęłam zazdrościć...

"Wyspa na prerii" tchnie spokojem. Ze słów Wojciecha Cejrowskiego, piszącego jak zwykle w niesamowicie barwny, plastyczny, sposób, wyłania sie miejsce, w którym króluje prostota. Miejsce, w którym człowiek staje bezbronny wobec potęgi przyrody i jedynie to, co wypracowały sobie pokolenia przed nim daje mu gwarancję tego, że będzie umiał odnaleźć się w sytuacjach niespotykanych w innych, niż opisywany przez Autora kawałek Ameryki, częściach świata.

Odkurzanie wiatrem, odwiedziny kojotów, rzucanie krzesłem w celu sprawdzenia stanu zaangażowania prac korników, listonosz i jego pigułki, bar, który gromadzi wszystkich i w którym wiedzą wszystko. Brzmi barwnie, prawda? A w książce znajdziecie mnóstwo tego, co można by wymieniać w podobnie hasłowy sposób.

Czytałam "Wyspę na prerii" i zastanawiałam się, czy mogłabym tam żyć. Mogłabym:-) Szczególnie odczuwałam to po lekturze tych fragmentów, w których Wojciech Cejrowski opisywał funkcjonowanie jakiegoś urzędu, a później dodawał - "tak powinno być wszędzie" :-)

I choć czasami miałam wrażenie, że Autor wyznaję zasadę "nie pozwól, by prawda zabiła ciekawą historię" (to chyba z jakiegoś serialu, kojarzycie?), to zaczytałam się w tej książce i im bliżej byłam ostatnich stron, tym bardziej żałowałam, że zbliżam się do końca opowieści. To dla mnie najlepsza z książek Wojciecha Cejrowskiego...

Zachęcam - to chyba oczywiste:-)

Pod rozwagę...

Nie przepisuję, a tylko wklejam link do tekstu, który zamieściłam w innym blogowym miejscu:

http://malamucie-opowiesci.blogspot.com/2014/08/pierwszy-upadek.html