Miałam zatytułować "wakacje"...

ale przeczytałam u Mary groźną notatkę;)

Podczytuję o pielgrzymce i szykuję się do podróży. Jedziemy dziś w nocy - unikniemy tłumów na drodze, upału i  zapewnimy kotom spokojną jazdę. Sobie przy okazji również.

Torba z książkami już czeka spakowana, jeszcze kilka ciuchów i przedwieczorna kawa... Odezwę się, gdy już dojedziemy. 

Rosa Liksom, Klaus Haapaniemi. Samuraj Neko.

Wydane przez

Wydawnictwo Kojro

To bodajże najdziwniejsza i zarazem najpiękniejsza książka jaką widziałam od dawna. Ilustracje Klausa Haapaniemiego budzą zaciekawienie i pragnienie, by spróbować dostrzec wszystkie szczegóły jakimi grafik obdarzył postacie z baśni Rosy Liksom. 

Samuraj Neko bronił biednych. Gdy pewnego dnia zniknął wszyscy, którzy zależeli od jego dobroci i miecza uznali, że ich obrońca zginął z rąk samurajów złego Toranagi. Gdy po pewnym czasie we wsi pojawia się ninja Neko mieszkańcom wsi trudno uwierzyć, że to ich przyjaciel, że powrócił, by się zemścić i zapewnić biednym spokojne życie.

Narracja w opowieści jest na poły baśniowa, na poły poetycka. Klimaty japońskie, raczej mi obce, ubrane w cudowną, spokojną opowieść sprawiają znajome wrażenie, a całość - opowiadana przez Liksom historia i stworzone przez Haapaniemiego ilustracje, zapewnia przyjemne, estetyczne doznania. 

Melissa De La Cruz. Objawienie.

Wydane przez

Wydawnictwo Jaguar

Trzeci tom serii "Błękitnikrwistych" jest mroczniejszy niż poprzednie. O ile wydarzenia pierwszego wydawały się być niezłą zabawą i kaprysem nowojorskiej śmietanki towarzyskiej, tak w "Objawieniu" krew płynie prawdziwie, a śmierć oznacza koniec życia 

Główna bohaterka, nastolatka bez bagażu przeszłości jaki niesie większość z jej znajomych, nieco kpi z praw i nakazów rządzących w wampirzym środowisku. Zamiast wypełniać wolę dziadka i zgłębiać obronne zaklęcia Schuyler wdaje się w zakazany romans i zastanawia się nad tym, czy więź można przerwać.

Atmosfera wśród Błękitnokrwistych się zagęszcza, Schuyler okazuje się nie być tak grzeczną jakby się wydawać mogło że jest,  Zło staje się coraz silniejsze, a kolejną powieść Melissy De La Cruz czyta się błyskawicznie:)

Pepetela.Tajny agent Jaime Bunda.

Wydane przez

Wydawnictwo Claroscuro

Nowe wydawnictwo wprowadza do Polski literaturę dotychczas u nas niepublikowaną, bo autorstwa pisarza z Angolii. Z dużym zaciekawieniem sięgnęłam po książkę Artura Carlosa Mauricio Pestana dos Santosa występującego pod pseudonimem Pepetela.

Jaime Bunda (to, co wygląda na nazwisko jest pseudonimem nawiązującym do szerokiej pupy bohatera) pracuje policji. No, może "pracuje" to zbyt wiele powiedziane. Wszyscy wiedzą, że dostał się do policji dzięki koneksjom rodzinnym, więc nikt nie traktuje go na tyle poważnie, by zaproponować mu prawdziwą pracę. Zatem Jaime od dwudziestu miesięcy zajmuje wysłużone krzesło pod ścianą i przygląda się szczegółom pracy śledczej kolegów. Gdy pewnego dnia szef powierza mu rozwiązanie sprawy zabójstwa młodej dziewczyny wprawia to w zdumienie nawet samego Jaime. Chłopak wreszcie czuje się ważny i angażuje się niemal bez końca (koniec następuje wówczas, gdy Jaime jest głodny - potrzeby żołądka są ważniejsze niż zabójstwo).

Bohater jest sybarytą. Przyciężkawym, inteligentnym śledczym, doskonałym obserwatorem ceniącym sztukę kulinarną i równie mocno sztukę miłości. Jaime żyje przyglądając się światu z lekkim niedowierzaniem, a punktem odniesienia wobec wszystkiego co robi jest dla młodego mężczyzny klasyka amerykańskiej literatury sensacyjno-kryminalnej.

Książka zawiera mnóstwo udanych, ironicznych komentarzy do sytuacji politycznej, układów, zasad rządzących nie tylko w Angolii. Ze śmiechem czytałam niektóre z powiedzonek Jaime, rozbrajała mnie interpretacja cytatów ze starożytnych myślicieli. Jednocześnie powieść stwarza szansę na przyjrzenie się  angolskiemu społeczeństwu, relacji między mniejszościami narodowymi, obrazowy tradycyjnej rodziny.  

Polubiłam Jaime Bundę i mam nadzieję, że wydawnictwo wyda także i drugą książkę o pracy śledczej tego uroczego detektywa.

Iwona Kocińska. Przygody Krowy Balbiny.

Wydane przez

Wydawnictwo Skrzat

Czytający mnie regularnie [;-)] wiedzą, że mam niespełna trzyletnią siostrzenicę. Ostatnio Helenka spotkała  się z królikami. Spędziła przy ich klatce cały wieczór i następne pół dnia karmiąc je i głaszcząc. Na wieść o tej fascynacji babcia Helenki stwierdziła, że gdy wnuczka ja odwiedzi, pojadą na wieś, żeby dziecko miejskie miało okazję zobaczyć krowę, kury i inną żywiznę.

Podobna do Helenki dziewczynka odwiedza krowę Balbinę, kota Filipa i psa Nestora mieszkających w gospodarstwie Babci i Dziadka. Główną bohaterką książki Iwony Kocińskiej jest jednak sympatyczna krowa, rozmiłowana w stokrotkach, sianie i uwielbiająca czas spędzony na łące. 

Codzienność Balbiny może być dla dzieci doskonałym źródłem wiedzy o zwierzętach, ich zwyczajach, o tym, jak żyje się na wsi. Kura znosząca jajka w ogródku, sianokosy, żniwa, wykopki to symbole dni odmierzane upływem czasu i wymogami natury tworzące obraz ciężkiej pracy, która jednoczy człowieka z przyrodą, która dobrze wykonana pozwala satysfakcję i świadomość, że nic nie zostało zaniedbane, że zebrane plony stanowią zabezpieczenie na zimowe miesiące.

Liczę na to, że Helenka po wakacyjnych odwiedzinach na wsi, z chęcią poczyta z rodzicami "Przygody krowy Balbiny".

Małgorzata Barańska. A może pójdziemy nad morze?

Wydane przez

Wydawnictwo Harmonia

Co zrobić, aby pobyt nad Bałtykiem nie kojarzył się dzieciom tylko z przymusowym leżeniem na piasku, zapachem wydobywającym się ze smażalni i muzyką wątpliwej jakości, której słuchać muszą wszyscy bez wyjątku na upodobania, bo ktoś ustawił na plaży głośniki? Dobrych pomysłów na ciekawie spędzony czas nad Bałtykiem warto poszukać w książce Małgorzaty Barańskiej.

Przedszkolak Tomek mieszka wraz z rodzicami w Gdańsku. Gdy chłopiec zaczyna zadawać pytania o morze rodzice chętnie podejmują temat i tłumaczą mu dlaczego duży statek wydaje się mały gdy płynie, skąd kapitan wie, gdzie ma płynąć, czym różni się wyspa od półwyspu i kto żyje w morzu.

Każda z tych rozmów kończy się zadaniem, które dziecko pod opieką może wykonać, by dogłębniej zrozumieć omawiany temat.

Druga cześć książki składa się ze scenariusza przedstawienia związanego z obserwacją morza. Polecam serdecznie paniom pracującym na koloniach lub wszystkim tym, którzy w szerokim gronie rodziny/znajomych spędzają wakacje i mają do dyspozycji tyle dzieci, ilu przewidziano w scenariuszu aktorów. Zapewniam, że praca nad przedstawieniem będzie świetną zabawą zarówno dla małych aktorów, jak i nadzorujących przygotowanie przedstawienia dorosłych.

W trzeciej części znajdziemy nutu. Dla tych, którzy grać nie umieją wydawca przygotował płytę CD z piosenkami. Jednej z nich można posłuchać TU.

Aż żałuje, że nie będę w tym roku nad Bałtykiem...

Joanna Papuzińska. Pod Bajdułem i inne wiersze.

Wydane przez

Wydawnictwo Literatura

Wiem, zaczęły się wakacje. Ale cóż ja poradzę na to, że gdy tylko zaczęłam czytać wiersze Joanny Papuzińskiej, pomyślałam, że to doskonałe wiersze na wszelkie szkolne konkursy i uroczystości, w których deklamują dzieci. Są wiersze o mamie, na każdą porę roku, o bajkach, zwierzętach, wiersze oswajające, na dobrą noc i o wakacjach, marzeniach, wędrówkach z plecakiem. Z poezji Joanny Papuzińskiej wyłania się ciepły, rodzinny dom, serdeczność wobec całego stworzenia, radosny i bezpieczny świat. W te wiersze zanurzyć się trzeba, gdy deszcz za oknem, gdy uciekają dni, gdy smutek, ale i gdy szczęście przyświeca mocno ze słońcem.

Chodziłam przez dymy
- pogubiłam rymy.

Chodziłam przez mostki
- pogubiłam piosnki.

Chodziłam po wietrze
- pogubiłam wiersze.

Fruwają po świecie.
- Czy je przygarniecie?*

Tak, Pani Joanno - przygarniam z wielką przyjemnością:)

* s. 29.

Liane Schneider. Zuzia i jej kotek.

Wydane przez

Wydawnictwo Media Rodzina

Już po drugiej książeczce serii "Mądra Mysz" widzę, że to seria warta tego, by ją gorąco polecać. Mądra Mysz przedstawia dzieciom świat w sposób dostępny ich percepcji - prostymi okrągłymi zdaniami szeroko nakreśla omawiany temat.

Zuzia marzy o kocie. Nie ma prawdziwego, więc na kolejnych kartkach pojawiają się jej wymarzone kotki. Gdy pewnego dnia do jej domu trafia dość przypadkowo kotek, dziewczynka szaleje z radości. Ale przecież kot to nie tylko miła, puchata kulka dobra do zabaw i pieszczot. Kot to żywe stworzenie, o które trzeba dbać, za które trzeba się czuć odpowiedzialnym.

Współpracuję, z racji odległości dość luźno, z fundacją troszczącą się o koty trafiające do jednego ze śląskich schronisk. Świadomość tego, co ludzie robią zwierzętom, jak je traktują sprawia, że miałabym chęć postulować, aby książeczkę o Zuzi i jej kotku dodawać dzieciom do prezentów przynoszonych zaraz po urodzeniu (no, najpóźniej na chrzcinach). Nie poprzestawać na dawaniu, tylko czytać, czytać, czytać... Może dzięki temu kolejne pokolenie będzie wiedziało, że należy sterylizować koty, że zakopywanie w ziemi dopiero co urodzonych kociaków nie jest dobrym pomysłem na kontrolę populacji kociej, że przywiązywanie zwierząt w lesie do drzewa jest... Przepraszam musiałabym użyć mocniejszego słowa.

Czytajmy "Zuzię i jej kotka", uczmy dzieci miłości do zwierząt.

U progu wakacji

Jeden dzień wakacji, a ja już dziś mam przypływ energii. Koty - sądząc po galopujących Sisi i Nusi sądząc, również.

Ów wspomniany przypływ energii objawia się tak, że przy okazji pakowania przed wakacyjna podróżą, zaczęłam sprzątać w szafkach, na półkach, porządkować papiery gromadzone z myślą o tym, że kiedyś się je wyrzuci. Hm, hm, nadeszło "kiedyś";)

Piszę o tym tak dokładnie, bo - jak się domyślacie - stworzyłam raj dla Kociastych. Półki, na których zawsze stały książki, szafki, dostępu do których broniły teczki, ubrania itp., nagle stanęły otworem. A jako dodatkowy element zwiększający szczęście jawi się stos papierów do wyrzucenia, na których można sobie urządzić ślizgawkę.

Wyobrażacie to sobie? (Niestety, włożyłam gdzieś ładowarkę od aparatu i w związku z tym nie mam zdjęć dokumentujących tę pełnię szczęścia. Zdjęcia zatem sprzed kilku dni).

Antonina Żabińska. Borsunio.

Wydane przez

Wydawnictwo Literackie

Książki Antoniny Żabińskiej mogłabym czytać wciąż i wciąż. Autorka ma bowiem cudowny sposób przedstawiania przestrzeni w jakiej żyje. Zwierzęta w jej opowieściach cieszą, wzruszają, a co najważniejsze - są równoprawnymi bohaterami historii, równoprawnymi wobec ludzi.

Malutki borsuk jaki trafił do domu Państwa Żabińskich sprawił rodzinie o tyle radości, co i  - czasami - kłopotu. Nie dało się go jednak nie pokochać; dbał o to, by żwawiej na jego widok biły ludzkie serca, by rozczulenie pozwalało, a to czochrać go niemalże bez ustanku, a to podsunąć smakołyk, czy wreszcie udać, ze nie widzi się Borsunia zagrzebanego w pościeli.

Nie wiedziałam, ze borsuki są takie mądre!

Polecam gorąco:)

P.S. Równie mocno polecam inne książki Pani Żabińskiej: 1 i 2.

Konstanty Ildefons Gałczyński. Wiersze dla dzieci.

Wydane przez

Wydawnictwo Zysk i Ska

Dawno, dawno temu zaczytywałam się w "Antologii poezji dziecięcej". Był tam zamieszczony jeden z moich ulubionych wierszy zimowych, jeden z tych, które ze wzruszeniem recytują dzieci na spotkaniach przedświątecznych w szkołach. O jakiem wierszu mowa? Oczywiście o "Kto wymyślił choinki?".

W niedawno wydanym tomie wierszy dla dzieci Gałczyńskiego umieszczono ten mój ulubiony. I jeszcze kolejny, który bardzo lubię, czyli "Strasna zaba". Znalazły się tam także wiersze, które umknęły mi w mrokach niepamięci, a które z wielką radością odkryłam na nowo.

Wiersze Gałczyńskiego, szalenie poetyckie i uroczo nasycone humorem, są pozycją obowiązkową na półkach dzieci. Te, z rysunkami Katarzyny Czerner-Wieczorek - dającymi złudzenie, że to dziecięcy wkład w zilustrowanie poezji zapewnią wiele przyjemnych chwil:)

T. Nopola, S. Nopola. Krzysio raper i szalony komputer.

Wydane przez

Wydawnictwo Kojro

Krzyś zamknął się w swoim pokoju. Zza jego drzwi dobiegają dziwne odgłosy. Chłopiec nie chce iść na dwór z przyjaciółką, wychodzi z pokoju tylko do toalety, żąda jedzenia podawanego na tacy, czyli zmienił się i to wyraźnie na niekorzyść. Co jest przyczyną tej zmiany?

Gdy ciocia Krzysia zabieraj z jego pokoju komputer i oddaje go znajomemu na przechowanie, nie spodziewa się, że komputer, a raczej gry komputerowe, uzależniają nie tylko małych - podobnie negatywny wpływ maja także na dorosłych.

Kilka lat temu przez media przetaczały się opowieści o uzależnionych od swoich komputerów nastolatkach, o śmierci głodowej, której bezpośrednią przyczyną była niemożność odseparowania się od klawiatury, o młodych ludziach, którzy w wirtualnym świecie szukają przyjaciół, życia nie mając śmiałości wyjść z czterech ścian własnego mieszkania i spotkać się z realnymi ludźmi, realnym życiem. Dziś coraz mniej straszy się rodziców i nastolatków takimi obrazami.

"Krzysio raper..." jest przestrogą skierowaną do starszych dzieci i ich rodziców. Pokazuje im chłopca, który dla gry - walki, zaniedbał siebie, swoje otoczenie, a w kontekście emocjonalnym - innych ludzi. Chłopca, który odseparował się od świata, ale też w jakiś sposób od siebie - myślenia i odczuwania.

Ciekawa książka:)

Dyskusyjny Klub Książki

Bywam na spotkaniach dwóch klubów. O święcie jednego z nich pisałam niedawno, święto drugiego przypadało w miniony wtorek. Nie mogłam w tym dniu uczestniczyć w spotkaniu, ale gdy wczoraj odwiedziłam bibliotekę, czekała tam na mnie niespodzianka. Przecudnej urody, z bardzo miłymi i ciepłymi słowami od moderatorki DKK.

Olu, bardzo Ci dziękuję:)

P.S. Prawda, że dobrze jest mieć wokół siebie ludzi, z którymi dzielimy zainteresowania?

Tomek Michniewicz. Samsara.

Wydane przez

Wydawnictwo Otwarte

"Samsara" kusiła filmem - zapowiedzią. Ów film obiecywał doskonała przygodę, portret Azji dotychczas nieznanej... A co znajdziemy w książce?

W opowieść Tomka Michniewicza wpada się po same uszy. Już zdanie ze wstępu - "Po to się wyjeżdża, żeby nie wiedzieć, co czeka za zakrętem" - pozwala nam zrozumieć, że nie będzie to wędrówka zaplanowana, że jej główną siłą napędową będzie przekonanie, że pewne rzeczy warto zobaczyć, innym można poświęcić nieco mniej uwagi.

Tym, czego szuka wędrujący Autor, jest - oprócz smaku samego podróżowania - możliwość zobaczenia magów. Oczarowanie niezwykłymi umiejętnościami (i nie wnikajmy teraz, czy są to umiejętności hipnozy), czymś co według umysłów ludzi Zachodu nie istnieje skierowała Autora i jego współtowarzyszy do wielu miejsc, które nie leżą na standardowym szlaku wędrujących przez Azję.

Mimo, iż nie dzielę z Autorem fascynacji Wietnamem, Laosem, czy Malezją, doceniam świat jaki wyłania się w "Samsary" i zazdroszczę Tomkowi Michniewiczowi tego, że miał szansę odwiedzić miejsca, które wkrótce przestaną istnieć - zadeptane przez turystów, zdławione przez komercję, splamione krwią zwierząt.

Przemówiły do mnie refleksje Autora (podobne znalazłam w "Najgorszej w szkole jogi") na temat różnic kulturowych i mentalnych między ludźmi Wschodu i Zachodu. Uderzyło mnie to w jak wiele spraw wciąż nie możemy uwierzyć, nie możemy zrozumieć, bo ogranicza nas przekonanie o wyższości racjonalnego myślenia, naszego europejskiego myślenia.

Po lekturze "Samsary" czuję się podobnie, jak wypowiadający się w filmie promocyjnym Tomek Sobczak - myślę o podróży z plecakiem, podczas której wszystko jest nieznanym i liczy się tylko wędrówka.

P.S. Książka doskonale wydana.

P.S.2. Tu można zobaczyć zdjęcia i posłuchać muzyki z podróży Tomka Michniewicza.

Starsze...

Dziś wcześnie rano odwiedziłam bibliotekę i podczas czekania na zamówione książki przeglądałam zawartość pudła z książkami "do wzięcia". Nic tam dla siebie nie znalazłam, ale trafiłam na coś, co uznałam za warte pokazania Wam. Zbiór poezji zachodnioeuropejskiej oznaczony był poniższym exlibrisem:

Dziś podczas porządkowania sali lekcyjnej przed wakacjami trafiłam na książkę towarzyszącą mi w latach dziecięcych, którą kiedyś zaniosłam do pracy i tam zostawiłam. Przyjrzałam się ze wzruszeniem pokolorowanym obrazkom, przeczytałam dzieciakom wiersze i zrobiłam kilka zdjęć:

Miłe są takie wędrówki w przeszłość, prawda? Macie jakieś książki, które znalezione po latach budzą szczególne wspomnienia?

Wojciech Chmielewski. Kawa u Doroty.

Wydane przez

Wydawnictwo Czytelnik

Nie mogłam, po prostu nie mogłam nie przeczytać książki Wojciecha Chmielewskiego, po tym jak zauroczył mnie on opowiadaniami zebranymi w tomie "Brzytwa".

Z ciekawością i łapczywością sięgnęłam po powieść - pierwszą w dorobku Autora - i popadłam w nastrój wykreowany słowami bardzo, bardzo mocno.

Narratorem głównym jest mężczyzna w wieku dojrzałym opowiadający o swoim dzieciństwie, marzeniach o byciu artystą malarzem, wędrujący w czasy młodości, chmurne, durne, czasy zmian ustrojowych i przyglądania się owym zmianom z nieufnością. Szczególną uwagę skupia na relacjach w rodzinie, z której pochodzi - na związek rodziców, na własne z rodzicami kontakty, na to, co w rodzinie kulało i czego zepsuciu nie dało się przeciwstawić. Wspomnienia prowadzą go do wsi, w której się wychował, a on daje się im prowadzić wierząc, że owa sielskość znamionuje jego raj. Nie mniej ważne są dla narratora opowieści o dziewczynach, kobietach, które fascynując go wciąż były w jakiś przedziwny sposób niedostępne, które obłaskawiał ołówkiem i szkicownikiem.

Drugim narratorem jest kobieta - sześćdziesięcioletnia sąsiadka malarza zauroczona artystycznymi umiejętnościami jego i jego żony, żyjąca gdzieś obok, ale jednocześnie bardzo blisko nich, zbliżającą się do nich poprzez swoje zainteresowanie ich pasjami.

Autor przedstawia nam na łamach powieści kilka wyraźnie zarysowanych, dopracowanych postaci. Osoby te, jakby wciąż żyjąc, są stałymi towarzyszami myśli bohatera i przez to nieco też wchodzą w życie czytelnika.  Przywołuje się pamięć o znajomych zaniedbanych milczeniem, o ludziach ważnych, których obecność poddała się pod naporem tempa życia. Dopiero teraz, czytając "Kawę u Doroty" uświadomiłam sobie z całą mocą jak wielu dobrych ludzi poznałam i poczułam żal do siebie za zapomnienie.

Wrażenie po lekturze powieści jest równie silne jak to, po lekturze opowiadań. Mam nadzieję, że tą książką Autor nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, bo chcę mieć szansę czytać to, co jeszcze Wojciech Chmielewski napisze.

Mariusz Niemycki. Kłopotek. Kłopotek wyrusza w świat.

Wydane przez

Wydawnictwo Skrzat

Opowieść o skrzacie, którego imię odzwierciedla charakter jest napisana rymowana prozą. Czyta się to dzięki temu szalenie rytmicznie i sprawnie, choć przy głośnym czytaniu trzeba nastawić się językowe wygibasy (i tu wielki plus - dziecko czytające książkę poćwiczy umiejętności prawidłowej wymowy).

W każdej książce są trzy historie. Poznajemy w nich skrzacią codzienność, jej zagrożenia, przyjaciół i nieprzyjaciół rodziny sympatycznego Kłopotka. Oczyma Kłopotka obserwujemy świat - przyrodę, miasto, wieś.

Podobały mi się ilustracje Łukasza Ryłko - takie chętnie miałabym na zakładkach do książek lub obrazkach na ścianie:)

Historie o Kłopotku były dla mnie czymś nowym w literaturze dziecięcej, czymś co wywołało wspomnienia z dzieciństwa, co przywołało ciekawość i uśmiech:)

Niedzielnik nr 3

Czuć już wakacje. Na targowisku, gdzie okiem sięgnąć, łubianki wypełnione truskawkami. W rozmowach coraz częściej pojawia się temat urlopowych wyjazdów, polecanych miejsc lub olejków do opalania.

*   *   *

Czytam prozę Chmielewskiego, a z półki uśmiechają się do mnie promiennie kolejne książki. Pozując z truskawkami obficie polanymi jogurtem obiecują ucztę.

*   *   *

Podsumowuję ostatnie trzy lata mojego życia zawodowego. Dostrzegam to, co w co włączyłam się aktywnie i to, w co włączyć mogłam się bardziej. Zauważam ile zrobiłam, co zainicjowałam i jestem zadowolona.

Czas polowań na muchy...

należy uznać za rozpoczęty. Co prawda nie ma tych much zbyt wiele (na szczęście), ale pojawianie się ich powoduje przyspieszenie kocich serc. Ale gdy nie ma much:

Się leży pokazując brzuch w dolnej części wylizany do gołej skóry

Się poluje na człowieków z tunelu:

Się przysypia na stole:

Się na stole nie przysypia:

Się śpi wdzięcznie na książkach:

Gusia opanowała ostatnio karton z kurtkami zimowymi (miejsce w szafie zajmują książki i w związku z tym zimowe ubrania wylądowały w kartonie), gdzie śpi wtulona wdzięcznie w wyścielidło.

Tomasz Łysiak. Psy Tartaru.

Wydane przez

Picaresque

Kiedy w lutym 2009 roku pisałam recenzję "Bliznobrodego" nie spodziewałam się, że na cześć trzecią trylogii przyjdzie mi czekać prawie 1,5 roku. Ale, że lektura książki Tomasza Łysiaka po tak długim czasie sprawiła mi wyjątkową przyjemność, to uznaję, iż czekać było warto. Bardzo warto;)

"Psy Tartaru" do doskonale napisana książka historyczna z bogato rozbudowanym wątkiem fabularnym. Wielość szczegółów dotyczących wyjących tatarskich strzał, o których mówi Autor w zamieszczonym poniżej wywiadzie, czy życia codziennego w trzynastowiecznym Wrocławiu lub wyglądu bierek szachowych sprawia, że strony książki pochłania się błyskawicznie znajdując wciąż elementy przyciągające uwagę.

Jeruzalem, przyłączywszy się do Tatarów, wędruje przez doskonale sobie znane ziemie. Gdy podczas najazdu tatarskiego na jedno z miast spotyka przyjaciół odzywa się w nim serce wychowanka polskich zakonników i ucieka wraz z tymi, których rzekomo pojął w niewolę, kierując się wciąż wieszczbą Hanny. Tymczasem kolejne miasta zbroją się, do Wrocławia ściągają okoliczni panowie ze swoimi rycerzami i nawet Czesi wyruszają na pomoc.

(zdjęcie przedstawia szlak wojenny Batu Chana i jego Generałów opisany w powieści)

W powieści Autor przywołuje wartości dziś już nieco marginalizowane - wierność, honor, miłość, wiarę. Podkreśla ich znaczenie dla Siedmiu, którzy wybawić mają Europę z siły wojsk tatarskich. 

Przywiązałam się do Jeruzalema, Dragiełły, Karlita, Ignasia, Joba i Nioba, Dobrosława. Żal mi, że to już czas się z nimi rozstać. Na pocieszenie mam książki, do których - wszak stojących na półce - zawsze mogę wrócić.

P.S. Z Wrocławia Tatarzy powędrowali na Węgry:

P.S.2.

Sylvie Baussier. O snach.

Wydane przez

Wydawnictwo Amea

Książka "O snach" należy do tych, do których chce się wracać - oglądać, podczytywać, głaskać, śledzić ilustracje, które zaskakują szczegółami.

Sylvie Baussier snuje spokojną, wyciszoną opowieść o snach tłumacząc czytelnikom czym jest sen, jakie są jego fazy i po co śnimy. Ciekawe są przytoczone badania nad snem małych dzieci i zwierząt. Autorka osadza sny w kontekście wierzeń, mitów, zapisów biblijnych tłumacząc jakie znaczenie mają sny w kształtowaniu się i trwaniu różnych kultur. Przywołani zostają Kartezjusz, Freud, Jung, a także artyści, których sny są materiałem artystycznym.

Należę do tych ludzi, którzy mogą mówić "rzadko mi się coś śni". Jak przekonuje Autorka - śni się codziennie, tylko rzadko o tym pamiętam. Fascynujące jest pochylenie się nad tym, co stanowi wciąż zagadkę - nad treścią naszych snów. Faza snu paradoksalnego zabiera nas w podróż niezwykłą, bo w podróż naszych wyobrażeń, przeżyć, podświadomości.

Po lekturze książki "O snach" śniło mi się, że na całym budynku, w którym mieszkam zawieszone zostały olbrzymie fotografie autorstwa jednego z mieszkańców. Czarno-białe, wysmakowane portrety ludzi. Hm...;)

P.S. Uwielbiam patrzeć na śniące zwierzęta - Ciri, która biegnie gdzieś przez sen, Kociaste polujące lub zajadające coś smacznego...

Tomasz Pietrzykowski. Spór o eutanazję.

Wydane przez

Wydawnictwo Sonia Draga

"Spór o eutanazję" to książeczka nieduża, ale bardzo cenna. Pietrzykowski szeroko opisuje zjawisko eutanazji - trochę sięga do historii, pisze o ruchu eugenicznym, który był popularny w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, przypomina projekty niemieckich narodowych socjalistów, w tym akcję T4, której rezultatem było dokonanie przymusowych eutanazji na ponad 200 tysiącach ludzi. Następnie opisuje kilkanaście przypadków eutanazji, o których swego czasu głośno było w mediach, przy czym, dla pokazania szerokiego kontekstu, wybiera przypadki różniące się od siebie dość wyraźnie.

Dalej idzie rozdział, w którym autor  pokazuje, że termin "eutanazja" jest terminem bardzo szerokim - Pietrzykowski przedstawia podstawową klasyfikację zachowań eutanatycznych podkreślając przy tym, że w kwestii wszelkich takich klasyfikacji również toczą się spory.

Pietrzykowski jest prawnikiem, więc daje nam dobry rozdział poświęcony statusowi prawnemu eutanazji na świecie i w Polsce, a na koniec pisze o sporze o legalizację eutanazji, który to spór jest nieunikniony w państwie takim, jak nasze, czyli tzw. państwie demokratycznym. W tym ostatnim rozdziale autor przedstawia argumenty moralne, opisuje ideę jakości życia, mówi o argumentach, które nazwał praktycznymi i wreszcie pisze o argumencie z tzw. równi pochyłej.

Dużym atutem książki jest dość obszerna bibliografia. Pietrzykowski nie szaleje, nie bawi się w publicystę ani w misjonarza, tylko - jak na dobrego prawnika przystało - daje nam cenny podręcznik na temat dziedziny, wokół której narosło wiele mitów, o czym możemy się przekonać chociażby słuchając telewizyjnych dyskusji o eutanazji.

*   *   *

"Spró o eutanazję" można kupić:

Kristin Dahl, Mati Lepp. Matematyka ze sznurka i guzika.

Wydane przez

Wydawnictwo Zakamarki

Wielu z nas słysząc "matematyka" odczuwa dyskomfort wiążący się ze złymi wspomnieniami ze szkoły (oczywiście, wielu jest takich, którzy lekcje matematyki wspominają jako jedne z lepszych chwil swojego życia). Książka "Matematyka ze sznurka i guzika" namawia nas byśmy pozbyli się uprzedzeń i razem z dziećmi dostrzegli w świecie nas otaczającym Matematykę.

Królowa Nauk nie jest tak wyniosła jak by się niektórym mogło wydawać. Jest za to sympatyczną częścią naszej codzienności, częścią bez której trudno nam żyć. Jak podzielić cukierki? Ile szklanek wody mieści się w garnku, jaki kształt ma stół, czy łatwo jest budować z klocków tylko słysząc polecenia, jak długi jest papier toaletowy na rolce i na ile możliwości można ustawić cztery zabawki?

Jeśli to, co powyżej napisałam wydaje się być niepoważną zabawą, to spieszę donieść, że to własnie jest matematyka. Mierzenie, liczenie, ważenie, rozróżnianie cyfr i liczb, wszelkie działania matematyczne skrywają się w zabawach i uświadamiają nam - dorosłym - jak istotna jest znajomość prawideł matematycznych.

Gorąco polecam:)

Jesús Bastante Liébana. Schizma.

Wydane przez

Wydawnictwo Esprit

Na własny użytek dokonałam podziału powieści historycznych na te, w których więcej jest "powieści" i na te, w których znajdziemy więcej historii. "Schmizma" należy do tych drugich, więc z pewnością jej czytanie ucieszy tych, którzy w historii są rozsmakowani. Ja sięgnęłam po tę książkę zaciekawiona tym, w jaki sposób Autor przedstawił Lutra i jego reformy.

Przyznam, że nie wiedziałam, że Luter był augustianinem, choć przecież miałam wiedzę, iż był księdzem. Nie znałam tła historyczno-politycznego, które zaważyło na wyborze Hadriana VI, papieża dążącego do zreformowania Kościoła. Obce były mi szczegóły związane z uwięzieniem Marcina Lutra, które pozorować miało jego śmierć.

Zanurzenie się w XVI wieku sprawiło mi przyjemność intelektualną umożliwiając oderwanie się do codzienności. I choć nie mogłam się całkowicie zapomnieć i zlekceważyć współczesności, bardzo cieszy mnie czas, jaki poświęciłam na przeczytanie "Schizmy".

P.S. W powieści pojawia się także wątek Ignacego Loyoli - może Autor opisze go w kolejnej powieści?

Grzegorz Kasdepke. Ostrożnie!

Wydane przez

Wydawnictwo Literatura

W czwartek rozmawiałam z uczniami nt. bezpieczeństwa podczas wakacji. Gdy wczoraj trafiła w moje ręce książka Grzegorza Kasdepke ucieszyłam się, bo kwestie bycia bezpiecznym będę mogła omówić z dziećmi jeszcze raz - tym razem skupiając się na tym, co trzeba wiedzieć, by bezpiecznie bawić się w domu.

Bohaterami książki są Babcia Marysia, Dominik - jej wnuk, i Junior - przeuroczy piesek. Dominik słuchający w sposób szalenie wybiórczy uwag Babci dotyczących bezpiecznych zabaw i zachowań, postanawia nauczyć nowo przybyłego psa, tego czym może grozić niefrasobliwość. Prezentuje mu zatem negatywne skutki wpychania grochu i klocków lego do nosa, demonstruje niebezpieczeństwa wiążące się ze spacerowaniem na parapecie oraz kąpielą bez opieki dorosłych, pokazuje, że rozrzucone zabawki i rozlana woda mogą prowadzić do upadku, a włączanie czajnika elektrycznego podczas gdy pracuje pralka, a instalacja elektryczna w domu wymaga naprawy może pozbawić wszystkich domowników światła.

Na końcu każdego rozdziału Autor zamieścił apel do rodziców i dzieci zachęcając czytelników książki do wielu rozmów na temat bezpieczeństwa.

Sympatyczni bohaterowie oraz sposób w jaki Pan Kasdepke przedstawia ważny temat są gwarancją, że książka zostanie dobrze przyjęta przez dzieci. Ja swój egzemplarz chowam do torebki - w poniedziałek powędruje ze mną do szkoły.

Polly Horvath. Wyspa.

Wydane przez

Wydawnictwo Nasza Księgarnia

Niesamowita okładka, prawda?

Na jednej z wysp Kolumbii Brytyjskiej mieszka Marten Knockers, zdziwaczały, bogaty naukowiec. Gdy pewnego dnia w wypadku giną jego dwaj bracia do domu Martena wprowadzają się Jocelyn i Meline, osierocone przez rodziców nastolatki. Dom samotnika żywiącego się hot-dogami i makaronem z serem nie wydaje się być najlepszym miejscem dla wrażliwych dziewczynek przeżywających utratę rodziców.

Dom na wyspie staje się coraz pełniejszy. Każdą z kolejnych pojawiających się na wyspie osób można bez trudu nazwać ekscentryczną i z pozoru wydaje się, że różnorodność postaci, przekonań i celów może być drogą prowadzącą do nagromadzenia negatywnych emocji między ludźmi.

Polly Hovarth napisała zadziwiającą powieść. Czworo narratorów przedstawiających nam codzienność domu na wyspie w sobie właściwy sposób nadaje oryginalny koloryt książce. Niedopowiedzenia, jakich pełno między mieszkańcami wyspy, podsycają ciekawość, a gdy niejasne staje się jasnym nie ma mowy o rozczarowaniu.

Mieszkańcy wyspy znajdują na niej ratunek. Wspólnota ludzi zamieszkujących wyspę chroni przed zmiennymi wiatrami szczęścia, przez osamotnieniem, przed  utratą wrażliwości. Przed zasklepieniem się w samym sobie, oderwaniu od ciepła, przed byciem nieważnym.

Agnieszka Wolny-Hamkało przywołana w tekście na okładce pisze, że: "To mądra i piękna powieść". Nie znajduję lepszych słów dla podsumowania tej recenzji.

Marta Fox. Iza Anoreczka.

Wydane przez

Akapit Press

Podoba mi się pomysł Marty Fox na cykl powieściowy nawiązujący do poprzedniego - wcześniej pisanego - cyklu. Magda z "Magda.doc." jest mamą Pauliny z "Pauliny w orbicie kotów", a Paulina chodzi do klasy/szkoły z   "Kaśką Podrywaczką" i "Karoliną XL". Teraz nadeszła pora, by przedstawić kolejną uczennicę - Izę.

Iza ma dwa domy. Przez jeden tydzień mieszka u mamy, przez kolejny - u taty i jego nowej żony. Pokoje i ich wyposażenie w obydwu domach są takie same. O ile tata i Eliza troszczą się o zdrowie dziewczyny, to jej mama wciąż powtarza, że powinna osiągnąć sukces, że będzie błyszczeć na wybiegach najsłynniejszych projektantów jeśli tylko... Jeśli tylko osiągnie rozmiar 0, będzie systematycznie poddawała się zabiegom kosmetycznym, nie będzie traciła czasu na znajomość z chłopakiem, ani co gorsza pobłażała swojemu apetytowi. Mama Izy zdecydowanie dba o spełnienie ambicji, choć są to bardziej ambicje jej niż córki.

Znalezienie złotego środka lub określenie normy w sytuacji opisanej przez Martę Fox wcale nie jest łatwe. Trudno stwierdzić, czy bohaterka brnie w obsesyjne dbanie o odpowiednią wagę i wygląd dlatego, że nie wyobraża sobie innego postępowania "zaprogramowana" w ten sposób przez matkę, czy dlatego, iż sama nie znajduje dla siebie innego typu realizacji.

Interesująca opowieść o nastolatkach. I zżera mnie ciekawość, kto będzie bohaterem kolejnej powieści;)

Konkurs z Selkarem - wynik

Selkar proponuje Wam, za moim pośrednictwem, kod rabatowy w wysokości 30 zł do wykorzystania podczas zakupów w Selkarze.

Osoby, które chciałby być wziąć udział w losowaniu kodu rabatowego proszę o zostawienie komentarza, w którym znajdzie się informacja na jaką książkę zostanie wykorzystany ów kod i dlaczego na tę właśnie:)

Losowanie odbędzie się dziś o 21:00 - zapraszam!

Przebieg losowania:
1. Ustawienie listy zgłoszonych osób alfabetycznie
2. Przeliczenie zapałek znajdujących się w pudełku.

Wynik:
Zapałek było 14. Czternastą pozycję na liście alfabetycznej zajmuje jaworka4. Gratulując proszę o kontakt:) A pozostałych - zapraszam za miesiąc:)

Krówek z Damą

Pamiętacie Krówka? Gdy tylko poczuł wiosnę wymeldował się ze stajni i wrócił w dobrze znajome kąty. Karmi go Pani Sąsiadka od Pusi, my, i ktoś pewnie jeszcze;) Gdy otwieramy okno, a on jest gdzieś niedaleko, przybiega, zasiada wygodnie i domaga się jedzenia. Czasami wołamy go specjalnie zaniepokojeni jednodniową nieobecnością Krówka.

Ostatnio zaczął przychodzić z koleżanką. Wczoraj udało nam się uchwycić ich na zdjęciach:

Lubimy Krówka i cieszymy się, gdy przychodzi. Martwimy się jednak o nasz wakacyjny wyjazd. Może zostawimy puszki u Pani Sąsiadki od Pusi?

Kathryn Stockett. Służące.

Wydane przez

Wydawnictwo Media Rodzina

Bohaterami debiutanckiej powieści Kathryn Stockett są mieszkańcy Jackson w stanie Missisipi, a zwłaszcza  kobiety - białe i czarne. Rozróżnienie koloru skóry jest tu o tyle ważne, że akcja powieści osadzona jest w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych, czyli czasach, w których obowiązywały wciąż prawa Jima Crowla dotyczące segregacji rasowej. 

Społeczeństwo Jackson dzieli się na panów i służących, choć to nie jedyny podział. Pośród białych wyróżnia się tych, którzy są wichrzycielami i sprzyjają czarnym i tych, którzy są prawomyślni, dbają o utrwalanie zasad segregacyjnych zapewniając w ten sposób właściwy - ich zdaniem - porządek świata.

Aibileen i Minny pracują od wielu, wielu lat jako służące. Czasami traktowane jak powietrze, czasami obarczane winami za czyny niepopełnione, uzależnione od humorów pań, związane z wychowywanymi dziećmi, upokarzane podkreślaniem tego, że inny kolor skóry oznacza brak inteligencji, brak moralności, brak osobowości.

Skeeter to jedna z pań. Odmienna od rówieśniczek, marząca o karierze dziennikarskiej, a nie mężu i dzieciach, przewyższająca większość kobiet wzrostem wie, choć w części, co czuje osoba dyskryminowana przez innych ze względu na swój wygląd.

Te trzy kobiety styka ze sobą fascynujący i niebezpieczny projekt - Skeeter zapisuje wspomnienia czarnych kobiet dotyczące pracy u białych ludzi, rzeczy dobre i złe, doświadczenia radosne i przykre. 

Powieść "Służące" czyta się doskonale. Akcja toczy się sprawnie, a oddanie głosu trzem narratorkom pokazuje pełniej wyimki z życia społeczności Jackson z różnych stron, przedstawiając poszczególne domy, relacje między kobietami mającymi władzę w mieście i tymi, które dbają o domy i rodziny kobiet mających władzę w mieście. Pewne, zdawałoby się oczywiste sprawy, okazują się być zbyt mocno wrośnięte w stereotypowe myślenie, i ich odkrycie staje się czymś poruszającym dla kobiet występujących w powieści.

Lektura "Służących" doskonale wpasowała się w prowadzoną przeze mnie niedawno rozmowę nt. różnic w poziomie życia Amerykanów i Polaków. To, że bohaterki książki w latach sześćdziesiątych dysponowały lodówką z kostkarką lodu, zmywarką i klimatyzacją poświadcza jedynie argumenty za tym, że daleko nam jeszcze do cywilizowanego świata.

Zasnęłam nad książką o 2 nad ranem... Gdy tylko wypiłam poranną kawę wróciłam do lektury. Cieszę się, że przeczytałam powieść i jednocześnie żałuję, iż już ją skończyłam, a jednocześnie zazdroszczę tym, którzy mają wciąż przed sobą lekturę "Służących".

Niedzielnik nr 2

Miniony tydzień absorbował moją uwagę na innych, niż blog, rzeczach. Dokumenty, dwudniowa wycieczka szkolna, rada pedagogiczna, czyli życie zawodowe, pochłonęły mnie w sposób intensywny. Najbliższe dwa tygodnie też będą skupione na pracy, ale już później - wakacje:)

*   *   *

Oglądam ostatnio, dotychczas niewidzianego, "Wallandera" (wersję BBC) i coraz bardziej czuję się zauroczona klimatem filmu, tłem krajobrazowo-wnętrzarskim. Z inspiracji filmem (i zmęczenia obezwładniającym upałem) powstał nowy szablon.

*   *   *

Niedzielę spędzę dzieląc uwagę na mundial i tworzenie ważnego dokumentu. Ale zanim jedno i drugie, to chyba ulegnę doskonałej opowieści Kathryn Stockett, bo zostało mi tylko 207 stron:)

John Grogan. Złapać życie za ogon.

Wydane przez

Wydawnictwo Literackie

Autor bestsellerowego "Marley i ja" był przez wiele lat felietonistą w "Tha Philadelphia Inquirer", a w książce, o której piszę zebrano te felietony pogrupowawszy je wokół tematyki rodzinnej, tematów o zwierzętach i tych dotyczących jak najszerzej rozumianego "życia".

O ile opisując swoje życie z Marley'em, a szczególnie jego końcówkę, Autor napisał coś, co spowodowało, że straciłam jawił mi się jako nieczuły, tak w tekstach prasowych jawi się jako życzliwy obserwator patrzący z wnikliwością na opisywany świat. Trudno zatem takiemu człowiekowi odmówić przyjaznego zainteresowania, prawda?

Pierwsze, co zdumiało mnie podczas lektury, to sposób w jaki John Grogan pisał swoje teksty. Sposób to bowiem zupełnie odmienny od tego, w jakim pisane są nasze, polskie, felietony. Należało zatem przestawić się na inny sposób czytania, a później można było już tylko znajdować przyjemność w pisaniu Autora.

Tematyka felietonów jest, jak już pisałam powyżej, różnorodna i trzeba, aby konkretny tekst przypadł komuś do gustu, by go polubił, bo chyba w przypadku takich tekstów zebranych w książce nie da się powiedzieć, ze równie zajmujące były wszystkie. Mnie wzruszyły te, często pisane z humorem, w których Autor pisze o dorastaniu dzieci, o tym, jak rodzice z absolutnych autorytetów stają się kimś, kogo nastolatkowie się wstydzą. Analiza ludzkiego zachowania na wieść o katastrofach, już po 11 września 2001 roku, skłoniła do refleksji, podobnie jak tekst o starości. Najsilniejsze chyba jednak wrażenie zrobił na mnie felieton z 13 października 2006 roku dotyczący wybaczania.

Cieszę się, że okazałam Autorowi zaufanie i zdecydowałam się na lekturę "Złapać życie za ogon".