Natasza Socha. Zamrożona.

Natasza Socha. Zamrożona.


Książki Nataszy Sochy czytam już czas jakiś i każdorazowo polecam (np. tu). W przypadku Zamrożonej będzie podobnie. Cóż takiego mnie do tej powieści przekonuje?

Julia ma samodzielne dzieci, męża, który żyje coraz bardziej obok, a nie z nią, pracę i życie, jakiego dla siebie nie chciała. Co więcej, nigdy nie spodziewała się, że takie właśnie będzie wiodła: żony, matki, pracownicy, kobiety, która ponad swoje potrzeby każdorazowo stawia potrzeby innych. Potrzeby, chęci, upodobania. Siebie spycha na dalszy plan i uczy swoich najbliższych tego, że można ją marginalizować.

Bodźcem do zmiany jest podsłuchana w kawiarni rozmowa i następstwa owego podsłuchiwania. Julia nieśmiało próbuje nowego, odważa się na coś, czego jak sądziła dotychczas, robić nie powinna. Dzięki tym małym krokom, w kobiecie budzi się ta, która głowę miała pełną marzeń, wiedziała, co lubi, dążyła do realizacji swoich pasji i żyła pełnią życia.

Zamrożona to historia kobiet zogniskowana w postaci jednej z nas. To opowieść o tych wszystkich z nas, które bez wahania dają dziecku 50 zł na wyjście do kina, ale rezygnują z pomalowania paznokcie u kosmetyczki, bo to kosztuje aż 50 zł. Opowieść o tych, które chciałyby być obiektem pożądania swoich mężczyzn, ale wstydzą się swojego ciała i jego pragnień. O tych, które zapomniały, że są ważne i mają prawo do tego, by inni tak je traktowali. W domu, pracy, w relacjach z szefem, mężem, dziećmi.

Osnuta wokół zdrady powieść o odkrywaniu siebie jest - jak zwykle u Nataszy Sochy - napisane w sposób dosadny i doskonale pokazujący nasze, kobiece błędy. Idealna do tego, by przejrzeć się w niej jak w lustrze.

Polecam.
O psie, który jeździł koleją

O psie, który jeździł koleją


Gdy tylko dostałam propozycję wyjazdu w lutym w góry, pomyślałam o tym, że pojadę z psem i to pojadę pociągiem. Sprawdziłam połączenia, miesiąc przed podróżą kupiłam bilety i mentalnie szykowałam się na wycieczkę.

Lista z tym, co do zabrania (psiego) niezbędne zawisła na drzwiach szafy na kilka dni przed wyjazdem. Ekwipunek Amber zajął połowę niewielkiego plecaka, choć uczciwie przyznaję, że głównie było to jedzenie. Wiedziałam bowiem, że będziemy chodzić, i to dużo, więc zapasy energetycznie musimy mieć.


Amber nieco obawiała się wejścia do pociągu (stary skład z wysokimi schodami z kratki), ale wniesiona na rękach, tylko przez chwilę wykazywała ekscytację. Pociąg miał przedziały, a my - wg biletu - miałyśmy siedzieć pod oknem.


W trosce jednak o dobrostan pasażerów wymaszerowałyśmy na korytarz, gdzie ja zajęłam krzesełko, a psica podłogę. I tu spotkała nas miła niespodzianka. Pani konduktor zaproponowała nam przedział służbowy. Dojechałyśmy nikomu nie wadząc, do miejsca przesiadki. Dworzec z błyszczącymi podłogami i hałasami wynikającymi z ogłoszeń megafonowych i rozmów ludzkich opuściłyśmy czym prędzej, a po chwili na trawce, dobiegłyśmy do stojącego w korku auta naszych współtowarzyszek wypoczynku i zainstalowałyśmy się w nim.


Na miejscu był śnieg. Śnieg! Amber z dużą radością zanurkowała w nim, a potem pobiegłyśmy pohasać po zasypanym śniegiem polu :-) Pokój (z dużą kuchnią i równie dużą  łazienką) miałyśmy na piętrze i to za pierwszym czy drugim razem stanowiło dla suni kłopot - było dość stromo. Szybko jednak opanowała pokonywanie schodów, tym bardziej, że każda droga w dół oznaczała śnieg i spacer, a prawie każda w górę - jedzenie.


Spacerowałyśmy codziennie. Tylko jeden dzień, bardzo wietrzny i deszczowy, poświęciłyśmy w znacznie mniejszym stopniu spacerom, a w większym głaskaniu i lenistwu domowemu. Ale już nazajutrz poszłyśmy ponownie na szlak.


Cudnie było przemierzać metry i kilometry brodząc po śniegu i widząc jak wielką frajdę sprawia to psu. Węszyła, rozglądała się w nowych miejscach, zostawiała swój zapach. Ludzie, których spotkałyśmy na szlaku - szczególnie w niedzielę było ich sporo - zachwycali się nią, chwalili, głaskali, a ona z przyjemnością przyjmowała te zachwyty. 


Odwiedziłyśmy Schronisko PTTK Zygmuntówka, gdzie została wygłaskana i wyprzytulana przez mieszkające tam z rodzicami dzieciaki. Zdarzało się nam również spotykać inne psy - przyglądała się im zdumiona i ostrożnie witała. 


Owszem, były chwile, w których było widać, że jest zmęczona. Gdy szłyśmy kilkanaście kilometrów szlakiem jako pierwsze i jedyne, torując sobie drogi przez zaspy, tylko na początku Amber szła przede mną - później uznała, ze wygodniej będę gdy to ja wydepczę drogę;) Po powrocie do pokoju piła i zasypiała. Snem bardzo spokojnym, regenerującym. Budziła się tylko na kolację:) Z moich obliczeń wyszło, że przeszłyśmy razem blisko 45 km. 



Dni, spędzone na spacerach, rozpieszczaniu psa i korzystaniu z uroków życia rodzinno-kobiecego, upłynęły zdecydowanie zbyt szybko. I znów trzeba było wsiąść do pociągu - tym razem podmiejskiego, więc z przyjaźnie niskimi podłogami. Amber ułożyła się na środku wagonu, a im więcej ludzi wsiadało, tym bardziej ją ku sobie przesuwałam. Spała, leżała, poddawała się głaskaniu i wykorzystywała czas na odpoczynek. W miejscu przesiadki znów chwila na trawniku, a potem wnoszenie na rękach do kolejnego pociągu. Tu było nieco trudniej, bo wagon jaki nam przypadł (tak, znów miejsce przy oknie) nie miał nawet krzesełek na korytarzu, ale dałyśmy radę.


Amber bardzo dobrze czuje się w podróży. Przećwiczyłyśmy pociąg (i pewnie nie raz to jeszcze zrobimy) na nieco dłuższej trasie i poza kłopotliwym wejściem i wyjściem nie było żadnych powodów do tego, by zawahać się przed kolejną podróżą. Podobnie upodobanie ma do jazdy autem - w bagażniku ma materac, wskakuje z duża ochotą i od razu pochyla głowę, aby bezpiecznie zamknąć klapę. Układa się, a gdy nie ma już na materacu koca, który wyraźnie jej przeszkadzał, robi to znacznie szybciej i sprawniej. 


Już nie mogę się doczekać naszych kolejnych wypraw:)


Marta Kisiel. Płacz.

Marta Kisiel. Płacz.


Ledwie zdążyłam wrócić z krótkiego wyjazdu w Góry Sowie, a już przeniosłam się tam ponownie dzięki literaturze. Trzecia, i ostatnia, część cyklu wrocławskiego (link zawiedzie Was do części pierwszej), zaczyna się bowiem we Wrocławiu, ale później przenosi się na południowy-wschód od Wałbrzycha. Przyznaję - byłam ignorantką, lecz własna podróż, podkreślona powieścią Marty Kisiel, otworzyła mi szerzej oczy.

Eleonora zniknęła. Telefon Dżusi jest atakowany wielokrotnie, a gdy kobieta decyduje się odebrać słyszy w nim jedynie jakieś niezidentyfikowane głosy i szumy. Ciotka dziewczyn, Klara, odwiedza wciąż siostry Bolesne, wyglądając jak jeden wielki wyrzut sumienia. I wówczas wydarza się coś, co elektryzuje wszystkich, co sprawia, że zaczynają działać wspólnie, miast pogrążać się w żałowaniu dni za szybko mijających, okazji niewykorzystanych, czynów dokonanych. Wyruszają, by odnaleźć Eleonorę, gdyż pomiędzy dźwiękami realnego świata dobiega ich jej głos. Głos wołający o pomoc.

Spora dawka historii regionu jaką zaproponowała nam w powieści autorka nadaje ton losom bohaterów, łączy współczesność z przeszłością, pozwalając doświadczać tego, na co oni z pewnością nie mają ochoty, a czemu my - czytelnicy siedzący wygodnie w fotelach i pod kocami - przyglądamy się z niedowierzaniem, grozą i narastającą chęcią sięgnięcia do źródeł historycznych, do źródeł, które objaśnią nam jeszcze pełniej historię pałaców, obozów i podobozów nazistowskich, tego, w jak przemyślny sposób można było wykorzystać ziemię, by czynić na niej zło. Zło, które jest w niej obecne do dziś.
Żyć - powtórzyła pani Jaga w zamyśleniu. - Tak, to całkiem niezły plan. [s.206]
Plan historyczny jest w tej książce szalenie istotny, niemniej jednak ważny jest plan społeczny. Marta Kisiel napisała bowiem książkę o oddaniu, lojalności, o miłości, która każe podążać za ukochaną osobą. O czymś, co trudno określić słowami, bo wydają się za banalne, ale o czymś, co pokazuje się czynami. I co ściska za czytelnicze serce.

Wiem, że w naszej popkulturowej świadomości zdanie Coś się kończy, coś się zaczyna należy do zupełnie innej opowieści. Przywołam jej jednak, gdyż Marta Kisiel w mistrzowski sposób przedstawiła w Płaczu istotę tego zdania. A dzięki niemu - mnóstwo innych ważkich spraw, które - przefiltrowane przez naszą wrażliwość - nie pozostawią nas obojętnymi.
Raynor Winn. Słone ścieżki.

Raynor Winn. Słone ścieżki.


Już dawno odkryłam, że najszczęśliwsza jestem w drodze, że przemierzanie odległości, droga przed siebie wycisza mnie, pozwala okiełznać myśli, porządkuje. Co więcej, kiedy czas temu jakiś robiłam sobie pewien test, znalazłam w nim potwierdzenie na moje umiłowanie wędrówki. Książka Słone ścieżki Raynor Winn, zdawała się być zatem idealną dla mnie lekturą. Czy była?

Raynor i Moth tracą wszystko ci mieli. Zostaje im trochę mebli, a z osób bliskich - dzieci. Utrata domu stanowi dla ich obojga, nie tylko w wymiarze fizycznym, ale także mentalnym - ogromny cios. Minęli już 50 urodziny i nagle z dnia na dzień stali się bezdomni. Co gorsza - Moth słyszy diagnozę lekarską, która w prosty sposób komunikuje mu, że umiera, a wszelki wysiłek fizyczny może owo żegnanie się z życiem przyspieszyć. Co robią? 

Zainspirowani przewodnikiem Paddy'ego Dillona postanawiają zapakować do plecaków namiot, śpiwory, niezbędne rzeczy i wyruszyć szlakiem wzdłuż południowo-zachodniego wybrzeża Wielkiej Brytanii. Mają siebie nawzajem, to co na plecach i 48 funtów tygodniowo wpłacanych im na konto przez opiekę społeczną.

Raynor Winn świetnie pisze o tym, jak bardzo różne są reakcje ludzi na nich. Na zmiany zachodzące w zachowaniu tych, którzy z nimi rozmawiają, w chwili, w której dowiadują się, że owa wędrówka to nie kaprys bogaczy, którzy lada dzień wrócą do ciepłego, suchego i świetnie urządzonego domu, a wędrówka tych, którzy nie mają domu. Pokazuje ludzką wrażliwość i mechanizmy społeczne, które funkcjonując w społeczeństwie, każą wartościować po statusie materialnym.

Pięknie też pisze o łączącej ją z mężem więzi. O tym kim dla siebie są, jak wyglądało ich życie w chwili, w której się spotkali i jak mocno kształtowała się ich miłość. To, co może zdumiewać polskiego czytelnika, to niemalże nieobecne, studiujące dzieci Raynor i Motha. Nie wiem, czy to świadomy zabieg literacki, czy realizm obyczajowości brytyjskiej.

Zastanawiałam się w czasie czytania, jak wiele zmienia w głowie świadomość "mam/nie mam gdzie wrócić". Jak bardzo napiętnowała obydwoje bohaterów, a jak bardzo pozwoliła czuć się im wolnym. I wreszcie pytanie najbardziej osobiste - jak ja odnalazłabym się w takiej sytuacji. Czy też podjęłabym wędrówkę? I jak owa wędrówka, z przymusu lub nie, wpłynęłaby na mnie?

Polecam - przejrzyjcie się w tej książce. I napiszcie mi jakie zrobiła na Was wrażenie, jestem bardzo ciekawa.

Olga Gitkiewicz. Nie zdążę.


Czytałam reportaż Olgi Gitkiewicz i czułam, że i ja miałabym wiele do opowiadania o tym, jak się mieszka w miejscu, z którego trudno się wydostać inaczej niż siłą własnych nóg lub samochodem. O wsi, w której zaczynałam pracę nauczyciela i o innej, w której odbierałam wynagrodzenie za tę pracę - nie połączonych w żaden sposób autobusem. O godzinach spędzonych w pociągach, na dworcach, w autobusach i na przystankach. O tym, że dziś bez samochodu nie dojadę do miejscowości, z której pochodzę, a już na pewno nie zrobię tego, gdybym chciała ze sobą zabrać psa. Podzieliłam się tą refleksją z Wami również na Instagramie.


Czytałam i zastanawiałam się, czy ów reportaż to bardziej zatrzymanie chwili, pokazanie jak bardzo jest już źle i jak może być gorzej? A gdyby tak zobrazowanie bezwładu komunikacyjnego miało na celu obudzenie nas, władzę, i sprowokowanie do wprowadzania zmian? Najtrudniejszą do przyjęcia byłaby diagnoza, że Olga Gitkiewicz napisała Nie zdążę, żeby czytelnicy sięgający po jej książkę za kilka dekad, mogli ją potraktować jako źródło wiedzy historycznej. Bo już i tak nie przyjdzie opamiętanie, i nic nie da się zrobić.
Retro pisma (3)

Retro pisma (3)

Dziś sięgnęłam do zasobów największej polskiej biblioteki cyfrowej - Polona.pl. Znalazłam kilka perełek, które chciałabym Wam przybliżyć.

Nasze Myśli : miesięcznik wydawany staraniem uczennic Miejskiego 
Gimnazjum  i Liceum Żeńskiego w Katowicach
R. 2, nr 8 (czerwiec 1929) = nr 10


Nasze Myśli to miesięcznik wydawany przez uczennice gimnazjum żeńskiego w Katowicach. Ten konkretny numer opublikowany był w 1929 roku. Są w nim oczywiście odniesienia do miejsca, w którym owe uczennice żyją, są krótkie notatki syntetycznie podsumowujące lektury, mnóstwo poezji, głównie abiturientek. 

 

Nie brak artykułów traktujących o wewnętrznych sprawach gimnazjum - jak widzicie poniżej, kilka słów o maturze, sprawozdania z kółek dramatycznego, Ligi Morskiej i Rzecznej (gdzie znaleźć można obserwację, że Polska, dopiero po odzyskaniu niepodległości, zrozumiała czem jest morze dla państwa. Ciekawe jest to, że w gazecie jest kilka stron reklam :)

Znam jedną szkołę , gdzie uczennice wydają swoją gazetę (KLIK). Kojarzycie inne?


Nowy Czas. R.3, nr 359 (31 grudnia 1933)


Nowy Czas z ostatniego dnia 1933 roku zawiera podsumowanie roku minionego oraz spory artykuł, którego autor rozważa jak wyglądać będzie i co dobrego przyniesie 1934 rok. W podsumowaniu tym znajdziemy na przykład informację o tym, że 21 lutego kongres amerykański większością 2/3 głosów uchwalił zniesienie prohibicji, 14 marca zlikwidowano polsko-gdański zatarg o Wester-Platte (brakuje informacji w jaki sposób), a 5 grudnia otwarto port morski w Gdyni. 

 

Jeśli przyjrzycie się nagłówkom artykułów Nowego Czasu wyraźnie dostrzeżecie pewnego rodzaju nacisk na takie brzmienie, które ma zaciekawić odbiorcę szukającego zadziwienia i sensacji. Okazuje się, że nie tylko nagłówki są sensacyjne - treści doniesień prasowych są również utrzymane w tymże tonie.  Można w nich jednak znaleźć i informacje nieco poważniejsze, ot - choćby jak ta, że Maria Dąbrowska otrzymała Państwową Nagrodę Literacką. Nagroda ta to 7 tysięcy złotych. A teraz popatrzcie ile kosztuje numer Nowego Czasu :-)

Kolejne pismo jest wynikiem mojej niedawnej lektury  - Nie zdążę Olgi Gitkiewicz. Duża cześć książki poświęcona jest upadkowi kolei polskiej i gdy dostrzegłam w Polonie czasopismo kolejarskie zajrzałam do niego szukając informacji, co zajmowało pracowników kolei w 1926 roku.

Kolejarz : pismo miesięczne poświęcone obronie interesów kolejarzy polskich 
R. 7, nr 17 (1 września 1926)

 

Z lektury wynika, że środowisko kolejarskie jest ubogie, zaniedbane, niedofinansowane. Odezwy, listy do ministrów, artykuły pokazują chęć rozmów, postulaty środowiska i poszczególnych podgrup zawodowych.

Smutna ta lektura - i mocno współczesna w wymowie. Mimo, że pismo wydane było w 1926 roku.
Copyright © Prowincjonalna nauczycielka , Blogger