Bonnie Leon. Tańcząc z delfinami.

Kiedy ostatnio spełniliście swoje marzenie? Małe lub duże - po prostu coś, co bardzo chcieliście zrobić, a co wydawało się Wam nierzeczywiste i zbyt trudne do zrealizowania? Trudne?

Pięcioro bohaterów powieści Bonnie Leon wyrusza kamperem w podróż przez Stany Zjednoczone, by móc spełnić swoje marzenia. Chcą popływać z dzikimi delfinami, nauczyć się prowadzić auto sportowe, zadebiutować śpiewając na scenie, a przy okazji spotkać się z członkami rodziny, którzy już od zbyt długiego czasu stali się dla nich nieobecni. Brzmi nieco szalenie, prawda? Jeśli jednak dodamy, że każda z pięciu osób zmaga się z nieuleczalną chorobą - odbierającą sprawność fizyczną lub psychiczną - sytuacja zaczyna się wydawać nie tylko szalona, ale może i nieco groźna.

Nie sposób oderwać tej powieści od życiorysu Autorki, która sama zmaga się z chorobą i doświadcza jej również jako osoba bliska osobom chorym. Stąd też zapewne doskonały sposób w jaki Bonnie Leon przedstawia myśli osoby zdanej na swoje - coraz mocniej zawodzące -  i pomoc innych.

Podoba mi się w tej książce wiele rzeczy, ale chyba najbardziej to, że jej bohaterowie postawieni są w sytuacji drogi - czyli w moim pojmowaniu tym, co najpełniej pozwala odkryć prawdę o sobie i osobach towarzyszących. Nigdzie indziej tak bardzo jak w podróży, musimy sprawdzać się w nowych warunkach, reagować sprawnie, nie przywiązywać się do wymyślonych wcześniej scenariuszy. Nigdzie indziej tak bardzo jak w podróży, musimy uczyć się kompromisów, by każdy towarzysz wędrowania czuł się we wspólnej drodze dobrze.

Tańcząc z delfinami to powieść, w której każdy z czytelników znajdzie coś dla siebie, która w każdym z nas pobudzi co innego. Przyjemnych odkryć Wam życzę:)

Patrycja Malitka. Wymysły Malitki. DIY.

Tekst, który przeczytacie poniżej jest autorstwa Magdaleny Nowak, która o wiele więcej niż ja kompetencji do tego, by oceniać prace i książkę Patrycji Malitki. Zapraszam do lektury:)

48 pomysłów dla tych, którzy szukają inspiracji do działań w swojej przestrzeni domowej. Pięknie wydany album Patrycji Malitki prezentuje projekty DIY dla początkujących, jak i bardziej zaawansowanych. Cel - tworzenie, dekorowanie i przerabianie.
 
Nurt DIY (do it yourself – zrób to sam) pozwala na zmienianie przedmiotów, mebli za niewielkie pieniądze, wykorzystując do tego celu powszechnie dostępne materiały. Któż nie chciałby mieć mieszkania rodem z magazynu wnętrzarskiego? Na wszystko w swoim czasie i guście, z lekkimi modyfikacjami pozwalają Wymysły Malitki. Nie jest powiedziane, że każda wykonana przez kogoś rzecz w pełni komponuje się z naszym wnętrzem, stąd w książce pojawiają się potrzebne do zrealizowania pomysłu, materiały oraz instrukcja (przedstawiona z fotografiami). Kolejne pomysły pozwalają na inspiracje i eksperymentowanie we własnej przestrzeni. 

W albumie znajdziecie instrukcje, pomysły na zmianę Waszego otoczenia. Nie bez powodu książka została podzielona na cztery rozdziały – cztery pory roku. Przecież podczas każdej z nich mamy chęć na innego typu eksperymenty. Znajdziecie tutaj przekrój różnych projektów począwszy od świątecznych dekoracji stołu wielkanocnego, przygotowanie zielonego zakątka w domu (nie ograniczając się jedynie do roślinki w doniczce), poprzez meble codziennego użytku, które w prosty sposób dodadzą charakteru przestrzeni domowej. Wymysły  to również pomysły na aranżacje przyjemnego kącika letniego, który sprawi że odmienimy znudzone po zimie mieszkanie.

Poradnik dla tych, dla których przeznaczeniem jest działanie i poszukiwanie inspiracji oraz zmienianie. 

Polecam również zaglądnięcie na blog Patrycji Malitki.

Patrycja Malitka – blogerka, kobieta do zadań specjalnych, której kreatywności, a także umiejętności w dziedzinie majsterkowania mógłby pozazdrościć niejeden mężczyzna. 

Mario Giordano. Ciotka Poldi i sycylijskie lwy.

Przyznaję - skusiłam się na powieść Mario Giordano, bo czułam gwałtowną potrzebę czegoś, co da odprężenie, a przy tym nie będzie zbyt zajmujące, ot takie przyjemne, na sensownym poziomie czytadło. Wątek kryminalny był interesującym wabikiem.

Moja ciotka Poldi w dniu swoich sześćdziesiątych urodzin wyprowadziła się na Sycylię, by tam elegancko zapić się na śmierć, spoglądając przy tym w morze. [s. 3]

I to zdanie otwierające książkę, przekonało mnie do Poldi. Trzeba bowiem nie lada fantazji, aby po barwnym życiu kostiumolożki telewizyjnej w Monachium osiąść w niewielkim sycylijskim miasteczku i żegnać się z życiem w sposób ekscentryczny i z rozmachem bliskim temu, z jakim się dotychczas żyło.

Jednak w umieraniu Poldi przeszkadzają różne zjawiska, którym ciotka narratora musi stawić czoło. W swoim bawarskim umiłowaniu do porządku nie może przejść obojętnie wobec morderstwa popełnionego na młodym człowieku, który czasami wspierał starszą panią świadcząc rozmaite usługi.

Znalazłam w Ciotce Poldi i sycylijskich lwach to czego się spodziewałam, a i nieco więcej niż oczekiwałam. Spośród modnych ostatnio kryminałów typu cozy, ten wyróżnia się zdecydowanie postacią głównej bohaterki: Poldi jest bardzo charakterystyczna, przebojowa, porywająca w swojej dociekliwości, podejściu do trudności i spraw przyjemnych, poglądach na znajomości męsko-damskie, czy ekspresyjnym słownictwie, a całość jest doprawiona gęstym i smakowitym sosem ironii:

I wtedy... wybuchła Etna.
Etna uchodzi za łagodny wulkan, z ubogą w gazy, mało wybuchową lawą, regularnie spuszczający ciśnienie. Owszem, co parędziesiąt lat strumień lasy rozwałkowuje na płask jakąś wioskę, a w siedemnastym wieku - połowę Katanii, ale wszystko to odbywa się zawsze pomalutku, bez pośpiechu, więc jest czas na wyniesienie rzeczy z salotto, zawiązanie dzieciom sznurówek, wypicie jeszcze jednaj caffe, a potem obserwowanie wszystkiego z bezpiecznej odległości. [s. 377]

Lekko, ironicznie, z szacunkiem do radości życia. 

Ronda i Rest szukają domu

W poprzednią środę, 9 sierpnia, zamieszkały w Kociokwikowym domu tymczasowym dwa koty. Mają około dwóch, może dwóch i pół miesięcy i jak każde kocie dzieci są żywiołowe, chętnie do poznawania świata, spragnione kontaktu z człowiekiem i innymi kotami. Uwielbiają jeść, spać, mruczeć, gonić za piłkami i ogonami siostry/brata. Duży okrągły drapak, podobnie jak umywalka w łazience, kosz na pranie, czy łóżko jawią się im jako poligony doświadczalne - wejdę czy nie, spadnę, czy zeskoczę, uda mi się schować, czy jednak mnie znajdą. Po prostu kocie szczęścia w pełnej krasie.

  

Szukanie domów/domu tym szczęściom jest jednak obarczone odrobiną niepewności. W wyniku choroby - kociego kataru - konieczna był zabieg enukleacji (czyli usunięcia gałki ocznej): u Rondy jednej, u Resta obydwu. Owa wspomniana niepewność wiąże się jedynie z tym, czy ktoś będzie chciał pokochać niewidzącego kota?

  

W kocim świecie zmysł wzroku jest ważny, tak jak u wszystkich zwierząt. Są jednak zmysły, które znacznie mocniej wspierają kota w jego codziennym funkcjonowaniu (czytajcie). Jest przecież i tak u ludzi, że gdy brakuje nam jednego ze sposobów poznawania świata, inne zmysły ulegają wyostrzeniu i doskonale sobie radzimy. U kotów (i pozostałych zwierząt) jest podobnie.

Ronda to odważne serce w maleńkim i szybciutko się poruszającym ciałku. Drapak, półka regału (przy okazji spada kilka książek), koło rowerowe, łóżko, drzwi balkonowe, plecy brata i dalej, dalej... Pokrzykuje bojowo w czasie tego pędu, a gdy się już nabiega, to ostatkiem przedsennych sił wbiega na moje kolana, przewraca się, zaczyna mruczeć i zasypia. W sekundę.

Rest jest ostrożniejszy. Postawiony w nowym miejscu zatacza coraz szersze kręgi, aż wreszcie wie, gdzie jest. Uszy ma nastawione na słuchanie, drżą przy najlżejszym dźwięku. Bez obaw wspina się na drapak, uwielbia buszować w koszyku z orzechami włoskimi, piłka z dzwonkiem w środku to dla niego powód do niezmordowanych rozgrywek. Z podobnym zapałem morduje szeleszczącą mysz, wspina się po zasłonie prysznicowej, czy robi tzw. dziurki zębowe w zakładkach do książek. Gdy zasypia ociera się o mnie, pcha w dłonie, domaga głaskania i burczy gulgocząc. Też zasypia w sekundę.

  

Noc przesypiają na wielkiej poduszce. Budzi ich moje dzień dobry i wyraźnie widać, że nie wiedzą czemu następuje ono tak wcześnie. Asystują mi przy myciu zębów i prysznicu, a gdy idę szykować się do pracy, jedzą - ciamkając i mlaszcząc - swoje śniadanie.

 

Ronda i Rest szukają domu lub domów. Byłoby idealnie, gdyby trafiły albo do domu wspólnego albo do takiego, gdzie już jest jakieś inne zwierzę. Formalnie są pod opieką Fundacji Przystanek Schronisko (czytajcie o adopcji), realnie - moją i jeszcze nie do końca przekonanych do nich Nusi i Sisi. Będę wdzięczna za udostępnianie informacji o Rondzie i Rescie. Wszystkie zdjęcia, te z numerem telefonu też, można powiększyć, wydrukować, itd.

 

Wierzę, że z Waszą pomocą Ronda i Rest zamieszkają w najlepszym dla siebie domu. Domu na zawsze.

Fanny Joly. Pralinka. Pralinka nie daje za wygraną.

   

Przyznaję, że mam z Alinką Mętlik kłopot. Owszem, dziewczynka jest żywiołowa, przebojowa, sprytna (bo też trzeba nie lada sprytu, aby wieść w miarę spokojne życie z dwoma starszymi braćmi) i uparta, ale jednocześnie nie dostrzegłam w żadnej ze stworzonych przez Fanny Joly sytuacji, niczego, co pozwoliłoby mi poczuć do Alinki sympatię. A może już po prostu nie pamiętam jak to jest gdy się ma 8 lat?

Alinka ma brata Wiktora (lat 11), brata Jana-Maksencjusza (lat 9), rodziców prowadzących kwiaciarnię, najlepszą przyjaciółkę Celinę oraz ukochanego, Krzysia, który - niestety - jest uczniem tej samej klasy, do której chodzi Jan-Maks. Bracia dokuczają dziewczynce nazywając ją Pralinką-dziecinką, zabierając i wyśmiewając ulubionego pluszowego lwa, Gryzaczka i na tysiące innych sposobów. Odpowiedź Alinki jest dwojaka: gdy rodzice są w domu - włącza turbobek, gdy ich nie ma - radzi sobie doskonale sama.

Ośmiolatka większość doświadczeń życiowych rozpatruje pod kątem własnych korzyści. Jak zapewne każdy z nas w dzieciństwie, w domu pomaga najchętniej wówczas, gdy chce o coś poprosić rodziców. Nową sukienkę koleżanki chwali, a jednocześnie odczuwa zazdrość tak wielką, że przy najbliższej okazji zabiera do sklepu rodziców i namawia ich do zakupu. Przyjmując pod opiekę królika koleżanki, nie uzgadnia tego z rodzicami, i w efekcie królik trafia w ręce Wiktora i Jan-Maksa, którzy zrzucali go po desce do napełnionej wodą wanienki. Z samochodu taty usuwa w przeddzień wyjazdu części zapasowe, by móc w nich schować swoje pudełko ze skarbami. Właściwie jest tylko jedna osoba, dla której Alinka jest w stanie zrobić wiele - jest nią Krzyś, chłopiec, w którym Alinka się podkochuje. Jego odwiedza podczas choroby, dla niego uczy się ról postaci grających w szkolnym spektaklu i wydaje własne pieniądze na ulubione ciastka kolegi.

Dorota Wellman w opinii o bohaterce książki Fanny Joly zamieszczonej na okładce pisze: Mam nadzieję, że wyrośnie z niej kobieta z charakterem. Zapewne. Pytanie tylko brzmi - z jakim? I czy na pewno chcemy mieć takie koleżanki jak Alinka?

Katherine Webb. Angielka.

Najnowsza powieść Katherine Webb rozgrywa się w dwóch przestrzeniach czasowych - w końcówce XIX wieku i w latach pięćdziesiątych wieku dwudziestego. Bohaterkami są dwie kobiety, których marzenia związane były z podróżami, a ściślej mówiąc z tym, by odkrywać, by wędrować przez pustynie Arabii.

(...) śniła o pustyni. Śniła o ciszy, w której wszystko wokół zwalniało tempo, tak że odległa przeszłość i nadchodząca dopiero przyszłość wydawały się w zasięgu ręki - i poczuła się wolna. Śniła o tym spokoju, którego nic - ani samotność, ani miłość, ani wyrwa w jej piersi - nie mogło zakłócić, i obudziła się, płacząc z tęsknoty (...) [s. 245]

Maude Vickery, zakochana w przyjacielu brata, ucieka przed ową  miłością nie do spełnienia w pasję podróży. Kobieta marzy o tym, by dotrzeć tam, gdzie żaden biały przed nią nie dotarł, pragnie być odkrywcą, pionierem. I gdy już podejmuje wysiłek, wędruje przez pustynię narażając życie swoje i swoich pomocników/służących, miłość do Nathaniela ponownie stawia ją wobec wyzwania, sprawdza jej lojalność.

Żyjąca ponad pół wieku później Joan Seabrook marzy by poznać Maud, by wyrazić jej swą wdzięczność na otwarcie pewnej dekady w samodzielności kobiet w pustynnych częściach świata. Spotkawszy swoją idolkę czuje się nieco zlekceważona i stara się zyskać aprobatę starszej podróżniczki. Czasami zbyt mocno...

O ile postać Maude jest dla mnie jest wyrazista - silna, twarda kobieta, która im starsza, tym bardziej napędzana poczuciem krzywdy, dąży do zemsty na tym, który odebrał jej sławę, tak Joan nie wzbudziła we mnie zrozumienia. Starsza z kobiet - mimo, że mało sympatyczna, wyrachowana - jest w powieści postacią katalizującą emocje. Młodszej niestety nie da się przypisać tej cechy. Jest rozchwiana, niepewna siebie i widać wyraźnie, jak mocny wpływ wywarła na nią rodzina, a szczególnie matka. Joan stara się zadowolić Maude, nie ściągnąć kłopotów na przyjaciela rodziny, pełniącego funkcję wezyra (ministra spraw zagranicznych) w Maskacie, uwolnić buntownika, zadbać o bezpieczeństwo brata i jego wojskowych kompanów z Sułtańskich Sił Zbrojnych, którzy z buntownikami walczą. Jeśli dołożyć do tego kłopoty z narzeczonym i strach przed tym, by pozwolić sobie na uświadomienie tego, co one oznaczają, to - przyznacie - trudno przyjąć, że Joan jest uporządkowaną, dążącą do jasno określonego celu, kobietą.

Ciekawie było patrzeć, w jaki sposób Katherine Webb pozwala swoich bohaterkom mierzyć się z własnymi ograniczeniami, jak starsza manipuluje młodszą, naiwną i dającą wodzić się komuś kogo uznaje, za autorytet. W tle rozgrywa się historia Omanu, a całość pobrzmiewa szelestem piasku niesionego przez pustynny wiatr i pachnie orientalnymi przyprawami.

Adriana Trigiani. Pula szczęścia, marzeń, nadziei.

Ave Maria, kobieta o rzadko spotykanym imieniu, mieszka w Big Stone Gap, niewielkim górniczym miasteczku. Gdy umiera jej matka, dziewczyna dowiaduje się, że mężczyzna, którego dotychczas uważała za ojca nim nie jest, a swoich korzeni, zarówno po kądzieli, jak i po mieczu, powinna szukać we Włoszech. Ave Maria otrzymuje w spadku aptekę, działa w Brygadach Ratunkowych, mnóstwo czyta i jest przekonana, że samotne życie wieść będzie do końca swych dni.

Cykl Big Stone Gap to jednak nie tylko losy Ave Marii. Jak to zwykle bywa z cyklami powieściowymi osadzonymi na amerykańskiej prowincji, w książkach mamy obraz całej społeczności z jej radościami i smutkami. Przedstawienia teatralne, odwiedziny gwiazdy, narodziny, choroby i śmierć, nowe auta, nowe fryzury, czy otwierany tuż koło apteki bufet, to tematy do rozmów, roztrząsania, do współodczuwania i przeżywania z tymi, których dotyczą najbardziej.

Powieści Adriany Trigiani są rozsądnie napisane. Daleko im do lekkich czytadeł, o których zapominamy, gdy tylko odwrócimy ostatnia kartkę w książce. Na szerokim obyczajowym tle Autora pokazuje to, co stanowi podstawę naszego funkcjonowania - więzi rodzinne i przyjacielskie. Ave Maria i jej bliscy miewają wątpliwości, pokusy, lepsze i gorsze dni, ale wciąż się uczą tego, jak być dla siebie dobrymi, jak dbać o ludzi dla nas ważnych i jak okazywać innym, że ich obecność jest dla nas ubogacaniem. 

Pula szczęścia, Pula marzeń i Pula nadziei prowadzą czytelników przez dorosłe życie Ave Marii pokazując jego odcienie. Łatwo jest odnaleźć w tym, co przeżywają bohaterowie serii Big Stone Gap, siebie i swoje doświadczenia, zaskakujące może okazać się, jak inni radzą sobie, w podobnych do tych przeżywanych przez nas, sytuacjach.

Polecam.

P.S. Jeśli lubicie książki Jan Karon, to może polubicie i tę trylogię?

Jojo Moyes. We wspólnym rytmie.

Kolejny raz udało się Jojo Moyes wzbudzić we mnie emocje. Ale może to nic dziwnego, bo po pierwsze to właśnie ta autorka, a po drugie - powieść w dużej mierze opiera się na więzi łączącej człowieka ze zwierzęciem.

Sarah ma dziadka i konia. I nic poza tym. W szkolnej hierarchii bywa na samym dnie, nie zależy jej na niczym innym niż na tym, by spędzać czas z dwojgiem najbliższych jej istot, by sprostać naukom dziadka i jednocześnie stać się lepszą towarzyszką dla Boo, muskularnego, międzianowłosego, gorącokrwistego konia. Poddaje jest wskazówkom Henri'ego Lachapelle, jeźdźca z Le Cadre Noir i wierzy mocno w to, że kiedyś wraz z nim pojedzie do Francji, że dane jej będzie osiągnąć takie efekt:

Natasha Macauley jest prawniczką. Prowadzi kilka zajmujących spraw, jest coraz bliższa temu, by zostać wspólniczką w kancelarii, w której pracuje i choć życie zawodowe jej rozkwita, to jednak kosztem życia prywatnego - jej mąż mieszka oddzielnie i zbliża się czas, w którym ona i Mac powinni podjąć decyzję o rozwodzie.

Los zderza obydwie kobiety - młodszą i starszą. Zderza, łączy i odmienia.

Czułam się przedziwnie podczas lektury. Z jednej strony chciałam jak najszybciej poznać to, co się wydarzy w życiu Sarah i Natashy, z drugiej - nie chciałam przyspieszać, czy opuszczać czegokolwiek, bo za dobrze mi się tkwiło w świecie opisanym przez Jojo Moyes. Robiło na mnie wrażenie to, jak Autorka żonglowała doświadczeniami i emocjami bohaterów oraz moimi. Współodczuwałam z Sarah jej determinację, złościłam się wraz z Mackiem na Natashę i czułam szacunek do pana Lachapelle oraz Kowboja Johny'ego.

Doceniam kunszt z jakim Jojo Moyes opowiada historie. Nie widziałam filmu zrealizowanego na podstawie jej powieści, ale podczas lektury We wspólnym rytmie nie opuszczała mnie myśl o tym, że ta książka to doskonały materiał do ekranizacji. Może Robert Redford odnalazłby się w roli dziadka Lachapelle?