Milena Wójtowicz. Post Scriptum.

Wspominałam, podczas pisania o powieści Marty Kisiel, że lubię fantastykę, które wkracza w naszą codzienność, rozsiada się wygodnie na tramwajowych krzesłach i rozpycha pomiędzy zakupami, pracą, treningiem, a spacerem po parku czy spotkaniem z przyjaciółmi. 

I taka właśnie jest najnowsza powieść Mileny Wójtowicz. W Brzegu, wśród całkiem realnych i zwyczajnych mieszkańców, funkcjonuje bogaty świat postaci nienormatywnych – wilkołaków, obłoczników, wampirów, strzyg, czy inkubów. Jedną z nich, bardzo charakterystyczną, jest Sabina Piechota, specjalistka ds. BHP, która pracuje wśród innych z lekka odstających od normatywnych mieszkańców miasta. Zaprzyjaźniony i jednocześnie prowadzący z nią przedsiębiorstwo doradczo-konsultingowo-szkoleniowo-behapowsko-coachingowe, Piotr Strzelecki, magister psychologii, zajmuje się głównie terapią osób nienormatywnych, świadcząc również usługi rodzinom zmarłych, którzy – mimo śmierci – wciąż uważają, że mają prawo zarządzać życiem najbliższych.

Tej barwnej dwójce kolorytu nadają ich przyjaciele i inne osoby z jakimi w trakcie rozwoju akcji powieści przychodzi im się stykać: Ewa, mistrzyni planowania, Agnieszka, policjantka obsesyjnie oddana byciu fit, jej kolega z pracy marzący o wielkiej sprawie i sukcesie zawodowym, Marysia Strzelecka i jej przyjaciółka, starsze panie o bogatym doświadczeniu i nadzwyczajnych umiejętnościach oraz nader sympatyczny, obdarzony doskonałym węchem, kolejny policjant.

Cudnie się bawiłam podczas lektury. Podobało mi się owo nagromadzenie postaci, z których każda skrywała w sobie, pod powłoką banalności, przeciekawą osobowość i równie interesujące zdolności. Gdy skończyłam czytać, uświadomiłam sobie, że właściwie nie tak bardzo interesowała mnie osoba polująca na nienormatywnych, a o wiele bardziej pochłaniające uwagę było to, jak autorka prowadzi fabułę i opisuje zachowania bohaterów.

Lubię poczucie humoru Mileny Wójtowicz, a lektura tej książki sprawiła, że nabrałam ochoty na przypomnienie sobie tych, napisanych przez nią wcześniej.

Joanna Dymmel. Gdzie rosną pieniądze.

Co jakiś czas przeglądam zakamarki mieszkania, regały, szafy i postanawiam rozstać się z rzeczami, które zalegają, a z których nie korzystam. Jednocześnie – przeglądam portale z ogłoszeniami sprzedażowymi, by kupić coś czego mi trzeba, a co – na takim portalu - kupię za dużo mniejsze pieniądze niż w sklepie. Wiedziona zatem ciekawością, sięgnęłam po pierwszy poradnik o tym, znaleźć pieniądze, nie wychodząc z domu.

To, co od razu uderza w książce Joanny Dymmel, to fakt, iż autorka nie bawi się w czarowanie, a przedstawia proste i jasne rozwiązania pisząc jednocześnie o zaletach i wadach każdego z nich, podpowiada jakie ceny mogą osiągać sprzedawana lub kupowane przez nas produkty, opisuje swoją drogę do tego, by sprzedawać i przestać odczuwać wstyd z powodu tego, że się handluje.

Ci interesujące – wśród całego mnóstwa porad, jakie zawiera książka Gdzie rosną pieniądze, nie brak i tych, które w pierwszym odruchu entuzjazmu sprzedażowego mogą nam nie przyjść do głowy. Ot, choćby kwestie wysyłki sprzedawanych przedmiotów, które w starciu z pocztą polską mogłyby być stanowczo uciążliwe, gdyby nie rozsądne do nich podejście.

W poradniku znajdziecie adresy portali, z krótkim odautorskim komentarzem, podpowiedzi, jak i na co spojrzeć w naszym otoczeniu tak, by przynosiło to wymierną korzyść finansową, wskazówki związane z tym, co jest za darmo (np. dostęp do książek w bibliotekach, strony z lekcjami języków obcych, itp.) i bardzo istotne podkreślenie tego, że gdy żyjemy między ludźmi i z ludźmi stanowią oni nasze bogactwo.

Zdecydowanie Gdzie rosną pieniądze nie jest książką jednorazową, którą po przeczytaniu odłożycie na półkę. Dla mnie to niewyczerpane źródło pomysłów i narzędzie ku temu, by pobudzić swoją wyobraźnie i to co zbędne uczynić środkiem ku spełnianiu własnych pragnień i marzeń.

Polecam.

3 dla dzieciaków (3)

Libby Walden. Uczucia.

Książka Libby Walden to poetycka opowieść o tym, co czujemy. Formuła narracyjna, wzbogacona o subtelne ilustracje, w centrum których jest postać zapatrzonego w dal chłopca, pozwala na rozsmakowanie się w teście, przyłożenie do własnych nastrojów i odczuć tego, o czym mówi bohater książki. Odwaga, strach, samotność, smutek, radość, zazdrość... Doskonale nam znane. Nam dorosłym. A czy dajemy dzieciom mentalną zgodę na takie uczucia? Czy pozwalamy im je nazwać, skłaniamy je do chwili refleksji nad tym co czują i co spowodowało narodzenie takiej a nie innej emocji?

Uczucia Libby Walden pozwolą podjąć z dziećmi dialog. Ten związany z uczuciami, ale może i tematycznie szerszy? Spróbujcie.

Kelly Barnhill. Dziewczynka, która wypiła księżyc.

Protektorat to miejsce przesycone smutkiem i tyranią, z której większość mieszkańców nie zdają sobie sprawy. Położony na skraju lasu, nieopodal Moczarów jest przestrzenią oswojoną, aczkolwiek nieszczęśliwą. Co roku mieszkańcy - wierząc, że tego żąda Wiedźma - zostawiają najmłodsze dziecko na skraju lasu. I co roku dziecko znika. Tylko z nieco innych przyczyn niż sądzą utrzymywani w poczuciu grozy ludzie z Protektoratu.

W głębi lasu mieszka Wiedźma. Co roku ratuje ludzkie niemowlę od głodu, zimna, śmierci w zębach dzikich zwierząt. Gdy pewnego dnia podnosi z mchu dziewczynkę z półksiężycem na czole nie wie, że nawiążę się między nimi więź. Magiczna, ale i ta najprostsza - więź miłości.

W tej cudownej baśni jest potwór z Moczarów z upodobaniem cytujący Poetę, jest Absolutnie Tyci Smok, jest wieża, w której więzi się niepokornych, by żywić się ich smutkiem. Jest magia, która wykwita spod stóp dziecka i którą Xen blokuje, by nieświadoma niczego dziewczynka nie uczyniła komuś krzywdy. Jest kobieta, która ma władzę nad papierem i druga zwana tygrysicą, która od 500 lat jest wiedźmą udającą kogoś zupełnie innego.

I w tym wszystkim, wśród tych pytań o pewne nie do końca wyjaśnione wątki (o czym pisze Janek), dominuje jedno. Magia miłości. Bo jak mówi sama bohaterka: Moja miłość się nie dzieli. Ona się mnoży. [s. 350]

Wam też tego życzę - aby miłość Wasza do świata i świata do Was zawsze się dzieliła. A książkę, w tłumaczeniu Marty Kisiel-Małeckiej, przeczytajcie.

 Caroline Paul. GIRL POWER Opowieści dla dziewczyn które chcą zdobyć świat.

Bardzo energetyczna i energetyzująca książka. Nawołuje do tego, by realizować marzenia, pragnienia, zamierzenia, by nie poddawać się, nie patrzeć na tych, którym nasze pomysły wydają się głupie i - przy zachowaniu bezpieczeństwa (do czego Caroline Paul mocno zachęca) - sięgać po sobie znane, przez siebie wybrane cele. Co więcej - autorka namawia też do tego, by przełamywać nie tylko wstyd przed tym, co inni powiedzą, ale i własne lęki i poczucie ograniczenia. 

Oprócz wielu historii z własnego życia, którym Caroline Paul szczodrze się dzieli, w tekst wplata również historie kobiet, które zaryzykowały, spróbowały zrealizować swoje marzenia i dla których - bez względu na to, jak udane bądź nie, było to zamierzenie - owa próba była powodem do odczuwania szczęścia.

Zerknijcie do fragmentu udostępnionego przez wydawnictwo i sprawdźcie komu autorka dedykowała książkę. Przemawia do mnie i ona, i jej historie, i przede wszystkim GIRL POWER:)

Marta Kisiel. Toń.

Toń Marty Kisiel noszę przy sobie pieczołowicie od dłuższego już czasu. Spoglądam na zdjęcia zamieszczane na Instagramie, omijam wzrokiem recenzje książki, bo chcę napisać o niej sama, nie nasiąkając wrażeniami innych czytających. Czuję potrzebę (choć widzę też trudność) w napisaniu o najnowszej powieści twórczyni Licha po swojemu.

Justyna i Eleonora, wychowane przez ciotkę w atmosferze tajemnic, niedopowiedzeń, zakazów i nakazów, są tak bardzo różne, jak różne mogą być siostry. Pierwsza z nich - przebojowa, dodająca sobie wzrostu wysokimi obcasami, pyskata, po zmianie imienia na Dżusi, zamieszkała z dala od rodzinnego domu. Druga - wciąż mieszkająca z ciotką - jest klasycznym wręcz przykładem bibliotekarskiego stereotypu - szara, mało barwna, uporządkowana, z doskonałą pamięcią i maniacko punktualna. Gdy w mieszkaniu przy ulicy Lompy (pod nieobecność pozostałych mieszkanek) pojawia się Ramzes, a Dżusi Stern - mimo wieloletniego zakazu wpuszczania do domu obcych - zaprasza go do środka i oddaje rzecz, rzekomo będącą zapłatą za coś wykonane dla Klasy Stern - rozpoczyna się taki etap w życiu dwóch sióstr, którego się nie spodziewały. 

Bardzo lubię te z powieści, które do znanego nam życia, tego codziennego jakiego doświadczamy, wprowadzają elementy fantastyki. Przeplatająca się zwyczajność z niezwykłością daje doskonały efekt, a sytuacja, w której postrzelona Dżusi i spokojna Eleonora przekraczają - a wraz z nimi czytelnicy - pewne granice, których przekroczenie zostawia ślad już na zawsze, skłania do wypieków na twarzy, przyspieszonego oddechu i uzależnienia od postaci, fabuły, a wreszcie - autorki, która takie rzeczy powołuje do istnienia w swojej i czytelniczej wyobraźni.

Po lekturze mam całe mnóstwo refleksji, ale opisywanie ich wszystkich byłoby męczące i zabrałoby Wam radość samodzielnego wędrowania przez Toń. Zatem, oprócz tego, co powyżej... Po pierwsze - muszę kupić sobie Nomen omen i czytać, mieć pod ręką, patrzeć, gdyż pragnę obecności tej książki w moim życiu. Po drugie - Marta Kisiel idealnie wyważyła to, ile historii Dolnego Śląska powinno pojawić się w powieści. Wyobrażam sobie, jak wiele pracy kosztowało autorkę to, by z całego bogactwa historycznego wybrać te a nie inne wydarzenia, i ile musiała przeczytać, by w ów spokojny, niewymuszony sposób, zaprezentować nam dokładnie tyle ile trzeba, by powieść intrygowała, kusiła do poszerzania wiedzy historycznej i skłaniała ku nienasyceniu literackiemu.

Brawo, Marto!

P.S. Tu posłuchacie fragmentu: http://bibliotekaakustyczna.pl/ton-cd,3,1989,4928

3 dla dzieciaków (2)

Robert Trojanowski. Pobaw się z Fafikiem. Zaopiekuj się Fafikiem.

 

Jeśli znacie (i kochacie) książki Tulleta, a szczególnie tę z naciskaniem, to z pewnością polubicie przygody Fafika. Przyjazne żółte psisko zachęca najmłodszych do aktywności, a dorosłych do kibicowania dzieciom w procesie oswajania się z tekstem. Część druga wymaga jeszcze większego zaangażowania młodych czytelników - kolorowania, dorysowywania, proponowania nowych rozwiązań, zaginania, itp.

Wersje graficzne przygód z Fafikiem pozwalają, oprócz zapewnienia świetnej zabawy, na zwrócenie uwagi dziecka na potrzeby psa, na jego odrębność od ludzi i innych zwierząt.

Aniela Cholewińska - Szkolik. Misia i jej mali pacjenci. Milusi uciekinier. 
Misia i jej mali pacjenci. Klinika Młodego Weterynarza. Rodzinna gra karciana

 

Misia to kilkuletnia dziewczynka obdarzona niezwykłą umiejętnością - rozumie mowę zwierząt. Stąd też w jej Lipowej Klinice co chwila pojawia się ktoś, kto potrzebuje pomocy. A Misia, rezolutna, rudowłosa, empatyczna dziewczynka z ochotą pomaga tym, którzy tego wymagają. Trudniejsze przypadki konsultuje z dziadkiem, doktorem weterynarii, ale te łatwiejsze - w którym umie sama sobie poradzić dzięki wiedzy wyniesionej z rozmów z seniorem rodu, rozwiązuje sama, z nieodłącznym psem Popikiem u boku.

Gra, która jest doskonałym uzupełnieniem serii o Misi i jej pacjentach, to gra z 32 kartami. Każdy z graczy otrzymuje bazę - Lipową Klinikę i dobiera zwierzęta z pozostałych kart. W instrukcji zaproponowano dwa sposoby przeprowadzania gry, ale tak naprawdę możecie je modyfikować według własnych pomysłów, percepcji dziecka i tego ile czasu chcecie poświęcić na wspólną zabawę. 

Anna Czerwińska-Rydel. Sekretnik Matyldy.

Sekretnik Matyldy jest, o czym dowiedziałam się dopiero podczas lektury, kontynuacją powieści Matylda. Tajemnica i marzenia. Niemniej jednak - z kontekstu opowieści wynika to, co działo się wcześniej i zaglądać do sekretnika dziewczyny można bez znajomości pierwszej części. Matylda wraz z mamą przeprowadza się nad morze, do taty, który w ich życiu pojawił się niespodziewanie, ale też z całą mocą chciał stać się nierozerwalną jego częścią. Nowe miejsce i jakby odnowieni rodzice to coś, co nie pozostawia dziewczyny obojętnym. Ona również próbuje uporządkować siebie i swój świat w rzeczywistości jakiej doświadcza. Chłonie doznania, uczy się obcować z nieznanymi dotychczas ludźmi, otaczać serdecznością tych, którzy stanowili jej codzienność, przygląda się własnym uczuciom i poznaje - przez pryzmat tego, co nowe - doroślejącą siebie.

Sekretnik Matyldy to podpowiedź. Wyważona, spokojna, choć czasami przepełniona szybszym biciem serca, radością i niepokojem. Podpowiedź dla tych wszystkich, którzy podobnie jak Matylda, dorastają, zaczynają patrzeć na świat inaczej niż do tej pory, którzy potrzebują definiować się na nowo. 

Polecam.

Maj, czyli 5 powodów do radości

Dziś pierwszy dzień maja. Miesiąca od zawsze dla mnie szczególnego i szczególnie pięknego. Jakie mam powodu do tego, by się cieszyć majem?

1) Urodziny. Na początku miesiąca świętuje je moja Siostra. Mimo, że zazwyczaj spędzamy ten dzień oddzielnie, to wyjątkowy czas - czas bardzo intensywnego myślenia o Niej. Dzieli nas niemalże 6 lat, ale im jesteśmy starsze tym mniej odczuwamy tę różnicę. Izunia, cieszę się, że jesteś:)

Z końcem miesiąca, tuż koło Dnia Matki, urodziny ma nasza Mama. Za wszelkie wsparcie, miłość i towarzyszenie mi w dobrym i złym - dziękuję:)

2) Ciepło, słońce, spacery, rowery, czyli wszystko to, co pozwala na aktywność fizyczną wśród drzew, nad wodą, na powietrzu, pojedynczo i w towarzystwie zaprzyjaźnionych osób.

3) Kwiaty, a szczególnie bzu. W tym roku wyjątkowo wcześnie zakwitł już też rzepak. Przeuroczo jedzie się wśród zapachów kwitnących kwiatów. Maj to też czas zazieleniania balkonu. Niektóre z przesadzonych kwiatów manifestują swoją niechęć do tego typu czynów, ale wierzę, już niedługo słońce, woda i moja życzliwość sprawią, że doniczki i skrzynki zazielenią się radośnie.

 

4) Moja małe prywatne szczęście - w tym miesiącu nie moderuję żadnego spotkania autorskiego, a co za tym idzie - mogę czytać tylko to, na co mam chęć, a nie to, co należy, by się do spotkania przygotować:D A lista - jak się zapewne domyślacie - jest bardzo długa...

5) Maj, nie byłby na blogu książkowy dobrze wspomniany, gdyby zabrakło informacji o Warszawskich Targach Książki. Tradycyjnie, wybieram na odwiedziny targowe czwartek, czyli 17 dzień maja. I już nie mogę się doczekać:)

A Wam co sprawi radość w maju?