będzie dla nas czasem radości, niech da nam zdrowie, niech urzeczywistni nasze marzenia, odkryje przed nami nowe literackie ścieżki, a pomyślność nich nas nie opuszcza.
P.S. W roku 2008 przeczytałam 426 książek.
Zaniosło nas dziś do bibliotek. Jedna z nich ma księgozbiór dość specyficzny i raczej naukowy, a jej atutem - oprócz książek - jest pomieszczenie z katalogiem. Uwielbiam przeglądać karty w szufladkach; to zupełnie inne poznawanie księgozbioru niż w katalogu komputerowym. Druga odwiedzona biblioteka ma dobrze zaopatrzoną półkę z nowościami, z czego rzecz jasna postanowiliśmy skorzystać.
Zaopatrzeni bogato w książki możemy wkraczać w Nowy Rok (podsumowanie zamieszczę koło północy).
Tuż przed naszym świątecznym wyjazdem dostarczono nam regał. Pozostał na święta w domu sam w postaci płaskiej paczki. Dziś nadszedł jego wielki dzień. W skręcaniu bardzo aktywnie pomagała nam Nusia. Gdy tylko stanął, zasiedliła go Gusia. Sisi postanowiła zbadać, czy wygodnie się leży na jego górnej półce i czy bezpieczne jest zeskakiwanie z tejże. Nowe półki, obwąchane już przez koty, szybko zapełniły się książkami. Tak szybko, że wkrótce chyba będziemy wysupływać z kieszeni kwotę niezbędną do nabycia kolejnego regału. Książki pedagogiczne i młodzieżowe znalazły swoje miejsce na innych półkach. Myślę, że tam im też dobrze:)
Piszę o prozaicznym regale, bo bardzo się z niego ucieszyłam i chcę się z Wami swoją radością podzielić:)
Z czytaniem Kalicińskiej jest u mnie dziwacznie, gdyż nie udało mi się jeszcze przeczytać książki odwierającej cykl.
"Miłość nad rozlewiskiem" to kontunuacja historii ludzi, którzy z własnego wyboru porzucili wielkie miasta i zamieszkali gdzieś na Mazurach, w małej miejscowości i którzy z tego wyboru uczynili swój atut.
W trzeciej części cyklu widać nadmierne podkreślanie wyższości życia wiejskiego (takiego, jakie prowadzi Gosia, Paulina, Janusz... itp) nad życiem w Warszawie. Owa niechęć do stolicy powiewa niczym sztandar nad każdym rozdziałem powieści i może powodować irytację.
Nieco nieprawdziwie skonstruowana jest postać Pauliny, dla której niespodziewana ciąża, po chwili oszołomienia, staje się czasem błogosławionym, a poród i pojawienie się na świecie dziecka - czasem euforycznej miłości i poczucia samorealizacji.
Gdyby jednak pominąć to, na co narzekam, okaże się, że książka jest sprawnie napisanym czytadłem, opowieścią - sagą dla tych z nas, których korzenie zostały gdzieś na podlaskich, mazurskich, wielkopolskich wsiach, a którzy już nie mogą pojechać do domu w jakim spędzali wakacje w dzieciństwie, bo dom i atmosfera owych beztroskich wakacji już nie istnieją.
"Drewniania twierdza" to kontynuacja przygód Marka, Staszka i Heli (no, może Staszka trochę mniej).
Bohaterowie odkrywają, że oprócz nich - przybyszy z przyszłości - Bergen i okolice wizytują również inni wędrowcy w czasie. Ci drudzy nadlatują helikopterem (śmiała teoria, prawda?), czerpią prąd z baterii słonecznych, dysponują kałasznikowami i radioodbiornikiem (przypominam - akcja powieści toczy się w XVI wieku), a co gorsza - są Chińczykami i przybywają z 2047 roku.
Bardzo podoba mi się nowy bohater, Kozak z ukraińskich stepów:)
"Sprężyna" była na mojej liście marzeń. Marzenia, jak to marzenia - spełniają się, choć czasem w sposób nieoczekiwany. Najnowszą książkę dostała od przyjaciółki moja siostra i jako dobra siostra zabrała ja ze sobą na Święta wiedząc, że zechcę przeczytać:)
W Jeżycyjadzie najbardziej cenię książki opowiadające bezpośrednio o rodzinie Borejków. Co prawda podobała mi się Aniela dzielnie zmagająca się z miłością, nauką i Poznaniem w "Kłamczusze" oraz Bobcio i Żaczek w "Szóstej klepce", ale ESD założone przez Gabrysię i jej przyjaciół, Natalia uciekająca autostopem z dziewczynkami cierpiącymi na zakaźna chorobę przed Nerwusem, Patrycja zakochana we Florku, szczególnie mogno zapadły mi w serce i pamięć.
Ukontentowana byłam zatem ogromnie sięgając po "Sprężynę". Spokojna Łusia, córka rozgadanej Idy, chcąca być spiritus movens wydarzeń rodzinnych, zastanawia swą dojrzałością i powoduje uczucie ciepła emocjonalnego. Laura motająca się między własnymi humorami, zauroczeniem i sprawami rodzinnymi jest osobą. która należy traktować poważnie. Gabrysia - będąca ostoją dla rodziny i przyjaciół staje się Centrum, którego utrata spowodowałaby nieodwracalny chaos.
Miło było zanurzyć się w świat poznańskich Jeżyc wykreowany przez Małgorzatę Musierowicz. Zanurzuć się i odkryć nowe znaczenia, wartości i zostać zaszczepionym ideami z powieści.
Przeczytałam "Obywatelkę", bo przeczytałam "Polkę" i "Europejkę". I o ile dwie poprzednie książki nazwać mogę autobiografiami Pani Manueli i jej rodziny, to "Obywatelka" zasługuje na miano autobiografii Partii Kobiet. I, choć zdaję sobie sprawę, że pisząc to, co za chwile napiszę, mieszę się świetnie w kategorii kobiet o jakiej wspomniano w książce, czyli wśród kobiet, które same nie walczą o swoje prawa, innych - walczących - nie wspierają, i jeszcze sprzeciwiają się owej walce, nie jestem przekonana, że to dobra książka i dobra partia.
Niektóre z wypowiedzi autorki do mnie przemawiają (różne, nie tylko te o kobietach), ale wciąż jest więcej tych, które przemówić nie zdołały. Aczkolwiek - lektura pouczająca.
