Niedzielnik nr 66 (w poniedziałek)

Uświadomiłam sobie dziś, że grafika zapowiadająca niedzielnik jest, delikatnie mówiąc, niedzisiejsza. Oraz, że w codziennej pracy korzystam z programów graficznych, a blog niby ten szewc bez butów (grafiki niedzielnikowej) chodzi. I oto jest - prosto i na nowo.

22 maja miałam zabieg chirurgiczny z lekka ograniczający sprawność nogi. Piszę z lekka, bo 11 czerwca wskoczyłam na rower na niedaleką, bo sześćdziesięciokilometrową trasę. A, że noga okazała się być sprawniejsza niż można było oczekiwać, a lato dopisuje, to od tamtej pory przejechałam, głównie w weekendy, ponad 1500 km. 

Jeżdżę, oglądam, poznaję nowe miejsca, odkrywam ciekawostki, o których zapewne nie wiedziałabym, gdyby nie rower. Nastawiona na letni tryb - czyli kawa i lody - śledzę na rynkach odwiedzanych miasteczek oryginalne lodziarnie i kawiarnie, rozsmakowuję się i nabieram energii do dalszej wędrówki. Czasami też przyjemne (jeżdżenie) łączy się z przyjemnym (pływaniem) i to już zupełnie jest frajda.

Dobrze widzicie - przez siodełko roweru przewieszona jest zwiewna sukienka zakończona koronką. Od pewnego czasu jeżdżę w sukienkach. Wystarczy strój sportowy założyć pod spód i choć nie zawsze sportowe buty pasują do wielobarwnej tuniki czy rozkloszowanej sukni, czuję się w takim zestawieniu bardzo sympatycznie. Spróbujcie:)

Lato w pełni, rynek książkowy zachęca głównie do lektur lekkich bądź to romantyczno-obyczajowych, bądź to z wątkiem kryminalnym. Daję się uwieść i takim, i takim, choć nieustająco obiecuję sobie, że wreszcie ruszę te książki, które przyniesione z biblioteki pomogą mi zrealizować zachętę do letniego poznawania (lub odświeżania) twórczości Natalii Rolleczek. Akcję Urocze wakacje z powieściami... wymyśliła Pyza Wędrowniczka i wielkie jej za to dzięki:)

Zachęcam, wakacje dopiero na półmetku:)

Pozostając w tematyce okołoliterackiej chcę tych z Was, którzy wybierają się na Off Festival, zachęcić do odwiedzenia Kawiarenki Literackiej.

Wraz z Magdaleną Majcher będziemy rozmawiały z Wami o tym, co czytać warto, w sobotę i niedzielę w Czytelniczym Domku. 

Książki, rower, bogactwo smaków dojrzałych owoców i warzyw, opalenizna, woda, dobre towarzystwo (kolejność przypadkowa) to esencja letnich dni. Mimo, że zachwycam się nimi, czerpię siłę i entuzjazm, to czekam już na wrzesień i wyjazd na Mazury. I choć w tym roku przemierzać rodzinne strony będę bez Mamutka, to już nie mogę się doczekać.

Vanessa Farquharson. Zieloni śpią nago.

Pewnie nie zauważyłabym tej książki, gdyby nie to, że stała wśród wielu innych polecanych letnich lektur na specjalnym regale przygotowanych przez bibliotekarki. Pożyczyłam, zaczęłam czytać i czytałam wiedziona jedynie chęcią solidnego doczytania, żeby przekonać się czy to, że książka nie spodobała jest uzasadnione.

Jest.

Dziennikarka czasopisma National Post w lutym 2007 roku postanowiła zmienić swoje nawyki i zostać osobą świadomą ekologicznie. Obiecała sobie i czytelnikom, założonego w celu wytrwałości w postanowieniu, bloga, że każdego dnia będzie wprowadzała jedną zmianę. Każdy z miesięcy, w książce, stanowi spory rozdział, bo choć Autorka nie opisuje wszystkich wymienianych na początku miesiąca zmian, to kilka z nich uznaje na tyle ważne, by szczegółowiej o nich napisać.

Mamy zatem: zatrzymuj się wyłącznie w hotelach przyjaznych środowisku, bierz dwuminutowe prysznice, nie używaj piekarnika, przykręć termostat, śpij nago, susz naczynia na półce zmywarki, nad roślinami, prasuj ubrania tylko na specjalne okazje, naucz się szyć i naprawiać ubrania, jedz lody w wafelku, a nie plastikowym pojemniku, rób dżemy i przetwory, kupuj wyłącznie używany sprzęt sportowy, czyli kompletnie wszystko, wymieszane ze sobą i dotykające mniejszych i większych obszarów życia.

I byłoby miło, gdyby nie to, że Autorka niemalże każdą podejmowaną zmianę torpeduje czyniąc to w stylu trzpiotowatej dziewoi, która owszem - chce być ekologiczną, ale wolałaby nie wprowadzać żadnych rewolucji w życiu. Czasami odnosiłam wrażenie, że wymyślona przez nią ekologiczna nowość już od samego początku budzi jej sprzeciw i to na tyle silny, bo pisząc o niej i wdrażając ją, robiła to tak, by pokazać, że nie warto, że za mało znacząca, że nie ma powodu, by się tego podejmować.

Czas jakiś temu zapanowała moda na książki powstające na podstawie blogów projektowych. Była robiąca furorę Julie&Julia, były inne, które przekuwały pomysły na fascynację czytelników z całego świata i wreszcie formę drukowaną. Niektóre z nich są warte uwagi, niektóre znacznie mniej. Obawiam się, że Zieloni śpią nago należy do drugiej grupy.

Catherine Poulain. Wielki marynarz.

Od chwili, w której przeczytałam fragment wywiadu z Catherine Poulain, w którym Autorka mówi:

Uwielbiam czuć, jak moje ciało walczy, jak zmusza mnie do jeszcze jednego kroku, jeszcze jednego wysiłku. Mogłabym spędzić życie leżąc na kanapie i gapiąc się w telewizor, ale wtedy umarłabym szybko z nudów. Aktywność i ruch są dla mnie bardzo ważne. Ten fizyczny świat daje też niesamowity spokój. Doświadczam go, gdy moje ciało jest wyczerpane wysiłkiem. To najlepszy zabójca dla chorób duszy.

wiedziałam, że MUSZĘ przeczytać Wielkiego marynarza.

Lili przyjechała z Prowansji na Alaskę. Wiedziona chęcią bycia rybakiem, nie bacząc na przewidywane trudności związane z życiem na kutrze, w społeczności zdominowanej przez mężczyzn i uzależnionej od Natury i jej mocy, zaokrętowała się i wyruszyła na morze.

Podczas czytania tej powieści (o silnym wątku autobiograficznym) zastanawiałam się, czy zazdroszczę, czy współczuję bohaterce. A może to jeszcze inne uczucia, które nie jest łatwo sklasyfikować? Z pewnością czułam podziw dla jej determinacji, dla tego, jak wiele jest w stanie znieść, by spełnić to, o czym marzyła, czego dla siebie chciała. Poranione dłonie, zimno, wilgoć, zabijanie ryb, docinki kolegów, sen na podłodze, bo koja należy do tego, kto przyszedł pierwszy. Pewnego rodzaju samotność pomiędzy innymi ludźmi. Podziwiałam jej nieustępliwość, to, że walczyła o swoje mimo pękniętych kości, krzywdząco niskiej stawki za pracę, brak czegoś, co nazywamy komfortem, a co dla większości z nas jest oczywiste.

Gdy towarzyszyłam Lili w mierzeniu własnych ograniczeń czułam się silna jak ona i jednocześnie słaba, bo przecież tylko czytam o jej doświadczeniach, siedząc w wygodnym fotelu, w cieple, z kawą pod ręką. I zastanawiałam się co człowieka pcha do tego, by tak bardzo walczyć. Z sobą? O siebie? Od czego trzeba uciekać lub ku czemu dążyć, by znajdować w sobie tyle mocy? A może to nazbyt wydumane pytania? Może odpowiedź jest prosta: chcę być rybakiem i nim będę. I koniec. Może nie ma tu miejsca na rozważania, a jest czas/miejsce na przyjęcie konkretnych słów: chcę pracować.

Zapach pełnego morza. Wąchać powietrze jak koń, aż do zawrotu głowy, kiedy ciało jest stwardniałe od zimna. Fale są we mnie. Już przypomniałam sobie tempo i rytm głębokich pchnięć, które z morza przechodzą na statek, a ze statku na mnie. Idą w górę od stóp, przenikają lędźwie. A może to miłość. [ss. 117-118]

Wielki marynarz to powieść, która zabierze Was w twardy świat alaskańskich rybaków. I równie twardy kobiecej determinacji.

Raphaëlle Giordano. Twoje drugie życie zaczyna się, kiedy zrozumiesz, że życie jest jedno.

Rewelacyjny tytuł, prawda?

Tak naprawdę nie wiem czego się spodziewałam po tej książce. Zauroczył mnie tytuł i  opis głoszący, że jest to książka ucząca zrywania z rutyną.

Camille ma męża, dziecko, pracę, która może nie do końca jest tym o czym marzyła, ale dającą stabilizację finansową i pozwalającą na system obowiązków służbowych dopasowany do potrzeb matki. Ma też, coraz częściej, napady frustracji, niezadowolenia z życia, zniechęcenia. Gdy pewnego wieczoru wszystko idzie nie tak jak powinno, kobieta trafia do człowieka, który przedstawia się jej jako rutynolog i diagnozuje ją jako ofiarę ostrego rutynizmu.

Dalsza historia jest ujmująco prosta: Claude niczym przewodnik w ciemnościach stwarza okazje ku temu, by Camille zaczęła pracować nad sobą i dostrzegać dawno uśpione, przygniecione codziennością pragnienia, marzenia, szczęście. Podążając za jego wskazówkami kobieta wiele dowiaduje się o sobie, swoim małżeństwie i swojej rodzinie oraz relacjach z ludźmi spoza niej.

Gdy czytałam Twoje drugie życie zaczyna się, kiedy zrozumiesz, że życie jest jedno nie mogłam się pozbyć wrażenia, że coś podobnego znam. I dopiero pod koniec mnie olśniło – podobnie stworzone są historie opowiadane przez Josteina Gaardera w Świecie Zofii i Podróży Teo.

Czasami okazuje się, że to co najbliżej i to, co najprostsze, może być odpowiedzią na nasze poszukiwania. Rozejrzyjcie się, a jeśli wciąż niczego nie dostrzegacie, sięgnijcie po wskazówki rutynologa i pozbądźcie się z życia zgody na rutynowe złość, zniechęcenie, marazm. Świat będzie piękniejszy z Waszym uśmiechem.

Bonnie Leon. Sięgając chmur.

Jest rok 1935. W Ameryce szaleje kryzys, wielu mężczyzn traci pracę i mnóstwo rodzin podupada finansowo. Są jednak tacy, którzy ów – niesprzyjający czas – zamierzają potraktować jako okazję do podjęcia wyzwania i zrealizowania swoich marzeń. Tym kimś jest Kate Evans, młoda kobieta, pilotka, która szkolona od lat dziecięcych przez ojca, postanawia - nomen omen – rozwinąć skrzydła. Opuszcza farmę rodziców w stanie Waszyngton, rozstaje się z narzeczonym i wyrusza na Alaskę, by tam szukać spełnienia swoich pragnień o lataniu.

Albo nastąpił wyjątkowy urodzaj na powieści rozgrywające się wśród alaskańskich krajobrazów, albo takie powieści w przedziwny sposób trafiają do moich rąk. Sięgając chmur jest kolejną i choć każda z nich jest inna od pozostałych, adresowana do innego odbiorcy, czy po prostu pisana w odmiennym od reszty stylu, to ów element łączący, czyli Alaska, budzi we mnie tak wielką ciekawość, że nie potrafię się im oprzeć.

Podziwiam Kate i jej determinację wywodzącą się z marzeń. Wystartowawszy z domowego pasa startowego dotarła do Anchorage i odważnie zapytała o pracę. Czasy nie sprzyjały kobietom pilotkom, a już szczególnie kobietom, które chciały pilotować samoloty przewożące ludzi nad białym pięknem Alaski. A jednak – dwudziestopięciolatka poradziła sobie doskonale znajdując pracę (nie taką o jaką jej chodziło, ale wszystko w swoim czasie), mieszkanie, a czas jakiś później zajmując się tym, co sprawiało jej szczęście.

Jestem ciekawa kolejnej powieści z serii Niebo nad Alaską. Powieść Bonnie Leon jest pozytywną historią o tym, że zawsze trzeba wierzyć w swoje marzenia i żyć tak, jakby ich spełnienie było czymś najoczywistszym na świecie.

Anna McPartlin. To, co nas dzieli.

Polubiłam sposób w jaki Anna McPartlin pisze. Przeczytawszy Gdzieś tam w szczęśliwym miejscu i Ostatnie dni Królika, wypatruję kolejnej powieści jej autorstwa. Cieszy mnie to, jak Autorka snuje opowiadane czytelnikom historie, ale i to, że wydawnictwo utrzymuje jednolity zamysł graficzny jej książek.

Eve i Lily będąc dziećmi stanowiły nierozłączną parę. Lily niemalże mieszkała w domu przyjaciółki, stanowiła kolejną – oczywistą – osobę przy stole, w ogrodzie, podczas zabawy i nieco poważniejszych rozmów. I nagle, pewnego lata, tuż przed studiami wydarza się coś, co sprawia, że relacje między nimi wygasają. Dziewczyny rozstają się i nie mają ze sobą kontaktu.

Dwadzieścia lat później, Eve spotyka się z tym samym mężczyzną, z którym tworzyła parę, gdy byli nastolatkami. On ma żonę, a ona po prostu cieszy się jego bliskością. Lily jest żoną Declana, którego dziewczyną była kilkanaście lat wcześniej. Eve w wyniku wypadku trafia do szpitala, w którym jedną z pielęgniarek jest jej przyjaciółka z dziecięcych lat. Okazuje się, że czas nie wymazuje niektórych emocji.

Kolejny raz Anna McPartlin pobudziła moją ciekawość. Zbliżałam się do zakończenia książki tuż przed wyjściem na spotkanie rozpoczynające całodniową wyprawę rowerową i stałam w stroju rowerowym, obok roweru, nerwowo zerkając na zegarek i prowadząc swoisty wyścig z czasem: doczytam i spóźnię się na spotkanie, czy odłożę, żeby w spokoju, dobrze i dokładnie przeczytać ostatnie strony i odkryć wszelkie zagadki jakimi na koniec uraczy czytelników Autorka.

O tym kim stały się dla siebie Eve i Lily i dlaczego, dowiedziałam się po powrocie z wyjazdu. Po prostu – pewne rzeczy lepiej smakują na chłodno;)

Almudena Grandes. Pocałunki składane na chlebie.

Spis treści tej książki to trzy słowa: przedtem, teraz, później. W takiej to oto przestrzeni czasowej zaglądamy do jednej z madryckich dzielnic, do okazałych kamienic, skromniejszych domów, czy miejsc, które z trudem zasługują na miano domu, bo są miejscem tymczasowego schronienia. Do dzielnicy, która barwnością, kolorytem budzi tęsknoty, pragnienia, spokój i jednocześnie pobudza. Dzielnicy, która jest taka jak ci, którzy w niej mieszkają. A oni są - jak pisze autorka - najwartościowszym elementem tego pejzażu, różnorodni i odmienni, uporządkowani bądź chaotyczni.

W powieści Pocałunki składane na chlebie nie ma fajerwerków - jest codzienności z jej barwnością, z radościami, smutkami, pasjami i nudą, czyli tym wszystkim, czego doświadczamy w każdym dniu i czego doświadczają bohaterowie książki.

Czas w jakim ich poznajemy jest czasem kryzysu - pensje maleją, przedsiębiorcy zwalniają pracowników, banki odbierają mieszkania tym, którzy nagle, w wyniku załamania rynku finansowego, nie mogą sobie pozwolić na płacenie kolejnych rat kredytu. W szkołach pojawiają się dzieci bez drugich śniadań, pracy - nawet w barach, czy stróżówkach - trzeba szukać przez znajomych i z polecenia, a utrata dorobku życia w postaci własnej firmy przydarza się zbyt często.

Rodziny zamieszkujące opisywaną dzielnicę parają się rożnymi rzeczami. I w tym, co robią zawodowo, ale także w życiu rodzinnym, czy wśród przyjaciół widać ów wspomniany powyżej kryzys. Widać, ale mimo, iż zdarza się, że jest on dominującym tematem w rozmowach, powieść nie wybrzmiewa negatywie, ani przygnębiająco. Owszem - niektórzy z bohaterów czują się zdezorientowani, oszołomieni tym, co ich spotkało, lecz jednocześnie wciąż z dużą dawką zaufania spoglądają w przyszłość, wierzą, że gdy tylko przetrwają ciężkie momenty, to będzie lepiej. Umacniają ich w tym przekonaniu bliscy, sąsiedzi, ludzie, dobrego serca, którzy wciąż jeszcze mają więcej (pieniędzy, możliwości, determinacji) niż inni.

Pocałunki składane na chlebie to wyjątkowa, bo literacka, szansa na to, by zajrzeć do domów, życia Madrytczyków. Życia, spokojnego w niespokojnych czasach, życia, któremu globalizacja i kryzysy finansowe stawiają wyzwania, życia, które możemy uznać za dobre wówczas, gdy wokół nas mamy dobrych ludzi.

Zajrzyjcie do Madrytu opisanego przez Almudenę Grandes.

Tamsyn Murray. Drugie bicie serca.

Ostatnio, jak widzicie, często sięgam po powieści młodzieżowe. Niby nie mam bezpośredniej styczności z nastoletnią grupą wiekową, ale przynajmniej w ten sposób staram się nadrobić pewne, uciekające, informacje o (pop)kulturze młodych. O czym dziś?

Jonny Webb ma świadomość ryzyka śmierci. Wie, że bez przeszczepu serca umrze - maszyna zwana Berlin Heart pompuje jego krew, ale wystarczy, że wytworzy się skrzep i grozi mu albo zator albo zgon. Sam o sobie mówi: jestem chłopcem bez przyszłości (...) zabijam czas i czekam, aż odpowiednia osoba umrze w odpowiedni sposób. [s. 8]

Piętnastoletni Leo cieszy się uznaniem kolegów, sympatią dziewczyn, wyrozumiałością nauczycieli i miłością rodziców. Również jego siostra bliźniaczka, mimo, iż starannie to ukrywa, czuje się bardzo z nim związana. Chłopak odnosi sukcesy w sporcie, jest popularny i zdecydowanie można go określić mianem gwiazdy.

Co Jonny i Leo mają wspólnego? Serce. A także Niamh, o której wiemy, że jest siostrą bliźniaczką Leo (choć nie wiemy jaki był jego stosunek do niej) i jednocześnie pierwszą miłością Jonnego. Czy to możliwe? I jak się w tym odnaleźć?

Powieść Tamsyn Murray podejmuje niełatwy temat transplantologii. A może mówiąc nieco prościej - tego, czy po śmieci kogoś bliskiego zdecydujemy się przekazać części jego ciała innym osobom, tym, które umrą jeśli nie dostaną czyjegoś - jak w tym przypadku - serca. I tego, czy zachowanie w tajemnicy tożsamości dawcy ma sens.

Ubrana w nastoletni klimat powieść, oprócz tak istotnych tematów o jakich powyżej, dotyka także i tych, które są ważne dla każdego z nas - relacji rodzinnych, śmierci, przyjaźni, czy pierwszej miłości. 

Tamsyn Murray, którą spotykam na swojej czytelniczej drodze pierwszy raz, udanie połączyła trudne kwestie z niefrasobliwością właściwą nastolatkom. I choć jej bohaterowie stają wobec wyzwań - dzięki wsparciu bliskich osób potrafią się z nimi zmierzyć. Nie zawsze jednak zwyciężyć.

Zachęcam do lektury.

Magda Stachula. Trzecia.

Gdy w ubiegłoroczne lato czytałam Idealną Magdy Stachuli świat wokół mnie nikł na rzecz powieściowych wydarzeń. Świat kolejnej książki Autorki opuszczało mi się także trudno.

Schemat, który doskonale sprawdził się przy premierowej powieści i tu okazał się być idealny. Troje bohaterów: Eliza, Liliana, Anton. Każdy z nich opowiada swoją historię i dopiero w trakcie poznawania ich losów zauważamy cieniutkie wątki splatające się w coraz silniejsze zależności. Psychoterapeutka, muzyk o polsko-rosyjskim pochodzeniu, kobieta sukcesu. Co jest elementem spajającym?

Magda Stachula porusza w powieści sporo tematów, o których - być może - w zabieganej codzienności, nie myślimy. Jest tu mowa o odpowiedzialności, miłości, zaufaniu. Jest o chorobach, nienawiści, poczuciu winy. Ważną sprawą, choć pozornie taką jakby nieco w tle, okazują się być dane osobiste, zdjęcia, które beztrosko rozsiewamy po Internecie. 

Trudno znaleźć słowa do tego, by zachęcić Was do lektury i jednocześnie nie zdradzić zbyt wiele. Powiem jedynie, że ostatnio (jak zresztą widzicie na blogu) odeszłam nieco od książek kryminalnych, sensacyjnych czy thillerów. Jednak Trzeciej nie potrafiłam się oprzeć i jakkolwiek dziwnie to zabrzmi - cieszę się, że nie potrafiłam. 

Najnowsza powieść Magdy Stachuli to historia, która będzie Wam towarzyszyła bez względu na to, w którym momencie i na jak długo odłożycie książkę. Historia, której nie będziecie umieli opuścić.

Sara Barnard. Piękne złamane serca.

Powieść Sary Barnard, adresowana głownie do młodych osób, niesie ze sobą emocje, które nie tylko pokazują jak ważna jest w okresie dorastania niezachwiana niczym, acz dobrze pojmowana, przyjaźń, ale także to, jak złe doświadczenia jednej osoby mogą – niczym choroba zakaźna – rozprzestrzeniać się i krzywdzić tych, którzy osobiście ich nie doświadczyli.

Szesnastolatki Rosie i Caddy przyjaźnią się od lat. Wiedzą o sobie wszystko, znają gesty, nastroje, mimikę, traktują domy i rodziny drugiej osoby jak swoje własne i mimo, że chodzą do innych szkół, są w stałym, intensywnym kontakcie. Caddy, ta spokojniejsza, mniej pewna siebie, nieco zahukana, określa listę celów jakie zamierza zrealizować przed siedemnastymi urodzinami:

1. Znajdę sobie chłopaka. Prawdziwego.
2. Stracę dziewictwo.
3. Doświadczę w życiu Epokowego Wydarzenia. [s. 17]

Kiedy w szkole Rosie pojawia się nowa, to fascynacja jej urodą, przebojowością i lekką tajemniczością, ogarnia obydwie dziewczyny. O ile jednak Rosie potrafi do nowej koleżanki nabrać dystansu, dla Caddie Suzanne staje się wzorcem osoby jaką ona sama chciałaby być. Nastolatka traktuje koleżankę bezkrytycznie i to bez względu na wydarzenia w jakich, w wyniku postępowania Suzie, uczestniczy.

Opowieść stworzona przez Sarę Barnard jest historią pięknej przyjaźni. Jest również historią o doświadczeniu przemocy i tym, jakie owo doświadczenie ma wpływ na osobę będącą ofiarą przemocy – jej relacje z innymi, postrzeganie siebie, dążenie do autodestrukcji, czy rozwój osobowości. Bohaterki powieści Piękne złamane serca stają wobec wyzwania, na które nikt ich nie przygotował i z którym – tak naprawdę – żadna z nich nie ma prawa sobie poradzić bez pomocy dorosłych.

Książki dla dorastających zaskakują mnie bardzo. Ta również; pozytywnie.