Półki (choć nie tylko moje)

Czasami przychodzi taka chwila, że trzeba rozstać się z książkami i oddać je tam, skąd się je wzięło, czyli do biblioteki. Na większość książek pożyczonych taka chwila przyszła dziś zatem uzbrojona w aparat wyruszyłam w  wędrówkę.

Jak widzicie, każda z bibliotek mieści się w innym budynku, każda ma inny układ regałów, nawet inne półki. Każda ma też swoją specyfikę - w jednych mieszczą się też działy dziecięce, inne nastawione są przede wszystkim naukowo, w jeszcze innych czytelnie połączono z wypożyczalnią i aż kusi, by usiąść i się zaczytać. Większość z nich jest skomputeryzowana na tyle, że mogę nie ruszając się z domu zamówić potrzebne książki. Ale i tak zawsze, gdy już odbiorę to, co zamówione, spaceruję między półkami czekając aż coś wpadnie mi w oko lub zawoła "weź mnie do domu" :-)

Korzystacie z bibliotek? Lubicie ich atmosferę? Chodzicie do bibliotek na spotkania z pisarzami lub wystawy? Uczestniczycie w Dyskusyjnych Klubach Książki organizowanych przy bibliotekach?

Civitas nr 4. Sprawiedliwość.

Czwarty numer „Civitas”, z roku 2000, poświęcony jest sprawiedliwości. Sprawiedliwość to ważna rzecz; pytanie o sprawiedliwość jest fundamentalnym pytaniem w obszarze polityki, sprawiedliwością zajmuje się prawo. Na każdym kroku natykamy się na kwestię sprawiedliwości.

W numerze mamy jedenaście tekstów, przy czym tekst ostatni to zapis dyskusji redakcyjnej, w której udział wzięli między innymi Jacek Hołówka, Zbigniew Stawrowski, Paweł Śpiewak, Barbara A. Markiewicz. Ta dyskusja w dużej mierze toczy się wokół teorii sprawiedliwości Johna Rawlsa, co nie jest niczym dziwnym, bo od momentu wydania „Teorii sprawiedliwości” właściwie wszyscy, którzy o sprawiedliwości mówią i o niej piszą, robią odniesienia do Rawlsa.

W tej dyskusji, bardzo dobrej rzecz jasna, znalazłam coś, co mnie ucieszyło – pierwszy raz coś takiego znalazłam w jakimkolwiek tekście. Oto Stawrowski mówi tak:

„Wydaje mi się, że choć Rawls dużo pisze o sprawiedliwości, to pozbawiony jest wobec czytelnika fundamentalnej cnoty miłosierdzia. Te dwie grube cegły, którymi nas uraczył – 'Teoria sprawiedliwości' oraz 'Liberalizm polityczny'  - mogły zostać sprowadzone do jednego rzetelnego artykułu i wtedy dyskusja nad Rawlsem byłaby znacznie bardziej precyzyjna i owocna.”

Ja „Teorii sprawiedliwości” nie zmogłam w całości, chociaż pierwsza moja próba była bardzo ambitna; po tej ambitnej, aczkolwiek nieudanej próbie, podczytuje sobie to, co mi akurat potrzebne. I tak się jakoś przy tym dzieje, że w debatach na temat teorii Rawlsa nie znajduje niczego, czego nie wiem. Ale żadna ze mnie specjalistka w dziedzinie, więc pewnie gdzies tam idee Rawlsa, przede mną ukryte, istnieją.

Jacek Hołówka w sposób krytyczny zastanawia się nad tym, „Jak można poprawić teorię Rawlsa”, a Justyna Miklaszewska pisze o sprawiedliwości libertariańskiej. I tu mam lekki zgryz, bo Miklaszewska przez cały swój tekst konfrontuje Roberta Nozicka z Rawlsem. Moim zdaniem trochę to nie w porządku patrzeć na libertarianizm jedynie przez Rawlsowskie szkło powiększające, a poza tym Nozick, jakkolwiek postać to zacna, nie reprezentuje całej myśli libertariańskiej. Podkreślam – nie mam nic do samego tekstu Miklaszewskiej, natomiast tytuł „Sprawiedliwość libertariańska” wydaje mi się mało fortunny.

Wspomnę jeszcze tylko o dwóch tekstach - „Wczesnogreckie pojęcie 'dike' w kontekście wybranych współczesnych koncepcji sprawiedliwości” Dariusza Kuboka oraz „Koncepcja sprawiedliwości Friedricha A. von Hayeka” Miłowita Kunińskiego. Spis wszystkich artykułów znajdziecie tutaj.

Dobry jest ten numer o sprawiedliwości, dobrze mi się to czyta. Podglądnęłam trochę tego, co jest w numerze siódmym, poświęconym suwerenności i widzę, że w tym przypadku zadanie będzie o wiele trudniejsze, ale jakoś dam radę – najwyżej sięgnę najpierw po innym tom :-) 

Katalin Szegedi. Lena.

Wydane przez 

Wydawnictwo Namas

Lenka to śliczna i pyzata dziewczynka. Jej pasją jest rysowanie, a ulubionym kolorem - czerwony. Dziewczynka nie ma przyjaciół i czuje się samotna. Jednak pewnego dnia spotkała kogoś, kto stał się towarzyszem jej zabaw.

Zwykła-niezwykła opowieść jest pełna energii i nadziei. Dominującym kolorem w książce jest czerwony i to dzięki tej barwie świat dziewczynki, mimo, że zasklepionej w swej samotności, wydaje się być radosnym. Lence trudno pogodzić się z odrzuceniem przez inne dzieci, ale z wcale nie dziecięcą dojrzałością stwierdza, że tak już jest i musi być godząc się na to, że spotykane przez nią dzieci będą ją lekceważyć. Gdy okazuje się, że pewien chłopiec nie patrzy na nią przez pryzmat jej wyglądu, a tego, że jest sympatyczna i przepięknie rysuje, dziewczynka rozkwita. Niby drobiazg - przyjazny człowiek, a jego znaczenie dla naszego samopoczucia może mieć olbrzymie znaczenie.

Historia opowiedziana i zilustrowana przez Katlin Szegedi daje nadzieję na to, że zawsze można znaleźć przyjaciela i przekonuje, że czas spędzany z przyjacielem mija przyjemniej i rozwija emocjonalnie. Lenki nie sposób nie polubić.

Prawda?

P.S. Ilustracja zaczerpnięta z bloga Autorki.

Angel Wagenstein. Daleko od Toledo.

Wydane przez

Wydawnictwo Zysk- i S-ka

Pozostaję pod urokiem prozy Angela Wagensteina. Już po lekturze jego pierwszej opublikowane w Polsce książki, "Pięcioksięgu Izaaka", uznałam, że jest to pisarz, którego sposób pisania odpowiada mi w pełni. Teraz tylko utwierdziłam się w tym przekonaniu.

Opowieść o Abrahamie Pijanicy jest historią odchodzenia i pożegnań. Narrator Albert Cohen przyjeżdża z Izraela na wykłady do miasta, w którym spędził dzieciństwo, w którym wciąż stoi dom jego dziadków, do Płowdiwu. Wydarzenia współczesne przeplatane są ze wspomnieniami z lat dziecięcych, a elementem spajającym obydwie przestrzenie czasowe, oprócz samego miasta, jest Araksi - koleżanka Alberta od psot i wagarów, obecnie żona cierpiącego na chorobę popromienną mężczyzny.

To ze wspomnień o dziadku i jego świecie Berto wydobywa idee jakie zostały mu zaszczepione lata temu przez Pijanicę. Jednocześnie uświadamia sobie jak bardzo zmienił się świat, który odwiedza - jak wiele osób odeszło już w jego dzieciństwie i jak wiele odchodzi teraz. 

Wzruszający jest obraz dawnego Płowdiwu. Duchowni chrześcijański, muzułmański i żydowski wraz ze społecznościami religijnymi tworzyli niebanalną mieszankę obyczajową. Miasto, mozaika tożsamościowa, funkcjonowało zgodnie, bez waśni i kłopotów. Najdobitniejszym wyrazem tej jedności była dla mnie przywołana przez Berto historia o tym, jak mężczyźni w karczmie przyglądali się kobietom wracającym z łaźni. W czwartek kąpały się muzułmanki, w piątek żydówki, w sobotę chrześcijanki. Mężczyźni poświęcali trzy dni na to, by podziwiać piękne, pachnące jeszcze od gorącej wody i mydeł, kobiety. I ani w ich przypadku, ani i przypadku kobiet nie było ważne, kto do jakiego Boga zanosi modlitwy.

Fascynujące jest to, jak czasy minione tkwią w teraźniejszości. Dziadkowie Alberta należą do Żydów sefardyjskich wygnanych z Hiszpanii w XV wieku. Wciąż posługują się językiem "ladino", specyficzną formą hiszpańskiego. Powieściowy Płowdiw ma jeszcze jednego strażnika przeszłości; jest nim grecki fotograf  - Kostas Papadopulos. Jego zdjęcia towarzyszą społeczności miasta w najweselszych i najtragiczniejszych jej chwilach.

Płowdiwu ze wspomnień Wagensteina już zapewne nie ma. Tak jak nie ma już polskich kipiących wielością kultur miasteczek. Dobrze, że ich ślady można znaleźć w powieściach.

P.S. Na podstawie "Daleko od Toledo" zrealizowano film.

Agata Widzowska-Pasiak. Myszka Precelka nie umie się dzielić.

Wydane przez

Wydawnictwo Wilga

W tej części historii o myszce Precelce jestem całym sercem przy dzielnym stworzonku dzieląc z nim upodobania i obawy. Co prawda jeszcze nie próbuję wmawiać gościom, że najsmaczniejsze są dziury w serze, ale któż wie co przyniesie przyszłość:-)

Myszka Precelka wraz z licznym rodzeństwem, rodzicami i dziadkami mieszka w szufladkach bibliotecznego katalogu. Zmuszona jest się dzielić: pokojem, jedzeniem, czasem jaki poświęcają jej rodzice. Na domiar złego musi obserwować w jakim stanie biblioteczne książki wracają od czytelników - poplamione, pozaginane, z naderwanymi kartkami, czy obgryzionymi okładkami. Chcąc uratować swoje zbiory przed brudasami namawia braci, by pomogli ukryć jej książki w jaskini.

O ile oszukiwanie braci i zapewnianie ich, że serowe dziury są smaczne i pożywne jest niezbyt pochlebne, to już właściwa troska o księgozbiór godna jest uwagi. [Przyznajcie - chętnie pożyczacie komuś swoje książki? A co robicie jeśli pożyczona przez Was od kogoś książka ulegnie podczas pobytu w Waszym domu wypadkowi?] A wracając do książki - tego, czy faktycznie Precelka nie potrafi się dzielić dowiecie się z lektury, a ja mogę Wam tylko powiedzieć, że na koniec dnia Myszka Precelka zapisała w swoim kajeciku między innymi taką uwagę: "Warto dzielić się tym, co naprawdę cenimy".

P.S. Myszka Precelka szuka przyjaciela.

Mariola Zaczyńska o szkolnych lekturach

Pani Marioli Zaczyńskiej serdecznie dziękuję za odpowiedzi:)

Ulubiona szkolna lektura

Mariola Zaczyńska: Generalnie wszystkie lektury szkolne mi pasowały, może dlatego, że uwielbiałam książki. Największe wrażenie zrobiła na mnie "Dżuma" Camus'a, choć i "Przedwiośniu" nie mogę odmówić klasy. Traumatyczne z kolei były lektury z dzieciństwa: "Antek" i śmierć jego siostry, koszmarny los Łyska lub wzruszająca historia psa jeżdżącego koleją.

Lektura niedoczytana/nieprzeczytana

Mariola Zaczyńska: Jedyna lektura niedoczytana to... "Pan Tadeusz".

Gdybym mogła, to do kanonu lektur szkolnych wprowadziłabym ...

Mariola Zaczyńska: A co wprowadzić? Tu mam zagwozdkę, bo przychodzą mi na myśl tylko te książki, które mnie mocno poruszyły, ale nie wiem, czy ze względu na erotykę mogą wejść do kanonu lektur szkolnych. Na pewno mogłyby się w nim znaleźć: "Sto lat samotności" (o ile nie ma), "Życie przed sobą" [Emil Ajar (Romain Gary)], "Mag" Fowlesa (no, ale ta erotyka...), "Hotel New Hampshire" Irvinga (no, ale znowu ta erotyka...).

Pucowanie popołudniowe

Barbara Ciwoniuk. Musisz to komuś powiedzieć.

Wydane przez

Wydawnictwo Literatura

Główną bohaterką książki Barbary Ciwoniuk jest piętnastoletnia Milena. Koniec roku szkolnego nie oznacza dla dziewczyny wakacji spędzonych gdzieś daleko od domu, w szalonej podróży. Ona zostanie w domu, by dotrzymywać towarzystwa Łukaszowi, synowi przyjaciółki mamy, a potem wyjedzie na warsztaty poświęcone Marii Konopnickiej, a zorganizowane w setną rocznicę śmierci poetki i pisarki.

Miło mi się zrobiło, gdy doczytałam, że Milena z rodziną mieszka w Suwałkach, a cała akcja powieści toczy się na Suwalszczyźnie. Mam dobre wspomnienia związane z tym miastem i tą częścią Polski - urzekające są jeziorka, drewniane domy, wzniesienia, czy lekko śpiewny język mieszkańców Suwalszczyzny.

Autorka w powieści porusza kilka ważnych tematów. Opisuje przyjaźń, miłość/zauroczenia młodych ludzi, zagrożenie narkotykami, czy wreszcie problem tożsamości seksualnej i tolerancji. Przez pewien, znaczny w książce, czas postacią dominującą w powieści staje się autorka "Roty" i opowieści o Pimpusiu Sadełko. Młodzi ludzie zastanawiają się nad wartością literacką twórczości Marii Konopnickiej i nad jej życiem prywatnym. Szczególnie interesujące wydaje im się to jaką pisarka była matką i czy łączyły ją stosunki intymne z kobietami.

Mimo, że całość czytało się dobrze, nie mogę pozbyć się wrażenia, że powieść przesycona jest w nadmiarze istotnymi problemami. Barbara Ciwoniuk wystawia swoich bohaterów na wiele prób. Modzi ludzie muszą zmierzyć się z własną niefrasobliwością, z przedmiotowym traktowaniem, ze strachem o życie. Ciekawie pokazana jest rodzina Mileny, interesujące są kłamstwa dorosłych. Historia opowiedziana przez Autorkę skłania do przyjrzenia się wielu aspektom naszego życia, bez względu na wiek.

Joanna Papuzińska. Król na wagarach.

Wydane przez

Wydawnictwo Literatura

Mam wrażenie, że im jestem starsza tym bardziej doceniam dokonania Joanny Papuzińskiej. Wędruję ścieżkami jej publikacji, czy to dziecięcych, czy to literaturoznawczych i z każdą kolejną otaczam Panią Profesor większym podziwem.

:Król na wagarach: to tomik wierszy. Wierszy niebanalnych, radosnych, czasami śmiesznych, a z pewnością takich, które i czytającemu i słuchającemu sprawić mogą wiele przyjemności. W niektórych wierszach Autorka opowiada niby to zwykłe historie, które jednak w pewnym stopniu mają w sobie pierwiastek magiczny. Gdzie indziej Joanna Papuzińska zachęca do wytężonych ćwiczeń ortograficznych, a są i takie wiersze, do przeczytania których musimy zaprzęgnąć umysł w większym niż zazwyczaj stopniu. Oto przykład jednego z takich wierszy:

Gdy powiększycie obrazek dostrzeżecie bez trudu, iż czytanie tego wiersza wymaga od czytelnika zamiany podkreślonych czerwoną czcionką fragmentów wyrazów. Świetny pomysł! W innych wierszach trzeba podmienić literkę lub dołożyć istniejące słowo bez którego pewne nazwy tracą znaczenie.

Czytanie "Króla na wagarach" może okazać się inspirującą zabawą. A ja pozostaję wielką fanką rycerza, który kazał żonie na odwieczerz warzyć żur i Artura Gulewicza, choćby za poniższy obrazek:

Jacek Dukaj. Wroniec.

Wydane przez

Wydawnictwo Literackie

Być może szanowne grono krytyków literackich zaklasyfikowało książkę Jacka Dukaja do literatury dla dzieci, literatury fantastycznej bądź innej. Ja nie umiem zdecydować dla kogo jest to książka. Wiem jedynie, że ja przeżyłam jej lekturę tak silnie, jakbym znów była dzieckiem. 

Adaś ma tatę, który pisze na maszynie. Malutką siostrzyczkę, mamę, babcię i wujka Kazia. Pewnej nocy do ich domu wdzierają się obcy, a za nimi Wroniec. Cała rodzina znika i tylko chłopiec pod opieką sąsiada robotnika troszczy się o ich losy. Przemierza zszarzałe miasto kryjąc się przed szpiclami, sukami, oddziałami milipantów, enesów i złomowców, a przede wszystkim przez wysłannikami Wrońca - czarnymi ptaszyskami. Chcąc uratować najbliższych odwiedza Członka, Urząd, Kościół, Oporniejszych Pozycjonistów.

"Wroniec" obudził we mnie wspomnienia. Dzięki nim mam okazję spojrzeć na wydarzenia stanu wojennego (w kontekście własnej rodziny) nowym, dorosłym spojrzeniem. Z grudnia 1981 pamiętam najsilniej przerażenie. Patrzyłam na zalęknioną mamę i bałam się, bo skoro rodzice - moi Rodzice - są niepewni, boją się tego, co przyniosą kolejne godziny, to jakże ja, kilkuletnie dziecko, mogę być spokojna?

Autorowi dziękuję. Bardzo dziękuję.

Elsa Beskow. Słoneczne jajo.

Wydane przez

Wydawnictwo Zakamarki

Czy wiecie dlaczego niektóre pomarańcze są mniej soczyste niż inne? To dlatego, że sok z nich podpijała córka elfów. 

Pewnego dnia w lesie mała elfka znalazła wielkie pomarańczowe jajo. Wykoncypowawszy, że to jajo słońca rozniosła tę wieść wśród mieszkańców lasu i tylko światowe obycie zięby pozwoliło stwierdzić, że to nie jajo, a pyszny, soczysty owoc.

Historia prosta, niezbyt skomplikowana, ale napisana i zilustrowana tak, że wydaje się być najpiękniejszą baśnią z jaką przychodzi się nam spotykać. Przedstawiony świat, mieszkańcy lasu i przyjaciele elfiej córki tworzą niebanalny klimat i dają poczucie, że Elsa Beskow zadbała o ciepło i życzliwość wśród bohaterów "Słonecznego jaja" dla każdego z nas osobno, abyśmy poczuli się bezpieczne i dobrze. Ciekawym zabiegiem jest też podkreślenie tego, jak bardzo zmiany postrzegania uzależnione są od tego kim/jakimi jesteśmy. Owo słoneczne jajo elektryzująco swą niezwykłością mieszkańców lasu, dla ludzkiego dziecka jest przecież tylko mało znaczącym owocem.

Jestem przekonana, że dzieci ulegną czarowi opowieści Elsy Beskow. Historiami opowiadanym przez tę szwedzką Autorką zachwycają się dzieci już od końca XIX wieku. Pozwólmy pozachwycać się też dzieciom nam współczesnym, tym bardziej, że książka została wydana w taki sposób, by owo zachwycanie się ułatwić - sprzyja klimatowi opowieści.

Moja dziurawa pamięć

Jestem beznadziejna w zapamiętywaniu rocznic, dat urodzin, imienin, ślubów. O urodzinach najbliższej rodziny pamiętam, ale już roku, w którym moja własna siostra wyszła za mąż, nie. Robię ten nie koci wstęp celem wytłumaczenia się z zapominalstwa dotyczącego kota.

23 lutego 2008 przywieźliśmy ze schoniska Gusię, wówczas Wilgusię. Dziś nie wyobrażamy sobie życia bez niej mimo, że wciąż na nas krzyczy jeśli robimy coś nie po jej myśli. Rozczulające jest, gdy wspina się po nodze prosząc o jedzenie, gdy krąży wokół człowieka czekając na zaproszenie na kolana, gdy wieczorem układa się na kołdrze patrząc wielkimi okrągłymi ślepkami.

Dziś chcąc uczcić święto kupiliśmy puszeczkę smakołyku. Gusi nie smakował;)))

P.S. O pierwszych chwilach Gusi w naszym domu możecie przeczytać TU.

Akcent (4 2010)

Ostatni numer "Akcentu" zaczyna się mocno, bo tekstem Hanny Krall będącym jedną z części książki "Biała Maria", która ukaże się już niedługo, bo wiosną.  W "Domu opieki" śledzimy monolog starszej pani wspominającej lata wojny i przysposobienie żydowskiej dziewczynki. O Hannie Krall i jej książce "Różowe strusie pióra" pisze zajmująco Joanna Krocz. 

Z dużym zainteresowaniem przeczytałam tekst Istvana Kovacsa opisującą wizyty Ryszarda Kapuścińskiego na Węgrzech, rozmowę jaką przeprowadził tłumacz z reportażystą i fragmenty korespondencji obydwu panów. Dała mi do myślenia wypowiedź Kapuścińskiego: "Dzisiaj postawa pisarza jest czasem dla społeczeństwa ważniejsza od utworów, jakie ów pisarz napisał, i od wrażenia, jakie one robią na czytelniku. Nie twierdzę, że to jest w porządku, ale tak jest. Kiedy w kraju biorę udział w spotkaniach autorskich i pytają mnie o moich kolegów po piórze, to owe pytania nie dotyczą tego, co X czy Y napisał, lecz tego, jak się zachowuje. Bo to jest dla czytelnika ważniejsze. Dlatego sądzę, że zmieniła się rola i miejsce twórcy w społeczeństwie..." [s. 25]

Artykuł Agaty Firlej "Kolekcjonować, żeby być" rozważającej to, czy kolekcjonerstwo stanowi tendencję nieodłączną postmodernizmowi sprawił, że na mojej liście lektur pojawiły się kolejne tytułu warte tego, by się nimi zainteresować. Marcin Czyż interesująco analizuje prozę Jurija Andruchowicza i wyłaniającą się z jego utworów Ukrainę, a Maria Szlachetko zachęca do sięgnięcia po "Kręgi obcości" Michała Głowińskiego. Andrzej Orłowski pisząc o powieści Wojciecha Chmielewskiego przytacza - uwaga - recenzje blogerów, szczególnie podkreślając opinie nt. książki zamieszczone na blogu Słowem Malowane i Czytanki Anki (Gratuluję!). Wiesława Turżańska przykuła moją uwagę tekstem poświęconym Melchiorowi Wańkowiczowi. Ciekawym zabiegiem okazała się analiza wierszy Marianny Bocian dokonywana w dwugłosie przez Alinę Kochańczyk i Ewę Dunaj. Zamieszczony już pod koniec czasopisma esej Marka Danielkiewicza zatytułowany "Węgrzy, czyli pochwałą ulicy". zapachniał mi wakacjami.

Paweł Beręsewicz. A niech to czykolada!

Wydane przez

Wydawnictwo Stentor
w dziale  Kora

Paweł Beręsewicz rozgościł się już na dobre na stronach mojego bloga. Jest częstym i bardzo mile widzianym gościem. Tym razem zjawia się z opowieścią na poły fantastyczną, na poły magiczną.

W Zylirii w określonym czasie następuje Zjawienie. Rozstępuje się niebo i wielka dłoń w rękawiczce w kratę kładzie na rynku miasta Rzecz. Ów przedmiot leży w Zylirii dwa dni, w czasie których mieszkańcy i turyści bawią się, tańczą, świętują. Ręka pojawia się znów, zabiera Rzecz i w mieście następuje Pustka. Mieszkańcy traktują dni świąteczne jako idealny środek do tego, by się wzbogacić, ale i zabawić. Największym marzeniem dzieci i dorosłych z Zylirii jest zdobycie nagrody Lovena, która otrzymać można za pomysł pozwalający Zyliryjczykom na osiągnięcie jeszcze większych zysków z Obecności.

Drugim bohaterem historii jest magik, Józef Tompor zwany mistrzem Bombalinim. Otrzymuje on pewnego dnia cylinder, który powala mu spełnić marzenie. Bombalinii dzięki cylindrowi staje się czarodziejem, a nie tylko iluzjonistą. Rzeczy, które Bombalinii wkłada do cylindra znikają, po to, by za czas jakiś udało się je wyciągnąć i oddać uczestniczącym w pokazie sztuki magicznej.

Powiązanie miedzy dwoma opisywanymi rzeczywistościami wyłania się z opowieści Pawła Beręsewicza powoli. Nic nie jest oczywiste, wyjaśnienia wodzić mogą na manowce, a sympatia czytelnika towarzyszy to Zyliryjczykom, to Bombaliniemu. Odkrywanie kolejnych wiążących dwa światy elementów sprawia przyjemność i angażuje. Sposób w jaki Autor przedstawia historię magicznego cylindra jest fascynująco tajemniczy i sprawia, że wraz z końcem lektury trzeba się szeroko uśmiechnąć.

Książka "A niech to czykolada" została nagrodzona w II Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren. 

Mark Rowlands. Filozof i wilk.

Wydane przez

Wydawnictwo W.A.B.

Mark Rowlands wychował się w domu, w którym zawsze były psy i to duże psy. Gdy trafił z Wielkiej Brytanii do USA, by robić doktorat i prowadzić zajęcia z filozofii ze studentami postanowił uzupełnić swoje życie czworonogiem. Jego wybór padł na wilka. Brenin, zwierzę niezwykle żywiołowe, już przy pierwszym wejściu do domu ściągnął karnisz z zasłonami i zniszczył klimatyzację. Później było jeszcze ciekawiej - nie tylko ze względu na to, co Breninowi udało się zdemolować, ale przede wszystkim na to, jak silna więź połączyła człowieka z wilkiem.

Opowieść Marka Rowlandsa skupia się na dwóch aspektach. Jedynym z nich jest pełna uroku codzienność z wilkiem i psami, drugim - rozważania filozoficzne dotyczące relacji między zwierzętami, między umysłem i sposobem funkcjonowania wilka, a człowieka. Całość historii stanowi płynne połączenie wspomnień i filozofii. Autor żyjący w towarzystwie wilka potrafi zachowania Brenina analizować w myśl teorii Hobbesa, Wittgensteina, Husserla, Kartezjusza, czy Heideggera. Zastanawia się nad kondycją człowieka, nad tym, co różni nas od zwierząt, a szczególnie od wilków, sprawdza, czy i w nas drzemie dzikość.

Jednym z fragmentów, które utkną mi na długo w pamięci jest ten, w którym Mark podejmuje się określenia tego, co czuje do Brenina. Przypomina jak wielu ludzi twierdzi, że kocha swoje psy i zachęca do zastanowienia się nad tym, co kryje się pod słowem "kocham".

To kolejna książka, której nie można przeczytać, odłożyć na półkę i zapomnieć. "Filozof i wilk" zasługują na to, by do nich wracać, by przez pryzmat ich historii określać własny stosunek do człowieczeństwa i zwierząt.

Zygmunt Gloger. Skarbczyk.

Wydane przez

Wydawnictwo Stopka

Dotychczas w mojej świadomości głównym znawcą i piewcą ludowości i obyczajów ziem polskich był Oskar Kolberg. Okazuje się, że nie tylko on zasłużył się polskiej etnografii. Ważną postacią jest także Zygmunt Gloger żyjący na przełomie XIX i XX wieku.

W "Skarbczyku" Gloger zgromadził gry i zabawy, żarty, przysłowia i zagadki. Przyznam, że zadziwiło mnie to, jak wiele zabaw towarzyskich jest nam nieznanych, a wartych tego, by je przypomnieć.

Pamiętacie taką zabawę, w której krzeseł jest mniej niż uczestników? Zygmunt Gloger przywołuje kilkanaście odmian tej metody spędzania wolnego czasu w grupie. A znacie grę, w której każdy naśladuje inny instrument i na znak dany przez dyrygenta wydaje stosowny głos? Jestem pewna, że Waldemar Malicki zna. Folklorysta przytacza też zabawę w "plotki", zwaną dziś głuchym telefonem", ciuciubabkę, wszelkie typy zabaw z fantami, aż wreszcie 126 zagadek (na szczęście są też ich rozwiązania) oraz blisko pięćset przysłów.

Kiedyś wspomniane zabawy umilały czas dorosłym. Dziś większość z tego, co opisuje Gloger jest zapomniana, a w to, co pozostało w ludzkiej pamięci, bawią się dzieci. A przecież jesteśmy homo ludens. Dlaczego nasze zabawy tak się zmieniły?

"Skarbczyk" pobudza do refleksji, ale zachęca też do zabawy. Warto do niego zajrzeć, choćby po to, by zaproponować swoim gościom coś niezwykłego. Ot, choćby zagadki:

Po białej górze gęsiami orze,

czarne proso sieje, nigdy go nie zbierze.

[s. 42]

Krystyna Bednarska-Ruszajowa. Biblioteki w literaturze polskiej.

Wydane przez

Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielońskiego

Gdyby ktoś zwabiony tytułem zastanawiał się, czy książka o tym, jak w literaturze polskiej opisywano biblioteki i bibliotekarzy może być interesująca, to spiszę donieść, że może. Nawet bardzo:-)

Krystyna Bednarska-Ruszajowa dokonała tytanicznej pracy. Przefiltrowała pod kątem nurtującego ją problemu literaturę polską od czasów Renesansu po lata nam współczesne i stworzyła uporządkowany, doskonały w czytaniu katalog bibliotek przedstawianych w łamach powieści, pamiętników, wspomnień, poematów.

Rozdział pierwszy Autorka poświęciła bibliotekom prywatnym skupiając się pierwotnie na bibliotekach arystokracji i szlachty, wspominając o książkach w domach mieszczańskich i chłopskich, by później dokonywać podziału bibliotek domowych w zależności od zawodu opisywanych postaci. Mamy zatem okazję zerknąć do bibliotek lekarzy, prawników, nauczycieli u uczniów oraz duchownych.

W rozdziale drugim Krystyna Bednarska-Ruszajowa zgromadziła fragmenty polskiej literatury opowiadające o bibliotekach instytucjonalnych. Opisując biblioteki szkolne, naukowe, kościelne, publiczne czyni stosowne komentarze odnoszące przytaczane cytaty do rzeczywistości w jakiej żyli autorzy przywoływanych utworów.

Kolejny rozdział poświęcony jest bibliotekom sklasyfikowanym wedle specyficznego klucza. Mamy tu bowiem biblioteki wzorcowe, modne, zaniedbane i stanowiące o statusie społecznym właścicieli, nielegalne i unicestwione.

Jak biblioteki, to i bibliotekarze, którym Autorka poświęciła następny rozdział. Obrazowani w literaturze polskiej bibliotekarze przedstawiają sobą najróżniejsze typy - od pełnych zapału ludzi żyjących misją szerzenia wiedzy, po zgorzkniałych, wysuszonych - wręcz stereotypowych - osobników, którzy niewiele wiedzą, niewiele umieją, bo i bibliotekarzami są z przypadku lub przymusu.

Ostatnia część książki poświęcona jest funkcjom jakie opisywane biblioteki miały służyć w literaturze. Biblioteki są doskonałymi miejscami akcji, pomagają budować nastrój, ułatwiają charakteryzowanie bohaterów. Stają się metaforami cmentarza, czy skarbnicy wiedzy.

Na koniec coś, co mnie jako wielbicielkę wszelkich indeksów bibliograficznych zachwyciło. Otóż, Krystyna Bednarska-Ruszajowa zamieściła kilkustronicowy aneks zawierający tytuły wszystkich przywołanych przez siebie pozycji literackich wraz z informacją, gdzie w danej książce pisano o bibliotece. Jeśli ktoś ma zatem wątpliwości, czy do stworzenia opracowania "Biblioteki w literaturze polskiej" trzeba było włożyć wiele pracy, niechże zerknie na owo zestawienie.

Wiele radości przysporzyła mi ta lektura. Podejrzewam, że bibliotekarzom i bibliofilom sprawi także mnóstwo frajdy. Serdecznie polecam:)

*   *   *

Czas jakiś temu zaproponowano mi skorzystanie z ibuk.pl. Zdecydowałam się wypróbować internetową czytelnię i książkę "Biblioteki w literaturze polskiej" przeczytałam za pośrednictwem sieci. Jako że ostatnio sporo czytam z ekranu komputera tego typu forma nie stanowiła dla mnie problemu. Poszczególne strony książki można powiększyć do pożądanej wielkości, możemy ustawić widok strony pojedynczej lub dwóch, tak jak w przypadku prawdziwej książki. Z boku ekranu mamy dwa listki - pod jednym kryje się spis treści, pod drugim możliwość robienia notatek (wtykamy szpilkę w wybrane miejsce i piszemy na kolorowej karteczce).Trochę czasu zajęło mi przyzwyczajenie się do tego, że strony przesuwa się za pomocą bocznego paska, a nie klawiszy ze strzałkami, ale po czwartej pomyłce powodującej przejście do kolejnego rozdziału, zapanowałam i nad tym;) 

Strona ibuk.pl jest łatwa do opanowania. Wybrane przez nas książki trafiają do zakładki "moja czytelnia" i z tego poziomu przechodzimy do lektury poszczególnych tytułów. Z ciekawości wykupiłam dostęp do innej książki. Płatności można dokonywać kartą, przelewem i sms-em. Dostęp dobowy do książek, które mnie zainteresowały, płatny sms-em, kosztował 3, 69zł. Po wysłaniu wiadomości z kodem otrzymałam odpowiedź, że już mogę korzystać z wybranej książki. Rodzajów dostępu jest kilka, niektóre z nich umożliwiają także wydruk określonej liczby stron.

Podoba mi się forma czytelni internetowej i pewnie będę z niej korzystała. Jeśli ktoś chciałby podejrzeć jak wyglądają strony książki w czytniku, zapraszam TU. 

Rafał Klimczak. Nudzimisie.

Wydane przez

Wydawnictwo Skrzat

Jeśli Wasze, lub znane Wam, dzieci wołają rozpaczliwie w otoczeniu zabawek "Nudzi mi się!" to jest to książka dla nich. Znudzony Szymek próbował okrzykami zwrócić na siebie uwagę domowników. Usłyszawszy od Taty o istnieniu stworków zwanych Nudzimisiami zaczął bacznie rozglądać się po swoim pokoju i... Spotkał Nudzimisia o imieniu Hubek. Wiedzieć Wam trzeba, że istnieje kraina Nudzimisiów, a jej mieszkańcy marzą o dniu, w którym nad nimi pojawi się mnóstwo chmur - będzie to bowiem znak, że ludzkie dzieci się nudzą i wzywają stworki mające im pomóc w okiełznaniu nudy.

Opowieść Rafała Klimczaka toczy się w dwóch płaszczyznach. Jedną z nich stanowi dom i przedszkole Szymka, drugą - świat zamieszkiwany przez Nudzimisie. O ile w tym pierwszym świecie, poza obecnością Hubka, trudno jest o magię, ten drugi świat jest magią przepełniony. Plantacja galaretek, jeziorko z rośliną przypominającą talerze, na której codziennie w porze obiadu wyrasta pyszna potrawa, wymyślacz śniadaniowy, pod którym należy usiąść i wymyślić śniadanie, a on zrealizuje nasze pragnienia, czy wreszcie nasiona, z których wyrastają domy i drzewa hamakowe. Czy kreacja Krainy Nudzimisiów nie przypomina Wam dziecięcych marzeń?

Książkę Rafała Klimczaka Wydawnictwo poleca dla dzieci od czwartego roku życia. I choć sama nudy nie doświadczam mam wrażenie, że Nudzimisie przydałyby się nie tylko dzieciom;)

Edycja - 23 lutego 2011. W środku książka wygląda tak: