Ogród to miejsce, w którym mogę się zagubić tak jak wtedy, gdy byłem dzieckiem, nie bacząc na upływ czasu, przez co dwie godziny bez trudu rozciągały się na całe popołudnie lub nawet dłużej. Jest to pewnego rodzaju sanktuarium – takie, które pozwala mi łączyć przeżycia duchowe z czysto fizycznymi. To miejsce, które uwalnia jasność myśli. - tak pisze Dan Pearson we wstępnie do swojego swoistego bardzo dziennika. Bo też Rok w ogrodzie to książka o tyleż nietypowa i atrakcyjna, że trudno znaleźć coś podobnego.
Autor dzieli się obserwacjami przyrody, doświadczeniami w obcowaniu z nią i czasami, z ludźmi, których świat natury pochłania tak bardzo jak jego. Dan Person pisze o roślinach, ich wzrastaniu z czułością, spokojem, podziwem. Jego zapiski usystematyzowane są w układzie kalendarzowym, w poszczególnych miesiącach znajdziemy wpisy związane z konkretnymi dniami i opisem tego, co autor robił w ogrodzie, sadzie, wśród roślin.
Fascynują mnie opowieści Dana Persona, niespieszny rytm jego sów, który każe zasłuchać się, zapatrzeć i docenić bogactwo świata roślin. Dla nas, ludzi, którzy wciąż gdzieś pędzą, którzy próbują wykraść na odpoczynek chwile spośród wielu obowiązków, Rok w ogrodzie jest książką ucieczką, książką zatrzymaniem w czasie, książką motywatorem. Obcowanie z narracją autora i formą wydania opowieści, niby monochromatyczną, acz zieloną, sprawia, że chce się tej książki więcej i więcej. A potem chce się ogrodu...
Wyzwaniu przyglądam się od jego reaktywacji, ale dopiero teraz - w marcu - postanowiłam dołączyć. Zadanie brzmi tak:
książka powyżej 500 stron, czyli cegła
książka z motywem katastroficznym
książka z miastem w tytule
Mój wybór padł na:
Do książki Weroniki Wierzchowskiej przymierzam się od jesieni ubiegłego roku. Postanowiłam się zmotywować i przekonać jak Lucyna Ćwierczakiewiczowa została przedstawiona w powieści. Ruta Sepetys napisała kilka lat temu książkę zatytułowaną Szare śniegi Syberii, a ja miałam przyjemność, aby z nią o tej powieści porozmawiać (klik). Do książek Rhys Bowen przymierzam się też już długo - wyzwaniowe czytanie o Dublinie będzie doskonała okazją, by poznać bohaterkę cyklu.
Trzymajcie proszę kciuki:) Może i sami rozważycie dołączenie?
Kiedyś myślałam, że już nigdy nie będę mieszkała w towarzystwie innych kotów niż Sisi i Nusia, i dopiero po ich śmierci rozważę zaproszenie do swojego życia kolejnych. Jednak to, co sobie wyobrażałam nijak się miało do Losu i teraz mam okazję zachwycać się codziennie nowymi dla mnie ogoniastymi.
Miya to kilkumiesięczna kotka. Gadatliwa, zaintrygowana wszystkim, łasa na próbowanie nowych smaków i nowych doświadczeń, aktywna. Wciąż nieco boi się wyciągniętej do głaskania ludzkiej dłoni (robi unik), ale gdy zaczynać głaskanie nie od głowy, a od boku, to wita dotyk z dużą przyjemnością. Mięciutka, niemalże przelewająca się przez dłonie. A przy tym szybka, wszędobylska i szalenie wojownicza. Wyraźnie imponuje jej Sisi - przygląda się starszej koleżance, traktuje ją z szacunkiem i wielokrotnie naśladuje.
Ronda przyjmuje świat na swój własny, bardzo indywidualny sposób. Zastanawia się długo nad każdą podjętą aktywnością, nie daje się niczym i nikomu ponaglić, bo to JEJ pomysł na życie i nic innym do tego. Na dodatek lubi sobie podyskutować z ludźmi, a w chwilach wielkiego oburzenia wydaje z siebie dźwięki całkiem podobne do tych wydawanych przez stwora z Puszczy Amazońskiej będącego bohaterem filmu Kształt wody. Ronda jest nieprzekupna, zazdrosna o uwagę poświęcają komuś innemu niż jej (szczególnie w chwilach, w których życzy sobie, by to na nią skierować swoja atencję) i przy tym wszystkim przekochana.
Sisi, wiadomo - Królowa Kotów. Ma dwa ulubione miejsca w nowym domu, co noc melduje się na mojej poduszce (czasami lojalnie uprzedza, że się kładzie liżąc moje powieki). Na dokuczającego jej Kajtka reaguje z dużą złością, ale nie atakuje; woli się wycofać. Zachwyt Miyi sobą przyjmuje jak na Królową przystało - nie spoufala się, ale pozwala wyjadać ze swojej miseczki po tym, jak się już naje i umyje. Podczas jedzenia spogląda co jakiś czas na szylkretkę dając jej do zrozumienia, że widzi jej oczekiwanie, ale poprosi o trzymanie dystansu. Wyważona, ciekawa, ale z należnym kotce w jej wieku i z jej pozycją, zblazowaniem.
Kajtkowi wydaje się czasami, że z racji płci może dominować nad stadem. Jest najmłodszy, a starsze koleżanki to naprawdę silne osobowości, więc nie - nie może. Z zapyziałego, zaniedbanego kociego dzieciaka, wyrósł na pięknego kawalera, który próbuje określić swoje miejsce w domowej hierarchii. Bywa dość natarczywy w zabawie i właściwie jego szaleństwa znosi jedynie Miya (i to nie zawsze). Czasami przypomni mu się, że tęskni za ludzkim dotykiem i wtedy - także entuzjastycznie - przybiega i domaga się, już teraz, natychmiast, głaskania. Gdy nad ranem koty są głodne, wysyłają Kajtka, który budzi mnie iskając. Zawsze działa;)
Nusia wciąż - mimo jedenastu lat życia - zachowuje się czasami jak koci dzieciak. Wrażenie to potęguje fakt, że od niemalże 2 miesięcy choruje. I nie znam przyczyny. Choroba objawia się tak, że Nusia przestała się myć i ma wciąż mokrą sierść wokół pyszczka. Oczywiście, przy gorszym samopoczuciu, uaktywniły się kłopoty z oczami. Biedna wygląda na porządnie zaniedbaną, ale widzę, że lizanie (a zatem i mycie się) jest dla niej nieprzyjemne. Niestety, nie umiemy dociec co jest tego przyczyną. Badanie krwi wykazało zapalenie trzustki, które ustąpiło po antybiotyku. Podczas przyjmowania leków Nusia była bielutka, czyściutka i wszystko było w porządku. Niespełna 2 tygodnie po zakończeniu antybiotykoterapii, problemy wróciły. Dostaje beta glukan i ma za sobą dwie dawki zylexisu (jutro dostanie trzecią). I nadal nie mamy pomysłu. W stadzie funkcjonuje na zasadzie pozostawania na uboczu. We dnie zakopuje się pod koc, noce - przytulona do mnie. Nie zachęca do bliższych relacji żadnego kota i niespecjalnie szuka towarzystwa.
Cudownie się wraca do domu, w którym są koty. Cudownie się z nimi mieszka - mimo nocnego ugniatania, próśb o jedzenie, konieczności wzmożonego sprzątania. Cudownie, po prostu.
Dom rodziny Łatów nie należy do najzamożniejszych. Dzieci są obiektem kpin rówieśników, a zbliżające się ferie i perspektywa tego, że trzeba je będzie spędzić w domu, powoduje, że czas wolny od szkoły nie cieszy tak bardzo jakby mógł. Wszystko się jednak zmienia za sprawą wizyty w antykwariacie, sklepie zapełnionym meblami z duszą. Bo w takim sklepie, moim Mili, to można kupić cuda...
Katarzyna Borys proponuje, aby do artefaktów przenoszących w czasie i przestrzeni dołączyć stary, wygodny, niemalże szepczący swoją historię, fotel. Sprawdźcie, gdzie dzięki niemu, zegarowi z kukułką i domkowi dla lalek, młodzi bohaterowie książki spędzili ferie.
Kazimierz Szymeczko. Gołąbek niepokoju.
Książka Kazimierza Szymeczki, dotycząca Powstań Śląskich, ukaże się w serii Wojny dorosłych - historie dzieci.
Chłopiec, spędzający najwięcej czasu z dziadkiem, zafascynowany hodowlą gołębi (robi to po raz pierwszy samodzielnie), z opowieści starszego pana dowiaduje się wiele o tym, w jak ważnym momencie dla historii przyszło im żyć. Gustlik obserwuje rodzinę, przyjaciół, sytuację, a o to czego nie rozumie - pyta. Takie zabieg narracyjny pozwala w jasny sposób przekazać czytelnikom wiedzę o tematyce książki, a autorowi stwarza szansę na to, by treść podać adekwatnie do grupy wiekowej.
13 marca w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Katowicach odbędzie się premiera książki z udziałem Kazimierza Szymeczko i wydawcy, Wydawnictwa Literatura. Zapraszam serdecznie, dołączcie do wydarzenia, aby nie zapomnieć i pojawcie się (będą autografy i zniżki na książki).
Magdalena Kiełbowicz. Huczy jak w ulu.
Och, jaka to jest świetnie napisana książka. Aż chce się zamieszkać w kamienicy przy Makowej i doświadczać tych wszystkich rzeczy, które są udziałem Uli i jej sąsiadów.
To ja, Ula Hernik, badaczka lwów i dyrektorka ogrodu zoologicznego. Oczywiście w przyszłości, bo na razie mam osiem lat i chodzę do trzeciej klasy, ale - jak to mówi babcia Janina - najważniejsze to wiedzieć, czego się chce w życiu. [s.7]
Przyznacie, powieść dla niedorosłych czytelników zaczynająca się w ten sposób intryguje. I zachęca do czytania.
Wielkim plusem tej książki jest społeczność, wśród której Ula mieszka, którą obserwuje, od której się uczy. Dziewczynka ma obok siebie babcię i dziadka, rodziców i młodszego brata oraz starszą siostrę z pierwszego małżeństwa taty. W otoczeniu Uli pojawia się także Józefina, ciocia Halinka (Dorośli dzielą się na fajnych i ciocie Halinki [s.51] - kocham to zdanie!), pradziadek Franek, Alfa i Omega, czyli pani Dąbrowska i jej mąż, zagrożony wyginięciem (czytajcie :-)) i całe mnóstwo innych osób, dzięki którym Ula rozwija się wśród młodszych i starszych, wśród tych, którym trzeba pomagać i tym, którzy sobie pomocy nie życzą, wśród tych, których się lubi i tych, którzy irytują. W opowieści jest też pies i on również jest ważną istotą w życiu dziewczynki.
Magdalena Kiełbowicz pokazuje w swojej książce jak ważne dla dziecka, jego wzrastania emocjonalnego i mentalnego, są bliskie mu osoby. Podkreśla wagę relacji międzyludzkich i - choć można by się upierać, że rodzina Uli nie należy do tradycyjnych - świat otaczający główną bohaterkę powieści Huczy jak w ulu, jest cudownym miejscem do życia.
Czytajcie. Sobie, dzieciom własnym lub niekoniecznie, komukolwiek :) I jeszcze obejrzyjcie.
