Luc Ferry, Clotilde Bruneau, Giulia Pellegrini. Świat mitów. Dedal i Ikar. Antygona

Nie spodziewałam się, że mity w odsłonie komiksowej tak bardzo pochłoną moją uwagę. Czytałam, oglądałam i ze zdumieniem odkrywałam rzeczy, których albo Jan Parandowski, od którego uczyłam się mitologii greckiej i rzymskiej, nie opisał w wersji dla uczniów albo moja pamięć działa bardziej wybiórczo niż bym chciała. 

Historia Dedala, doskonałego umysłem i znacznie mniej doskonałego zasadami etycznymi w mojej świadomości zapisała się głównie jako opowieść o ojcu, który dał synowi skrzydła. A on przecież przyczynił się do narodzin Minotaura, sporządził labirynt, do którego zamknięto syna żony Minosa, wsparł Ariadnę i dokonał jeszcze wielu innych znaczących dla ówczesnej kultury rzeczy. Zrobił też coś, za co został - wraz z synem - wykluczony ze społeczeństwa. 

Antygona i jej tragiczny los - znany także z wielu ujęć kultury - bywa czasami przedstawiany dość wybiórczo. Tu dostajemy szeroki kontekst sytuacyjny, dowiadujemy się jakie znaczenie dla społeczności Teb miała decyzja podjęta przez Antyfonę i jakie były jej konsekwencje. 

 

W obydwu tomach - oprócz świetnie poprowadzonej opowieści i doskonale rozrysowanych scen - zamieszczono także rys literacko-historyczny, wsparty dziełami malarstwa, opisujący przedstawiane mity i ich znaczenie w kodzie kulturowym. 

Pozostaję pod dużym wrażeniem i z ciekawością kolejnych tomów (bo zakładam, że będą). 

Polecam! 

Co czytam, kiedy nie piszę

Wróciłam z urlopu 9 września i tym samym rozpoczęłam czytanie na spotkania autorskie, które odbywały się w mojej pracy. Część z nich moderowałam, więc czytanie stało się tym pilniejsze;-)

Spotkania z Adrianem Bednarkiem nie moderowałam, ale ponieważ robiła to jedna z nowo zatrudnionych osób, chciałam być przygotowana i chciałam uczestniczyć w spotkaniu. Czytałam jego książki w papierze, w e-booku i słuchałam, choć to zupełnie nie ten typ literatury, w którym gustuję.

Zaraz potem czytałam książki Pauliny Wróbel. Najnowsza była już na Legimi, do poprzednich sięgnęłam w papierze, z bibliotecznych zasobów. 

Autorka swoje powieści buduje w oparciu o doniesienia z mediów, kreuje a to życie aktorki, która zginęła w wypadku, ale skorzystała z szansy wniknięcia w cało dwudziestoletniej recepcjonistki hotelowej i wyposażona z młode, piękne ciało i umysł doświadczonej życiowo kobiety, próbuje zwojować świat na nowo, a to młodych ludzi, którzy chcą oszukać twórców programu matrymonialnego Szczęśliwe zakończenie i którzy w trakcie uczestnictwa w tymże programie uświadamiają sobie prawdę o sobie i swoim związku.

Z Pauliną Wróbel rozmawiałam we wtorek, a w piątek z Robertem Małeckim. Dotychczas nie miałam okazji sięgnąć po jego powieści, miło się zatem zaskoczyłam. Część czytałam w papierze, część uszami i podobało mi się to co czytam. Najsłabsze ogniwo, powieść z powodu której głównie się spotkaliśmy, dotyka problemu zaufania, relacji w rodzinie, wspólnoty społecznej w jakiej żyjemy. Mocne i przejmujące. Do powieści z Grossem z pewnością wrócę, bo tym bohaterem Robert Małecki przywrócił mi wiarę w polskim kryminał.

6 października prowadziłam spotkanie Magdaleny Majcher z czytelnikami biblioteki. Dwie jej najnowsze książki przeczytałam na króciutkim urlopie urodzinowym - jednej słuchałam w drodze, druga towarzyszyła mi wieczorami. Magda pisze powieści zaangażowane społecznie i sporo wydaje (w tej chwili 25 tytułów, prawda, Magdo?), nie sposób byłoby, abym odświeżyła je sobie przed spotkaniem wszystkie. Obca kobieta to historia o tym, czy dziecko, które wychowujemy, choć nie jesteśmy jego biologicznym rodzicem, możemy nazywać swoim dzieckiem? I o tym, jak silne więzi można zbudować w takiej relacji. 

Trzy dni później o swojej twórczości opowiadała przepytywana przeze mnie Ewa Bauer. Serię Tułacze życie poznawałam w audiobookach, pozostałe książki czytałam i przyznaję, że to czego słuchałam podobało mi się bardziej. Z przyjemnością odkryłam w książkach drukowanych drzewo genealogiczne opisywanej przez autorkę rodziny; w słuchaniu nie dało się tego "zobaczyć". Mówiłyśmy o zmianach jakie zaszły w warsztacie pisania Ewy Bauer, w pracy nad powieściami i o stwierdzeniach, które jeszcze dekadę temu można było zamieścić w książce, a dziś już jest to element budzący zdumienie.

Tydzień później odwiedziła bibliotekę Katarzyna Droga, autorka powieści inspirowanych losami rodziny swojej, swojego męża, a także realnymi postaciami, które - beletryzując ich życie - chciała przybliżyć szerszemu gronu odbiorców. Najwięcej jednak czasu poświęciłyśmy na rozmowę o książce o fascynującym tytule Sekrety przodków czyli Jakie znaczenie ma to, że twoja prababka zwiała przez okno z kochankiem? i równie fascynującej treści. Autorka snuje opowieści o swoich bohaterkach tak zajmująco, że trudno było pilnować czasu przeznaczonego na spotkanie i wciąż miałam ochotę pytać jeszcze i jeszcze...

Kilka dni temu o swojej debiutanckiej powieści pt. W cieniu Babiej Góry [moja opinia o powieści] opowiadała Irena Małysa. Tym razem, to nie ja zadawałam pytania, ale uczestniczyłam w spotkaniu z duża przyjemnością i ciekawością. Tym bardziej, że zanim weszłyśmy do sali, w której czekali czytelnicy, autorka powiedziała, że jest domem tymczasowym dla okolicznie znajdowanych psów. Od razu miałam ochotę wprosić się na kawę, by porozmawiać o tym więcej:-)

I tak oto październik ma się ku końcowi, na moim sypialnianym parapecie urósł stosik książek na kolejne spotkania autorskie przeplatany z tym, co czytam dla przyjemności, rozwojowo, ze względu na zobowiązania inne niż służbowe.

Listopadowa lektur skupi się na tych autorach, z którymi spotkania będę moderowała (bo spotkań jest o wiele więcej) i Jacku Karczewskim, w spotkaniu z którym uczestniczyć nie będę mogła, choć pierwotnie planowałam.

  

Pamiętam rozmowę na temat tego, że osoby prowadzące spotkania mają do czytania sporo i co więcej - robią to w swoim czasie wolnym. Mój rozmówca zaśmiał się ironicznie stwierdzając, że kto by pomyślał, iż praca w bibliotece oznacza czytanie książek. Od rozmowy tej dzieli mnie kilka lat, a ja wciąż czuję rozgoryczenie tą uwagą. Bo - jak sami pewnie rozumiecie - tu nie chodzi o czytanie.

Znacie powieści wymienionych przeze mnie autorów? Wybieracie się na któreś z listopadowych spotkań?

Katarzyna Ryrych. Chuligania

 

Byłam bliska napisania, że przyjmuję książki Katarzyny Ryrych bezkrytycznie, ale przecież wcale tak nie jest. Owszem - mam do autorki słabość, czytam jednak wnikliwie i rozważam słowa układające się w historie, które autorka opowiada.

Tytułowa Ania ma 13 lat i mieszka w domu dziecka. Od siedmiu lat zmaga się z poczuciem winy za śmierć rodziców, choć nie ona zawiniła w czymkolwiek. Jednak w dziecięcym pojmowaniu to właśnie jej słowa sprowadziły na rodzinę nieszczęście, a że zabrakło kogoś, kto mógłby z dzieckiem porozmawiać, uczucie owo spotęgowało się i mocno zakorzeniło w sercu i umyśle dziewczynki.

Jest antysystemowa, kontestuje regulamin, zasady rządzące Domem, ze swojego bycia niczyją, niepotrzebną i nieadopcyjną, utworzyła tarczę, zza której wydaje się być arogancka, zadufana w sobie, nieprzystępna. Blisko jest tylko z jedną osobą - kolegą, który nauczył ją owego opancerzania, wyposażył ją w reguły przetrwania na dzielni i otoczył opieką. 

Pewnego dnia w życiu Ani pojawił się ktoś jeszcze. A za nim - kolejne dwie osoby. I wówczas pancerz Ani zaczął kruszeć, a ona sama ze zdumieniem stwierdziła, że gdy się już czasami ma to, za czym się tęskniło, to trudno się w tym odnaleźć, że czasami spełnione marzenie pozostawia nas w oszołomieniu. 

Bohaterka powieści Chuliagnia doświadcza dużej zmiany w swoim nastoletnim życiu i uczy się żyć w nowej dla siebie rzeczywistości. Powieść pokazuje jak bardzo pobyt w placówkach opiekuńczych - domach dziecka wypacza samodzielność, poczucie własnej wartości i sprawczości u podopiecznych systemu i staje się, w moim odczuciu, ważnym głosem w dyskusji na temat rodzinnych domów dziecka.

Magdalena Kania, Maciej Kur. Emilka Sza. Jak wiele to „nic”?

 

Emilka jest mimem. Nie z wyboru - z natury. Nie mówi, porozumiewa się zatem bogatą gestykulacją, a świat wokół niej dostraja się (lub nie) do jej wrażliwości. 

Najlepszą przyjaciółką Emilki jest Natalia, dziewczyna, która nie widzi. Ich porozumienie jest fascynujące i pełne harmonii. O ile młodszy kuzyn Natalii jest zdumiony pojawieniem się w ich życiu milczącej, charakterystycznej dziewczyny, to kuzynka Maja jest... Zazdrosna! Jednak potrzeba opieki nad Erykiem i wyraźna prośba wyjeżdżającej Natalii sprzyja Mai i jej próbie zmiany swojego nastawienia do Emilki. 

Po drodze do przyjaźni mamy rafę zwaną zakochaniem (na szczęście dziewczynom nie podobają się ci sami chłopcy), idea zaprezentowania światu niebywałych umiejętności Emilki oraz nieporozumienie z tym związane. Najważniejsze jest jednak to, że mimo wszelkich niepowodzeń i trudności, pewnego dnia, na balkonie domu Emilki przyjaciele podziwiają rozgwieżdżone niebo. Bo je - w odróżnieniu od domu i balkonu widać:-)

Emilka Sza. Jak wiele to nic? to ciepła opowieść o przyjaźni i zrozumieniu innego człowieka. To historia o akceptacji inności i życzliwym spojrzeniu na otaczających ludzi. O tym, co w życiu istotne i podkreślająca to, że czasami nic jest najważniejsze!

Anna Łacina. Dziewczyna o perłowych włosach.

Osiemnastoletnia Sylwia mieszka z dwa lata młodszą siostrą, tatą i babcią. Oraz Toperzem - niewielkich rozmiarów psem. Pewnej soboty słyszy piszczenie psa proszącego o spacer i złości się, że to znów ona musi podjąć się tego obowiązku. Uczucie szybko zastępuje ulga - to tata wychodzi z mieszkania z psem. Gdy dziewczyna budzi się kilka godzin później taty i psa nadal nie ma. Nie ma ich też wieczorem oraz kolejnego ranka, a trzy kobiety - z początku tylko zdumione - zaczynają odczuwać strach o bliskiego.

Wpadamy w tę wielowątkową i bardzo emocjonalną powieść już od pierwszych scen. Obserwujemy zachowania obydwu córek nieobecnego mężczyzny, relacje między nimi, babcią, ich stosunek do ojca, a także więzi w gronie rówieśników. Obserwujemy i - wielu z nas - odnajdzie w tym swoje uczucia, swoje lęki, myśli, czasami miłe, a czasami pełne złości - bo młodsze rodzeństwo, obowiązki, zakazy i nakazy, zawiedzione nadzieje, pochopne decyzje, niespełnione marzenia. Przyglądamy się wrażliwości i blokadzie na zbyt wiele przeżyć, niezgodzie na powroty do przeszłości, rozkwitające powoli zainteresowanie i narastającą świadomość, że ktoś kto mówi, że kocha, nie zawsze pojmuje znaczenie tego słowa.

Dawno nie sięgałam po książki Anny Łaciny (autorka też nie wydawała nic przez kilka ostatnich lat), więc z dużą przyjemnością wróciłam do  świata jej powieści. Dziewczyna o perłowych włosach to historia o trudnych doświadczeniach rodziny, które pozwalają im poznać siebie samych, siebie nawzajem i przepracować na nowo to, co ich łączy. Powieść, w której wielu z nas będzie się mogło przejrzeć.

Polecam!

Marta Kisiel. Małe Licho i babskie sprawki.

 

Czekam na kolejną książkę z Małym Lichem zawsze tak samo niecierpliwie. Biorę ją do ręki i smakuję, by po chwili dać się porwać fabule, biegowi wydarzeń, postaciom i - co istotne - temu co się dzieje z nimi i między nimi. Docieram do ostatniego zdania i mam wrażenie, że wiele ominęłam. I z takim przekonaniem, już nasycona, na spokojnie - zaczynam czytać od nowa...

Bożek jest w klasie czwartej. Wraz z nimi Witek, którego wątpliwą przyjemność miał Bożek widywać także w wakacje (a o tym przeczytacie w tej książce - KLIK) oraz niezawodny, doskonale obojętny na przedziwny stan rodzinno-domowy przyjaciela, Tomek. Klasa czwarta charakteryzuje się także i tym, że uczniowie mają nowych nauczycieli, w tym także wychowawcę. A Cebulon (czyli pan Więch), ku utrapieniu Bożydara, uczy matematyki, z którą chłopiec ma, delikatnie mówiąc, kłopoty.

Nowi nauczyciele, nowe przedmioty i nowe osoby w klasie. A właściwie jedna - Zuzanna Myłka, co do której glutowaty ojciec głównego bohatera ma plany, których nijak nie chce przyjąć do wiadomości jego syn. Zmyłka jest świetnym rozmówcą, doskonałym kompanem, mądrym, ciekawym towarzyszem i nauki, i wydarzeń mniej z nauką związanych.

Marta Kisiel pokazuje nam ciepły - mimo Kondziowego sarkazmu - dom, dogadujące się dzieciaki, bogactwo relacji ojcowsko-synowskich oraz koleżeńskich. Pokazuje także więzi łączące świat dorosłych ze światem dorosłych nieco mniej, jedność w działaniu i jedną, najważniejszą potrzebę, którą zaspokajać powinni nie tylko bohaterowie powieści - potrzebę rozmawiania. O tym, co miłe i co nie. O tym, co sprawia przyjemność i co uwiera tu i ówdzie. O tym, co cieszy, a co lęka. Rozmowę i otwartość na to, co usłyszymy.

Małe Licho i babskie sprawki, jak każda z wcześniejszych powieści o chłopcu i jego aniele stróżu, przeczytana, zapada we mnie, kiełkuje i się rozwija. A mnie cieszy to, co daje mi ta lektura. Sprawdźcie, czym będzie dla Was, zachęcam! 

O świętowaniu urodzin

 

Zajrzałam do archiwum i aż się zdumiałam - ostatni wpis urodzinowy popełniłam w 2018 roku. Dziś jestem zupełnie inną osobą niż wówczas i tym bardziej uważam, że blogostrona jest idealnym miejscem, by swoje 45 urodziny świętować w Waszym towarzystwie. 

Co się działo, czego doświadczyłam i czego się o sobie dowiedziałam w minionym roku?

Dokładnie rok temu przystąpiłam do rozwojowego wyzwania Fundacji Kobieta Niezależna. Brałam udział w poprzednim do końca września i widząc oszałamiające efekty i zmiany postanowiłam rozpocząć kolejne (trwa nabór na wyzwanie sezonu 2021/2022, zerknijcie). Zaczęłam też ćwiczyć z Joanną Kajsturą, w zaciszu domu, przy współudziale kotów;-) Jesień w pracy była bardzo gorącym okresem - mnóstwo spotkań autorskich online, realizacja projektów, które miały się odbyć wcześniej, ale z racji epidemii zostały przeniesione na później i spokojna, wyciszona końcówka roku. W górach sypnęło śniegiem, więc ku uciesze Amber, spacerowaliśmy po białych szlakach. Góry Sowie okazały się być tak samo urocze jak rok wcześniej i znaleźliśmy kolejne miejsce, które miło zapisało się we wspomnieniach.

Wśród różnorodnych szkoleń, w których zdecydowałam się uczestniczyć i książek sprzyjających rozwojowi, po które sięgnęłam, znalazłam wreszcie inspirację do zrobienia sobie testu Gallupa. I tak, rację mają ci twierdzący, że wyniki objaśniają nam nasze zachowania, pokazują je w pełniejszym świetle. Wiem, które z talentów mam niedojrzałe i nad którymi należy pracować. 

Koronawirus krążył to tu, to tam i choć długo udawało mi się uniknąć zarażenia, to kwiecień upłynął mi pod znakiem choroby i kwarantanny. Jeszcze 10 kwietnia realizowałam bieg w ramach akcji "Biegam z czysta przyjemnością", a już 12 - zasypiałam z wysoką temperaturą. Czas mojej choroby i izolacji domowników był okresem, w którym bardzo mocno polegaliśmy na znajomych i przyjaciołach - zjawiali się i zabierali Amber na spacery, każdego dnia - 4 razy dziennie. Bardzo Wam za to dziękuję, Mili!

Dwa tygodnie po wyzdrowieniu pojechałam w góry, by sprawdzić swoją kondycję i samopoczucie, świat księgarsko-biblioteczny został zarzucony imprezami targowymi, spotkaniami autorskimi i nowościami, a ja po pierwsze - umówiłam się na kilka spotkań z coachem, po drugie - spełniłam swoje marzenie. Na bieganie po Bieszczadach zapisałam się już pod koniec roku i z wielką przyjemnością 31 maja stanęłam na starcie Dychy na Jeleni Skok w Cisnej. Ależ to była przyjemność!

Czerwiec to jazdy na motocyklu, rowerze, długie spacery z psem i trzymanie kciuków za realizację marzeń bliskiej mi osoby. W lipcu wróciłam na szlak, cieszyłam się poranną kawą na balkonie, odwiedziłam Rabkę Zdrój, by pozachwycać się festiwalem, a wreszcie zabrałam Amber do pociągu i pojechałyśmy na Mazury, na kilka dni odpoczynku:-)

Powrót do domu rozpoczął niecierpliwe oczekiwanie (i etap ostatnich przygotowań) do spełnienia kolejnego marzenia. Więcej będę o nim jeszcze pisała, ale już teraz mogę wspomnieć, że 20 sierpnia, z plecakiem i przytroczonym do niego namiotem, wkroczyłam na czerwony szlak. Postanowiłam przejść Główny Szlak Beskidzki, najdłuższy (500 km) górski szlak w Polsce. I choć namiot odesłałam po dwóch dniach, to pomysłu by przespacerować się z Ustronia do Wołosatego nie porzuciłam. Do kropki wieńczącej szlak dotarłam po 19 dniach wędrówki. I to było takie piękne uczucie! Radość tym większa, że u mety czekał na mnie mój Człowiek i mój Pies :-)

W kolejny rok wkraczam dumna z dokonanych rzeczy, bogatsza o nowe doświadczenia, ze spełnionymi marzeniami, ale też kolejnymi do spełnienia. Wkraczam u boku bliskiego człowieka, w otoczeniu życzliwych osób, ze zwierzakami.

Dziękuję, że jesteście ze mną!