Andrew Root. Duchowe życie psów.

Andrew Root jest luterańskim teologiem. Gdy zmarł mu pies, a on i jego rodzina, odczuwali z powodu rozstania z czworonogiem smutek, postanowił przeprowadzić proces badawczy związany z duchowością, emocjonalnością, mądrością psów, opierając się na badaniach naukowych. Wyszedł od opinii szefa katedry teologii, który skomentował jego zainteresowania w następujący sposób:

- Więzi duchowe? - odparł. Mam golden retrivera. To jeden wielki futrzasty śmietnik. Przez większość czasu mam wrażenie, że gdyby dać mi do wyboru mnie albo grillowanego kurczaka, wybierze zawsze kurczaka. (...) Aby w ogóle mówić o duchowości, trzeba mieć umysł zdolny do wykroczenia poza samego siebie. W poszukiwaniu umysłu Boga, istoty duchowej czy choćby innego przedstawiciela własnego gatunku. Szczerze? Nie sądzę, aby pies dysponował takim umysłem. Wiara w duchowość psa niczym się nie rożni od wiary w to, że koty lubią wyścigi samochodowe. [s. 32]

Czy Wam również pomyślało się, że ten mężczyzna nie zasługuje na swojego psa?

Root w jakiś sposób skłania się do opinii kolegi, co więcej, wiodąc czytelnika przez teorie od kartezjańskiej, przez behawioralne, po współczesne teorie przyznające zwierzętom uczucia, zdolność tworzenia więzi z człowiekiem, wciąż powraca do tego, że być może owe duchowe elementy psiego życia są wytworem naszej chęci do tego, by je dostrzec.

W książce Duchowe życie psów widać podejścia naukowe, uporządkowane, z bogactwem źródeł, na które autor się powołuje. Przez chwilę nawet zastanawiałam się, czy kolejne rozdziały nie stanowiły podstawy do cyklu wykładów; wskazywało by na to ich uporządkowanie i konstrukcja.

Ważne jest, aby dostrzec to, iż dla autora określenie duchowe związane jest bardzo mocno z religijną stroną życia; wciąż powraca do tego aspektu i w nim próbuje usytuować psy i ich funkcjonowanie. Budując, niczym z klocków, wieżę wiodącą nas do konkluzji, racjonalnie pokazuje to, na czym się opiera, to jakimi błędami poznawczymi obarczona może być materia jego poszukiwań i pozostawia margines dla tego, czego nie jesteśmy w stanie zbadać ani pojąć.

Bardzo ciekawy i pouczający wywód prowadzący do odpowiedzi na pytanie - czy psy mają duszę. Polecam.

Dorota Pasek. Dziewczyna od trawnika.

Po przeczytaniu kilku stron wiedziałam, że jeśli doczytam powieść do końca to tylko po to, by się przekonać jak bardzo autorka zagmatwała i uczyniła nierealnym życie swoich bohaterów.

Marysia Tamulska dla o ogród przy domu nazywanym Rezydencją Różowej. Jest architektem krajobrazu, ma bogate projektowe portfolio, ale o tym dowiadujemy się mimochodem, bo głównie występuje jako tytułowa dziewczyna od trawnika. Tak woła za nią nowy właściciel rezydencji, Adam A. Kochański, zapracowany młody (i przystojny) mężczyzna, który w zakupionym domu pojawia się dość rzadko i nie zawsze sam.

Narracja idzie dość spójnie, aż do momentu, w którym nie umiałam się oprzeć wrażeniu, że pominęłam jakieś strony. W jednej chwili mamy dialogi, z lekka uszczypliwe i ironiczne, dziewczyny od trawnika i pana Adama (tak, bo właśnie w ten sposób zwracają się do siebie główne osoby tej powieści), a tuż po - marzenia seksualne, tęsknoty za tym, by być razem i wahania, czy można się wzajemnie obdarzyć zaufaniem.

Sceny erotyczne łatwe do pisania nie są, o czym wiele razy czytałam w wypowiedziach autorów i o czym przekonywałam się czytając te dobrze i źle przedstawione. Niestety, Dorota Pasek nie poradziła sobie w intymną materią i szkoda, że w procesie redakcji nie postanowiono zostawić zbliżeń między bohaterami w sferze niedomówień.

Wiedzę o bohaterach, ich doświadczeniach, motywacjach, przeżyciach gromadzimy podczas - zainicjowanego przez Marysię - rozstania. Ta część książki wybrzmiewa najskładniej - są pewne ramy chronologii, ramy wydarzeń następujących po sobie i będących konsekwencją poprzednich doświadczeń czy wyborów. 

Podoba mi się sposób w jaki autorka pokazała Marysię (niekoniecznie jej wahania i drżenia serca związane z Adamem) i jej przemianę w toku powieści. Początkowo zakompleksiona, byle jak ubrana, cicha, skromna dziewczyna od trawnika, postanawia zawalczyć o swoje szczęście, zadbać o swoją psychikę, rozliczenie zaległości życiowych. I choć robi to z motywacji, która nie do końca mi się podoba, dobrze, że to robi.

Sarah Hall. Madame Zero i inne opowiadania.

Tłumaczenie:

Dobromiła Jankowska

Gdy zaczęłam czytać opowiadania Sarah Hall poczułam się jak gdybym stała na szczycie górskim i mocno wdychała czyste powietrze. Inny, niż zazwyczaj znany, rytm, inne budowanie zdań, postaci nieoczywiste, a klimat całości fascynująco i niepokojąco pochłaniający.

Spojrzała na wodę. jezioro było puste. Pełne odpornego na noc nieba. [s. 264]

Już pierwsze opowiadania, noszące tytuł Pani Lis pokazało, że nie jest to banalny zbiór posklejanych liter, motywowany jedynie pragnieniem, aby było ładnie i miło. Że autorka daje czytelnikowi coś więcej, że więcej wymaga od siebie, ale też od niego, że zaprasza do ekscytującej podróży przez słowa, obrazy, treści.

Pod stopami miała zimne drobiny ziemi. Żadnego światła, żadnego odbicia. Czuła się niewidzialna. Nieobecna. Szła przez dżunglę z wyciągniętymi rękami, szukając nisko wiszących gałęzi. Oczy przyzwyczaiły się do ciemności, ale ta nieustannie wpływała na powrót do oczodołów. Jakby walczyła ze ślepotą. [ s. 238]

Opowiadanie Piękna obojętność stwarza wrażenie, że subkultura, drapieżność, że prostota i dzikość. I tak jest w tej rodzinie, która opisuje narratorka. Nieustraszoność i szacunek, jasne, proste zasady i sposób myślenia zupełnie odmienny od tego w jakim tokiem podążają poglądy tzw. dobrych obywateli. Zaskakujące, ale logiczne w ostatecznej wymowie.

Właściwie każde z opowiadań tomu Madame Zero... zmusza do tego, by porzucić mentalną wygodę, ocknąć się z myślowego zgnuśnienia i spojrzeć na świat na nowo, zupełnie inaczej niż robimy to codziennie.

P.S. Madame Zero i inne opowiadania to dwunasta książka Wydawnictwa Pauza. Nie macie pojęcia jak bardzo cieszę się, że tyle jeszcze mam do nadrobienia - wiele sobie po nich obiecuję:)

Dla dzieciaków (30)

Temat dzisiejszych polecanek, w kontekście wczorajszego wpisu, nasuwa się sam. Tak, oto książki o psach - dla młodszych i starszych, ale wciąż niedorosłych.

Elżbieta Zubrzycka. Czy mogę pogłaskać psa?

Prosta historia wiodąca do wyrobienia w dziecku ostrożności i bezpiecznego podejścia do psów nieznanych. Co ważne - z podkreśleniem także i tego, że nie jest tak, że każdy pies jest zły, ale że psy także mogą mieć gorszy dzień, być obolałe, zmęczone, smutne i należy to uszanować. Mam nadzieję, że opiekunowie psów, których dzieci wyedukowane na książce Elżbiety Zubrzyckiej zapytają o zgodę na pogłaskanie psa, staną na wysokości zadania i - nawet jeśli nie wyrażą zgody - to wyjaśnią dziecku czemu.

Barbara Gawryluk. Rollek. Baster.

 

Rollek i Baster to książeczki o psach pracujących wchodzące w skład doskonałej serii Pies na medal (O Juniorze i Czarcie pisałam tu). Pierwszy z nich to pies przewodnik osoby ociemniałej. Ludzki bohater tej opowieści jest realny, gościliśmy go w bibliotece i mocno namawiam, aby wybrać się na spotkanie z nim i Rollkiem, gdy tylko będziecie mieli ku temu okazję. Baster, pracuje w Gorcach jako ratownik, choć jego zadanie to nie tylko odszukiwanie zagubionych turystów; często bierze udział także w akcjach poszukiwawczych poza terenem górskim.

Opowiedziane w prosty, do samodzielnego czytania przez sześciolatków, sposób historie psów pracujących i ludzi im towarzyszących, poszerzają wiedzę dziecka, budują jego empatię i podkreślają znaczenie współdziałania międzygatunkowego. A to - przyznacie - cenne.

Sven Nordqvist. Spacer z psem.

Ilekroć sięgam po książki Svena Nordqvista tylekroć zachwycam się bogactwem jego wyobraźni, umiejętnościami snucia opowieści bez słów, kunsztem graficznym.

Historia przedstawiona w książce Spacer z psem zaczyna się prosto - chłopiec wychodzący z domu z psem trzymanym na smyczy, macha na pożegnanie babci. A później jest tylko ciekawiej, weselej, bardziej zagadkowo i niesamowicie. Wagon zabytkowej kolejki, ogród zoologiczny, dżungla, park zdrojowy z muszlą koncertową, wyspy, morza, targowisko kolumn, pokój dziecięcy (wraz z ukrytym w nim artystą - ilustratorem), ogrody, parki, dziwne stwory, podziemia zamku - jak wiele może wydarzyć się podczas jednego spaceru!

Zadaniem dziecka jest wypatrzeć psa i opowiedzieć - można budować własne, wyjątkowe historie - gdzie był, co widział, co mu się podobało. Ta, jak większość książek obrazkowych, daje niesamowite pole do popisu dla dziecięcej (i dorosłej również) wyobraźni. A potem można marzyć o własnym psie i podobnie ekscytujących z nim spacerach.

Amber

Kiedy czytacie ten post jadę do schroniska. Jadę po sunię, która dołączy do Kociokwików. 

Od chwili, w której Baloo przeprowadził się do swojego nowego domu, tęskniłam za psem. Wiedziałam jednak, że przede mną nieco zmian, zawirowań i nie chciałam sobie - do martwienia się o to, jak zniosą to koty - dokładać zmartwienia o psa. Gdy się już uspokoiło zaczęłam szukać. Rozpuściłam wici wśród osób zajmujących się malamutami i czekałam na chwilę, w której ujrzę malamucią pannę pasującą do nas.

Codziennie oglądałam profile facebookowe ludzi i organizacji zajmujących się psami północnymi. Ogrom bezdomności, cierpienia, nieszczęścia i wyborów, które - powodowane zasobnością konta - pozwalają pomóc temu, a tamtemu już nie, jest przybijający. Wie o tym każdy z Was, kto kiedykolwiek zaglądał na strony schronisk, przytulisk, organizacji prozwierzęcych. 

I wtedy zobaczyłam ten film. Zadzwoniłam pod numer z ogłoszenia, porozmawiałam z kompetentną i miłą osobą; machina ruszyła.

Nie wiadomo co przeżyła Śnieżka i skąd wzięła się wśród domów na przedmieściach. Wiadomo, że była bardzo wyczerpana i zmęczona. Że łaknie kontaktu z ludźmi, a na koty stara się nie patrzeć. Wiadomo, że potrzebuje leczenia, kąpieli i wszystkiego tego, czego potrzebuje pies niczyj, by stać się domownikiem.

Planowałam zaproszenie psiny do Kociokwika pod koniec sierpnia, po wyjeździe urlopowym. Jednak nasze niedzielne spotkanie uświadomiło mi, że nie ma na co czekać, że trzeba dać jej poczucie bycia członkiem rodziny jak najszybciej.

Jutro jedziemy do naszego PanDoktora, w poniedziałek odwiedzimy ulubioną fryzjerkę, gdzie Śnieżka odzyska barwy. Na nowe życie dostanie też nowe imię - Amber, od bursztynu.

Trzymajcie kciuki, proszę. Za nas wszystkich:)

Eric O'Grey. Petty.

Trudno wyjaśnić komuś kto nigdy nie miał psa, jaka więź łączy człowieka i jego psiego towarzysza. Trudno też osobom nie zapsionym pojąć wszystko co skrywa się pod hasłem "uratował mi życie". Ja doskonale rozumiem obydwa te przesłania, bo historia o tym jak człowiek ratuje życie psa, a pies -człowieka, jest również i moją historią.

Eric O'Grey zajmował się w życiu różnymi rzeczami. Gdy go poznajemy pracuje w firmie handlowej z AGD i odnosi bardzo dobre rezultaty. Ale ma kłopot z poruszaniem się, nieustające bóle, zadyszkę, bezdech i przyczynę tego wszystkiego - olbrzymia nadwagę. Wyczerpany, zrozpaczony swoim stanem ogląda od niechcenia wywiad z Clintonem, który stwierdza w pewnym momencie, ze zdrowie pomogła mu odzyskać dieta roślinna. Hasło elektryzuje mężczyznę i w ten sposób trafia, po raz pierwszy w życiu, do lekarza, który ma dla niego czas, podchodzi do Erica i jego zdrowia holistyczne i - prócz zaleceń związanych z odżywianiem - zachęca go, by pojechał do schroniska i zaadoptował psa. 

Dalsza historia jest dość przewidywalna, co nie znaczy, że nudna i banalna. Zachwyt Erica odkrywającego bogactwo doznań jakie zapewnia roślinne jedzenie oraz kontakty międzyludzkie prowokowane przez obecność psa, pozwala mężczyźnie powoli dokonywać zmian. Eric jest zdeterminowany, pełen zapału i cieszy się, wraz z Peetym oraz rosnącym gronem znajomych, tym jak łatwo osiągnąć stan daleki od chorobliwego, w jakim tkwił przez lata.

Na plus książce należy oddać listę lektur polecanych, zamieszczonych przez autora na końcu. Zabrakło mi wśród nich dwóch tytułów: Nowoczesne zasady odżywania i 28 dni do zdrowia.

Wzruszyłam się, pouśmiechałam, zadumałam i pomyślałam, że większość z nas, ludzi, dla których zwierzęta są ważne, mogłoby napisać podobne książki.

Obejrzyjcie:

Maria Semple. Gdzie jesteś Bernadette?

Pewnie nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie lista Padmy gromadząca lektury na wakacje. 

Bernadette Fox, nieszablonowo myśląca gwiazda architektury zamyka się w sobie po zniszczeniu jej dzieła i zgadza się wyjechać z mężem, informatykiem Microsoftu, do Seattle. Tam, w nowym miejscu nie odżywa, lecz nadal pielęgnuje urazę i zamyka się w sobie, aspołecznie reagując na samo miasto i jego mieszkańców. Mija kilkanaście lat, ich córka Bee kończy szkołę z wyróżnieniem i prosi rodziców o wspólną podróż na Antarktydę. Niestety, ani ona, ani mąż Bernadette, nie dostrzega w jak nietypowym stanie jest kobieta. Pewnego dnia pani Fox znika. A jej córka wyrusza na poszukiwania.

Dziwna, a zarazem bardzo poukładana to książka. Bohaterowie są złożonymi osobowościami, zlepkiem doświadczeń, urazów, chwil szczęścia, marzeń i porażek. Ich życie zdaje się iść torem znanym z innych lektur, by za chwilę wywinąć fikołka i podążyć w zupełnie inną stronę. Splot okoliczności, w jakich autorka umieszcza swoje postaci jest bogaty w znaczenia, szczególiki, przekaz, tak by dopełnić tła i urealnić treść.

Lektura Gdzie jesteś, Bernadette? budzi zaciekawienie opowiedzianą historią. Za miesiąc do kin wejście film na podstawie powieści, chętnie obejrzę:)

Lato w Pensjonacie pod Bukami

Zbiór opowiadań pisany według formuły, która doskonale sprawdziła się podczas zbiorów opowiadań o zwierzętach, świątecznych, czy o miłości. Jest jeden temat, w tym wypadku miejsce, i każda z autorek ma zaprosić tam bohaterów, historię życia którym wysnuje.

Dziesięć autorek i dziesięć różnego typu, charakterystycznych dla nich, sposobu opowiadania. Bohaterowie od młodych uciekinierek, przez odkrywających drugą miłość, wierność małżonkom, po starszych państwa świętujących uroczystą rocznicę ślubu. Są rozmowy, spacery i mnóstwo emocji, tak jak należało się spodziewać.

Być może nie byłoby nawet o czym wspominać, gdyby nie jeden szczegół - oprócz tego, że miejscem, w którym miały się zjawić postacie z opowieści był bieszczadzki pensjonat, to całość oparta jest o cytaty z twórczości Edwarda Stachury. I te poetyckie, jedynie zapisane, i te wyśpiewane przez Stare Dobre Małżeństwo, czy inne zespoły z nurtu poezji śpiewanej.

Podczas czwartkowego spotkania w bibliotece, Jacek Dehnel przytoczył badania nad empatią u osób czytających. Mówił, że jej poziom wzrasta, gdy czytamy w stosunku do poziomu mierzonego u osób nie czytających. Ale gdy czytamy literaturę ambitną - ów poziom szybuje znacznie wyżej, niż gdy czytamy coś mniej wymagającego.

I teraz zastanawiam się - czy dobrze jest czytać, nie dla empatii, ale dla poszerzania horyzontów, zbiór opowiadań, które przeczytane zaraz ulecą, ale po których być może niektórych dźgnie ciekawość kim był Edward Stachura i się im jego pisanie spodoba? Czy takie przemycanie poezji Stachury ma sens? Czy może to sposób najlepszy?

Jestem bardzo ciekawa co myślicie. Podzielicie się?

Niedzielnik nr 77

Wzięłam sobie bardzo do serca przesłanie Miesięcznika Znak zachęcające do mikrowypraw. Ostatni czas spędziłam właśnie tak: poznając miejsca niezbyt oddalone, a takie, które chciałam odwiedzić choćby po to, by wyrobić sobie o nich zdanie, którymi chciałam się pozachwycać, bo wiedziałam, że będę i wśród których szukałam odpoczynku. Udało się idealnie:)

Każdego roku staram się odwiedzić festiwal sztuki naiwnej, Art Naif Festiwal. Nie dotarłam na wernisaż, ale zwiedzanie niemalże w samotności, ma też swoje dobre strony. Można się zachwycać bez obaw, że komuś zakłóci się jego obcowanie ze sztuką :-) Bo zachwycać jest się czym.

Prace można kupować (wiele z nich już znalazło nabywców), a ofertę sprzedażową znajdziecie na podlinkowanej wyżej stronie Festiwalu.

*   *   *

Dzięki czeskiemu przewoźnikowi podróż do Ostrawy była szybka, tania i upłynęła w miłej, wręcz familiarnej atmosferze. Samo miasto nieco mnie zaskoczyło - ciszą, pustymi ulicami, brakiem życia i niestety - szarością i brudem.

Miło zaskoczyły mnie powiewające na wietrze trawy zasadzone w doniczkach na placu przed ratuszem. Warto było wjechać na wieżę, by zobaczyć panoramę miasta. Uśmiech budziły pomniki, a murale, szczególnie ten, który widzicie, budziły nostalgię i skłaniały do myślenia o czasach minionych. Niedaleko muralu namalowanego na starym, przepięknym i zrujnowanym budynku znajduje się ostrawska biblioteka oraz Kampus Palace, z przesympatyczną kawiarnią Sladký časy. Być może odwiedzę Ostrawę kiedyś jeszcze, ale to już raczej na rowerze, w ramach wycieczki po okolicy.

*   *   *

Minęło kilka dni, a ja - skrupulatnie sprawdzając doniesienia pogodowe - wyruszyłam na spacer po górach. Jeżdżę pociągiem do jednej miejscowości i przechodzę szlakami do innej, czemu zawsze towarzyszy odrobina ryzyka i niepewności co do tego, czy i na który pociąg zdążę. Najadłam się malin, poziomek i jagód, nasyciłam oczy, dostarczyłam swojemu ciału odpowiedniej dawki zmęczenia i pozachwycałam się światem. Deszcz lunął na 10 minut przed przyjazdem pociągu, gdy już czekałam schowana pod dachem peronu. Trafiłam idealnie;-)

Specjalnie zatrzymałam się na herbatę w Schronisku na Hali Lipowskiej - miałam nadzieję na pogłaskanie Miśka. Nie udało się, ale schronisko polecam z całego serca:)

*   *   *

Kolejna wyprawa może nie była mikro w skali przejechanych kilometrów i ważności powodu*, dla którego się odbyła, ale w skali cieszenia się chwilą - już tak.

Ten żółty budynek to biblioteka, biały - Urząd Stanu Cywilnego. Miło było pospacerować po nowym mieście, poostrzegać detale, posmakować lokalnych specjałów i pobyć wśród ludzi.

A jak Wasze wyprawy, małe i duże?

* O powodzie będzie niedługo. Bo ważny jest :-)

Mikrowyprawy (Miesięcznik Znak)

Ależ to przyjemny numer, ten wakacyjny... Przeczytałam od deski do deski, nie opuszczając ani jednej strony, bo tak idealnie treści zgrały się z moimi mentalnymi potrzebami wakacyjnych wypraw z nieodległe strony.

Jakub Konhauser opowiada jak z mikrowypraw uczynić sposób na życie i jest to propozycja, która radośnie zagościła się w moim sercu. Lechosław Herz zaprasza nas na niespieszny spacer sławiąc przy okazji piękno Mazowsza. Podczas przedstawiania krótkiej historii polskiej turystyki pieszej autorka rozwiewa mity dotyczące znaczenia kolorów szlaków turystycznych, a Filip Springer, Małgorzata Halber, Piotr Paziński, Olga Drenda i inni dzielą się swoimi odkryciami dokonanymi dzięki mikrowyprawom i tym, za co cenią taki sposób poznawania świata. Jest artykuł o solidarnej turystyce, fragment książki Zbigniewa Mentzla o Leszku Kołakowskim. W Stacji Literatury gości Magdalena Tuli, Dorota Bidzińska przypomina rzemieślników - tych, którzy już są mistrzami i tych nowych, którzy na nowo dla społeczności miast odkrywają piękno i nietuzinkowość ręcznej pracy. 

Oczywiście, nie wyczerpałam w powyższym opisie całego bogactwa najnowszego numeru Miesięcznika Znak. Po lekturze tego i wcześniejszych numerów coraz mocniej nabieram przekonania, że to pismo, które zagości u mnie na stałe.

Polecam gorąco:)

Shaun Bythell. Pamiętnik księgarza.

Shaun Bythell jest księgarzem w miasteczku Wingtown, Mieście Książek w Szkocji. Prowadzi antykwariat, ma kota, ekscentryczne współpracownice i uważa, iż Amazon to największe - bo jeszcze nie do końca zbadane - zło jakie nas spotyka.

Pamiętnik Shauna to, z pozoru wydające się nudne, zapiski dotyczące tego ilu było w księgarni klientów, ile pieniędzy jest w kasie oraz ile zamówień spłynęło (i ile zrealizowano) z internetowych ofert sprzedaży książek. Jedna to, co pomiędzy takimi suchymi liczbami się kryje, stanowi o znaczeniu tej książki.

Bythell pisze, nie krygując się, o miłych i niemiłych, roszczeniowych klientach, odnotowuje dziwactwa niektórych z nich i dzieli się nimi na koncie facebookowym księgarni, opisuje kulisy organizacji festiwalu literackiego w Wigtown, zdradza na czym polega codzienność życia księgarza czy antykwariusza. Czyni to prosto, szczerze, nieco zgryźliwie, co sprawia, że czas poświęcony lekturze jest czasem odświeżającym.

Podobają mi się różne idee, które zaczęto realizować, by propagować czytanie, obcowanie z literaturą i słowem pisanym. Muszę przemyśleć, czy dałoby się niektóre z nich przenieść na nasz grunt:)

Przyjemnej lektury!

Philipp Schott. Weterynarz z przypadku.

Nie mogłam się doczekać tej książki, bo już dano nie było nic weterynaryjnego, w beletrystycznej formie, na polskim rynku wydawniczym. I oto jest, a ja przeczytałam ją w niecałą dobę.

Philipp Schott na początku przyznaje, że głównie nastawiał się na bycie biologiem, a weterynaria to dla niego wtórny wybór. Kiedy jednak zdecydował się na studia, praktyki i samodzielną pracę odkrył, że owszem - by być dobrym lekarzem weterynarii należy lubić zwierzęta. Ale nie sposób wykonywać tego zawodu jeśli nie lubi się ludzi.

Wspomnienia, w narracji mocno ironiczno-żartobliwej, przeplatają się tu z opisami przypadków, a te z poradami jak zadbać o dobrostan swojego zwierzęcia i jak zrozumieć jego potrzeby. I choć w praktyce weterynaryjnej Schotta najczęstszymi pacjentami są psy i koty, to opowiada on również o kaczce, dzikim króliku, czy strusiu. Przywołuje stereotypy i rozprawia się z nimi, robi listę podstawowych czynności, które sprawią, iż lekarz uzna swoich klientów za miłych, przywołuje najdziwniejsze zwierzęce imiona, pokazuje ciemniejsze strony bycia weterynarzem.

Kiedy czytałam tę książkę nie mogłam oprzeć się wrażeniu przebywania w poczekalni kliniki weterynaryjnej. Tu głośniej, tam spokojniej, tu ciszej, tam bardziej nagląco. Udało się autorowi oddać klimat swojej pracy doskonale.

Miłośnikom tematyki polecam. A o pracy innych weterynarzy poczytacie także u Jamesa Herriotta, Luke'a Gamble i Nicka Truot :)