Gregor Ziemer. Jak wychować nazistę

 

Gregor Ziemer to dyrektor szkoły amerykańskiej w Berlinie. W 1939 roku odwiedził instytucje edukacyjne, szpitale, rodziny dzieci zaangażowanych w proces edukacji. Robił notatki i na ich podstawie sporządził opis tego, co dostrzegł, tego, jak wyglądała nazistowska komunikacja społeczna i tego, co - w moim odczuciu - wpłynęło na przedziwne dziś dla nas masowe oddanie Partii i ideologii przez nią propagowanej.

Czytałam i czułam coraz bardziej narastające przerażenie.

 

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Prowincjonalna Nauczycielka (@prowincjonalna_nauczycielka)

Społeczność niemiecka, jakiej miał okazję przyjrzeć się Ziemer, jest przepojona hasłami o wielkości narodu niemieckiego, o potrzebie zwycięstwa, wyższości rady aryjskiej. Co fascynujące i obezwładniająco straszne, to to, że dzieci podlegają kształceniu ideologicznymi, są gotowe oddać życie za Wodza, a ich rodzice albo są w podobnym stopniu jak oni oddani idei, albo widząc zaangażowanie dzieci - naprawiają własne nastawienie tak, by nie blokować potomstwu kariery. Zadziwiające jest to, jak drobiazgowo zaplanowane były działania mające na celu wzbudzić w społeczeństwie pozytywne nastawienie do rzeczy wątpliwych moralnie. Machina organizacyjna mająca na celu zmianę świadomości mieszkańców Niemiec była dokładnie przemyślana, wielowątkowo wprowadzana, celowa, zdecydowanie mierzalna i totalna.

Wiem, że często polecam tu książki. Ta zasługuje na specjalne polecenie. Czytajcie!

Joanna Wachowiak. Projekt Bitoven

 

Chyba nie ma dwóch tak różniących się od siebie chłopaków w szkole, jak Mateusz i Dawid. Jeden z nich jest wyciszonym uczniem szkoły muzycznej, w klasie fortepianu, drugi - gwiazdorzącym miłośnikiem hiphopu. A jednak to ich nauczyciel muzyki wyznacza do przygotowania na zjazd szkół Kawalerów Orderu Uśmiechu programu artystycznego. Jeśli wywiążą się z zadania ich klasa wyjedzie na kilkudniową wycieczkę. Czyli jest o co walczyć.

Joanna Wachowiak w powieści Projekt Bitoven pokazuje, że muzyka niejedno ma imię, zawsze jednak ma coś nieodzownego - rytm i emocje jakie ze sobą niesie u wykonawcy i przede wszystkim u słuchacza.

Ciekawie zarysowana jest także relacja Mateusza z niesłyszącą sąsiadką Milą. Ich rozmowy prowadzone dzięki komunikatorowi telefonicznemu są pełne ekspresji i choć początkowo chłopak obawia się, że pisanie nie pozwoli mu wyłapać niuansów to przecież obserwuje bacznie Milę i wie, że i ona mu się przygląda. Trochę zabrakło mi tu silniejszego połączenia z głównym tematem powieści, ale któż wie - może autorka ma w głowie rozwinięcie wątku w kolejnej powieści.

Joanna Wachowiak napisała, kolejną już w swoim dorobku, dobrą powieść dla młodszej młodzieży, w której udowadnia, że choć różnimy się od siebie, możemy znaleźć wspólne obszary zainteresowania i docenić swoją wzajemną obecność.

Katarzyna Wasilkowska. Już, już!

Przyznaję - podczas czytania tej książki myślałam, że autorka przejaskrawiła specjalnie sytuację, że takie rzeczy się nie dzieją. A potem trafiłam na facebookową grupę, gdzie przeczytałam, co robią dzieci uzależnione od technologii i przestałam poddawać w wątpliwość treść powieści.

Lula jest młodszą siostrą Wery i Kaja. Ma kochających rodziców, życzliwe rodzeństwo, swoje pasje, a nawet - zaadoptowanego ze schroniska psa. Wiedzie życie zadowolonej z siebie i tego, co ma, dziewięciolatki. Gdy pewnego dnia do jej pokoju trafia komputer, jest niezadowolona - prace plastyczne wymagają miejsca, które zawłaszcza stojący na biurku ekran. Jednak za niedługi czas okazuje się, że jej rówieśniczki grają w Kryształowy Zamek, a lepienie, rysowanie i inne tego typu aktywności są w ich oczach dziecinne.

Lula - grzeczne, bezproblemowe dziecko - z ciekawości i chęci przynależności do grupy oraz uzyskania tej grupy akceptacji, dołącza do gry. I za każdą minutą spędzoną w programie komputerowym, Lula coraz mniej przypomina siebie. 

Czytałam i martwiałam z przerażenia. Że wystarczy kilka dni, że wystarczy jedno słowo rzucone przez koleżankę, że potrzeba uznania rówieśniczego działa z taką mocą, że... Mogłabym wiele wymieniać. Autorka pisze Najstraszniejsze w tej historii jest to, ze dzieje się naprawdę i w pełni się z nią zgadzam.

Ciekawi mnie (i nie tylko mnie, bo omówiłyśmy tę książkę w pracy), czy czytelnicy, do których jest adresowana będą umieli w Luli odnaleźć siebie i czy w jakikolwiek sposób będzie ona dla nich przestrogą. Jak myślicie?

Czytajcie Już, już! - koniecznie.

Magdalena Witkiewicz. Drzewko szczęścia.

Mająca dziewięćdziesiąt kilka lat Kornelia Trzpiot podczas świątecznego spotkania rodzinnego zrzuca na swoją rodzinę bombę. Starsza pani, życzy sobie, aby jej rodzina znalazła w archiwach i księgach parafialnych informację o tym, że choć jeden z przodków nosił tytuł szlachecki.

Dzieci i wnuki Kornelii już dawno spotykają się ze sobą głównie z powodu seniorki rodu. Brakuje im chęci do podtrzymywania więzi rodzinnych, żyją swoimi własnymi sprawami i pragnieniem bycia wolnymi, decydowania o sobie, poświęcania swojego czasu na to, co lubią i co chcą robić. Prośba matki i babci wymusza na nich wyjrzenie poza utarte ścieżki i przyzwyczajenia, skłania do tego, by dostrzec coś więcej niż dotychczas.

Kornelia strofująca kilka lat młodszego od siebie przyjaciela, piłka, która jest zbyt cenna by w nią grać mimo wielkiego pragnienia, krowa jako zwierzę terapeutyczne i nastolatka, w domu której nikt nie zauważył, że zniknęła, to tak naprawdę tylko kilka smaczków tej powieści. Powieści, która zapewni uśmiech na Waszych twarzach, łzy wzruszenia w kącikach oczu i niespodziewane ciepło rozlewające się w sercu.

Polecam :-)

Barbara Kosmowska. Pięć choinek w tym jedna kradziona. Opowieść świąteczna.

Kajetan mieszka z mamą u babci po ucieczce od przemocowego ojca. Mama już nie projektuje ubrań dla znanej marki odzieżowej, szyje znacznie mniejsze i tańsze rzeczy, ale to i tak dobra zmiana. Przed Bożym Narodzeniem syn sprzedaje na targowisku, tuż obok stoiska z choinkami, elfie czapki, które - jak głosi baner reklamowy przygotowany przez chłopca - sprawią, ze święta będą pełne szczęścia. Gdy do pomocy koptuje niewielkiego wiekiem, ale mężnego serca i odpowiedzialnością Kacpra, interes rozkwita, a starszy z chłopców czuje jakby w jego życiu pojawił się młodszy brat potrzebujący opieki.

Między historią dwóch młodzieńców na K Barbara Kosmowska opowiada historie Magdy, która musi odnaleźć swój uśmiech i poczuć, że święta nie są tylko jej sprawą, ale całej rodziny, Niny i jej Mamy, które próbują odnaleźć swoje szczęście w Nowym Jorku, Miłki, której nie podoba się to, że jest zmuszana do tradycyjnego świętowania i ogłasza bojkot, Gabi, która dzięki Filipowi mającemu mnóstwo pieniędzy ale nikogo bliskiego, zaczyna doceniać babcię i babci relacjonujących wnuczkom dawne tradycje świąteczne i podkreślającej ich znaczenie.

Piękna książka. Szkoda tylko, że Pięć choinek w tym jedna kradziona nie zostało wydane w części Wydawnictwa Literatura adresowanej do dorosłych - Literatura Piętro Wyżej. Może wówczas sięgnęłoby po nią więcej osób dorosłych? Nie dajcie się zwieść okładce, to nie jest tylko bajka dla dzieci. Czytajcie, warto!

Laura Zimmermann. Oczy mam tutaj.

Powieść Laury Zimmermann jest powiewem burzący mur uprzedzeń i tematyki tabu. Dotyka bowiem zagadnienia, o którym się nie mówi i nie pisze, które wstydliwie się przemilcza. Jakiego? 

Greer Walsh jest inteligentną, życzliwą uczennicą liceum. Jej mama, wulkan energii i organizacji, zajmuje się wspieraniem relokacji nowych pracowników firmy i dzięki spotkaniu z jej podopiecznymi, Greer poznaje Jacksona Oatesa. Wbrew jej obawom chłopak jest normalny, a samo spotkanie wcale nie żenujące. 

I wszystko byłoby miło i sympatycznie, gdyby nie wielki problem - właściwie dwa - uprzykrzające życie nastolatki. Tym problemem są jej piersi, dużo za duże jak zwykłe funkcjonowanie o jakim dziewczyna marzy. Piersi sprawiają, że boli ja kręgosłup, ocierają się o siebie tworząc rany, a ona pozostaje z tym problemem sama, ukrywając go pod bezkształtnymi koszulkami i bluzami w rozmiarze XXL. 

Powieść Oczy mam tutaj to historia o akceptacji w procesie dorastania, o budowaniu w nastolatkach pewności siebie przy mądrym wsparciu osób dorosłych i tym jak bardzo znacząca dla młodych osób jest identyfikacja społeczna. 

Laura Zimmermann napisała książkę, która porusza istotne sprawy. Podsuńcie ją swoim nastolatkom. 

Polecam! 

Agnieszka Olejnik. Zupełnie inny cud.

 

Norbert Hall, niegdysiejszy tenisista, ma trzecią żonę, troje dzieci, piękną posiadłość i terapeutę, który podpowiedział mu, że dobrze byłoby gdyby pojednał się z najbliższymi i podczas Świąt Bożego Narodzenia urządził - za pomocą słoika i wielu karteczek - zbiorowy seans indywidualnego przepraszania i kajania się. Gdy na świątecznym stole pojawia się ów słój, żonie, dzieciom i matce milionera zdecydowanie bliżej jest do złości i kolejnych sesji wypominania i pretensji niż wybaczania. Przyznacie - wizja, którą zarysowałam odbiega znacznie od tego, co jak się nam wydaje (lub wmawia medialnie) stanowi Ducha Świąt Bożego Narodzenia.

A jednak Agnieszka Olejnik zadbała o zbłąkanego wędrowca, który swoją prostotą (zdaniem niektórych bohaterów powieści - prostactwem) pomaga rodzinie Halla odnaleźć dawno zagubione ścieżki. Do siebie nawzajem, ale też do własnych marzeń, pragnień, własnych serc.

Ładne, Pani Agnieszko. Bardzo ładne. Optymistyczne i radosne. I choć literaturą nie da się przykryć tego, co dzieje się wokół nas, to Pani książka może być dla zmęczonych azylem. By choć na chwilę zapomnieć.

Sofie Maria Brand, Rasmus Juul. Święta na świecie.

 

Ależ ta książka jest bogata! W ilustracje i wiedzę o tym, jak w dwudziestu czterech krajach obchodzi się Boże Narodzenie. Choć większość opisanych obyczajów sytuuje się w Europie, to jednak wędrujemy za autorem także do Australii, na Filipiny, do Meksyku i w inne zakamarki świata. Jakie - podejrzycie na zdjęciu poniżej.

Z książki dowiecie się, gdzie w tradycji świątecznej jest miejsce na pocałunki, u kogo na świątecznym stole stawia się pieczeń z pawia, gdzie choinkę ozdabia się łańcuchem z popkornu, a gdzie do  wieczerzy wigilijnej zasiada dopiero po 22. Kutia rzucana w stronę sufitu, karp w wannie, ryż na mleku dla skrzatów,  dwie postaci rozdające prezenty i inne ciekawostki są tym, czego możecie spodziewać się po tej lekturze.

Podoba mi się to, że autor przedstawia tradycje Bożego Narodzenia od 24 grudnia do 6 stycznia, zwracając uwagę na cechy charakterystyczne dla poszczególnych społeczności. Ilustracje Rasmusa Juula wzbogacają odbiór treści dodając mu dodatkowego znaczenia.

Gdy czytałam Święta na świecie myślałam o tym, że po lekturze tej książki w grudniu, w dni świąteczne można rodzinnie urządzić sobie grę sprawdzającą naszą wiedzę o tym, jak i gdzie świętuje się Boże Narodzenie.

Polecam gorąco - do czytania, rysowania, tworzenia gry rodzinnej. 

Maciej Marcisz. Książka o przyjaźni.

Powieść Macieja Marcisza jest próbą zatrzymania w stop klatce doświadczeń pokolenia dzisiejszych trzydziestolatków. O tym, czy udaną, najlepiej powiedzą równolatkowie bohaterów, ale i ja spróbuję odnaleźć się w tej historii. 

Obserwujemy troje licealistów, którzy stawiają pierwsze kroki w nowej szkole i którzy uczą się rozumieć siebie w realiach społeczności rówieśniczej i siebie jako indywidualne jednostki lokujące się w świecie. Pierwsze nieśmiałe zerknięcia, kształtowanie przekonań i mód, zrozumienie i jego brak - to doświadczenia jakie większość z nas ma w sobie. Plastyczność wieku nastoletniego sprzyja budowaniu relacji "na całe życie" i taką też w swoim odczuciu zbudowali Kaśka, Dorota i Michał. 

Dużo w książce jest retrospekcji, które pokazując kształtowanie każdego z nich z osobna, pokazują też budowanie więzi ich łączącej, tej niebywałej bliskości, która wymaga słów by się nią cieszyć i jednocześnie ich nie potrzebuje by być dobrze zrozumiałym. 

Czy jednak przyjaźń łącząca bohaterów ma cechy trwałości? Czy dorosłe życie, czas w którym ich poznajemy, pozwala im na celebrowanie owego przyjaznego dopełnienia jakie czuli w licealnych czasach? 

Nie mam za sobą doświadczeń równych tym o jakich pisze Maciej Marcisz i nie jest mi dane przejrzeć się jak w lustrze w losach bohaterów Książki o przyjaźni. Nie przeszkadza mi to jednak w tym, by docenić sposób opowieści i budowania postaci i powiązań między nimi. 

Zerknijcie, jestem ciekawa czy odnajdziecie choć cząstkę siebie. 

Mój pierwszy komiks 5+

Ależ to jest ładne! I nie mówię tu tylko o miękkich, gładkich okładkach, ale też ilustracjach - wszak to komiksy - i fabule. Jesteście gotowi na cztery historie? 

Dav. W cieniu drzew. Jesień pana Zrzędka. 

Oto borsuk. Zachmurzony i zapracowany. Ma miotłę i mnóstwo liści do uprzątnięcia. A wszyscy wokół jakby na przekór czegoś od niego chcą. Jeż wpada na szklaneczkę czegoś dobrego przed zimowym snem, wiewiórka otoczona gromadą dzieci próbuje robić zapasy, mysz płacze, bo jej latawiec zaplątał się między gałęziami, a to wszystko odrywa pana Zrzędka od pracy. Frustracja bohatera rośnie, gdy zaczyna padać deszcz. 

Piękne, przyjazne dziecięcemu postrzeganiu, ilustracje mówią więcej niż słowa pojawiające się w kolejnych okienkach. Najważniejsze jest jednak przesłanie wynikające z pierwszego tomu serii W cieniu drzew. Jakie? Przeczytajcie z dziećmi i znajdźcie je wspólnie. 

Silvia Vecchini, Sualzo. Bartłomiej i Karmelek. Najlepsze miejsce. 

Oto Bartłomiej (większy) i Karmelek (mniejszy) moczą wędki w morzu. Gdy starszy (w domyśle tata) pyta synka o jego koleżanki i kolegów, Karmelek wymienia czym zajmują się w tej chwili i pada: obserwacja wielorybów, spacer po pustyni, zjeżdżalnie na nartach z lodowca i latanie. Na każdą odpowiedź Bartłomiej ma odpowiedź i wędrują dokładnie tam, gdzie spodziewają się spotkać koleżanki/kolegów Karmelka. Aż w końcu tata zabiera dziecko w miejsce nietypowe - lądują na Księżycu! Czeka tam na nich nie lada niespodzianka. 

Mam wrażenie, że ten komiks z pełnym zrozumieniem poznałoby także dziecko ciut młodsze niż wymienione na okładce. Tym bardziej, że relacja łącząca bohaterów opowieści jest przepiękna, wspierająca i wzorcowa. 

Loïc Jouannigot. Opowieści z Bukowego Lasu. Urodziny. Tom 1

W komiksie, którego scenariusz i ilustracje stworzone zostały przez Loïc Jouannigot, bohaterami są króliki o uroczym nazwisku - Rabatka. Jest tata, babcia i pięcioro dzieci. Jeden z chłopców ma urodziny i pozostali członkowie rodziny knują, by przygotować dla niego przyjęcie niespodziankę wraz z prezentami. Tylko jak pozbyć się go z domu, by móc wszystko w spokoju przygotować? Och, na szczęście jest ogród warzywny, w którym zawsze należy coś zrobić. 

Komiks uczy świętowania w gronie najbliższych, daje wzór troski o poszczególnych członków rodziny. Pokazuje działania na rzecz innych, współdziałanie dla dobra jednej z osób. 

Jeśli Wasze dzieci lubią mieć urodziny i czcić je zabawą i prezentami, pokażcie mu, że świętowanie w gronie rodzinnym na swój niepowtarzalny klimat. 

Brigitte Luciani, Eve Tharlet. Pan Borsuk i pani Lisica. Spotkanie. Tom 1

Pan Borsuk wychowuje samodzielnie trzech synów. Pani Lisica - córkę. Spotykają się przypadkiem i choć na początku dzieci nie były dla siebie miłe, z dnia na dzień panował coraz większy spokój. Choć to chyba spokój przed burzą,  bo dzieciaki z niechęcią do siebie nawzajem i pomysłu rodziców na wspólne życie, próbują wymyślić coś, by skonfliktować Pana Borsuka i Panią Lisicę. 

Jeśli szukacie dobrej i dobrze narysowanej historii o rodzinie patchworkowej, a Wasze dziecko właśnie przeżywa niezgodę na to, że musi się Wami dzielić z obcymi, to Brigitte Luciani i Eve Tharlet podsuwają Wam doskonałe narzędzie do rozmów. Skorzystajcie :-)

Małgorzata Starosta. Wina wina.

Nasłuchawszy się wiele o radości płynącej z czytania najnowszej powieści Małgorzaty Starosty, uznałam, że spróbuję jej książki zanim wrócę do wcześniejszych. Ale czy po lekturze Wina wina będę jeszcze miała ochotę na ten powrót? 

Agata Śródka kupiła podupadły pałac i urządziła w nim wysokiej klasy hotel z jeszcze wyższej klasy - jak na uznaną gwiazdę restauratorstwa przystało - restauracją. Zaprosiła lokalną śmietankę towarzyską, by uraczyć ich wyśmienitym tortem, urokliwymi wnętrzami i swoją osobą, gdy okazało się, że ktoś dokonał mordu na torcie wbijając w niego nóż, wnętrza owszem mają urok, ale histeria gospodyni przeszkadza w ich podziwianiu. 

I tak to się zaczyna, bo później okazuje się, że jest jeszcze jedna pani Śródka (obecna żona byłego męża Agaty), wśród gości - już nie głównej bohaterki,  a jej sąsiada - pojawia się była koleżanka Agaty ukrywająca się pod literackim pseudonimem, jest mnóstwo policji, prokurator, bo od trupów - już nie kulinarnych, a ludzkich, robi się gęsto. No i jest jeszcze matrona, która zna wszystkich i wszystkie tajemnice i ma mnóstwo pieniędzy. 

Brzmi ciekawie i ma potencjał na dobrą komedię kryminalną, prawda? 

No, ale jakoś nie zaskoczyło. Nie wiem, czy to Agata Śródka, która jawiła mi się jako egocentryczny babiszon pozbawiła mnie przyjemności czytania, czy akcja była jednak nadto wydumana, dość by powiedzieć, że ja się Winą wina" nie zachwycałam. Ale do Bab pruskich zajrzę, dla wyrobienia sobie opinii :-)

Marianne Cronin. Sto lat Lenni i Margot.

Przyznaję - spodziewałam się czego innego. A jednak to, co dostałam, uznaję za lepsze od tego, czego się spodziewałam. Jak to? 

Lenni Pettersson ma siedemnaście lat i mający się wkrótce dopełnić wyrok śmierci. Margot Macrae, liczy sobie lat osiemdziesiąt trzy i choć przed nią także śmierć, to nie ma zamiaru zamartwiać się z tego powodu. 

Dziewczyna leży w szpitalu, ale nie chce by oznaczało to dla niej - tak długo jak się tylko da - element ograniczający. Oczywiście, nie może robić wszystkiego na co miałaby ochotę, ale i tak gdzie jest, szuka sobie przyjemnych odskoczni od rzeczywistości. 

Jedną z nich są rozmowy z posługującym w szpitalnej kaplicy Arthurem. Rozmawiają o pustych ławkach, kanapkach z rzeżuchą na śniadanie i Bogu oraz jego ingerencji w życie ludzkie. 

Drugą przyjemnością jest uczestnictwo w zajęciach artystycznych dla osób osiemdziesięcioletnich i starszych, w Różnym Pokoju, podczas których poznaje Margot. 

Margot zaszczepiona przez młodą koleżankę ideą przedstawienia graficznego ich wspólnych stu lat, zaczyna wspominać. Jej opowieści są pełne nadziei, smutku, radości i bólu, ale każda z nich wiąże się ze znaczącym w jej życiu wydarzeniu. 

Historię opowiadane przez Margot i to jak dzięki nim ewoluuje znajomość obydwu kobiet, młodszej i starszej, obydwu żegnających się z życiem, jest siłą tej książki. To, do czego wiedzie nas fabuła, prawdy jakie przed nami odkrywa, są ponadczasowe i - prawdopodobnie - najlepiej widać je właśnie z perspektywy krańca życia. Bez względu na to kiedy on nastąpi. 

Może więc warto skorzystać ze wskazówek Margot i Lenni i zacząć baczniej spoglądać na swoje życie po to, by dostrzegać w nim dobre rzeczy? 

Przeczytajcie Sto lat Lenni i Margot i pozwólcie tej książce poruszyć w Was czułą strunę. Niech wybrzmi...