Przejdź do głównej zawartości

Magdalena Kozak. Minas Warsaw.



Minas Warsaw to moje pierwsze spotkanie z twórczością Magdaleny Kozak. Pierwsze i chyba ostatnie.

Warszawski poranek. Spieszący się i niewyspani ludzie wypełniają centrum, tunele dworca, metra, okolice Pałacu Kultury. I nagle słuchać huk, pojawia się smok i okazuje się, że w PKiN postanowił zamieszkać mag ze swoim ulubionym zwierzątkiem. Co więcej - mag zniesmaczony otaczającym go szarym betonem postanowił ubarwić otaczający go świat swoimi ulubionymi kolorami. Jest więc złoto i pastelowo i jedynie smok odstaje kolorystyką od barw narzuconych przez nieproszonego gościa Pałacu.

Zupełnym przypadkiem Maciej, szeregowy pracownik działu IT, trafia - jako oficjalna delegacja przed oblicze maga. Trafia, zostaje, a do kampanii wkrótce dołącza abwerowiec, czyli pracownik ABW. Obydwaj panowie stają się sługami maga i próbują przechytrzyć go szukając sposobu na pozbycie się i jego, i smoka z centrum stolicy.

Gdy okazuje się, że mag ma wiele wspólnego ze światem jaki wykreował Maciek w swojej pisanej nieco do szuflady powieści, staje się nieco strasznie, akcja się gmatwa, a w fabule opowieści pojawiają się silni, świetnie wyszkoleni mężczyźni, którzy zmagają się - oprócz tego, że ze światem jakiego nie znają, pełnym magii - uciążliwą papierologią znaną wszystkim wojskowym. 

Brzmi ciekawie, prawda? I jest ciekawe, bo Magdalena Kozak w umiejętny sposób pokazała pewne absurdy, wplatając w to nieoczywiste relacje międzyludzkie i międzygatunkowe, zrobiła ironiczny ukłon w stronę wojsk najróżniejszych, ludzkiej psychiki i architektonicznego - choć nie tylko - klimatu Warszawy.

Chyba jednak trafiłam na zły czas z tą książką. Być może czytałam ją zbyt wolno, a może po prostu w za dużym rozproszeniu. I choć opowieść z założenia jest ciekawa, to mnie jednak nie udało się wkroczyć w świat powieści na tyle, by mieć z tego satysfakcję.

Komentarze

Może to nie był twój czas na tę książkę, a może po prostu nie ta książka. Czasami tak jest, że książka niby ciekawa, a jednak brakuje jej "tego czegoś" i ciężko się w lekturze odnaleźć. Kilka razy mi się tak zdarzyło.
Monika Badowska pisze…
Bardzo możliwe:-)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k