Przejdź do głównej zawartości

Niedzielnik w środę, czyli garść informacji (79)



Wróciłam :-) I mimo, że od powrotu upłynęło już kilka dni, codziennie próbuję zebrać motywację do tego, by pisać. Mam nadzieję, że ten nietypowy niedzielnik stanie się motorem napędowym, bo przeczytałam kilka świetnych książek i zanim znów wyjadę chciałabym się nimi z Wami podzielić.


Zachwyciłam się Bieszczadami. Zdaję sobie sprawę, że nie jestem w owych zachwytach odosobniona, ale i tak - w pełni nieracjonalnie myślę - że ten mój zachwyt jest najgłębszy, bo jest najmojszy.


Przygotowałam się solidnie: trasa, noclegi, pakowanie i ważenie plecaka, odpowiednia grupa na facebooku. I nie wzięłam pod uwagę jednego. Ja miłośniczka Natury, i jak mi się wydawało, córka Dziczy, nie uwzględniłam pogody:-D


Podkarpacie przywitało mnie deszczem, ale gdy dojechałam do Ustrzyk Górnych i wędrowałam do Wołosatego, towarzyszyło mi nieśmiało wyglądające zza chmur słońce. W nocy była burza. I rano była burza. Nie zraziło mnie to, zwinęłam szybko namiot i powędrowałam. I nawet słowa pani sprzedającej bilety do Bieszczadzkiego Parku Narodowego - "Jak zaczęło padać z początkiem maja, tak pada do dziś" nie dały mi do myślenia i nie zabiły mojego entuzjazmu. Och, te porywy serca...


A potem było lepiej i lepiej. Szłam sama, wokół szumiało, huczało w strumyku, słońca zaczynało oświetlać drogę, a widoki robiły się coraz piękniejsze. I wiatr, tak cudnie wiał...



Każdej noc była burza. I każdej nocy cieszyłam się, że mam nad głową dach - owszem z materiału, owszem - niewielki, ale dach, pod którym przeżywało się burzę zupełnie inaczej niż wówczas, gdyby złapała mnie na szlaku. Szlaki były cudne... Owszem, te w lesie błotniste i śliskie, wymagające wiele uważności, ale i tak piękne.


Dużo mnie nauczył ten wyjazd. Miałam mnóstwo czasu na myślenie i choć czasem zamiast zastanawiać się nad kwestiami egzystencjalnymi musiałam skupiać się nad bezpiecznym uczynieniem kolejnego kroku, to i z tego płynęła do mnie wartościowa lekcja.


Wiem, że wrócę. W Bieszczady, Beskid Niski, zahaczę o Magurski Park Narodowy. Wiem, że fizyczne zmęczenie (plecak ważył 12 kg :-)), inne niż na codziennie funkcjonowanie, pozwoliły mi się niesamowicie zresetować i przewartościować pewne sprawy. 


W Cisnej odwiedziłam, nucąc "Piosenkę dla zapowietrznego" (w innym wykonaniu, bo Stachurowym) Siekierezadę. Skusiłam się na regionalne danie, poprawiłam kawą i syciłam się klimatem. Wędrówka do schroniska i pobyt w nim ponownie otworzyły mnie na nowe doświadczenia. 


Spotykałam rozmaitych ludzi, którzy byli jak barwne motyle - zamienialiśmy kilka słów, dzieliliśmy wrażeniami ze szlaku i szliśmy każde w swoją stronę. Zaimponowały mi dwie studentki, które szły już kolejny dzień niosąc na sobie cały swój dobytek, łącznie z kuchenką zabezpieczające je we wrzątek; mnie pewnego poranka także 😉


Po powrocie do domu zdążyłam jeszcze ponownie wybrać się w góry i przekonać jak wyglądają szlaki w Beskidzie Śląskim. Nie mylicie się - podobnie mokro. Amber była oburzona. 


Udało mi się również - po raz pierwszy w tym roku - wybrać na wycieczkę rowerową. I ta, debiutancka w sezonie 2020, przejażdżka spodobała mi się na tyle, by kolejnego dnia wyruszyć ponownie. 


Brzask w górach

Wyszedłem przed dom
spod nóg runął pejzaż
który zaspał w trawie
listek ćwierknął jak wróbel

W środku lasu
nagle roześmiało się drzewo
to ptaki

Podczas pobytu w Bieszczadach odkryłam dla siebie twórczość Jerzego Harasymowicza. Czytam jego wiersze i czuję, że napisał je tak jakby chciał mi o sobie opowiedzieć. Dawno już żaden poeta nie trafił tak bardzo w moją wrażliwość. 
*   *   *

Dziękuję tym, którzy doczytali aż dotąd. Mam dla Was prezent od księgarni litres.pl - kod, który da Wam 10 zł za zakupy za minimum 20 zł. Wystarczy, że w piszecie PROWINC10. Od jutra będą się także pojawiały linki afiliacyjne i - jeśli uda mi się ogarnąć kwestie techniczne - baner.


Doświadczenia zebrane podczas tego urlopu wzbogaciły mnie, były źródłem cennych lekcji. Są także elementem, który wzbudza we mnie tęsknotę. Za tym, by zredukować swoje potrzeby, odrzucić to co zbędne i cieszyć tym, co najważniejsze. 

Komentarze

Właśnie za to kocham góry, że pozwalają nabrać zdrowego dystansu do pewnych spraw, zresetować się, zweryfikować swoje podejście do życia i codzienności i po prostu pobyć ze sobą, zachwycić się przyrodą... Beskidy kocham najbardziej na świecie. A Wołosate, to moje wciąż niespełnione marzenie, ale do czasu. ;)
Monika Badowska pisze…
Natalio,
trzymam kciuki za Twoją obecność w Wołosatym. Ze zdumieniem odkryłam, że wystarczy wsiąść w Katowicach w autobus, którym można dojechać do Ustrzyk:-)

A co do miłości do gór - mam na ich punkcie coraz większego fioła:-) Gdzie chodzisz w Beskidach?

Pozdrawiam:-)
Zaczęło się od Beskidu Śląskiego (głównie wypady z Bielska-Białej lub okolic), bo stamtąd pochodził mój narzeczony... I w sumie te okolice są mi najlepiej znane. W pakiecie z facetem dostałam też miłość do gór. ;) Narzeczonego już nie ma, ale miłość do gór została. Inne okolice wciąż odkrywam. A raczej będę odkrywać, jak trochę Covid odpuści. Bo ode mnie w Beskidy to 400 kilometrów. :(
Monika Badowska pisze…
Trzymam kciuki za Twoje górskie wędrowanie!

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k