Przejdź do głównej zawartości

Jojo Moyes. Razem będzie lepiej.


Pierwszy raz zetknęłam się z Jojo Moyes w 2009 roku. Przyznam szczerze, że nie zapamiętałam z lektury nic, ale dzięki wpisowi na blogu wiem, że Srebrna Zatoka jest opowieścią o współczesnych wielorybnikach. Zapewne odświeżę sobie lekturę, bo te ostatnio przeczytane książki Autorki (czyli Zanim się pojawiłeś i Kiedy odszedłeś oraz ta, o której właśnie piszę) zrobiły na mnie dobre wrażenie.

Uwaga! Hm, hm... Chciałam Wam wyznać, że w pewnym sensie utożsamiam się z Jess, bohaterką powieści Razem będzie lepiej. Nie, nie mam dwójki dzieci, w tym jednego przysposobionego, kłamiącego równie łatwo jak oddychającego byłego męża i literalnie takich samych problemów/zmartwień, czy kłopotów jak Jess. Mam zaledwie dużego psa i - to, co tu chyba najważniejsze - podobne podejście do życia.

Po pierwsze Jess szuka wciąż i we wszystkim pozytywnych stron. Po drugie - jej mottem jest Damy radę! co i mnie jest zadziwiająco bliskie. Po trzecie - a tym rozczuliła mnie najbardziej - wierzy, że chodzenie w japonkach przyspieszy ciepłe dni. Jest silna, zdeterminowana by być szczęśliwą, pokłada zaufanie w ludziach i ma zasady (owszem, nie zawsze udaje się jej ich trzymać).

Istnieją różne powiedzonka mające wykazać, że przeciwności losu czynią nas twardszymi, bardziej przygotowanymi na to, co jeszcze czas przyniesie, a przeciwstawianie się im sprawia, że hartujemy swoją osobowość. Kto doświadczył nieprzyjemności (tak to eufemistycznie nazwijmy) życia, ten wie, że w chwilach trudnych jakoś wyjątkowo opornie przychodzi nam wiara w owe bon moty. Zresztą, czy ma się wtedy czas na ich rozważanie? Trzeba walczyć z oporem niesprzyjającej materii i przeć dzielnie do przodu wierząc, że będzie lepiej. Bywa jednak i tak, że nawet najsilniejsza kobieta ma ochotę usiąść, rozpłakać się lub dla odmiany trzasnąć talerzem o ścianę wykrzykując inwektywy. 

A później... Później można znów głosić światu, że damy radę, a dla podkreślenia powagi swoich słów (oraz dodania sobie mentalnych sił) do owego głoszenia można włożyć koszulkę:

I od razu lepiej, prawda?:)

A książkę polecam. Z całego serca.

Komentarze

Chabrowa pisze…
Niedawno przeczytałam Kiedy się pojawiłeś i Zanim odszedłeś. Pierwsza ogromnie mnie poruszyła, druga też ale mniej. Będę polować na kolejne tej auorki
Monika Badowska pisze…
Chabrowa, powodzenia☺

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k