Zbigniew Rokita. Kajś.
Na Śląsku zamieszkałam 10 lat temu. I co o nim wiem? Niewiele, choć przecież wciąż coś gdzieś słyszę, czytam, dowiaduję się z opowieści. Wciąż jednak moją wiedzę można nazwać jedynie fragmentaryczną. I choć bardzo chciałabym się czuć Ślązaczką, to nie czuję, bym miała prawo tak o sobie mówić.
A jak w splątanej śląskiej rzeczywistości sytuuje się Zbigniew Rokita? Którędy zawiedzie nas, by pokazać Śląsk jaki odkrywał dla siebie. Kajś... Tak po prostu. Pomiędzy opinie ważne i ważniejsze, racje władców i zwykłych ludzi, dążenia i tęsknoty, marzenia i pragnienia, pomiędzy wspomnienia przywoływane i te nadal przemilczane.
Lektura Kajś Zbigniewa Rokity do podróż w czasie, ale i w tożsamość. Wędrówka świetnie znanymi ścieżkami, które nagle odkrywają swoje inne, przeszłe, ja. Wędrówka do wyobrażonego i tego z przyszłości podszyta nadziejami i obawami. Wędrówka, w której przewodnicy przybierają nowe miana, bo tego od nich wymaga historia.
Dopiero podczas pisania tej książki zdałem sobie sprawę, że to właśnie moje drzewo genealogiczne najlepiej opowiada historię tego miejsca.Moja babka ojczysta z lwowskiego ojca i góralskiej matki.Mój dziadek ojczysty z podczęstochowskiej wsi.Moja babka macierzysta z Górnego Śląska.Mój dziadek macierzysty z podkarpackiej wsi.To przepis na dzisiejszego Ślązaka.
A jak wygląda Wasze drzewo genealogiczne?
Zachęcam do lektury i zapraszam na spotkanie ze Zbigniewem Rokitą, człowiekiem o olbrzymiej wiedzy i równie dużej ciekawości świata, w którym żyje. Filię nr 25 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach autor odwiedzi 23 listopada. Na spotkanie obowiązują miejscówki, a miejsc jest tylko 9.
3 komentarze:
Trochę mi brakuje tutaj rozwinięcia i detali, o czym ta książka jest. Rozumiem, że nie chcesz spojlerować, ale po tym wpisie nie bardzo wiem, czy chcę książkę przeczytać. Czuję się, że mam za mało danych. Serdecznie pozdrawiam!
Ajkub,
książka jest o Śląsku, regionie niejednorodnym. O tym, co dla przodków autora znaczyło być Ślązakiem i co dla niego i jego pokolenia to oznacza. O tym, jak zmieniał się Śląsk i jego postrzeganie nie tylko het daleko w Polsce, ale także w regionie.
Jakoś tak jest od setek lat, że Śląsk jest takim małym, regionalnym Śródziemnomorzem. Miejscem, gdzie bardzo szybko pojawiają się nowi ludzie i zakorzeniają się, mieszają się z dotychczasowymi mieszkańcami (nie bez pewnych tarć) i zawsze są dla innych najważniejsi, tylko jak popadają w kłopoty, to wszyscy się odwracają. I to nie tylko piszę o Śląsku rozumianym tak jak obecnie: Katowice i okolice. Nie. Górny Śląsk to także (a może głównie) Opolszczyzna. A przecież Dolny Śląsk jest jeszcze większy - sięga po Żagań... Pytanie: do kogo Śląsk należy (w sensie kulturowym) jest tak samo trudne jak pytanie: kto należy do Śląska? Piszę to z perspektywy człowieka, którego drzewo genealogiczne podobne jest temu opisanemu.
Prześlij komentarz