Ursula K. Le Guin. Kotolotki. Kotolotki z wizytą u mamy.


Wydane przez
Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Trafiłam na te książeczki przypadkiem. Przepięknie ilustrowane, niewielkie, w twardej oprawie i w dodatku o kotach. Nie mogłam się oprzeć i zabrałam je do domu.


Ursula K. Le Guin opowiada historię kociąt, które z nieznanej nikomu przyczyny urodziły się wyposażone w skrzydła. Dorastają, pod czujnym okiem matki, w mieście i dopiero wobec zagrożeń jakie ze sobą niesie to wielkie skupisko ludzi, psów, samochodów i wszystkiego, co kotom nieprzyjazne, okazuje się, że skrzydła to cudne udogodnienie. 


Kocia mama nakazuje jednak dzieciom opuszczenie jej i miasta, znalezienie życzliwszego kociakom miejsca do życia. Kocięta wyruszają w podniebną podróż, lądują w lesie, a później trafiają do rodziny sympatycznych dzieciaków.


Druga część opowieści przedstawia wyprawę dwojga z kociąt do rodzinnego miasta. Chcą odwiedzić mamę, ale zanim ją znajdują, w opustoszałym domu natykają się na czarne, na wpół dzikie kocię, które niewątpliwie jest z nimi spokrewnione - też ma skrzydła.


Historie niby proste, ale zdecydowanie urzekające ciepłem i tworzące nastrój prokoci. Na lekturę w miesiącu, w którym obchodzimy Światowy Dzień Kota idealne. Serdecznie zachęcam do czytania:-)


P.S. Przyznajcie - Tunia i Pirania, pomieszkujące niegdyś z nami, wyglądałyby ślicznie ze skrzydłami :)


P.S. 2. Źródłem grafik zamieszczonych powyżej są oczywiście książki Ursuli K. Le Guin, a ich autorem - S. D. Schindler.

P.S. 3. Zobaczcie jaki uroczy Kotolotek:

4 komentarze:

Tarnina pisze...

Książki tworzące klimat prokoci są zdecydowanie godne polecenia. Piszę to jako miłośniczka książek i opiekunka jednego domowego Rudaska i ośmiu dochodzących.

Mojra pisze...

Znam prozę tej autorki lecz jakoś nie znam tej książki. Dzięki Tobie poznałam kolejne opowieści o kotach a na dodatek z niesamowitymi ilustracjami.

Monika Badowska pisze...

Tarnino,
oj, tak - zdecydowanie. Wczoraj skończyłam czytać kolejną, wkrótce recenzja.
Podziwiam, za opiekę na wolnożyjącymi kotami, chyba bym nie umiała. Pozdrawiam:-)

Mojra,
a ja nie znam. To moje pierwsze (serio, serio) spotkanie z Ursulą K. Le Guin -)

Agnes pisze...

O jakie urocze! Ursulę znam, ale zdecydowanie z innej perspektywy :)

Copyright © Prowincjonalna nauczycielka , Blogger