Przejdź do głównej zawartości

John Bradshaw. Zrozumieć kota.


W naszej rodzinie najpierw były psy. Później koty. A siedem miesięcy temu znowu dołączył do nas pies – najpiękniejsza na  świecie malamutka. I tak sobie teraz żyjemy z czterema kotami i pieską. Z kotami jestem nieprzerwanie od ośmiu lat, ale nie znam tych zwierzaków tak, jak znam psy. Koty nie okazują emocji w takim stopniu, w jakim emocje okazują psy. Koty nie słuchają ludzi tak, jak słuchają nas psy. Wydaje się, że koty nie potrzebują od ludzi aż tyle, ile potrzebują psy. Koty są zwierzętami udomowionymi, podobnie jak psy, ale bardzo różnią się od psów, co nie jest niczym dziwnym, bo koty i psy to dwa różne gatunki.

John Bradshaw w swojej książce pokazuje, dlaczego koty są takie, jakie są. Pokazuje na tyle, na ile wiemy dlaczego, albo nam się wydaje, że wiemy :-) Wiedziałam wiele z tego, o czym pisze Bradshaw, ale też wiele z tego, co przeczytałam, nie wiedziałam. Nie wiedziałam chociażby tego, że słońce nie stymuluje skóry kota do produkowania witaminy D. I wielu innych rzeczy nie wiedziałam, ale nie podają szczegółów, żeby nie psuć Wam zabawy.

Bradshaw zna koty i podaje mnóstwo szczegółowych danych o kotach, a jednocześnie nie gubi ogólniejszej perspektywy. Pisze na przykład:
Zasadnicza różnica między kotami a ludźmi polega na tym, że te pierwsze przeszły od dzikości do udomowienia drogą ewolucji genetycznej, podczas gdy my sami w porównywalnej skali czasowej ewoluowaliśmy kulturowo, od łowcy zbieracza do mieszkańca miasta. [s. 145]
Bradshaw pisze o kotach w wielu aspektach, z których wszystkie są istotne, bo wszystkie składają się na obraz kota, jaki mamy. Bradshaw, że tak powiem, odmitologizowuje koty, stara się zachowania kotów wyjaśniać w oparciu o dowody naukowe, co tłumaczy tak:
Dzieliłem dom z paroma kotami. (…) Byłem świadkiem narodzin kilku pokoleń kociąt, opiekowałem się kotami, gdy żałośnie się starzały i niedołężniały. Pomagałem w ratowaniu bezpańskich kotów, które dosłownie gotowe były kąsać karmiącą je rękę. A przecież nie mam poczucia, by to osobiste zaangażowanie samo w sobie wiele mi pomogło w zrozumieniu, czym koty są naprawdę. Dopiero prace naukowców – biologów, archeologów, specjalistów od psychologii zwierząt i procesów rozwojowych, badaczy DNA i antropozoologów, jak ja sam, przyniosły mi odłamki wiedzy, z których połączenia zaczął wyłaniać się prawdziwy obraz kociej natury. [s. 9]
Jak najbardziej jestem za tym, żeby badać i wyjaśniać naukowo co tylko się da, a przy tym w kilku kwestiach nie zgadzam się z Bradshawem, choćby w tym, że koty nie bardzo umieją uczyć się przez naśladowanie, zwłaszcza kiedy chodzi o naśladowanie osobników z kotem niespokrewnionych. Nie dysponuję aparatem, dzięki któremu mogłabym swoje tezy wyłożyć na sposób naukowy, i dlatego chciałabym, żeby ktoś kompetentny wyjaśnił mi to, że Nusia nauczyła się od Sisi (to nasze kotki) walić w lustro, kiedy chce jeść. No bo przecież nauczyła się :-)

Na koniec kilka słów o ostatnim rozdziale, w którym Bradshaw, mówiąc najogólniej i zupełnie, ale to zupełnie nienaukowo (to ja mówię nienaukowo, nie Bradshaw :-) postuluje, aby ludzie majstrowali przy kotach w celu ukształtowania zwierząt, które będą lepiej adaptowały się we współczesnym, coraz bardziej zindustrializowanym świecie. Autor pisze:
Ideałem byłoby, gdyby koty o szczególnych predyspozycjach do współczesnego trybu życia (…) były rozpoznawane i preferowane przy rozpłodzie. [s. 337]
Hm… Na razie niech wystarczy to moje „hm…”. Przeczytajcie książkę i napiszcie, co myślicie. 

Komentarze

Unknown pisze…
Ciekawy temat. Nigdy nie starałam się zrozumieć zwierzaków, ale cenię ich i traktuje z wyrozumiałością. Kocham zwierzęta, ale najbardziej psiaki, choć kotki również są słodziutkie <3
Monika Badowska pisze…
Dziękuję za komentarz.

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj