Kurt Vonnegut. Gdy śmiertelnicy śpią.
Przyznaję - gdybym miała robić listę książek/autorów, których nie znam i których nieznajomości się wstydzę - Kurt Vonnegut znajdowałby się na wysokiej pozycji. Gdy przeszperałam zasoby bloga znalazłam co prawda jedną powieść Autora czytaną przeze mnie, ale z tekstu o niej wynika, że nie zachwyciła mnie na tyle, by twórczość Mistrza Vonneguta poznawać dogłębnie. Zelektryzowała mnie jednak informacja, że ukazują się nowe, niepublikowane dotychczas opowiadania Autora i postanowiłam dać sobie jeszcze jedną szansę.
I może nie tyle zaskoczyło i zafrapowało mnie do tego stopnia, by natychmiast biec do biblioteki i wypożyczać kolejne książki, ale coś w tomie Gdy śmiertelnicy śpią mnie zahaczyło...
Może to była opowieść o lalce, której ktoś poświęcił życie? A może o młodej wdowie, która próbuje się przeciwstawić matce swojego męża owładniętej obsesją posiadania na wyłączność tego co materialne i nie, pozostałe jej po dziecku? Czy bardziej o kobiecie, której, rozpalona listami od nieznanego przyjaciela, wyobraźnia, każe udać się w podróż mającą na celu spotkanie się z owym tajemniczym autorem poetyckich listów? Lub o mężczyźnie, któremu życie każe wybierać między szczęściem małżeńskim, a makietami kolejowymi?
Tak naprawdę nie wiem powiedzieć co stanowiło o owym magnetycznym uroku jaki odczułam wędrując po ścieżkach wyobraźni Vonneguta. Było to jednak na tyle sile uczucie, że nie będę już stroniła od jego twórczości. I przestanę się wstydzić;)
6 komentarzy:
Vonneguta znam tylko z najsłynniejszej jego powieści, "Rzeźni nr 5". Czytałam ją dawno i coś zaskoczyło, chociaż wiem, że nie zrozumiałam jej w pełni. Będę musiała wrócić do jego twórczości. "Gdy śmiertelnicy śpią" brzmi intrygująco - może to będzie właśnie książka idealna na powrót do autora :)
Olgo,
a ja jakoś "Rzeźnię nr 5" ominęłam. Ale może się kiedyś zdecyduję...
Pozdrawiam:)
Też się wstydzę jego nieznajomości. Kupiłam sobie jakiś czas temu jego książkę i mam nadzieję, że wkrótce przeczytam.
Scarlett,
trzymam kciuki:)
P.S. Pocieszam się, że nie sposób przeczytać wszystkiego i każdego autora;)
Czytałam V. w wczesno nastoletnim wieku, zachwycił mnie. Mam jednak wrażenie, że nie wszystko zrozumiałam. Wróciłam do niego na studiach i znów mnie oczarował.
Myślę, że każdy musi znaleść odpowiedni czas dla lego twórczości, i każdy znajdzie coś innego, nawiązującego do własnych doświadczeń.
Nie stroń, nie stroń, ten pisarz posiada cudowny dar autoironii.
Prześlij komentarz