Nora Raleigh Baskin. Zdecydowanie nietypowy.

Nie wiem jak pracuje Nora Raleigh Baskin, ale wierzę, że każda jej książka poprzedzona jest nie tylko teoretycznym zgłębieniem tematu, ale także doświadczeniem obecności osób jakie czyni głównymi bohaterami swoich powieści.

Osobowość Jansona Blake'a określają ciągi liter. Autyzm? ADHD? Czy jeszcze inne, dla większości neurotypowych oznaczające, że ów chłopiec to problem. Problemem jest to, że Janson nie patrzy w twarze rozmówców, macha dłońmi, denerwuje się, gdy coś wokół niego dzieje się w sposób inny niż zazwyczaj, nie rozróżnia ludzi, a wyrażania emocji musiała go uczyć asystentka.

Jest jednak coś, co nie sprawia Jansonowi żadnych kłopotów. To pisanie. Chłopak pisuje opowiadania i zamieszcza je na forum gromadzącym osoby rozmiłowane w budowaniu fabuły. Tam, w Sieci, nikt nie pyta o to jaki Janson jest - wszak wyraża się w tym, co pisze. Pewnego dnia zaczyna rozmawiać z autorką innego tekstu i nagle Rebecca zaczyna go fascynować, a chłopak pozwala sobie na fantazje o tym, że mogłaby być jego dziewczyną.

Nora R. Baskin odsłania uczucia człowieka żyjącego wśród nas, a jednak obcego nam. Pokazuje jak wygląda świat postrzegany przez osoby z autyzmem, jak owa nietypowość zmienia funkcjonowanie rodziny, jak trudno osobom odmiennym odnaleźć się w codzienności.

Polecam.

P.S. 22 marca, o godzinie 17:00, w Fili nr 16 Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach spotkać się będzie można z Grzegorzem Zalewskim z Wydawnictwa Linia oraz Igą Zakrzewską-Morawek, autorką Żunia, która do książek z serii Biała Plama tworzy scenariusze zajęć. Zapraszam!

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu