Przejdź do głównej zawartości

Lauren Fern Watt. Gizelle. Moje życie z bardzo dużym psem.


Przyznaję - jestem niepoprawna. Doskonale wiedząc o tym, że gdzie jest początek, tam musi być i koniec, każdorazowo czytam książki o tym jak człowiek decyduje się zacząć dzielić życie ze zwierzęciem i płaczę, gdy owo wspólne życie dobiega końca. Mam jednak świadomość, że między jednym a drugim jest tyle emocji, cudownych doświadczeń i radości, że nie umiem odmówić sobie lektury.

Angielski mastiff. Encyklopedia internetowa podaje, że maksymalna waga tych psów sięga 95-120 kg i są wysokie niemalże na metr. O tym jak bardzo są przywiązane do ludzi oraz jak budować konsekwencję w zachowaniu zdrowych relacji, można przeczytać na wielu stronach, w tym stronach hodowców. A Lauren Fern Watt przedstawia codzienność z Gizelle, którą trudno znaleźć w suchych opisach dotyczących rasy.

Życie z Gizelle wymaga ekwilibrystyki. I nie chodzi tu tylko o to, że Lauren chcąc zamieszkać w Nowym Jorku musi znaleźć mieszkanie, w którym zmieści się razem z psem, ale także o to, że będąc osobą młodą, samotną i chcącą chłonąć życie, musi polegać na bliskich osobach i powierzyć im współdzielenie się opieką nad psem.

Każdy dzień z psem przynosi coś nowego. Miłe i nieco mniej miłe chwile, wspólny bieg dający poczucie wolności, ale też konieczność porządkowania przestrzeni po dużym i jedzącym dużo psie. Podróże, dni doskonałego samopoczucia i dni, w którym trzeba dostrzec, że pies czuje się gorzej.

Pojawienie się psa w życiu człowieka to zmiany. Ale nie tylko te dotyczące funkcjonowania w dniu codziennym osoby towarzyszącej psy. Ów wpływ widać także w relacjach z innymi ludźmi. Jedni stają się naszymi przyjaciółmi, inni - przyjaciółmi naszego psa, a jeszcze inni - giną z naszego kręgu znajomych, bo obecność psa jest dla nich drażniąca.

Jak wiecie - sama ma psa i to dużego (choć Sara jest znacznie mniejsza niż Gizelle). W wielu momentach podczas lektury łapałam się na myśli o tym, co ja bym zrobiła w sytuacji Lauren, jakie byłyby moje decyzje i postępowanie. Zwierzęta w życiu człowieka uczą logistyki, myślenia do przodu, rozważania wszystkiego o krok przed tym, co dzieje się aktualnie. Ale... Nigdy bym z tego nie zrezygnowała:)

Oczywiście - spłakałam się przy tej książce. Myślę jednak, że ktoś, kto sięgnie po Gizelle. Moje życie z bardzo dużym psem jest przygotowany na to, że podczas czytania będą w nim budziły się różne emocje. Każda z nich jest warta tego, by ją poczuć :)

Komentarze

Moreni pisze…
O, akurat jestem w fazie intensywnych poszukiwań podobnych książek o zwierzętach. Dopisze sobie do listy.;) Polecisz coś jeszcze?;)

Szkoda, że nikt takich nie pisze o gryzoniach :(
Unknown pisze…
Moreni,
Jeśli mi się uda to zaraz włączę zakładkę z listą książek o zwierzętach. A na szybko - Wielkie małe życie Koontza😊
Moreni pisze…
A to akurat znam. W ogóle znam wszystkie trzy sztandarowe "zwierzolubne" serie (Biosfera, Eco, Menażeria) i je namiętnie zbieram.:) Ale to oznacza, że poszukiwania kolejnych ciekawych tytułów są dość trudne. :/
Idę przeglądać Twoją listę, już widzę, że sporo tytułów znam.;)
Monika Badowska pisze…
Moreni,
znalazłaś coś dla siebie?
Pozdrawiam:)
Moreni pisze…
A kilka tytułów się znalazło, głównie o psach (zaczynam sądzić, że psiarze mają ogromne parcie na dzielenie się ze światem życiorysami swoich pupili ;) ), ale też Żabińskiego i Grandine.:)
Monika Badowska pisze…
Moreni,
coś w tym jest;) Polecam Ci również opowieść o sowie, fascynująca:)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k