Przejdź do głównej zawartości

Rok temu - w pełni wiosny

Mniej więcej rok temu gdzieś, gdzie nie wiemy, urodził się Wojtuś. Nie wiemy jak liczna była jego rodzina, z iloma braćmi lub siostrami tłoczył się w matczynym brzuchu. Wiemy jedynie, że 19 maja, jako mniej więcej czterotygodniowy wrzaskun trafił do schroniskowej klatki, skąd go - tego samego dnia - zabraliśmy. 



Zaczął się tzw. sezon na maluchy. Na podwórkach, ulicach, w zakamarkach najróżniejszych zobaczyć można kotki w ciąży lub z kociakami. Niektórzy ulegając mitowi, że kotka choć raz musi miec młode pozwalają na to, by na świat przychodziły kolejne - rozczulające - kocie dzieci. A później, gdy nie ma ich komu dać zabiją w sposób, który każe powątpiewać w ich człowieczeństwo. Fundacje i schroniska pękają w szwach odmawiając przyjmowania kolejnych dowodów na ludzką bezmyślność. A ludzie zostawiają przed drzwiami schronisk i siedzib fundacji kartony, reklamówki pełne miauczących skarbów głodnych i nie pojmujących czemu zostały zabrane od mamy. Wykarmienie kocich osesków nie jest łatwe, o czym wie każdy, kto z takimi miał do czynienia. Wykarmienie i ochrona przed zarazkami w warunkach schroniskowych skazane jest w dużej mierze na porażkę.

Wojtek miał szczęście. Trafił do domu, w którym jest kochany. Wyrósł na pięknego, mądego kocura z dziecięcym sercem. A ja zadaję sobie pytanie ile kotów podobnych Wojtkowi tego szcześcia nie miało?

Komentarze

monikacookies85 pisze…
no to rzeczywiscie mial szczeescie, dobrze ze was spotkal na swojej drodze zycia:)
zal tych wszystkich bezbronnych malych kociat:(
Alison pisze…
Wojtuś jest wspaniały i na pewno jest też przeszczęśliwym kotkiem.
A tych biednych bezdomnych koteczków tez mi strasznie żal - serce się kraje, ale przecież nie jestem w stanie ich wszystkich przygarnąć ... a tak bardzo bym chciała ...
kociokwik pisze…
Moniko,
żal...

Alison,
zaręczam, że jet szczęśliwy:-)
L.B. Abigail pisze…
Piękny post... Rzeczywiście, Wojtuś miał wiele szczęścia...
Wspaniale napisane. Polecę ten post. Każdy powinien przeczytać.
efka i koty pisze…
Zbliża się kolejny sezon kociaczkowy :-( Mam nadzieję, że jak najwięcej z nich znajdzie takie wspaniałe domy.
wilddzik pisze…
Mam takie same myśli jak Ty :-(
kociokwik pisze…
Abigail,
:-)
Anko,
dziękuję.

Efko,
też mam, choć pewnie irracjonalną, nadzieję...

Wildzik,
szkoda, że nie wszyscy myślą tak jak my...
Kwiaciarenka pisze…
Wiem coś o tym ,u mnie cała gromada.Każdego dnia kiedy wychodzę z domu po prostu się boję że znów mam jakieś nieszczęście pod drzwiami.Pozdrawiam
Brujita pisze…
W podobny sposób trafiła do mnie moja VENUS... nie ze schroniska... ktoś po prostu podrzucił mi ją pod drzwi... Może wiedząc, że jej się nie oprę a może po prostu jako głupi kawał... Ona miała szczęście... ale po ulicy wciąż błąka się kotka, która dokarmiana przez sąsiadów rok rocznie rodzi małe kociaki...
Ludzka bezmyślność nie zna granic - masz rację... i tak jak Alison ubolewam nad tym, ze nie da się pomóc wszystkim...

Zaś Bohater dzisiejszego wpisu to prawdziwy przystojniak ;-))) Dobrze, że trafił na Was ;-)))
Pozdrawiam cieplutko
u sąsiadów lada dzień dwie kotki będą miały młode. tak bardzo boję się o ich los, ale sąsiadom nie wytłumaczę. i tak karmie osiem kotów, które należą do nich....

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj