Przejdź do głównej zawartości

Wojciech

  • Waży 3,50 kg.
  • W sobotę, podczas wizyty na szczepienie, nie dał się posłuchać, bo burczał.
  • Ma ogon o długości (mierzone w prędkości, więc może być błędnie) 29 cm.
  • Znalazł szczelinę w siatce balkonowej i przez nią próbował przejść do sąsiadów i powędrować w nieznane. Szczelina mieści się pod sufitem balkonu.
  • Uwielbia łazienkę. Towarzyszy nam w niej codziennie.











P.S. Wiem, że te zdjęcia są prawie takie same. Ale nie umiałam zdecydować, które są najładniejsze:-)

Komentarze

magda pisze…
Wszystkie są piękne:)a to spryciarz,jak on wynalazł szczelinę na suficie,niezły z niego kawał kota ,cudownej urody:0
Alison pisze…
Wszystkie są świetne, kotek wspaniały... najpierw sobie poczytał potem sobie poleżał czyszcząc łapki .... pracuś po prostu :-)

Uwielbiam buraski :-)))
abigail pisze…
Wszystkie są najładniejsze i wcale nie są takie same :). Łapeńki ma doskonały, a ten ogon! wow!... pięknej długości. Spryciarz z niego, ale z takim trzpiotem to coś czuję, że będzie utrapienie :)... ("Utrapienie z tym kotem..." - aż usłyszałam głos babci z kota Filemona :D).
Anonimowy pisze…
Och... Jaki piękny ten Wojciech :-)
kociokwik pisze…
Cieszę się, że rozumiesz trudności w wyborze najlepszego miejsca:-)
kociokwik pisze…
;-)))))) A jaki będzie wielki, gdy dorośnie do ogona!? Prawdziwy wielkokot:-)
hersylia810 pisze…
Ładny pręgusek :-)
wilddzik pisze…
Wojtusiu, ale z ciebie przystojniaczek :-)))
zu pisze…
Zmierzyłam Piranię:całość 52 cm,a ogon(ek) tylko 18cm!
Wojciech wyrósł na pięknego młodzieńca :)
amyszka pisze…
Ja też zawsze mam ten sam problem ze zdjęciami ;))

Piękny tygrysek się z niego robi :-)
A ogon jak u lemura ;)))
żbiczasta pisze…
No proszę, nie dość, że higienista przesiadujący w łazience, to jeszcze wyraźnie bibliofil;)
Kocie podwórko pisze…
Wojciech... Wspaniały. Zdjęcia - wcale nie takie same. Czy kotu najpierw rośnie ogon, a potem dopiero reszta? Stawiam, że ogon nadal będzie rosnąć - z kocurkiem. Bardzo proszę o mierzenie :)
Kocie podwórko pisze…
Wojciech... Wspaniały. Zdjęcia - wcale nie takie same. Czy kotu najpierw rośnie ogon, a potem dopiero reszta? Stawiam, że ogon nadal będzie rosnąć - z kocurkiem. Bardzo proszę o mierzenie :)
zakurzona pisze…
Duży piękny kocur :)
kociokwik pisze…
Ale brzuch ma w ciapki:-)
kociokwik pisze…
Cieszę się, że podzielasz moją opinię:-)
kociokwik pisze…
Wczoraj stanęliśmy wobec kłopotu - jak zmierzyć całego kota:-)
kociokwik pisze…
Widziałaś kiedyś czołówkę programu "Ulica lemurów"? Czujemy się jak na takiej ulicy, gdy wchodzimy do kuchni by karmić koty:-)
kociokwik pisze…
Boję się, że gdy Wojtek dorośnie do ogona przestanie się mieścić w czymkolwiek;-)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k