Przejdź do głównej zawartości

Najstarsze książki w domu [Śląscy Blogerzy Książkowi]

Po pierwsze - zauważyliście, że im książka starsza, tym więcej kurzu przyciąga?

Po drugie - szukałam na półkach książek wydanych przed 1950 roku. Kilka ich mam (choć więcej tych wydanych współcześnie lub wydawanych w latach pięćdziesiątych - siedemdziesiątych), bo znajomi wiedzą, że jeśli robią porządki i znajdują zbędne, z ich punktu widzenia, starocie, to warto zapytać, przed wyrzuceniem do śmietnika, czy owym starociom nie dam dobrego miejsca na półce. Daję, zawsze:-)

Zaczynam od najmłodszych. 



















Lubicie stare książki pachnące kurzem?

Komentarze

Agnieszka Es pisze…
Myślę, że dużo ludzi posiada u siebie w domu podobne, stare wydania, tylko nie zdaje sobie z tego faktu sprawy ;D
Pozdrawiam :)
Isadora pisze…
Aż się oczy śmieją do tych perełek! Jestem pod wrażeniem, naprawdę piękne książki masz w swoich zbiorach :-)
Pozdrawiam serdecznie!
Unknown pisze…
Przepiękne "Dziady" i Tatarkiewicz. Niektóre mam identyczne po dziadku. :-) Mam bardzo dużo starych książek i ciągle zdobywam nowe w antykwariatach.
xrajka pisze…
cudowna kolekcja!
Unknown pisze…
Uwielbiam stare książki. Też mam ich w domu kilka. Ich zapach jest wyjątkowy, a historia, którą przeszły pozostanie nieodkryta, jak to, przez ile rąk przeszły.
matysiak.an pisze…
Kocham książki i często serce mi się kroi, gdy widzę, jak znajomi wyrzucają książki, albo trzymają je w pudłach na strychu... Cóż...
Aneczka pisze…
Mam w domu podobne wydania:) Jednak więcej mam aktualnych książek, ponieważ najczęściej takie czytam:) Pozdrawiam serdecznie!
ktrya pisze…
Ostatnio z likwidowanych zbiorów wydziałowej biblioteki pozbierałam stare egzemplarze wydane przez "Czytelnika". Głównie są pojedyncze (nie pierwsze) tomy. Może gdzieś na targu staroci uda się trafić na pozostałe...
Monika Badowska pisze…
Rozalia,
pewnie tak:-)

Karolino,
zbieranina:-)

Minerwo,
ja najczęściej zaopatruję się na wyprzedażach w bibliotekach:-)

Aleksandro,
dziękuję.

Aperacjum,
ciekawe jest to, kto czytał książki, które stoją na naszej półce, kto był ich właścicielem, prawda?

Anna M,
czasami rozumiem takie postępowanie. Ale z drugiej strony - nie umiem się oprzeć przed zbieraniem takich niepotrzebnych staroci.

Aneczko,
ja też. Ale te starsze też lubię.

Ktrya,
życzę powodzenia!
Anonimowy pisze…
Kiedyś mnie pociągały, ale teraz mi przeszło. Lubię po prostu być pierwszym właścicielem i zapach świeżego druku.
Ale, życzę jak "najstarszych książek" w Twojej biblioteczce:)
Pozdrawiam
natanna pisze…
Piękny zbiór antykwaryczny.
Monika Badowska pisze…
Agnieszko,
dziękuję:-)

Natanno,
:-)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k