Przejdź do głównej zawartości

Książki czekające na recenzję

Dwie książki nowej serii dla młodzieży Wydawnictwa Skrzat zdumiały mnie różną głębokością potraktowania tematu. Agnieszka Frączek bawiąca się słowami sprawiła mi wielką frajdę. Podobnie jak wyprawa do Australii z Williamem Brynsonem, którego poczucie humoru sobie wielce cenię. "Rico, Oskar i Głębocienie" to książka, na którą koniecznie trzeba zwrócić uwagę. Najnowsza publikacja Małgorzaty Szejnert proponująca czytelnikom wędrówkę po historii Zanzibaru odkrywa wstrząsające losy mieszkańców i "zdobywców" tej części świata.

Wszystko to zrecenzuję - obiecuję. Tyle tylko, że jutro zaczynają się Targi Książki w Katowicach i to wydarzenie pochłania mój czas:-)  Będzie relacja:-)

Komentarze

Cyrysia pisze…
Ciekawe książki. Czekam więc na recenzję.
Zazdroszczę ponadto, że będziesz na targach, sama mam daleko, więc czekam więc na twoje relacje.
Evita pisze…
Zazdroszczę 'Śniadania z kangurami', od jakiegoś czasu mam fioła na punkcie książek podróżniczych, a ta chyba należy do tej kategorii;)
Podobnie jak cyrysia na targi mam za daleko, więc czekam również na relację:)
Magda pisze…
nie będą na targach i czekam w takim razie na relację :)
ktrya pisze…
A ja na targi wybieram się w sobotę, bo wtedy jest najciekawszy program. Mam nadzieję, że rozwijające się przeziębienie nie uniemożliwi moich planów :).
W takim razie może do zobaczenia :)
Pozdrawiam!
Monika Badowska pisze…
Cyrysiu,
:-)

Evita,
ja uwielbiam Brynsona:-)

Magdo,
oczywiście:-)

Ktyra,
do zobaczenia:-)
Madika pisze…
Ach, jak ja bym chciała Dom Żółwia! A na Billa Brysona bardzo się napaliłam, ale na szczęście doczytałam, że to tłumaczenie książki "Down Under", którą już czytałam i od dawna posiadam w oryginale. Bardzo lubię Brysona, a to jedna z jego najlepszych - moim zdaniem - książek.

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ  i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...