Przejdź do głównej zawartości

Marta Kisiel. Małe Licho i tajemnica Niebożątka.




Gdybym miała, zgodnie z rytmem blogowym, który sobie narzuciłam, przedstawić Wam książkę we właściwym czasie, to byłby to wtorek. Ale to książka, z pisaniem o której czekać nie należy, książka zapewniająca uśmiech, wzruszenie i skłaniająca do myślenia. Książka dla dzieci? Owszem...

Niebożątko, zwane coraz częściej Bożkiem, to najmłodszy mieszkaniec domu pod uśmiechniętym, acz szczerbatym dachem. Chłopiec mieszka z mamą, wujkami, aniołami, potworami, królikami o różowej sierści, kotką Zmorą, widmami niemieckich żołnierzy i wieloma innymi postaciami, które pomieszkują w domu chwilowo, gdyż dom stanowi - oprócz przystani dla najbliższych Bożkowi - czasową przystań (zwaną pensjonatem) także dla niezwykłych dożywotników.

Bożek z niemowlęcia staje się dziecięciem, z dziecięcia  - chłopięciem, zaczyna zadawać pytania, rozwija się, okazuje ciekawość światu i... nie ma kontaktu z rówieśnikami. Zapada wówczas decyzja - wbrew nieśmiałym protestom rodzicielki chłopca i całkiem śmiałym jego samego - Bożek wyruszy do szkoły.

I oto Marta Kisiel snuje opowieść o pierwszych chwilach w edukacyjnej placówce, które chłopiec spędził zapewne podobnie jak wielu innych uczniów zaczynających życie w szkole: szukając akceptacji u rówieśników, próbując pojąć zasady rządzące na lekcjach i podczas przerw, zbierając wiedzę, którą nauczyciele chcą przekazać uczniom. Ale o ile ta warstwa narracji porządkującej świat Bożka jest ważna, to staje się ona zasadna głównie z powodu tego, by pokazać emocje dziecka i jego relacje z najbliższymi mu istotami. A te ani nie są łatwe do opisania, zidentyfikowania, ani do okiełznania, bo (...) Bożek poszedł do szkoły, między dzikie dzieci. Musi je teraz oswoić, nadrobić wszystko, czego one uczyły się od maleńkości. I musi sobie z tym radzić sam. (...) Tym razem możemy go tylko wspierać. Znosić cierpliwie te jego fochy, mówić, tłumaczyć, przypominać o tym, co naprawdę ważne... [ss. 99 - 100].

W powieści pobrzmiewa nawiązanie do dawniejszych rytuałów inicjacyjnych, w których to chłopiec opuszczał opiekuńcze ramiona matki i wkraczał w męski świat, ten, w jakim przyjdzie mu zmierzać się z trudnościami, wyzwaniami, zadaniami, aby udowodnić sobie, że potrafi, że można go obdarzyć zaufaniem, że z czasu próby - silny siłą bliskich - wyjdzie zwycięsko.

Małe Licho i tajemnica Niebożątka Marty Kisiel książka o tym, co w życiu istotne. O tym, że warto mieć zawsze przy sobie kogoś, kto - bez względu na wszystko - jest naszym kibicem, kto się nie zawaha, by stanąć po naszej stronie. O tym, że warto być taką osobą dla innych. Autorka pokazuje moc rodziny, moc płynącej z niej miłości, opieki, przyjaźni. W sobie właściwy sposób, z uśmiechem, ale i rozwagą, napisała coś, co pewnie nie mnie jednej zaciśnie gardło i spowoduje napłynięcie łez pod powieki.

Komentarze

Pies w Swetrze pisze…
A właśnie, że nie będę teraz czytać tego postu! :P Bo to nie fair, tak człowiekowi odbierać radość odkrywania samemu - tak się nie robi i już!
Niektórzy to mają farta, a inni muszą czekać do premiery, o! Zakupiłam, ale wyślą mi dopiero we wtorek. Jak łyknę książkę, to wrócę do recenzji.
Monika Badowska pisze…
Pies w Swetrze,
Zapraszam po lekturze🙂
P.S. Niektórzy dwanaście lat pisza o książkach, więc nie wiem czy to tylko fart😁
Buba z Bajdocji pisze…
Czekam bardzo na tę pozycję! :-)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k