Przejdź do głównej zawartości

Mariusz Wilk. Lotem gęsi.


Wydane przez
Wydawnictwo Noir sur Blanc

Nie ma chyba lepszej lektury na przedwiośnie niż książka Mariusza Wilka. Autor pisze bowiem o wędrówce, a że pisze sugestywnie,  budzi w sercu tęsknotę za odkryciem w sobie duszy wędrowca.

Wiecie, czym różni się wojażer od włóczęgi? Ano tym, że drogi wojażera zawsze wiodą do jakiegoś celu, wszystko jedno, czy chodzi o odkrycie źródeł Amazonki, "pojedynek z Syberią", zebranie danych o plemieniu Hutu, czy o tajski seks. Natomiast dla włóczęgi sama Droga jest celem. Dlatego wojażer wcześniej czy później powraca ze swoich wojaży, a włóczęga wytrwale podąża dalej...(...) Włóczęga bowiem jest stanem  ducha, a nie czynnością - profesją lub hobby - jak wojażowanie. [s. 11]

O "Lotem gęsi" dużo ostatnio w mediach. W TVP Kultura Max Cegielski rozmawiał z Mariuszem Wilkiem  (a z przygotowań do programu postała galeria zdjęciowa), w Radiowej Dwójce autor opowiadał o motywach pisania i charakteryzował własne książki. Kto ciekaw, co znajdzie w książce, powinien skorzystać z powyższego linka. (A gdyby komuś udało się znaleźć link do telewizyjnej rozmowy - poproszę; udało mi się obejrzeć tylko połowę).

Książki Mariusza Wilka czytam od jego pierwszej publikacji i z każdą kolejną popadam w fascynację snutymi przez autora opowieściami. W starym kalendarzu zanotowałam cytaty:


Lubię czytać pisanie Mariusza Wilka, bo jest ładne. Autor odkrywa przed czytelnikami prawdy życia; czyni to w sposób prosty, właściwy sobie i jednym, dwoma zdaniami zdejmuje z naszych oczu zasłonę stworzoną z tego wszystkiego, czym próbujemy sobie komplikować codzienność. Lubię wędrówki w czas i przestrzeń; sięgam wówczas do map, by nadążyć za opowieścią, pożyczam książki, który przywołuje Mariusz Wilk, by odkryć w cytowanych autorach swój zachwyt przefiltrowany przez słowa Wilka. Lubię widzieć, jak w kolejnych książkach jest niby taki sam, a jednak inny od siebie z wcześniej opublikowanych zapisków. Pisanie Wilka ma swoją specyfikę; Autor dba o to, by słowa miały rytm (mówił o tym w rozmowie z Cegielskim).

Las tu tylko w nazwie szumi, rzeka pod asfaltem wsiąkła, a przed nami chora industria. Monstrualne słupy wysokiego napięcia wyciągają ramiona nad kilkupasmową jezdnią, drganie prądu wibruje w powietrzu. Na poboczach billboardy z dziewczyną o pustych oczach i hałasem sieci telefonów mobilnych Beeline "Gowori dien' i nocz'". A wicher śmieciem miecie. [s.55]

Usłyszałam ostatnio pytanie o to, którego z dwóch cenionych przeze mnie polskich autorów, wybrałabym, gdybym musiała zdecydować się na czytanie tylko jednego z nich. Przy całej mojej sympatii do Andrzeja Stasiuka wybrałabym książki Mariusza Wilka.

A niedawno urodziła mi się córeczka Martusza, teraz ona będzie moją tropą. Dokąd mnie zaprowadzi - nie wiem.
Dlatego nie śpiesz się ze swoją pracą, skończyłem mejla do magistrantki z Krakowa, bo tropa się nie kończy. Każdy koniec jest nowym początkiem. Z końcami zwykle tak bywa. [s. 141]

Komentarze

Beata pisze…
Czuję, że to coś dla mnie, bo mam w sobie chyba duszę włóczęgi.:)
Kiedy już przeminie szum wokół jego książki, sięgnę po nią:) Pozdrawiam.
Z Innej Bajki pisze…
właśnie przed chwilą znalazłam w sieci : http://www.culture.pl/multimedia-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/Ny17/content/mariusz-wilk-o-tym-co-nowego-wniosl-do-literatury-polskiej-%5Bwideo%5D

może na coś się przyda :-) pozdrawiam przedwiosennie
Monika Badowska pisze…
Dziękuję, już słucham:-)
nutta pisze…
Pan Wilk nie tylko znakomicie pisze, ale również opowiada. Przekonałam się o tym, słuchając środowego magazynu Moje Książki w radiowej Jedynce.
Monika Badowska pisze…
Nutta,
też lubię go słuchać:-)
Beata Woźniak pisze…
Czytam właśnie i delektuję się niezwykłą lekturą. Hugo- Bader się chowa przy Wilku. Pozdrawiam
Monika Badowska pisze…
Montgomerry,
jak widzisz nawet nie wspomniałam o Baderze;-)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj