Edith Nesbit. Pięcioro dzieci i "coś".

Wydane przez

Wydawnictwo Znak

Z książkami Edith Nesbit spotkałam się dość późno. Miałam jedenaście, dwanaście lat i wydawało mi się, że już jestem zbyt dorosła na opowieść o piątce dzieci, Piaskoludku i spełnianych życzeniach. Oczywiście nie byłam zbyt dorosła wówczas, a i teraz - czytając Nesbit w autobusie wiozącym mnie do pracy - zapomniałam o zewnętrznym świecie i dałam się porwać przedziwnej, magicznej historii.

I wszystko w Londynie ma wygląd nieprzyjemny - proste linie i proste ulice zamiast tego, żeby wszystko było niezwykłe i urozmaicone, jak to się dzieje na wsi. Każde drzewo, jak wiecie, jest inne i z pewnością musieliście już słyszeć, że trudno znaleźć dwa jednakowe źdźbła trawy. A na ulicach, gdzie trawa nie rośnie, wszystko jest podobne do siebie. Dlatego właśnie w miastach jest tyle dzieci tak strasznie niegrzecznych. [ss. 7-8].

Antea, Cyryl, Janeczka, Robert i chłopię zwane Barankiem wraz z rodzicami wyprowadzili się z miasta na wieś. Zamieszkali w przepięknym Białym Domku i pędzili od tej pory prawdziwie radosne, pełne przygód życie. Owe przygody rozpoczęły się w kamieniołomie, w którym dzieci, podczas zabawy, odkopały przedziwnego stworka. Oprócz tego, że przedziwnie wyglądał, miał bardzo nietypową zdolność - mógł spełniać jedno dziecięce życzenie dziennie.

Fascynujące, prawda? Wyobraźcie sobie, że to Wy rozmawiacie z Piaskoludkiem i to Wasze życzenia spełnia. Jego magia znika wraz z nastaniem nocy. Czego byście sobie życzyli? Pieniędzy? A co powiecie Urzędowi Skarbowemu? Nowego domu, super samochodu? Wciąż pozostaje US;-) Trudne zadanie, prawda?

Bohaterowie książki Edith Nesbit metodą prób i błędów (choć częściej jak się okazuje - błędów) określają własne pragnienia. Z ich ciekawości i chęci przygody nie zawsze rodzą się mądre pomysły, ale to przecież dziecięce życzenia. Piaskoludek jest jednak konsekwentny - spełnia życzenia i zarazem nie zdejmuje z dzieci obowiązku doświadczenia konsekwencji owych życzeń. A to, w dzisiejszym świecie, może niektórych zwolenników bezstresowego wychowania zaskakiwać i oburzać.

Z przyjemnością wróciłam do dziecięcej lektury. I na dodatek dowiedziałam się, że powstał film na podstawie powieści.