Przejdź do głównej zawartości

Jodi Picoult. Pół życia.


Wydane przez
Wydawnictwo Prószyński i S-ka

W tej książce, jak w żadnej wcześniej czytanej, miałam szansę w pełni zobaczyć to, w jaki sposób Jodi Picoult kreuje historie opowiadane w swoich powieściach. 

Z wielogłosu snującego narrację wyłania się obraz nieszczęśliwej rodziny. Ojciec jest owładnięty chęcią zgłębiania tajemnic funkcjonowania wilków, matka czuje się znużona tym, że dla męża bliskimi osobami są dzikie czworonogi, córka, która z fascynacją podziwia pracę ojca i syn, który wiele lat temu opuścił dom i odwrócił się od wartości wyznawanych przez rodziców. Wszyscy oni spotykają się nad szpitalnym łóżkiem, w którym Luke Warren leży wspomagany przez aparaturę medyczną. Spotykają się oni i zderzają różne opinie, zadawnione żale, emocje, niewytłumaczone decyzje, a ta konfliktowa sytuacja utrudnia decyzję jaką rodzina musi podjąć w sprawie kontynuowania terapii ojca.

Pierwowzorem dla postaci Luka Warrena jest Shaun Ellis, autor książki "Żyjący z wilkami". Bohater powieści Picoult podobnie jak Ellis zostawia życie w cywilizacji, by wędrować ze stadem dziko żyjących wilków, a w rezerwacie, którym się opiekuje, prowadzi badania nad życiem zwierząt w niewoli. Niestety, podobnie jak u Ellisa, ma to odbicie w jego relacjach z rodziną, z najbliższymi ludźmi.

Jodi Picoult, podczas procesu twórczego, dodaje losom realnej postaci dramatyzmu. I dzięki wykorzystaniu znanej mi z literatury postaci mogłam w pełni docenić, to jak Autorka tworzy swoje opowieści, jak - poprzez zastosowanie wielu narratorów - pokazuje sprawy takimi jakimi są w miarę obiektywnie, a nie takimi, jakimi widzi je tylko jedna osoba z zaangażowanych w problem.

Z jednej strony znajomość życia Shauna Ellisa pomagała mi w odbiorze książki, z drugiej - nieco w nim przeszkadzała. O ile, jak pisałam powyżej, mogłam z lektury odnieść korzyść ściśle poznawczą, a dotyczącą warsztatu pisarskiego Picoult, tak w kwestii przyjemności płynącej z oddania się czytanej historii odczuwałam pewien dyskomfort. Wciąż wydawało mi się, że wiem za dużo, że czytam "Pół życia" tak, jakbym czytała je już wcześniej we fragmentach i to czytała bardzo wnikliwie.

"Pół życia" to nie tylko opowieść o człowieku oddanym wilkom. To także głos w dyskusji na temat kresu ludzkiego życia, na temat transplantologii. Głos, który choć ważny, mnie nieco umknął w odbiorze tej powieści. Pozwólcie, że winę zrzucę na wilki. Wątki opisujące zwierzęta zawsze mocniej, niż inne, przykuwają moją uwagę.

A "Pół życia" Picoult? Oczywiście, polecam.

Komentarze

asymaka pisze…
właśnie od tego wydawnictwa miałam zaszczyt wybrać sobie za najlepszą recenzję książkę i zastanawiałam się nad tą pozycja, jednak w końcu wybrałam polską pisarkę, ale tę książkę poznałabym również z miłą chęcią, pozdrawiam
asymaka.blog.interia.pl
Anne18 pisze…
Bardzo chcę przeczytać tę książkę.
Monika Badowska pisze…
A kogo sobie wybrałaś? :-) Picoult polecam serdecznie.
karkam pisze…
Ja również zastanawiałam się nad tą książką w ramach nagrody za recenzję tygodnia, ale zdecydowałam się na "Doulę". Picoult na pewno kiedyś zdobędę, gdyż zapowiada się niezwykle ciekawie :)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k