Dorota Sumińska. Jak jeż Jerzy został tatą.

Wydane przez

Wydawnictwo Literackie

Opowieść o jeżu Jerzym to kontunuacja historii opowiedzianej w książce "Wierzę w jeże". Minęły dwa lata, jeż dorósł i ma już ukochaną oraz - wkrótce - będzie tatą. A bycie tatą jest wszak zobowiązujące mimo, że panowie jeże nie włączają się czynnie w opiekę nad potomstwem.

Dorota Sumińska posiadła niebywałą zdolność opowiadania o rzeczach skomplikowanych i poważnych w sposób przyjazny i zrozumiały. Jeż docieka skąd się biorą dzieci, w jaki sposób rozmnażają się poszczególne gatunki, co odpowiada za dziedziczenie cech. Znajduje uważnych i mądrych mówców, którzy bądź powodowani predyspozycjami, bądź ze względu na wiedzę są w stanie podzielić się z nim (oraz czytelnikami) tym, co wiedzą.

Mam wrażenie, że powieść o jeżu, który został tatą, kierowana jest do nieco starszych czytelników niż pierwsza część przygód sympatycznego Jerzego. Dzieci, które czytały (lub, którym czytano) książkę w czasie jej premiery, mają o dwa lata więcej, więc temat pojawiania się potomstwa wyłożony w ujęciu biologicznym pozwoli wielu rodzicom znaleźć odpowiedzi na pytania pociech (a i sobie odświeżyć to i owo).

Kibicuję z całego serca działaniom edukacyjnym jakie w swoich programach, książkach, wywiadach podejmuje Dorota Sumińska. Nic więc dziwnego, że będę Was namawiała do uważnej lektury książki "Jak jeż Jerzy został tatą".

P.S. Na stronie książki zamieszczono fragment dla posmakowania lektury.

Komentarze

agaczyta pisze…

Całą rodziną na głos czytaliśmy Wierzę w jeże, cieszę się, ze jest druga część.
Właśnie przyniosłam z biblioteki dwie inne książki Sumińskiej - jeża jeszcze chyba nie było.

poniedziałek, czerwca 24, 2013

Monika Badowska pisze…

Z pewnością za jakiś czas będzie i uda się Wam przeczytać:-)

poniedziałek, czerwca 24, 2013

Popularne posty z tego bloga

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po tę książkę, bo zanim do mnie dotarła przez sieć przetoczyła się dyskusja zwolenników i przeciwników tego, jak Magdalena Okraska o miastach opuszczonych przez dające zatrudnienie przedsiębiorstwach pisze. A jakie jest moje zdanie? Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i krótkich puent. To kilometry pokonane busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie. Pojechałam do nich i powiedziałam "Opowiedz mi". Tak kończy się jeden z tekstów wprowadzających do rozdziałów poświęconych poszczególnym miastom. Wraz z autorką odwiedzamy Wałbrzych, Włocławek, Będzin, Szczytno i kilka innych miejscowości, których przeszły rozwój osadzony był na istniejącym, prężnie działającym i rozwijającym się przedsiębiorstwie, a które wraz z jego likwidacją podupadły. Magdalena Okraska rozmawia zatem z mieszkańcami i tymi, którzy już owe...

Czytaj dalej »

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę...

Czytaj dalej »

Pożegnanie

Od kilku dni zbieram się, by napisać o odejściu Amber. Jest mi trudno, odpycham ten czas, ale uznałam, że to będzie sposób na pewnego rodzaju domknięcie - tak mi bardzo potrzebne. Amber zamieszkała z nami 25 lipca 2019 roku. Wypatrzyłam ją na FB schroniska w Tomaszowie Mazowieckim, pojechaliśmy na wizytę zapoznawczą, a kilka dni później - już po nią. Ułożona w bagażniku na wygodnym materacu, przeczołgała się na tylne siedzenie i ułożyła na moich kolanach. Tak dojechaliśmy do domu. O początkach wspólnego życia przeczytacie TUTAJ i TUTAJ . Gdy już nieco okrzepliśmy w codzienności z psem, a Amber - z ludźmi i kotami, pojawił się pomysł na wspólny jesienny wyjazd w Beskid Niski. Zanim to jednak się stało psica miała atak padaczki, co spowodowało, że wyjazd odwołaliśmy, wdrożyliśmy leczenie i od nowa zaczęliśmy oswajać z nami i wspólnym życiem zdezorientowanego chorobą psa. Udało się ustabilizować zawirowania zdrowotne i wówczas zaczęliśmy się cieszyć sobą wzajemnie już na 100%. Dopier...

Czytaj dalej »

Prowincjonalna nauczycielka

Szukaj na tym blogu