Przejdź do głównej zawartości

Ewa Marcinkowska-Schmidt, Danuta Marcinkowska. Zapach rozmarynu.


Wydane przez
Wydawnictwo Klucze

Dawno, dawno temu pisałam o "Lawendowym pyle". Historia opowiedziana w "Zapachu rozmarynu" ma podobny wydźwięk, jeśli zatem komuś podobała się poprzednia książka pań Marcinkowskich i Schmidt, to i w tej, opisywanej dziś, znajdzie znajomy klimat.

Akcja powieści rozpoczyna się na terenach, na których przed II wojną była Polska i niewiele lat przez wybuchem wojny. Poznajemy kolejno poszczególnych bohaterów, a może właściwiej będzie napisać - poszczególne bohaterki, bo to wokół nich snuje się opowieść, na ich losach i doświadczeniach skupiają naszą uwagę Autorki. Wybucha wojna, granice ulegają przesunięciom, bo interesy polityczne lekceważą interesy jednostki, a na ziemiach dotychczas polskich zaczynają rządzić stalinowskie ukazy. 

Na tle wydarzeń historycznych śledzimy losy poszczególnych kobiet, ich córek i wnuczek. Martwiąc się o codzienność, o swoich mężczyzn zesłanych za głupotę lub prawdziwe zaangażowanie w działania przeciw władzy radzieckiej na zsyłkę, o dobro dzieci, o przyszłość rodziny próbują zadbać o jedzenie, wykształcenie, pracę. 

Niełatwa, przejmująca historia Polaków żyjących poza granicami Polski ukazuje strach związany z utratą tożsamości. Historia opowiedziana tak, że wzbudza silne emocje u czytelników. U mnie wzbudziła.

Komentarze

ksiazkowiec pisze…
Lawendowy pił wirował, zakręcił. Podobał mi się. Teraz rozmaryn kusi zapachem. Trzeba będzie złapać czas i już...
Lirael pisze…
Mnie tak zraziły literówki i redakcyjne zaniedbania w "Lawendowym pyle", że z kolejnej części cyklu raczej zrezygnuję. Mimo sympatii do pięknego zapachu rozmarynu. :)
monani pisze…
Widziałam "Lawendowy pył" w bibliotece. Czy Rozmaryn jest jego kontynuacją, czy można go czytać niezależnie?
Monika Badowska pisze…
Książkowiec,
:-)

Lirael,
niestety "Zapach rozmarynu" też się ich nie ustrzegł:/

Monani,
przyznam, że nie pamiętam aż tak dobrze bohaterów "Lawendowego pyłu", by stwierdzić czy to kontynuacja. Ale skoro nie pamiętam i czytałam z zainteresowaniem, to znaczy, że można czytać osobno:-)
Anonimowy pisze…
Przeczytam bo to bliskie mi tematy . Moi dziadkowie mieli podobne przeżycia ....
Z niecierpliwością jednak czekam na wrażenia z lektury którą czytasz teraz .
B. Silver pisze…
Na pewno przeczytam, jak się na nią natknę. Pierwsza książka rodzinnego duetu była bardzo ciekawa :) Pozdrawiam :)
Monika Badowska pisze…
Niebieska,
jestem w połowie, więc jeszcze trochę musisz poczekać:-)

Barbara Silver,
miłej lektury:-)
Anonimowy pisze…
:) no wiesz :)))))
dopiero w połowie :) hihihi
e to chyba źle się czyta ;)
Monika Badowska pisze…
Niebieska,
czyta się dobrze, ale nadal mnie męczy katarzysko i to spowalnia moją jakąkolwiek aktywność;)
Anonimowy pisze…
Ojej ! jeszcze ? zawsze mówię że najgorsze jest wiosenne przeziębienie :(((
Żeby sobie poszło wreszcie to katarzysko życżę :)

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Paweł Beręsewicz. Kiedy chodziłem z Julką Maj.

Wydane przez Wydawnictwo Literatura Książka Pawła Beręsewicza wprawiła mnie w dobry nastrój. Opisując pierwsze drżenia serca, pierwsze zakochanie z punktu widzenia piętnastoletniego Jacka Karasia Autor dokonuje wyłomu - bodaj pierwszy raz mam szansę przeczytać, jak reaguje nastolatek szykując się na randkę, co i czy w ogóle mówi rodzicom o swojej dziewczynie i czy tylko dziewczyny martwią się o to, w którą stronę skierować nos przy pocałunku. Jacek Karaś, którego czytelnicy mieli okazję poznać w książce " Jak zakochałem Kaśkę Kwiatek ", kończy gimnazjum i w ostatniej klasie dostrzega niezwykły urok swojej klasowej koleżanki, Julki Maj. Zdobywając się na straceńczą odwagę pyta Julkę, czy zechciałaby być jego dziewczyną. Później, wbrew temu, co myślał Jacek, bywa trudniej - nagle trzeba myśleć o wielu sprawach, nad którymi nigdy nie było powodu się zastanawiać, funkcjonować w inny niż dotychczas sposób. Cenię sobie ostatnie rozdziały powieści. Nie powiem nic więcej - czytaj