Przejdź do głównej zawartości

Majgull Axelsson. Daleko od Niflheimu.


Powieść toczy się dwuwątkowo. Jeden wątek to życie Cecylii, opieka, która sprawuje nad umierającą matką, próba odnalezienia się w gronie rodziny. Drugi wątek to piekło bohaterki – jej wspomnienia z Filipin, najboleśniejsze te, które dotyczą kilku dni spędzonych gdzieś wśród wiosek zasypanych popiołem wulkanu. Dnie, w których bohaterka poczuła czym jest miłość, macierzyństwo, przyjaźń. W których, mimo niesprzyjającego otoczenia, posmakowała raju.

Majgull Axelsson nie pisze książek łatwych w czytaniu. Jej powieści są trudne, mroczne, chłodne. Trzeba przebijać się przez nie, odsłaniając się i zbierając wiedzę, dziś może nie uświadomioną, ale taką, która z pewnością się kiedyś w nas odezwie. Wiedza ta należy do rodzaju soft i jako taka dotyka naszego myślenia, odczuwania i postrzegania.

Kiedy zaczęłam czytać „Daleko...” nie mogłam się wgryźć w treść. Ale im bliżej końca książki, tym bardziej jednoczyłam się z bohaterką, tym mocniej przejmowałam się jej myślami i przeżyciami.

Każda z książek tej autorki zrobiła na mnie kolosalne wrażenie i pewnie sięgnę po kolejną ukazującą się na polskim rynku księgarskim. Najmocniej weszła mi do głowy „Kwietniowa czarownica”. Nie umiem powiedzieć w jaki sposób Majgull Axelsson to robi, ale każde jej pisanie porusza mnie. Pamiętam klimat jej powieści, bohaterów, czuję emocje odczuwane podczas przekładania kolejnych stron.

Zdecydowanie polecam.

P.S. Czy zwróciło Waszą uwagę to, że bohaterki powieści Axelsson są miedzianowłose?

Komentarze

Anonimowy pisze…
Czytalam tylko "Dom Augusty", bardzo mnie ta powiesc poruszyla. Tak bardzo, ze w dalszym ciagu mysle o niej czasem. Czy wszystkie jej powiesci sa takie przerazajaco smutne?
PS. Nie zauwazylam, by bohaterki Axelsson byly miedzianowlose, naprawde tak jest?
Monika Badowska pisze…
Chihiro,
tak, jej powieści są smutne. Ale i w tym smutku dające do myślenia, nie uważasz?
Ta dziewczynka w "Domu Augusty", która popełniła samobójstwo - pamiętasz? Obcięła włosy, miedziane. I chyab Augusta też była rudowłosa.
Chihiro pisze…
Oczywiscie, daja bardzo do myslenia. Koloru wlosow nie pamietam, niestety, pamietam tylko, ze wszystkie kobiety z tej rodziny mialy wlosy piekne i dlugie.

Popularne posty z tego bloga

Konkurs na Blog Roku

Wczoraj ów konkurs wkroczył w kolejny etap. Za nami czas zgłaszania blogów, przed nami czas głosowania na te, co zgłoszone, a po południu 22 stycznia najpopularniejsze blogi oceniać będzie Kapituła Konkursu. Aby zagłosować na bloga, którego właśnie czytacie należy wysłać sms-a o treści E00071 (e, trzy zera, siedem, jeden) na nr 7144. Taki sms kosztuje 1,22 zł. Szczegóły konkursu: http://www.blogroku.pl/

Spacer po Sudetach, czyli kilka słów podsumowania.

Wyruszyłam ze Świeradowa Zdroju i z każdym krokiem oddalającym mnie od centrum i hałasu dobiegającego z okolicznych budów czułam się coraz lepiej. Cisza i pustka to zdecydowanie przestrzeń mi sprzyjająca. Oczy mi ciągnęło do błyszczących kamieni pod nogami, a całą sobą dostrajalam się do otaczającego mnie lasu. Im głębiej w Izery, tym więcej rowerzystów, ale urok Hali Izerskiej i obserwacja ludzi zajadających się popisowym daniem Chatki Górzystów nastrajały mnie bardzo pozytywnie. Gdy przy Stacji Turystycznej Orle okazało się, że będę spała w starym drewnianym domu, sama w wieloosobowym pokoju, uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam wystawę, zjadłam niezbyt ciepłą acz smaczną zupę i zakończyłam długi dzień. Dzień kolejny okazał się być jeszcze dłuższy. W Jakuszycach o moje dobre nastawienie zadbała kawa w hotelowej restauracji i piękna droga przez las tuż za Jakuszycami. Karkonoski Park Narodowy rozpoczął się kaskada wodną, przy której można przycupnąć, by kupić bilet. Chwilę

Katarzyna Berenika Miszczuk. Tajemnica Dąbrówki

Katarzyna Berenika Miszczuk, bazując na swoich doświadczeniach z pisaniem o świecie pełnym słowiańskich bóstw, wkracza w literaturę dziecięcą. Wkroczyła właściwie książką "Tajemnica domu w Bielinach", bo ta, prezentowana przeze mnie powieść, opisująca rodzinę Lipowskich jest kontynuacją wspomnianej powyżej. I mamy otóż mamę z czwórką dzieci, która zamieszkuje wspólnie z ciotką zmagającą się z chorobą Alzhaimera w Bielinach. Wsi, o której nawet mieszkańców mówią z lekkim przekąsem - "bo wiadomo jak to u nas". Owo "u nas" oznacza bowiem tajemnicze zjawiska, niemniej tajemnicze postaci i świat nie do końca taki jaki znany jest nam powszechnie. Jest on dzielony z domownikami, biedami, błędnymi ognikami i innymi stworzeniami, o których - z dużym zapałem - czyta w Bestiariuszu ośmioletnia Tosia. Jej mama wpadła na straszny, zdaniem dziewczynki pomysł. Szuka niani, która zajmie się nią (prawie dorosłą nią!) i maleńką Dąbrówką. Tosia robi wszystko, by odstraszyć k