Agnieszka Krawczyk. Morderstwo niedoskonałe.

Wydane przez

Wydawnictwo SOL

Akcja najnowszej powieści Agnieszki Krawczyk toczy się w wydawnictwie, które - zgodnie z wolą prezesa - ma przede wszystkim robić pieniądze i by to osiągnąć, publikuje literaturę najróżniejszą, rzecz by można - przypadkową.

Jeden z nadesłanych rękopisów, stanowiący gniot wyjątkowy, okazuje się być tekstem dofinansowywanym przez ministerstwo kultury, a co za tym idzie - ma darmową reklamę. Zelektryzowany tymi faktami prezes nakazuje redakcji opracować książkę, skontaktować się z autorem i wydać ją jak najszybciej. Kłopoty zaczynają się już podczas próby wypełnienia pierwszego z poleceń szefa - książka pana Kusibaba została z racji swoich mizernych wartości literackich przepuszczona przez niszczarkę, a kontakt z autorem jest wyraźnie utrudniony.

Dalej jest ciekawiej, weselej, a rozmowy na temat przydatności nadsyłanych do wydawnictwa rękopisów mogą wzbudzić wiele cennych refleksji i uśmiechów. Dodatkowego smaku całości dodają fragmenty będące cytatami z prasy, a w książce prezentowane jako zbiór wydarzeń gromadzonych w ramach "Encyklopedii absurdów Adeli".

W ramach dalekich skojarzeń przemknęła przez myśl atmosfera panująca w biurze projektów, w którym pracował Lesio Joanny Chmielewskiej. Wydawnictwo, w którym Adela, Mareczek, Marta i Mizera zawiązują tajną grupę Zemsta shitu stanowi klasę samo dla siebie, a klimat w jakim bohaterowie powieści oddają się pracy twórczej zdecydowanie przypadł mi do gustu.

Agnieszka Krawczyk, którą poznałam dzięki "Magicznemu miejscu" ucieszyła mnie tym, że "Morderstwo niedoskonałe" osadziła w redakcji wydawnictwa. Idę jeszcze trochę pośmiać się nad wyjątkowo trafnymi obserwacjami, a Wam - ku zachęcie - przedstawiam fragmenty:

Wydawnictwo otrzymywało tygodniowo ze 30 maszynopisów pocztą i przez Internet. Większość z nich nie nadawała się kompletnie do niczego. Jeżeli autor dołączył kopertę ze znaczkiem, odsyłało mu się arcydzieło w te pędy, jeśli nic nie dołączył - przepuszczało przez archiwizator (czytaj: niszczarkę). [s. 29]

Była to jednak z najdziwniejszych grup, z jaką przyszło mu pracować. Pięć ciągle głodnych osób - bo na diecie - które kłóciły się ze sobą do upadłego. Każda z nich była wyznawcą i propagatorem innej diety: fasolowej, kapuścianej, węglowodanowej, białkowej i jeszcze jakiejś, być może polegającej na wchłanianiu jedynie światła słonecznego, bo Marek - mimo wielkiego wysiłku - nie był w stanie zrozumieć, o co w niej chodzi. [s. 68]